CHAPTER 4

Si Winston Martinez ay nakasuot ng itim na tuxedo, may tindig na matikas at malamig ang awra. Bahagya niyang sinulyapan si Lydia nang walang gaanong emosyon, bago ibinaling ang tingin sa umiiyak at hindi mapatahan na si Stephen.

“Stephen, halika rito.” Tumawag siya at kumaway kay Stephen.

Pagkarinig nito, nagkatinginan ang mga katulong at agad na binitiwan ang pagkakahawak. Agad na tumakbo si Stephen papunta kay Winston.

“Daddy! HUHUHU! Daddy, salamat at dumating ka na!” Hinaplos ni Winston ang ulo niya, at sa mababa at kalmadong tinig ay nagtanong, “Sabihin mo kay Daddy, ano’ng nangyari?”

Bago pa makapagsalita si Stephen, lumapit na si Sidney. Pinahid niya ang mga luha sa kanyang pisngi, at sa malumanay ngunit may bahid ng pagsisisi ay nagsalita.

“Ako ang may kasalanan. Hindi ko pinag-isipan nang mabuti at bigla na lang akong nagpakita. Hindi agad matanggap ni Stephen na ako ang kanyang ina, kaya medyo naging emosyonal siya.”

“Hindi nga ikaw ang Mommy ko!” Sigaw ni Stephen habang itinulak niya nang mariin si Sidney. “Isa kang masamang babae! Hindi ikaw ang mama ko!”

Napahiyaw si Sidney at natapilok ang takong ng kanyang sapatos, muntik na siyang matumba. Sa tamang oras, mabilis na sumugod si Winston at sinalo siya sa kanyang mga bisig.

“Okay ka lang ba?”

“Parang na-sprain ang paa ko, pero ayos lang ako. Mas mahalaga ang kalagayan ni Stephen,” sagot ni Sidney.

Nakasimangot si Winston, saka yumuko at buhat si Sidney ng bridal style. “Dadalhin kita sa ospital para matingnan.”

Paglingon niya, nagtama ang mga mata nila ni Lydia. Namumula ang gilid ng mata ni Lydia habang matamang nakatingin sa kanya. “Totoo bang siya ang tunay na ina ni Stephen?”

“Totoo. Si Sidney ang tunay na ina ni Stephen.”

Diretso ang tingin ni Winston kay Lydia, malamig at walang pag-aalinlangan. Wala siyang bakas ng pagsisisi o pagkakasala sa mukha. Ramdam ni Lydia ang unti-unting pagbigat at panlalamig ng kanyang puso.

“Mas nakikinig sa’yo si Stephen. Ikaw na muna ang mag-uwi sa kanya at kausapin nang maayos,” sabi ni Winston bago isinakay si Sidney sa kotse.

Umalis ang itim na sasakyan mula sa bahay ng pamilya Martinez. Yumuko si Lydia, ramdam ang pamamanhid at hapdi sa kanyang mga mata, at mariing huminga nang malalim para pigilin ang luha.

“Mommy Lydia,” wika ni Stephen habang mahigpit na hinahawakan ang kamay niya. “Mom, ang pula ng mata mo. Are you crying?”

Lumuhod si Lydia at hinaplos ang pisngi ni Stephen, pinilit na ngumiti kahit maputla. “Hindi umiyak si Mommy. Uuwi na muna tayo.” Tumayo siya at tumingin kay Madame Leonora.

“Narinig mo ang sinabi ni Winston. Sa akin muna ang bata.”

Masamang tumingin sa kanya si Madame Leonora. Bagama’t labag sa kalooban niya, wala na siyang magagawa dahil malinaw na ang sinabi ni Winston, kaya hindi na niya puwedeng piliting manatili si Stephen.

Ngayon na bumalik na si Sidney, malapit nang hiwalayan ni Winston si Lydia. Pag dumating ang oras na iyon, wala nang pag-asang magamit pa ni Lydia si Stephen para manatili sa pamilya Martinez. Sa pag-iisip nito, gumaan ang pakiramdam ni Madame Leonora.

Sa biyahe pauwi, sinubukan ni Lydia na ipaliwanag kay Stephen kung sino si Sidney. Pero mariing tumanggi si Stephen na makinig, at sa ilang salita pa lang ay muling napaiyak. Walang magawa si Lydia kundi patahanin siya habang labis na nahahabag. Sa pagod sa pag-iyak, nakatulog si Stephen bago pa sila makarating sa bahay.

Pagdating, maingat siyang inilapag ni Lydia sa kama sa silid pambata. Habang tinatakpan siya ng kumot, narinig niya mula sa ibaba ang tunog ng paparating na kotse. Matapos ayusin ang kumot, bumaba siya at inabutan si Winston na kakapasok lang sa pinto.

Nagtagpo ang kanilang mga mata at biglang tumahimik ang paligid.

“Nasaan si Stephen?” tanong ni Winston.

“Nasa taas, natutulog.”

Tumango si Winston at dumiretso pataas, hindi man lang siya nilingon.

Paglingon ni Lydia sa kanyang likuran, mahigpit niyang pinisil ang mga kamay sa gilid ng kanyang katawan. Nag-atubili siya sandali bago naglakad para sundan ito.

Limang taon silang mag-asawa, magkahati sa gabi at araw, at pakiramdam niya may karapatan siyang humingi ng paliwanag. Sa ikalawang palapag, binuksan ni Winston ang pinto ng kuwarto at pumasok. Maingat niyang binuhat si Stephen na mahimbing pa rin ang tulog at lumabas ng silid.

Nasa pintuan si Lydia at pinigilan siya. “Saan mo dadalhin si Stephen?

“May depresyon si Sidney. Kailangan niya ngayon si Stephen.”

Iyon lang ang iniwang paliwanag ni Winston bago tuluyang umalis, karga si Stephen. Nanatiling tulala si Lydia sa kinaroroonan niya hanggang sa marinig niyang palayo na ang tunog ng kotse. Sanay na siyang dumarating at umaalis ito na parang karapatan niya, at hindi man lang siya binibigyan ng pagkakataon para magtanong.

Sinulyapan niya ang bakanteng bahay. Napangiti siya. Ngunit habang nakangiti, bumalong ang mga luha mula sa kanyang mga mata.

Sa isang lugar sa hilagang lungsod kung saan bawat pulgada ng lupa ay napakahalaga, matatagpuan ang isang village na kilala sa kanilang matatag na seguridad at de-kalidad na serbisyo. Isang itim na sasakyan ang umakyat mula sa paanan ng bundok hanggang sa pinakatampok na bahay, ang Mercedez Residence at huminto sa loob ng bakuran.

Sa loob ng sasakyan, gising na si Stephen. Karga siya ni Winston habang ipinaliwanag dito na si Sidney ang kanyang tunay na ina, at si Lydia ay naging nag-aalaga sa kanya sa loob ng limang taon bilang ampon.

Matapos marinig iyon, tumigil si Stephen sa pag-iyak at nagtanong na lamang, “Ibig sabihin ba, mula ngayon may dalawa na akong mommy?”

Bahagyang tumango si Winston at marahang sumagot ng “Oo”. Pagkatapos ay idiniin niya, “Nagtiis ng maraming hirap si Momy mo Sidney para maipanganak ka. Mahal na mahal ka niya, kaya dapat humingi ka ng tawad sa kanya at tawagin mo siyang Mommy. Naintindihan mo?”

Masunuring tumango si Stephen.

Pagpasok nila sa bahay, nakaupo si Sidney sa sofa, may nakapatong na kumot sa kanyang mga binti. Ang isang paa niyang na-sprain ay nakabalot ng makapal na benda. Pagkakita sa kanila, agad gumuhit ang matamis na ngiti sa kanyang maamo at maayos na mukha.

“Winston, Stephen, nandito na kayo.”

Hawak ni Stephen ang kamay ni Winston, nakatingala sa kanya. “Lumapit ka na,” sabi ni Winston habang marahang hinaplos ang ulo ni Stephen.

Hinimok ng ama, naglakad si Stephen papunta kay Sidney. Inilahad ni Sidney ang kanyang mga kamay. “Stephen, halika at yakapin mo si Mommy, pwede ba?”

Sandaling nag-atubili si Stephen ngunit lumapit din siya. Pagkayakap ni Sidney sa kanya, bumagsak ang kanyang mga luha. “Anak, patawarin mo ako. Hindi ko sinasadya na hindi ka kilalanin noon. Araw-araw kitang iniisip nitong limang taon…”

Nanatiling medyo naninigas ang maliit na katawan ni Stephen habang yakap siya ni Sidney. Naamoy niya ang bango ng pabangong may halimuyak ng bulaklak mula kay Sidney, na ibang-iba sa banayad at matamis na samyo ni Lydia.