RED ROOM: Tagalog SPG Hot Stories

“Loreen, ilang beses ko bang kailangan sabihin sayo na ayusin ang sarili mo! Napaka-pasaway mo! Para sayo rin naman ang sinasabi ko, para sa kaligtasan mo!”

Napairap si Loreen habang nakasandal sa pintuan ng kanyang silid. Pinagmamasdan niya ang ama niyang si Don Emilio  na halatang iritado na naman sa kanya. Nakakunot na naman ang noo nito kaya naman litaw na litaw ang wrinkles dahil sa edad niya.

Kadarating lang niya mula sa isang party kagabi at tulad ng dati, napagalitan na naman siya. Hindi na ito bago sa kanya.

Ang sabi kasi ng Daddy niya ay umuwi ng maaga, eh mali yata ang pagkakarinig ni Loreen kaya umuwi siya ng umaga.

“Dad, ang OA mo naman,” sagot niya sabay tapon ng bag sa kama. “Umuwi naman ako nang maayos, ‘di ba?”

Huminga nang malalim si Don Emilio  at tinitigan siya nang matalim. “Loreen, hindi mo naiintindihan kung gaano ka delikado ang buhay mo. Ang buhay natin. Alam mo naman tumatakbo ako para Mayor! Marami tayong kaaway at hindi kita kayang bantayan palagi.”

Napataas ang kilay ni Loreen. “Ano na naman to? Magpapadala ka na naman ng isa sa mga walang kwenta mong tauhan para ‘bantayan’ ako? Pwede bang ‘wag na lang, Dad? Hindi ko naman sila kailangan.”

Ngumisi ang kanyang ama pero iyong bang nakakatakot, “Hindi na ako makikipagtalo sa’yo. Pagod na ko sa ka-pasaway-an mo, hija. Hinahayaan kitang magliwaliw pero sumusobra ka na. Kaya nakahanap na ako ng tamang tao para diyan.”

“Whatever.”

Kampante si Loreen dahil alam niyang kaparehas na naman ang ng dati niyang mga bodyguard ang ibibigay ng Dad niya. Yung mga nadadala sa pagpapacute niya o kaya naman ay nasusuhulan niya.

“Responsable ito at sigurado ako roon. Hindi mo siya madadala kahit ano pang gawin mo.”

Napataas ang kilay ni Loreen. Sa dinami-dami ng bodyguard na dumaan sa buhay niya, lahat napapaikot lang niya sa kanyang mga kamay. Madali lang naman eh. Isang matamis na ngiti, kaunting papansin, at ayun, sunod-sunuran na sila sa kanya. Pero ang sinabi ng kanyang ama ngayon ay para bang hinahamon.

“Sige nga, tingnan natin,” sabi niya.

Pagkaraan ng ilang minuto ay bumukas ang pintuan at pumasok ang isang matangkad at matipunong lalaki. Naka-black shirt ito at cargo pants. Maganda ang tindig nito at seryosong-seryoso. Walang bakas ng interes o pagkailang sa presensiya ni Loreen. Diretso lang ang tingin nito sa kanyang ama.

“Loreen, si Kael. Simula ngayon, siya na ang bahala sa’yo.”

Tiningnan ni Loreen si Kael mula ulo hanggang paa. Infairness ah, walang duda na gwapo ito. Matangos ang ilong, maganda ang panga pero ang mga mata nito’y para bang laging may kaaway sa talim tumitig. 

Hindi nagpatalo si Kael dahil sandaling lumapat rin ang mga mata nito kay Loreen na pra bang inii-scan ang buong pagkatao niya. Ngunit sa halip na mainis, natawa si Loreen sa loob-loob niya.

“Seryoso, huh?” bulong niya sa sarili. “Tignan ko lang sa katagalan.”

“Mam Loreen,” walang emosyon na bati ni Kael sabay bahagyang tango.

Napailing siya. “Loreen na lang, please. At saka, huwag mo akong tawagin na Mam, masyado akong nagmumukhang matanda.”

Hindi nagbago ang ekspresyon ni Kael. “Kung iyon ang gusto niyo, Miss Loreen.”

Pinandilatan niya ito. “Loreen nalang.”

Tahimik pa rin si Kael, halatang hindi nagpapadala sa kanyang tono. Napasimangot si Loreen. Hindi siya sanay sa ganitong klaseng lalaki. Karaniwan ay tinatablan agad ng kanyang mga pagpapacute at pagpa-pabebe.

Pero siya si Loreen. Alam niyang sa katagalan ay mabibihag niya rin si Kael sa alindog niyang taglay.

“Kael, gusto ko lang ipaalala sa’yo na ayoko ng may nakakasunod-sunod sa akin kung saan-saan,” ani Loreen sabay tingin sa kanyang Dad na para bang ipinapaalam na hindi siya basta-basta susunod.

“Hindi ako aalis sa tabi mo, Loreen. Trabaho ko ‘yun,” malamig na tugon ni Kael.

Napatigil siya saglit. May kung anong kilabot na gumapang sa kanya nang marinig niya ang boses nitong mababa at puno ng awtoridad. 

Akala naman nito ay basta basta lang papatalo si Loreen? Huh, neknek nya!

“Ganun ba? Tingnan natin kung hanggang saan mo ako masusundan,” pabirong sabi niya bago lumapit kay Kael at inilapit ang mukha sa kanya. “Sana hindi ka madaling mapagod, Mr. Bodyguard… ko.”

Walang naging reaksyon si Kael. Tumikhim lang ito at tumalikod sa kaniya. 

“Loreen, huwag mo ngang pinagloloko ang bodyguard mo ha. Paano ba yan, ikaw na ang bahala sa makulit na ito, Kael. Aasahan kita. Pabayaan mo siyang magsaya pero dapat may limitasyon.”

Tumango si Kael, “Yes, Sir.”

Pinagmamasdan lamang ni Loreen si Kael at sa loob-loob niya ay naiintriga na siya. “Mukhang magiging interesting ito ah.”

Kinabukasan, sinimulan nang subukan  ni Loreen ang pasensya ni Kael. Gumimik siya kasama ang mga kaibigan at sinadya niyang isama ito sa isang high-end bar. Halatang hindi ito komportable sa ingay at dami ng tao pero nanatili ito sa tabi niya.

“Para ka namang estatwa diyan, Kael,” bulong niya habang sumasayaw sa harapan nito. “Relax ka lang, hindi kita kakainin.”

Hindi man lang ito nagpatinag, bagkus ay lumingon lamang at siniguradong walang lalaking lalapit sa kanya.

“Boring,” inis niyang sabi bago lumayo at sumayaw kasama ang mga kaibigan. Pero kahit anong pilit niyang kalimutan ang presensiya ni Kael, pakiramdam niya ay pinagmamasdan pa rin siya nito. At sa hindi niya maipaliwanag na dahilan, may kakaibang seguridad siyang nararamdaman.

Maya-maya, isang lalaking estranghero ang lumapit sa kanya at sinubukang isayaw siya. Akmang sasayaw na sana siya nang maramdaman niya ang biglang paghila sa kanyang kamay.

“Lumayo ka,” malamig na sabi ni Kael sa lalaki habang hinahatak siya palayo.

“Ano ba, Kael?!” reklamo niya pero hindi siya nito binitiwan hanggang makarating sila sa labas ng bar.

“Huwag kang basta-basta sumasama sa kung sino-sino,” matigas na sabi ni Kael.

“Sumasama ba ko, ha?! Eh nagsasaya lang naman. Sumasayaw lang kami! My god.”

Ngunit kalaunan ay napakagat-labi si Loreen. Sa halip na mainis, natagpuan niya ang sariling tinititigan ito nang matagal. 

“Ayoko sa lahat ‘yung pinagsasabihan ako, Kael,” may lambing na sabi niya subalit hindi niya mapigilan ang sariling ngumiti.

Hindi ito sumagot at binitiwan lang ang kanyang kamay. Sa halip na tumalikod, naglakad ito papunta sa sasakyan at binuksan ang pinto.

“Umuwi na tayo, Loreen.”

Napairap si Loreen pero sumakay na rin. Sa loob ng kotse, tahimik siya habang si Kael ay seryoso pa rin sa pagmamaneho.

Sa unang pagkakataon sa buhay niya, hindi niya alam kung paano kontrolin ang sitwasyon. Hindi niya alam kung bakit, pero isang bagay ang sigurado siya. Gusto niyang basagin ang pader na itinayo ni Kael sa pagitan nila.

At hindi siya titigil hangga’t hindi niya ito nagagawa.