Chapter 2

"Uncle Morgan, sino nga po pala ang kasama mo papunta rito?" tanong ni Monique, baka may kasama itong babae tulad noong huli itong umuwi.

Ngunit isang araw lang nakita ni Monique ang babae noon dahil umalis din agad.

"Just me, Monique," sagot ni Morgan habang nakatitig sa mukha ni Monique. Dahil dito, dama ni Monique ang lalong paglakas ng pintig ng kanyang puso. Iba talaga ang dating nito sa kanya.

"Mabuti pa umuwi ka na muna at kumuha ka nang ilang damit mo, anak. Tutal Sabado naman bukas. Dito ka na muna. Tamang-tama naman at magbabakasyon na."

"May damit po ako sa quarters, papa," sabi ni Monique. Talagang nagdadala siya ng damit lagi para may maipampalit kapag naglilinis at nagdidilig ng hardin.

"Well kung ganoon, would you mind cook our dinner, Monique. Gutom na si Uncle," wika ni Morgan na matamis ang ngiti. Nagtaka si Monique kung bakit ang sweet ng tawag nito sa kanya ngayon.

"Dito ka na rin mag-dinner, Cedric, nang makapag-inuman naman tayo. Matagal na rin nang huli hindi ba. Bakit kasi ayaw mo ring lumipat dito? Lagi namang walang tao dito sa Villa Quintana."

"Malapit lang ang bahay namin dito, Morgan," sagot ng ama ni Monique. Si Monique naman ay tumuloy na sa main house upang maghanda ng hapunan na ni-request ni Morgan.

At tulad ng sabi nito, punung-puno na nang laman ang fridge at may ilang bag pa ng grocery na nasa lamesa. Nag-isip si Monique ng mailuluto. Naalala niyang mahilig si Morgan sa sabaw kaya magsisigang na lang siya. Sanay siya sa gawaing bahay kaya mabilis ang kilos niya sa kusina.

Habang nag-aantay maluto ang sinigang, sinimulan niyang ayusin ang groceries na hindi pa nailalagay sa ayos. Natuwa siyang makitang halos mapuno ang laman ng mga hanging cabinet habang isinasalansan niya ang mga mamahaling can goods doon. Tumapak siya sa silyang naroon para maabot ang cabinet at maiayos ang lahat.

"Mukhang lalo akong nagutom!" nagitla si Monique sa boses na iyon kaya muntik na siyang mawalan ng balanse, ngunit mabilis na nakalapit si Morgan, at nahawakan siya.

"Careful, sweety," mahinang saad nito na sinalubong pa ang titig ni Monique.

Biglang parang may mga kabayong nagrambulan sa dibdib niya dahil dama niyang dama ang mainit na palad nito na bumaba sa hita niya. Saka siya nito binuhat at ibinaba sa upuan. Kaya napakapit na lang tuloy siya sa matipunong balikat nito.

Kung puwede lang pisilin niya ang mga muscles ni Morgan, ang titigas kasi. Sa isiping iyon ay kaagad na nag-init ang mukha niya.

"Tumigil ka nga riyan, Monique. Ang dumi ng utak mo," lihim na sermon niya sa sarili.

Nanoot sa ilong niya ang mabangong amoy nito. Amoy masarap talaga si Morgan. Nakakagutom.

"Sa... salamat po," kanda-utal pa niyang saad.

"Masyado ka na atang formal ngayon, Monique, dati naman ang ingay-ingay mo dito sa bahay," nakangising turan nito.

"Po... ano... kasi bata pa naman po kasi ako noon, Uncle," nahihiyang sagot niya na ikinangisi nito.

Hindi na rin naman niya maalala ang mga iyon. Dahil ang higit lang na tumatak sa kanya ay ang nakalipas na apat na taon, nang nagsimula niyang tingnan si Morgan nang higit pa sa isang Ninong. Natawa siya sa sarili niya.

Basta, crush niya si Morgan noon pa. O baka hindi lang crush. Ewan. Basta mahirap ipaliwanag. Ang alam niya lang parang may mga paru-parong naglalaro sa sikmura niya sa sandaling napatitig siya sa mga mata nito.

"It seems so. Napaka-careless mo pa nga noon," nakangiti pang turan nito.

Parang tinatambol na naman ang pulso niya sa sandaling iyon. Paano, ang lapit nito sa kanya tapos kailangan pa niyang tumingala. "Oo nga pala, extension room ka sa itaas matulog. Doon sa katabi ng room ko. Para madali kitang mapuntahan kapag kailangan kita," suhesyon nito. Naramdaman niyang inayos nito ang shorts niyang tumaas pala.

Tumango naman siya.

Saka binalingan ang niluluto. "Luto na ba yan?" tanong nito na muli niyang ikinatango. Saka niya pinatay ang kalan.

Medyo nanginig pa ang tuhod niya dahil sa kakaibang epekto sa kanya ni Morgan.

"Ako na niyan mukhang napagod ka," presenta nito. Ito na ang naghango ng kaserola sa kalan. "Dalawa lang tayo kakain nito, uuwi raw muna ang papa mo. Magdadala raw ng pulutan," paliwanag nito. "Sabayan mo na akong kumain," utos nito na hindi naman niya tinanggihan. Gutom na rin naman siya.

"May boyfriend ka na ba?" tanong nito nang maka-upo na sila. "I'm sure maraming may gusto sayo sa school sa ganda mong yan?"

"Naku, wala po, Uncle Morgan," nag-init pa ang mukhang sagot niya.

"Seryoso?" anitong kumunot ang noo pero ngumiti rin naman. "Mabuti naman kung ganon. Keep my company habang nandito ako para hindi ako mabored, okay?" dagdag pa nito.

"Sige po," sagot niya pa sabay subo.

Matapos kumain ay nagligpit na siya ng pinagkainan nila at nagpaalam naman si Morgan na maliligo raw muna.

Maya-maya pa ay dumating na rin ang kanyang ama na may dalang sisig na isinalin nito sa plato. Saka naglabas ng inumin mula sa cabinet. "Papa, huwag kang magpapakalasing ha, at kumain ka muna," bilin ni Monique.

"Ito talagang batang 'to, alam ko na 'yon. Dalhin ko na 'to sa veranda. Isunod mo itong baso, anak," utos sa kanya ng papa niya, na kaagad niya ring sinunod.

Pinunasan niya muna ang mesa saka niya inilapag ang bitbit na baso at ganoon din ang ginawa ng papa niya sa dala nitong alak at pulutan.

Maya-maya pa ay dumating naman si Morgan Morgan na mukhang preskong-presko at lalong napakabango.

"Ayos 'to, Cedric. Ikaw Baby umiinom ka ba?" baling nito kay Monique bago naupo.

"Hindi po," tanggi ni Monique. Ang totoo, nasubukan na niyang uminom dahil kay Curly.

At kapag sinabi niyang oo, lagot siya sa Papa niya.

"Bata pa ang anak ko kaya hindi pa siya puweding uminom," ani ng kanyang ama na pumuwesto na sa upuang bakal. Nasa veranda sa may garden ang mga ito nakapuwesto kung saan kita ang mga halamang inaalagaan niya.

"Ang ganda sa mata ng mga halaman dito," dinig na puri ni Morgan kaya napalingon si Monique dito. Ngunit ipinagtaka niya na sa kanya nakatingin ang maitim na pares ng mga mata nito, dahilan upang mapalunok na lang siya. Para kasi siyang nahi-hypnotize sa titig nito.

"Mahusay sa halaman ang anak ko, siya ang nag-aalaga sa mga 'yan," may pagmamalaking saad ng papa niya. "Kaya natitiyak kong masuwerte ang magiging asawa ni Monique pagdating ng araw. Aba'y bukod sa maganda ang anak ko, masipag at masarap pang magluto," proud na dagdag pa nito.

"Si Papa talaga," mahinang reklamo ni Monique na ikinatawa ni Morgan. Pati ang tawa nito ang sarap sa tenga. Nakakakiliti.

"Masarap ngang magluto itong inaanak ko. Nasasabik tuloy akong matikman ang ibang luto niya," makahulugang saad ni Morgan na nagpabilis ng pintig ng puso ni Monique. Hindi niya alam kung bakit kanina pa parang double meaning sa kanya ang mga sinasabi ni Morgan.

Para kasing iba ang gusto nitong matikman sa luto niya. Lihim na sinermunan niya ang sarili. "Ang berde ng utak mo Monique!" Para na naman siyang tanga na kinikilig na naman sa lalaki. Just like four years ago.

Pumasok na siya sa bahay pero sa salas siya nanatili para madali niyang makita si Morgan, este kung may kailangan sila ma-assist niya agad.

"Wala ka na ba talagang planong mag-asawa Morgan, aba'y 39 ka na," maya-maya dinig ni Monique na sabi ng papa niya rito.

"Mag-39 pa lang, Cedric," pagtatama nito. "Hindi na ata ako mag-aasawa," walang ganang saad nito kaya napalingon si Monique sa bintana. Naka-upo paharap sa direksyon niya si Morgan kaya kita niya ang malungkot na ekspresyon nito.

"Hindi lahat ng babae katulad niya, ikaw talaga. Kalimutan mo na ang nakaraan at mag-move on ka na. Ilang taon na rin iyon."

"Anong mayroon?" tanong ni Monique sa sarili.

"Uminom na nga lang tayo," pag-iiba nito ng paksa.

Nagtaka tuloy si Monique kung anong pinag-uusapan ng dalawa. Sa edad kasi ni Morgan, dapat talaga may pamilya na ito. Ang papa niya kasi ay ay bata pa nang nag-asawa, halos kasing edad niya lang ngayon.

Pero may bahagi naman sa pagkatao ni Monique ang masaya.

Dahil kung may asawa na si Morgan, ano pang pag-asa niya sa kanya ngayon, 'di ba? Sana lang magtagal ito dito at huwag muna bumalik sa syudad.

"Tagay na," anang papa niya? na itinaas pa ang basong may alak. "Para makahanap ka na nang babaing mamahalin mo. At tigilan mo na ang pambababae mo."

"Oo na..." natatawang saad ni Morgan na sumulyap pa sa direksyon ni Monique. Kita niya ang pagngiti nito bago tumagay ng alak. Pati ngiti nito ay nakaka-inlove talaga. Lahat na lang. Over na sa bblessing ang lalaking ito.

Sukat doon ay may ideyang pumasok na lang bigla sa utak ni Monique dahilan upang mapakagat labi siya sabay ngisi. Pero paglingon niya ulit nakatitig na naman sa kanya si Morgan, saka ito gumanting ngiti na tila ba alam ang naglalaro sa utak niya.

"Nahalata niya ba ako?"