02

SAGE

Waking up beside him felt like waking up in a dream na alam mong hindi para sa’yo pero ayaw mo pang tapusin.

Ang sinag ng araw, marahang sumisilip sa manipis na kurtina, tumatama sa puting kumot at sa hubad niyang likod. Relaxed ang katawan niya, defined bawat linya ng muscle—parang walang bigat, parang ang dali-dali lang maging siya. Nanatili ako saglit, huminga nang malalim, This feels soft, warm, and terrifying all at once.

And then reality kicked in. Kung sino man siya kagabi, kung ano man ‘yon… hindi dapat magtagal.

Tahimik akong bumangon sa kama, mabilis kong pinulot ‘yung mga damit kong nakakalat sa sahig, saka dahan-dahang naglakad papunta sa banyo.

Pagharap ko sa salamin, muntik akong mapahinto. My reflection looked like a girl who forgot she was supposed to be broken, cheeks flushed, eyes brighter than they’ve been in years. Nakakapanibago. Hinilamusan ko agad ang mukha ko ng malamig na tubig, sinusubukang ipaalala sa sarili ko, kung bakit ako nandito. Marami pa akong dapat isipin, aside from the man with a dangerous eyes who kissed away my sadness.

Paglabas ko ng room, I expected to walk away and never see him again. Pero ayun na naman ‘yung mundo, may sariling trip. Hindi ko alam kung matatawa ako o mapapamura nang makita ko si Nox sa labas, nakasandal sa surfboard, kalmado, parang walang ginawang kasalanan. Basa pa ‘yung buhok na bumabagsak sa noo niya. Nang magtama ‘yung mga mata namin, ngumiti siya, ‘yung ngiting parang nang-aasar dahil nahuli nya ako.

“Breakfast?” tanong niya, simple, walang effort, pero parang kakaiba at mahirap tanggihan.

Dapat tumanggi ako. Dapat umalis ako. Pero hindi.

Kumain kami sa maliit na cafe sa tabi ng dagat, pancakes and coffee na ubos agad dahil gutom pala kami pareho. I found myself laughing more than I planned. He teases me and told me random stories about traveling, about chasing waves in places he never bothered to name. At sa halip na mailang ako sa pagiging misteryoso niya, mas lalo lang akong na-curious. Mysterious siya, pero hindi ‘yung tipong para itulak ka palayo. Sa kanya, parang bawat lihim ay paanyaya para lumapit pa.

After breakfast, sinubukan ko nang magpaalam.

“So… I should go,” sabi ko.

Nox just tilted his head. “Bakit? Wala ka namang hinahabol,” sabi niya, kasabay ng isang simpleng kibit-balikat.. “Stay. Let’s see the island.”

Hindi nya ako kinulit. He didn’t push. Nag-offer lang sya and somehow, that was harder to refuse than anything.

So I stayed.

“Let’s go somewhere,” sabi nya habang papalapit kami sa mga nakaparadang motorbikes. “I heard there’s a cliff you can watch the waves crash from. Nice view. Maybe less crowded.”

Napataas ang kilay ko. “So ang plan mo is to take a random girl on a bike and drive her to a cliff? Sounds safe ha.”

“I’m offended,” habang nakahawak sa dibdib nya dramatically. “I’m a perfect gentleman.”

“Talaga?”

Lumapit siya nang bahagya, ang mga mata niya ay sandaling bumaba sa labi ko bago muling tingnan ang aking mga mata. “You didn’t seem to complain last night.”

And just like that, nag-init ang mukha ko sa di maipaliwanag na dahilan. He smirked, very satisfied, na parang nage-enjoy siyang makita akong namumula.

“Fine,” sabi ko. “One ride.”

Yumakap ako sa kanya mula sa likod, sinusubukang ‘wag pansinin kung gaano siya kainit sa ilalim ng araw. Sa bilis ng takbo, nag-blur lahat. Ang mga puno ng niyog, maliliit na bahay sa gilid ng kalsada, at ‘yung dagat na parang hindi nauubos sa tanaw. Habang hinahampas ng hangin ‘yung buhok ko, nakalimutan ko lahat ng gusto kong kalimutan. Wala akong ibang naririnig kundi ‘yung tawa niya, yung kalmadong tunog na pumupuno sa pagitan naming dalawa tuwing napapasigaw ako dahil bigla siyang nag-aaccelerate na walang warning .

Bigla na lang bumuhos ang ulan, walang pasabi. Tumatawa pa rin siya habang pinapabagal ang takbo ng motor, sabay kaming bumaba para sumilong sa maliit na kubo sa gilid ng daan. Basang-basa siya, pero ang hirap ‘wag pansinin kung gaano pa rin siya kagwapo sa gitna ng ulan. Yung buhok niyang dumidikit sa noo, ‘yung ngiti niyang parang hindi naaapektuhan ng lamig.

Mas lumakas pa ‘yung ulan, bumigat ang hangin, at biglang lumapit siya. Dahan-dahan, hinawakan niya ako sa pisngi, mainit ‘yung palad niya kahit basang-basa. Hindi na namin ininda ‘yung lamig o ‘yung ingay ng ulan. Nagkatinginan lang kami, walang salita, walang kailangang sabihin. At sa sandaling ‘yon, parang tumigil talaga ‘yung oras.

“You look good like this,” sabi niya, habang patuloy na bumabagsak ang ulan sa mukha niya.

“Basang sisiw?” biro ko, pilit na tumatawa, pero halata sa boses kong nanginginig. Hindi dahil sa lamig, kundi sa kung anong unti-unting bumabalot sa’kin.

“Alive,” sagot niya, diretso, habang nakatitig sa labi ko.

Walang babala. Hinalikan niya ako ulit.

Wala nang alak, wala nang bar lights. Kami lang, ulan sa ibabaw namin, at ‘yung bilis ng tibok ng puso kong ayaw magpahuli. Hinalikan niya ako na parang gusto niyang tandaan lahat—bawat segundo, bawat paghinga, bawat saglit bago matapos ‘to. At hinalikan ko siya pabalik, desperado, parang takot akong makalimutan kung ano ‘yung pakiramdam ng mabuhay sa gitna ng isang bagay na hindi naman dapat.

Kinagabihan, may nagsindi ng bonfire malapit sa dalampasigan. Sumama kami, nakihalo sa tawanan at musika, sumasayaw nang walang direksyon, walang sayaw na sinusunod. Hinayaan lang naming punuin ng ingay at liwanag ‘yung mga puwang sa loob naming dati puro katahimikan. Paminsan-minsan, hinahawakan niya ‘yung kamay ko, at sa tuwing magtatagpo ‘yung mga daliri namin, parang may parte sa’kin na kumakalas, nahuhulog paunti-unti sa isang bagay na alam kong delikado.

Maya-maya pa ay naglakad kami sa tabi ng dalampasigan ng nakayapak lang.

Out of nowhere, bigla syang nagsalita habang nakatingin sa malayo.

"Do you know why I love the ocean?"

Nagtataka akong napatingin sa kanya. "Bakit?" tanong ko.

"Because it didn't ask questions. Like t's just here to comfort me." makahulugan nyang sabi.

" Well, I love the sky for the same reason." sabi ko habang nakatanaw rin sa tinitingnan nya.

We didn’t ask what broke each other. The comfort came from knowing na pareho kaming may tinatakbuhan.

“I shouldn’t like you this much,” pag-amin ko sa kanya bago ko pa mapigilan ang sarili ko.

Dahan-dahang lumingon siya sa akin, seryoso ang mukha, na para bang hindi niya inaasahan honesty ko, but he appreciated it anyway.

“Good,” bulong nya, habang hinahaplos ng hinlalaki nya ang pang-ibabang labi ko. “Because I shouldn’t want you this much either.”

At muli, nanaig ang pagnanasa.

We stumbled into my room this time, hindi pa rin naghihiwalay ang mga labi namin. Desperado, malilikot, parang parehong natatakot na tumigil. Bawat halik niya, parang apoy na gumuguhit sa balat ko. Mainit. Mabagal. Sinasadya.

Sa bawat dampi, parang nalulusaw lahat ng sakit, lahat ng dahilan kung bakit dapat akong umatras, naging alon lang silang lahat na hindi ko na kayang pigilan.

Binubulong niya ‘yung pangalan na hindi naman talaga akin. “Elle.”

At kung paano niya ‘yon sinabi—parang dasal, parang panaginip na gusto kong paniwalaang totoo.

Mas malalim ‘yung halik niya ngayon. Wala nang pag-aalinlangan. Dumulas ang mga kamay niya sa likod ko, hinila ako palapit na parang kasalanan na ang kahit anong distansya.

Samantalang ‘yung mga kamay ko, kusang humawak sa balikat niya, parang ‘yon na lang ‘yung kakapitan ko para hindi tuluyang mahulog.

Wala kaming kailangang sabihin.

Kasi sa gabing ‘yon, katawan na lang namin ‘yung nag-uusap.

Nahulog kami sa ritmo ng mga hinga, sa init ng balat, sa tibok ng puso na ayaw magpatalo. Magulo. Magaspang. Pero totoo.

At sa matagal na panahon, ngayon lang ako tumigil sa pag-iisip.

Wala nang dapat. Wala nang bakit.

Nilunod ko na lang ‘yung sarili ko sa nararamdaman ko, kahit alam kong delikado.

Kasi, to be honest, it was terrifying how good it felt.

Maya-maya, nakatulog siya habang nakayakap sa akin, mahigpit pero parang sanay. Tahimik lang ako, pinagmamasdan ‘yung mukha niyang mukhang walang alam sa gulong iniwan niya sa dibdib ko.

Tapos, halos pabulong, narinig ko siyang nagsabi ng, “Stay.”

Isang salita lang. Pero sapat para guluhin lahat.

Hinaplos ko ‘yung balikat niya at hinalikan nang marahan. Pagkatapos no’n, tumitig lang ako sa kisame, tahimik, habang unti-unting nare-realize ko.

I wasn’t just escaping anymore. I was getting attached.

At sa bawat tibok ng puso kong sumasabay sa kanya, paulit-ulit kong pinaalalahanan ‘yung sarili ko.

‘Hindi siya akin.’

Para akong sinampal ng katotohanan.

Hindi dapat ganito. Hindi tama na may maramdaman ako. Hindi siya dapat maging mahalaga.

Pero nagiging mahalaga na siya—at ‘yun ‘yung mas nakakatakot.

Habang unti-unting nagiging kahel ang langit sa labas, at ‘yung mga braso niya nakayakap pa rin sa akin, nagdesisyon ako.

Aalis ako bago siya maging dahilan para manatili ako.

Lalayo ako bago ko makalimutan kung paano tumakbo.