Chapter 3

"Sigurado ka bang uuwi ka pa? Marami namang guest room sa itaas.” pigil ni Morgan kay Cedric. Pero mariin naman ang pagtanggi ng ama ni Monique sa huli.

Kaya napalapit na si Monique sa mga ito. “Buti pa ihahatid ko na po muna si papa, Uncle Morgan.” presenta niya.

“Anak, hindi pa lasing ang papa mo. Saka gabi na, delikado na. Dito ka na lang muna sa ninong mo. Wala ka namang pasok bukas.” anito na tumuwid pa nang tayo para makumbinsi si Monique.

“Sigurado ka ba, papa?” di kombinsidong tanong niya, pero tumawa lang ang papa niya, at umalis na.

Tuwid naman itong naglakad kaya alam niyang hindi pa nga ito ganoon kalasing. Nang hindi niya na matanaw ang kanyang ama, saka niya sinimulang ligpitin ang mga kalat sa mesa.

Pero nagulat siya nang paghawak niya ng boteng brandy ay siya ring paghawak ni Morgan sa bote, kaya ang kamay niya ang nahawakan nito. Para naman siyang kinuryente dahil doon.

At bakit naman kasi ang lapit nito sa kanya?

“Ako na po dito, Uncle Morgan. Magpahinga ka na po.” Nagawa niyang sabihin sa kabila ng bilis ng pintig ng kanyang puso.

Naghahalo ang amoy ng alak at sigarilyo mula sa katawan ni Morgan, pero hindi iyon masangsang sa ilong. Dahil nangingibabaw ang amoy ng cologne na gamit nito. At amoy mint din ang hininga nito. Hula niya, nag-toothbrush ito pag-akyat kanina.

“Ayos lang, tulungan na kita para mas mapadali ka, sweety,” muli na naman siyang natigilan sa tawag nitong baby sa kanya. “Bakit?” usisa nitong nakatitig sa kanyang mukha.

“Ah... kasi po panay ang tawag mo sa aking sweety, hindi na po ako bata,” napapalunok niyang sagot dito. Kita niya ang pagtaas-baba ng lalamunan nito. Saka ngumiti na lalong namula ang mukha. May pagkameztiso kasi si Morgan dahil sabi ng kanyang ama ay may dugong Amerkana ang ina nito.

“Para sa amin ng papa mo ay bata ka pa,” nakatawang saad nito. “Amoy baby ka pa rin kasi,” dagdag nitong ikinalunok niya na naman.

Mukhang lasing na nga ito.

“Bahala nga po kayo.” sagot niya na lang sabay iwas ng tingin. Pero tumawa ulit ito. Tawang nakaka-akit. Nagulat siya nang hawakan nito ang magkabilang balikat niya.

“Hayaan mo na ang tawag ko sa ‘yo, Monique,” anito, pero hindi niya na napansin dahil nagdulot ng kakaibang kuryente sa pagkatao niya ang mainit na palad nito sa kanya.

“Monique, bestfriend yan ng papa mo. Tumigil ka. Huwag kang ano…” lihim na sermon niya sa sarili niya.

“Kayo pong bahala,” sang-ayon niya na lang.

“Saan ka nga mag-aaral ng college?” tanong nito nang patungo na sila sa kusina.

“Dito na rin lang po Estrella, maayos naman po iyong college dito,” totoong saad niya. Ang mga Estrella ang nagpatayo ng kolehiyo sa bayan at sikat talaga ang paaralan. Dahil ang Estrella State University ang nag-iisang University sa lugar at sa karatig bayan.

“Sabi ng papa mo matalino ka raw at nakapasa ka sa ilang University sa Manila, bakit hindi ka mag-aral doon. Mas maganda at mas malaki ang opurtunidad mo kung doon ka mag-aaral,” paliwanag nito.

“Naku, Uncle Morgan, magastos po ‘yon saka, walang makakasama si papa dito kaya okay na po ako dito sa Estrella State University.”

“Kung pera ang problema, hindi mo dapat inaala ‘yon. Scholar ka ng foundation hindi ba? Kaya huwag mong sayangin ang pagkakataon,” pagkukumbinsi nito.

“Totoo naman po, kaso malalayo ako kay papa at sa mga kaibigan ko. Tapos hindi rin naman ganoon kadali ang mamuhay sa city sabi ni Papa.” totoong saad niya dito.

“Mahirap kung wala kang mapupuntahan. But I'm here for you, Monique, kaya huwag kang mahiya sa akin. Pag-isipan mong mabuti. At magiging masaya ako kung papayag ka. Anyway mahaba pa ang bakasyon, pag-isipan mong mabuti. Akong bahala sa lahat.”

“Sige po, pag-iisipan ko po. Ako na pong bahala dito, magpahinga ka na, siguradong pagod ka sa biyahe.” taboy niya kay Morgan na nakatitig sa kanyang mukha.

“Hindi pa ako inaantok, gusto ko sanang kumain ng masarap, pero hindi ko alam kung anong masarap lutuin. May maisa-suggest ka ba?”

“Ahmm... ano po bang gusto mong pagkain, kung alam ko, ako na pong magluluto," resenta niya, alas nuwebe pa lang naman ng gabi. Pero tahimik na ang paligid sa labas at tanging mga kuliglig na lang ang maririnig.

Sanay siyang matulog nang late kasi madalas nag-aaral pa siya sa gabi. Gusto niya kasing mataas ang grades niya dahil scholar siya ng Foundation na itinatag nang matatandang Estrella, ang abuelo ni Morgan. Kaya gusto niya lagi siyang top sa klase. Nagagawa naman niya kaya consistent honor student siya, hanggang ngayon. Valedictorian siya mula elementary hanggang high school. At laging kasama sa recognition with highest honor.

"Ano pong gusto mo, Uncle Morgan?” untag niya dito nang hindi na ito nagsalita pa. Mukhang nag-iisip nang gusto nito, habang nakatitig sa kanyang mukha.

“Bukas na lang siguro, pagod ka na rin. Saka hindi ko rin maisip kung anong gusto kong kainin mamaya," anitong bumaba ang tingin sa may bandang dibdib niya. Pero kaagad ring ibinaling ang tingin sa ibang direksyon at tumayo na.

“Sweety,” tawag sa kanya ni Morgan nang nasa may pinto na ito ng kitchen. “Puwede mo bang ipaghanda ako ng bihisan,” paki-usap nito.

“Oo naman po, Uncle Morgan. Susunod na po ako,” walang gatol niyang sagot saka nagmadali na siyang nagligpit ng lababo.

Nakabukas ang pinto ng kuwarto nito kaya pumasok na siya. Inayos niya na kanina ang gamit nito sa closet, habang nag-aantay siyang matapos nitong uminom kasama ang kanyang ama, kaya madali na siyang nakapaghanda ng bihisan nito.

Wala siyang nakitang brief ni Morgan kaninang nagliligpit siya kaya boxer na lang ang ihinanda niya.

“Hindi siguro siya nagbi-brief," nasabi na lang niya, habang inihahanger niya ang bihisan nito sa hanging rack na naroon.

Pero hindi pa man siya nakakatapos nang lumabas si Morgan sa banyo. Kaya humalimuyak ang mabangong amoy mula sa banyo dahilan upang mapalingon siya dito. Kaya ata lagi itong mabango dahil madalas maligo.

Muntik na siyang mapanganga nang makita niyang nakatapis lang nang maliit na tuwalya si Morgan. At kita niya ang malapandesal nitong tiyan at maskuladong hita at binti. Pero mas nakakatawag pansin ang harapan nito.

“E... eto na po, Uncle Morgan, ang bihisan mo.” napapalunok niyang saad saka siya tumalikod na.

“Monique,” napahinto siya sa paglabas sa silid nito dahil sa tawag ni Ninong. “Doon ka matulog sa kabilang kuwarto, sa extension nitong kuwarto ko."

“Po? Naku... sa guest—”

“Ako nang nagsasabi. You can use my old room. Sabi ng papa mo, madalas kang binabangungot sa gabi.”

“Ah... opo.”

“Para hindi rin mag-aalala ang papa mo na nandito ka.”

“Sige po, pero bukas na lang siguro. Aayusin ko pa po ‘yon.”

“Oo nga pala. Okay lang dito ka na lang sa kuwarto ko, malaki naman ang kama. Or if you’re not comfortable, malaki ang sofa bed—"

“Po?!” bulalas niya. Siya, matutulog sa kuwarto ni Morga? Aba’y bet na bet niya ‘yon.

“Nakakahiya po ata, Uncle Morgan, ang kapal naman ng mukha kong matulog sa kuwarto mo," nasabi niya pa rin sabay yuko upang itago ang ngiti sa labi niya.

Ayaw niya naman maging sobrang halatang atat na makasama si Morgan sa iisang lugar, lalo na sa kuwarto.

Baliw siguro ang iisipin sa kanya ng iba, dahil nagkakagusto siya sa lalaking halos labingpitong taon ang tanda sa kanya. At matalik na kaibigan pa ng papa niya. Pero mula noong una niya itong makita, kay Morgan lang niya naramdaman ang kakaibang damdaming hindi pa niya nararanasan sa mga lalaking kaedad niya.

At alam niya sa sarili niya, si Morgan lang ang gusto niya. Siya ang lalaking gusto niyang maging asawa balang araw. Dama niya ang excitement sa utak niya dahil sa isiping iyon.

Bigla naging advance siyang mag-isip ngayon. Dati pantasya niya lang na bumalik si Morgan. At ngayong nandito na ito. Umabot na agad sa pag-aasawa ang ambisyon niya.

Ganoon niya nga siguro kagusto ito. Guwapo at matikas ito, matangkad at matipuno ang katawan.

Pero ang higit na gustong-gusto niya kay Morgan ay ang matangos nitong ilong, at malalim na dark brown nitong mga mata na tila nangungusap. Dahil sa bawat titig sa kanya nitp, parang gusto niyang matunaw sa bisig niya.

“Huwag kang mahiya, Monique. Bestfriend ako ng papa mo. Naroon ako ng pinanganak ka, kaya parang pamilya na rin tayo. Ikaw talagang bata ka."

“Pero hindi na po ako bata ngayon, Uncle Morgan, dalaga na po kaya ako,” nahihiyang giit niya na ikinatawa nito.

“Alam ko naman ‘yon. Kaya nga lalong dapat kang nasa malapit ko lang ngayon. Hindi ako makapaniwalang lalaki ka nang ganyang kaganda. Kaya gusto kitang alagaan at ingatan nang mabuti," seryoso nitong sabi kaya lalo siyang na-e-excite.

“Po? Alagaan po?” tila wala sa sariling tanong niya dito. "Ako po? Aalagaan niyo?"

“Oo, gusto kitang alagaan, Monique,” seryosong saad nito sabay lunok kaya hindi niya napigilang mapakagat labi dala nang panunuyo ng kanyang lalamunan.

Pero hindi nakaligtas sa mata niya ang mariing pagpikit nito. Kung bakit, hindi niya masabi.

“Pero mga bata lang po ang inaalagaan," mahinang saad niya sabay iwas nang tingin dahil napapatitig na naman siya sa malapandesal nitong abs.

“Alam mo, ang dalagang tulad mo ay higit na dapat alagaan,” makahulugang saad nito, at pakiramdam niya parang kiliti sa batok niya nang malalim at seryosong tinig ni Morgan.