CHAPTER 3 – The Truth That Emerges

Amoy pulbura.

Amoy dugo.

Ang dating marangyang bulwagan ng mga Villarreal ay nagmistulang gulo ng apoy at sigawan.

Nakasabog ang mga mesa, nagkalat ang mga bulaklak na dating simbolo ng kasiyahan, ngayon ay natatapakan ng mga paa ng mga nagtatakbuhan.

Sa gitna ng kaguluhan, nakaluhod si Ayesha, yakap ang duguang katawan ng lalaking tinawag niyang “Rohan.”

Ang kanyang mga kamay ay nanginginig habang pinipigilan ang pag-agos ng dugo mula sa tagiliran nito.

“Rohan! Rohan, sumagot ka!” sigaw niya, halos mabaliw sa takot.

Ngunit mahina lang ang tinig ng lalaki.

“Ayesha… umalis ka rito. Huwag mo akong alalahanin…”

“Hindi! Hindi kita iiwan!” Napaiyak siya, ang boses ay nanginginig

“Sino ang bumaril sa’yo? Ano ‘tong nangyayari?”

Ngunit bago pa siya makasagot, may mga lalaking naka-itim na lumapit.

Mga armadong tauhan—hindi niya kilala. Isa sa kanila ay sumigaw,

“Hanapin ang babae! Huwag niyong hayaang makaalis!”

Bago pa siya maabot, biglang bumangon si Rohan, kahit hirap at duguan, hinila siya palayo sa mga ito.

Sa gitna ng dilim at kaguluhan, tumakbo sila palabas ng bulwagan, patungo sa likuran ng mansyon.

Humahabol ang mga yabag, may mga putok ng baril sa hangin.

Ngunit mabilis si Rohan—kahit sugatan, kahit nanghihina, tila may natitirang lakas na nanggagaling sa takot o sa tungkulin.

Pagdating nila sa likod ng mansyon, dumiretso sila sa garahe.

“Sumakay ka,” utos ni Rohan, tinuturo ang itim na kotse.

“Hindi kita iiwan dito!” mariing sabi ni Ayesha.

“Sugatan ka na!”

Ngumiti ito, mapait. “Masasanay ka rin sa ganitong klaseng panganib, Ayesha. Pero ngayon—sumunod ka na.”

Pinaharurot ni Rohan ang sasakyan palabas ng mansyon.

Sa salamin, nakita ni Ayesha ang mga ilaw ng sasakyan ng mga humahabol sa kanila. Puno ng kaba ang dibdib niya.

“Rohan, sino sila?!” tanong niya habang nagmamaneho ito sa madilim na daan.

Tahimik ang lalaki saglit bago sumagot.

“Hindi ko na dapat sinasabi ‘to sa’yo. Pero kailangan mo nang malaman ang totoo…”

Humigpit ang hawak ni Ayesha sa upuan.

“Totoo? Tungkol saan?”

Huminga nang malalim si Rohan, dumaan sa isang madilim na kalsada sa labas ng lungsod.

“Hindi ako si Rohan Santos.”

Nanlaki ang mga mata ni Ayesha.

“Anong—anong ibig mong sabihin?”

“Ang totoong Rohan Santos ay namatay labinlimang taon na ang nakalipas… sa sunog na sumira sa bahay ng mga Santos.”

Sandaling tumigil ang boses niya, parang nahihirapang ipagpatuloy.

“Ako ang batang iniligtas mula sa sunog. Inampon ako ng isang tauhan ng Villarreal.

Ako si Adrian, anak ng dating guwardiya ng pamilya ninyo. Pero ginamit nila ako—pinalaki bilang si Rohan, para maitago ang isang kasalanan.”

Tahimik si Ayesha.

Hindi niya maiproseso ang lahat ng naririnig.

“Ginamit ka? Para saan?”

“Para burahin ang pangalan ng Villarreal sa kasong iyon.

Ang sunog na pumatay sa tunay na Rohan… hindi aksidente, Ayesha. Sinadya iyon.”

Tumigil ang mundo ni Ayesha.

“Sinadya?” bulong niya.

Tumango si Adrian—ang lalaking matagal niyang inakalang kababata niya.

“Ang ama mo… siya ang nag-utos na sunugin ang bahay ng mga Santos. Dahil may lihim na nalaman si Don Federico—isang lihim tungkol sa ilegal na transaksyon ng kumpanya ninyo.”

Natahimik si Ayesha, tuluyang bumagsak ang luha niya.

Hindi niya alam kung ano ang mas masakit—ang malaman na niloko siya ng lalaking nasa tabi niya,

o ang katotohanang ang sariling ama niya ang dahilan ng pagkamatay ng isang inosenteng pamilya.

“Bakit mo ‘to sinasabi sa akin?” mahina niyang tanong.

“Dahil ayokong maging kasangkapan sa kasalanan nila,” sagot ni Adrian.

“At dahil gusto kong iligtas ka, bago pa man nila gamitin ka sa susunod nilang plano.”

“Plano?”

“Project Rebirth.”

Tumingin ito sa kanya, seryoso ang mukha.

“Ang dokumentong nakita mo kanina… iyon ang patunay na may ginagawang proyekto ang pamilya mo—isang planong linisin ang pangalan nila sa pamamagitan ng pag-aayos ng kasal natin. Pero sa likod nito, may mas malaking layunin: ang pag-angkin sa kumpanya ng Santos.”

Humigpit ang dibdib ni Ayesha.

Ang kasal pala nila… hindi pag-ibig, kundi kasunduan ng kasinungalingan.

“Kung gano’n…” halos hindi na niya masabi, “lahat ng ito—ang engagement, ang pagkikita natin—planado lahat?”

“Hindi ko ginusto,” mahina niyang tugon.

“Ngunit mula noong una kitang makita, alam kong hindi ko kayang ituloy ang kasinungalingan.”

Tahimik silang dalawa habang tumatakbo ang kotse sa ilalim ng ulan.

Sa malayo, umuugong ang tunog ng mga sirena—mga kotse ng pulis, mga guwardiyang nagkalat.

“Rohan—este, Adrian…” bulong ni Ayesha,

“saan tayo pupunta?”

“May ligtas na lugar sa labas ng lungsod. Doon natin pag-uusapan ang lahat.”

Ngunit bago pa sila makarating, biglang tumigil ang sasakyan.

Sumabog ang gulong.

Napakapit si Ayesha sa upuan.

“Trap!” sigaw ni Adrian.

“Bumaba ka, bilis!”

Lumabas sila, tumakbo patungo sa masukal na bahagi ng kagubatan.

Sa likod nila, dumating ang dalawang SUV—mga lalaking naka-itim muli, hawak ang mga armas.

Mabilis silang nagkubli sa likod ng mga bato.

Ulan, putik, at takot ang bumalot sa paligid.

Habang nagtatago, naglabas ng maliit na USB si Adrian mula sa kanyang bulsa.

“Ayesha,” bulong niya,

“hawakan mo ‘to. Ito ang kopya ng lahat ng ebidensiya—Project Rebirth, mga kasunduan, lahat ng nilihim ng pamilya mo.”

“Bakit mo ‘to ibinibigay sa akin?”

“Dahil kapag ako ang nakuhanan nito, matatapos na ang lahat. Pero kapag ikaw—ang anak ng Villarreal—ang nagsiwalat, may pagkakataon pa tayong baguhin ang lahat.”

Tumitig siya sa mga mata nito.

“Hindi kita iiwan dito,” matigas niyang sabi.

Ngumiti ito, mahina.

“Palagi kang matigas ang ulo, Ayesha.”

Tumawa ito sandali, kahit duguan, kahit basang-basa sa ulan.

“Ngayon alam ko kung bakit kita minahal noon pa man.”

Nabigla siya.

“Ano’ng sinabi mo—”

Ngunit bago pa man siya makasagot, isang putok ng baril ang muling umalingawngaw.

Napasigaw si Ayesha, napayakap sa kanya

Ngunit hindi bala ang tumama sa kanila—sa halip, isa sa mga kahoy sa itaas ang tinamaan,

bumagsak sa pagitan nila at ng mga kalaban.

“Tumakbo ka na!” utos ni Adrian. “Huwag kang lilingon!”

Pero hindi siya sumunod.

“Hindi ko kaya! Adrian!”

Ngunit bago pa siya makalapit, may sumabog na liwanag—isang granada, hinagis ng isa sa mga tauhan.

Lahat ay naglaho sa tunog ng pagsabog.

Sa pagitan ng usok at ulan, narinig ni Ayesha ang boses ni Adrian, paos, mahina, ngunit malinaw:

“Buhay pa ako… hanapin mo si—”

At bago niya marinig ang pangalan, muling sumabog ang paligid, at natabunan ng abo at usok ang lahat.

Nang magkamalay si Ayesha, nasa loob siya ng isang lumang bahay—hindi niya alam kung saan.

Ang paligid ay madilim, may amoy ng gamot at paso.

Sa tabi ng kama, may nakaupong matandang babae, nakaputing damit.

“Nasaan si Rohan?” agad niyang tanong, nanginginig.

Tahimik lang ang matanda.

Dahan-dahan nitong itinuro ang mesa sa tabi ng kama.

Nandoon, nakapatong ang isang USB drive—ang parehong USB na ibinigay ni Adrian.

“Wala na siya rito, hija,” mahina nitong sabi.

“Pero kung gusto mong malaman ang totoo, buksan mo ‘yan. Nando’n ang lahat.”

Napalunok si Ayesha.

Tinignan niya ang USB, at sa likod nito, may nakasulat na maliit na mensahe:

“Hanapin mo si Raine. Siya ang may hawak ng katotohanan.”

“Raine?” bulong niya.

“Sino si Raine?”

Ngunit bago siya makapag-isip, biglang narinig niya ang kaluskos sa labas ng bahay.

Isang boses ng lalaki ang narinig niya—

malalim, pamilyar, ngunit hindi niya alam kung kanino.

“Ayesha Villarreal… sa wakas, nahanap rin kita.”

Napatigi

l siya, nanlamig ang katawan.

Nang bumukas ang pinto, isang siluetang lalaki ang lumitaw sa dilim—may hawak na baril, at may ngiting hindi niya malilimutan.

“Matagal na kitang hinihintay,” wika nito.

“At oras na para pagbayaran mo ang ginawa ng pamilya mo.”