Curse 6 : ผู้ถูกเลือก

เซเลน่าหันกลับมาสนทนากับทิวเขาเพียงครู่สั้นๆ พอหันกลับไปมองเซเวียสก็ไม่เห็นเขานั่งอยู่ตรงนั้นแล้ว เธอจึงกวาดสายตามองหาเพื่อนสนิทคนอื่นๆ ซึ่งไม่รู้ว่าไปอยู่ตรงไหนกันบ้าง

“ช่วงนี้เซลเรียนหนักมั้ย”

“ไม่เท่าไหร่นะ ส่วนใหญ่จะเข้าแล็บมากกว่า แล้วทิวล่ะ”

“ก็เอาเรื่องอยู่เหมือนกัน”

“เรียนจบจะกลับไทยเลยรึเปล่า”

“น่าจะทำงานอยู่ที่นี่สักปีสองปีแล้วค่อยกลับน่ะ ยังไม่อยากกลับไปทำงานกับที่บ้านตอนนี้”

“เราก็คงเหมือนทิว แต่ต่างกันตรงต้องหาประสบการณ์เพื่อเรียนต่อปริญญาโท” หญิงสาวกำหนดเส้นทางของชีวิตไว้ตั้งแต่เรียนมัธยมปลายว่าต้องเรียนให้จบระดับปริญญาเอกให้ได้ เพราะการศึกษาค่อนข้างสำคัญกับหน้าที่การงานในสมัยนี้

ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ “ก็สมกับเป็นเซลดีนะ ชอบเรียนมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่”

“ที่จริงเราก็ไม่ได้ชอบเรียนขนาดนั้นหรอก…” ยังไม่ทันที่เซเลน่าจะพูดจนจบประโยค เสียงตะโกนของใครบางคนก็แทรกขึ้นมาเสียก่อน ตามมาด้วยเจ้าของเสียงกระโดดมากอดคอทิวเขา

“ไอ้ทิว!”

“เสียงดังไปไอ้ศิลป์”

“คุยกับใครวะ มึงจะดีลคืนนี้เหรอ แจ่มเลยว่ะ น่าเอาอยู่”

“…” เซเลน่าฟังที่อีกฝ่ายพูดเงียบๆ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้ว่าเธอเป็นลูกครึ่งไทยและฟังภาษาไทยออกถึงได้นินทากันระยะประชิดขนาดนี้

“อย่าพูดจาแบบนั้นดิวะ นี่เซเลน่าแฟนเก่ากู”

“แฟนเก่ามึงก็แปลว่าของเคยๆ ถูกมะ ดีลง่ายเลยสิ”

“ถ้าเพื่อนทิวมาแล้วเราขอตัวก่อนนะ” ร่างบางปรายตามองเจ้าของคำพูดซึ่งทำตาโตเหมือนตะลึงงันกับการที่เธอพูดเป็นภาษาไทยอย่างชัดถ้อยชัดคำ ก่อนจะถือแก้วเครื่องดื่มเดินออกมาจากบริเวณนั้น โดยไม่สนใจคำรั้งเรียกของอดีตคนรัก

เซเลน่าเดินวนอยู่ในงานปาร์ตี้ชุดนอนเพื่อตามหาเพื่อนสนิททั้งสามคน แต่เมื่อถามใครก็บอกเป็นเสียงเดียวกันว่าพิตต์ถูกผู้ชายของหอพักอีลีตส์หิ้วขึ้นไปบนห้องแล้ว ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ากำลังทำอะไรกันอยู่ ส่วนเอ็มมากับแอนนานั่งคุยกับอยู่ผู้ชายที่ตัวเองหมายปอง ดังนั้นเธอจึงอยากให้เวลาส่วนตัวกับเพื่อน

ชายผู้มีดวงตาสีอำพันมองภาพน่าเบื่อของปาร์ตี้อย่างไร้ความรู้สึกอยู่บนชั้นลอยของหอพักนักศึกษาที่เปิดเพลงสมัยใหม่เสียงดังจนปวดหู หากไม่ใช่เพราะความจำเป็นคงไม่มาอยู่ที่นี่ในวันนี้

ยกแก้วเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ดีกรีแรงขึ้นจิบอย่างละเมียดละไม ขณะมองหาผู้หญิงที่น่าสนใจไปด้วย เขาไม่ได้ต้องการผู้หญิงที่สวยที่สุด แต่ต้องการผู้หญิงที่จะปลดปล่อยบางอย่างออกไปจากตัวของเขา

กระทั่งสัญชาตญาณรับรู้สิ่งเคลื่อนไหวรอบตัวสั่งให้เขาหันไปมองผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนอยู่กลางวงล้อมหน้าล้อมหลังของผู้ชายร่างสูงใหญ่สี่ห้าคน

เธอคือ ‘เซเลน่า’ เพื่อนร่วมคณะของเขา

ผู้ที่เขาไม่เคยสนใจในตัวเธอมาก่อน ไม่เคยมองว่าเธอมีตัวตน กระทั่งเมื่อเช้าที่เธอต่อว่าเขาในความคิด และเขาดันอ่านความคิดของเธอได้

เขาจดจ้องไปที่ใบหน้าแดงระเรื่อของเธอด้วยความเย็นชา ในตอนที่เธอพยายามปัดป้องมือไม้ที่กำลังสัมผัสร่างกายเธออย่างคุกคาม เซเลน่ากำลังเมามากและยังมีสติประคองตัว แต่เธอคงไม่รู้ตัวว่าสิ่งที่ทำให้เธอมึนเมาขนาดนั้นไม่ใช่แอลกอฮอล์

เซเวียสตัดสินใจแล้วว่าจะเลือกเซเลน่าสำหรับค่ำคืนนี้ ไม่ใช่เพราะต้องการช่วยเหลือเธอจากชายกลุ่มนั้น แต่มันเป็นเพราะตัวเขาเองที่ต้องตามหาอะไรบางอย่าง

ขายาวราวกับนายแบบเดินตรงไปทางเธออย่างไม่รีรอ แล้วผลักชายคนหนึ่งที่ยืนบังเธอออก “ฉันเอาคนนี้”

ถ้อยคำสั้นๆ ทำให้ชายทั้งกลุ่มนิ่วหน้าอย่างเสียดาย เพราะต่อให้อยากแย่งชิง แต่ก็รู้ตัวว่าไม่ควรมีปัญหากับเซเวียส ดังนั้นจึงปล่อยเหยื่อให้นักล่าอีกคนแทน

เซเวียสคว้าข้อมือของเซเลน่าเดินออกมาจากหอพักนักศึกษา เธอก้าวเท้าเร็วๆ กึ่งวิ่งกึ่งเดินตามเขาอย่างทุลักทุเล ก่อนที่เซเวียสจะหยุดยืนอยู่หน้าหอพักแล้วดีดนิ้วเบาๆ หนึ่งครั้ง เพื่อลบภาพที่ตนพาเซเลน่าออกมาจากงานออกไปจากหัวของทุกคน