CHAPTER 3

Huminga ng malalim si Lydia, pilit na pinapakalma ang sarili. Tiningnan niya si Sidney. "Miss Sidney, ikaw ba talaga ang tunay na ina ni Stephen?"

Nagtagpo ang tingin ni Sidney at ni Lydia, at ngumiti ito nang mahinahon. "Limang taon na ang nakalipas, dahil sa aking karera at kontrata sa kumpanya, napilitan akong itago ang relasyon ko kay Stephen bilang anak ko."

Napatigil si Lydia sa paghinga. "Kung ganoon, sino ang ama ni Stephen?"

"Si Stephen ay anak ko at ni Winston Martinez."

Malambot ang tinig ni Sidney, ngunit ang mga salitang iyon ay tila isang matalim na espada na tumusok nang malalim sa puso ni Lydia. Parang biglang huminto ang kanyang paghinga, at ang sakit sa dibdib ay halos bumara sa kanyang lalamunan, dahilan para mawalan ng kulay ang kanyang mukha.

Sa loob ng limang taon na itinuring niyang sariling anak si Stephen at buong puso niyang inalagaan, hindi pala siya ang ina nito, kundi si Winston at si Sidney ang mga magulang nito.

Ibig sabihin, niloko siya ni Winston mula simula pa lang. Hindi ito pangangaliwa matapos silang magpakasal. Mula umpisa, nilaro at ginamit lang siya nito.

"Miss Lydia, patawarin mo ako sa pagtatago nito sa’yo nang matagal. Sa totoo lang, mula sa simula ay iminungkahi ko kay Winston na sabihin sa’yo ang totoo, pero para sa kanya, mas mabuting kaunting tao lang ang makakaalam."

Bawat salitang binitawan ni Sidney ay umuugong sa isip ni Lydia na parang isang sumpa. Sa mata ni Winston, isa lamang siyang tagalabas. Akala niya sa loob ng limang taon na magkasama sila, sabay nilang inalagaan at pinalaki ang isang bata, at kahit wala silang pag-ibig, may tiwala at samahan pa rin sila bilang pamilya. Hindi niya alam na ang taong katabi niya sa pagtulog ay tinitingnan lang siya bilang isang estranghero.

Hindi niya maunawaan kung bakit kailangan siyang lokohin ni Winston. Kung sinabi lang nito ang totoo mula sa simula, hindi sana siya nahulog sa ganitong sitwasyon.

"Miss Lydia, sa loob ng limang taon ay nahirapan ka. Ako at si Winston ay lubos na nagpapasalamat sa lahat ng ginawa mo para kay Stephen." Aniya.

Tinitigan ni Sidney si Lydia. "Pinalaki mo si Stephen nang maayos. Bilang tunay niyang ina, taos-puso akong nagpapasalamat sa’yo."

Matamang tinitigan ni Lydia si Sidney. Mahigpit na nakapikit ang maputlang labi niya, tila payapa ang mukha, ngunit ang kamay na nakayakap kay Stephen ay bahagyang nanginginig.

"Hindi totoo! Nagsisinungaling ka! Isa lang ang mommy ko, at gusto ko lang ang Mommy Lydia ko!" Galit na sigaw ni Stephen kay Sidney. "Masamang babae ka! Ano ang karapatan mong maging mom ko? Ayoko na maging mommy kita!"

Napatigil si Sidney. Pagkatapos ay tinakpan niya ang bibig habang namumula ang mga mata. Ang itsura niyang pinipigil ang hinanakit ay nakakaantig ng damdamin.

Nanlamig ang mukha ni Madame Leonora at tumayo. "Ganyan ka ba magpalaki ng bata? Walang respeto sa nakatatanda!"

Magulo ang isip ni Lydia noon at wala na siyang lakas para makipagtalo kay Madame Leonora. Ngunit alang-alang sa kalagayan ng bata, nagsabi pa rin siya, "Si Stephen ay bata pa. Dapat bigyan ninyo siya ng oras para tanggapin ang lahat."

"Tsk, akala mo ba hindi ko alam ang plano mo?" tugon ni Madame Leonora nang may panunuya. "Lydia, pareho tayong babae. Huwag mong akalaing hindi ko nakikita ang mga iniisip mo."

"Gregory!" Tawag ng matanda.

Agad lumapit si Mang Gregory, ang mayordomo, nang marinig iyon. "Madame, ano pong nangyari?"

"Hilahin mo ang batang ‘yan palayo. Huwag mong hayaang magamit ng babaeng may masamang balak ang dugo ng pamilya Martinez."

Bagaman halatang nag-aatubili, sumunod pa rin si Mang Gregory at sinubukang hilahin si Stephen mula sa yakap ni Lydia.

"Hindi! Bitawan mo ako! Mommy, gusto kong umuwi kasama ka!"

Napasimangot si Lydia, hindi matiis na makita ang matinding pag-iyak ni Stephen. "May hika si Stephen. Maaari bang huwag ninyo siyang gipitin sa ganitong paraan?"

Sa narinig, sandaling napatigil si Madame Leonora.

Tumayo si Sidney, lumapit at hinawakan ang braso ni Madame Leonora. May bahid ng pag-iyak ang kanyang tinig. "Tita, pakisabi kay manong na pakawalan si Stephen. Ayos lang ako. Kasalanan ko rin ito. Hindi ko nagampanan ang tungkulin ko bilang ina. Kung hindi niya ako kinikilala, karapatan niya iyon."

Napabuntong-hininga si Madame Leonora at natakot din na atakihin ng hika ang bata. Kumaway siya kay Mang Gregory bilang senyale kaya nito si Stephen.

"Mommy!"

Umiiyak na tumakbo si Stephen papunta kay Lydia, at napaatras siya ng isang hakbang bago tuluyang nakatayo nang matatag. Sa pagyakap nito, bahagyang tumama ang ulo ng bata sa tiyan niya. Ramdam niya ang lalong pagkirot ng kanyang tiyan kaya namutla siya.

"Mommy, nagsisinungaling si Lola, di ba? Ikaw ang mommy ko! Ayoko ng ibang mom, ikaw lang ang gusto ko!"

Hikbi nang hikbi si Stephen habang nagsasalita. Hinaplos ni Lydia ang ulo niya nang may pag-aalala. Mahina na nga ang katawan ng bata mula pagkasilang, at may hika pa, kaya hindi dapat maiyak nang sobra. Sa huli, siya ang nagpalaki sa bata. Hindi niya kayang talikuran ito.

"Stephen, anak, hindi ka iiwan ni Mommy. Huwag ka nang umiyak, okay?” Layunin lang ni Lydia na pakalmahin muna ang damdamin ng bata.

Ngunit iba ang naging dating ng mga salitang iyon kay Madame Leonora.

"Lydia, wala ka na bang hiya? Hindi mo naman anak si Stephen! Paano mo nagagawang sabihin ang ganyang mga salita?"

Si Madame Leonora, na karaniwang kilala sa pagiging maayos at may dignidad, ay walang itinira para itago ang galit at pangmamaliit niya kay Lydia.

"Ayaw ko nang magtaka kung bakit si Stephen ay hindi kailanman lumapit sa akin at bakit buong puso niyang ikaw lang ang kinikilalang ina. Ngayon malinaw na sa akin. Siguradong matagal mo na siyang minanipula sa likod namin!"

Sa bigat ng paratang na iyon, hindi na nakayanan ni Lydia na manatiling kalmado kahit iniisip pa rin niya ang kapakanan ng bata.

"Madame, noong ikinasal kami ni Winston, hindi ko hinanap ang inyong pahintulot. Kung ayaw ninyo sa akin bilang manugang, hindi ko kayo pipilitin. Pero sa harap ng isang limang taong gulang na bata, naisip n’yo ba kung kayo ba ay magandang halimbawa? Sino ba talaga ang walang galang, ako o kayo na hindi marunong gumalang sa sarili ninyong edad?"

"Ikaw!" Gulat at galit na sagot ni Madame Leonora, hindi inakalang sasagot si Lydia nang diretso. "Pinapalabanan mo ba ako ngayon?"

"Hindi ko kailangan gawin iyon."

Diretsong tumingin si Lydia sa mga mata ni Madame Leonora, walang yabang ngunit walang takot. "Kung maghihiwalay man kami o hindi, iyon ay sa pagitan ko at ni Winston. Si Stephen, maaari ninyong alagaan. Hindi ko siya ipag-aagawan sa inyo."

"Ayoko! Ayoko!" sigaw ni Stephen nang marinig na maiiwan siya, sabay higpit ng yakap kay Lydia at mas lalo pang umiyak.

"Mommy, huwag mo akong iiwan! Ayoko sa bahay ni Lola! Ayoko rin sa masamang babaeng iyon! Gusto ko lang sumama sa’yo. Isama mo ako pauwi, pwede ba?"

Paos na ang boses ni Stephen sa kaiiyak. Limang taon niyang inalagaan si Stephen at hindi pa nito naranasan ang umiyak nang ganito.

Napabuntong-hininga si Lydia at tumingin kay Madame Leonora. "Hindi siya makikinig ngayon dahil sobra ang emosyon niya. Uuwi muna kami. Kapag kalmado na siya, kakausapin ko siya nang maayos."

Pagkasabi nito, hinawakan ni Lydia ang kamay ni Stephen at nagsimulang lumakad palabas.

Si Stephen naman ay sabik na sabik na makaalis agad, mabilis ang mga hakbang na para bang takot na maiwan siya kahit isang saglit.

"Stephen!" Sigaw ni Sidney habang nagmamadaling humabol palabas.

Sa bakuran, hinawakan ni Sidney ang braso ni Stephen. "Stephen, huwag kang umalis. Nagkamali ako noon, pero may mabigat akong dahilan. Mahal na mahal kita!"

"Masama kang babae! Bitawan mo ako!" Pumalag si Stephen at sinubukang bawiin ang braso niya, ngunit mahigpit ang kapit ni Sidney.

Nadurog ang braso niya sa higpit ng kapit.

"Mommy! Mommy, tulungan mo ako! Kukunin ako ng masamang babaeng ito!"

Tumingin si Lydia kay Sidney na mahigpit na nakahawak kay Stephen, at kumislap ang komplikadong emosyon sa kanyang mga mata. Nang makita ni Sidney na hindi niya mahila si Stephen, itinuon niya ang atensyon kay Lydia.

Tinitigan niya si Lydia. Ang magandang mukha nito na hinahangaan ng lahat ay basang-basa ng luha, halatang kaawa-awa.

"Miss Lydia, pakiusap, si Stephen ay anak ko na pinanganak ko matapos ang siyam na buwang pagdadalang-tao at halos ikamatay ko. Alam ko na sa nakaraang limang taon ay ikaw ang nag-aruga sa kanya, pero hindi siya isang gamit na pwede mong gamitin para itali si Winston sa’yo. Pakiusap, huwag mo siyang gamitin sa ganitong paraan."

Hindi makapaniwala si Lydia sa narinig mula kay Sidney. Hindi niya alam kung ano ang nagawa niya para parehong si Madame Leonora at si Sidney ay akusahan siya agad ng paggamit sa bata.

Dumating din si Madame Leonora, at nang makita niyang mahigpit ang hawak ni Lydia kay Stephen, agad niyang tinawag ang mga katulong para itulak si Lydia palayo.

Napasuray si Lydia at muntik nang matumba. Napahawak siya sa kanyang tiyan na lalong sumasakit, habang nakakunot ang noo niyang pinapanood si Stephen na hinahatak ng mga katulong pabalik kina Sidney at Madame Leonora.

Humahagulgol si Stephen na halos mapatid ang hininga. "Bitawan n’yo ako! Sasama ako kay Mommy! Mommy please..."

Sa harap ng eksenang iyon, biglang nakaramdam si Lydia ng matinding panghihina. Isa ay lola ng bata, isa ay tunay na ina nito. Kung ihahambing sa kanila, siya na isang babaeng malapit nang makipaghiwalay kay Winston Martinez ay isang ganap na tagalabas.

Sa sandaling iyon, isang itim na sasakyan ang pumasok sa bakuran.Nang marinig ang tunog ng sasakyan, napalingon si Lydia. Bumukas ang pinto sa likuran at bumaba mula rito si Winston.