01

SAGE

I came to Siargao to disappear. Hindi lang para makipag-party. Gusto ko lang ng katahimikan, kahit ilang araw lang, na hindi ko kailangang magpanggap okay para sa kahit na sino. Three days. ‘Yun lang ang binigay ko sa sarili ko. Tatlong araw para huminga.

Pagbaba ko ng eroplano, sinalubong agad ako ng dagat na parang gusto akong yakapin, langit na mukhang mas malawak kaysa dati. Makikita sa bawat hakbang ko ang kagustuhan kong makatakas at makalimot sa lahat. Gustong-gusto ko lang na for once… hindi ko kailangang maging okay.

Maliit lang yung villa na na-book ko, pero napakaganda. Kulay puti ang mga sheets, wood everywhere, at sa may harapan ay ang karagatan na tila poster na gumagalaw.

I should’ve stayed inside. Dapat nagpahinga ako, nagmuni-muni, mag-pretend na healed na ako. Pero nang sumayaw ang ilaw at tugtog galing sa may dalampasigan, parang hinihila ako nito at hindi ko kayang labanan.

The beach bar looked surreal. May mga nakapulupot na fairy lights sa mga puno, may mga nakahilerang lamesa sa buhanginan, at masiglang tawanan ng mga tao kasabay ng beat ng music.

The kind of scene na parang pwede kang maging sinumang gusto mo.

That’s when I saw him.

Magulo ang buhok nya, pero in a way na mukha syang expensive, as if stress never looked better on anyone. Pero ang pinaka-nakapagpatigil sa akin ay ang mga mata nya na parang nanghihigop. Madilim ang mga ito at mukang pagod. Parang may bagyo sa likod nito na pinipigilan niyang pakawalan.

Mukhang hindi rin sya tagarito, and that fact alone made him impossible to be ignored.

Nagtagpo ang mga mata namin. Walang umiwas. Walang nagkahiyaan. Parang tumigil lahat. Nawala ‘yung tugtog, nag-fade ‘yung ingay ng tao, at kahit ‘yung dagat na kanina pa maingay, parang natahimik. It was just him looking at me like he already decided I was the distraction he needed tonight.

Naglakad sya papalapit sa akin. Confident bawat hakbang. Parang nagpapahiwatig na lahat ng gugustohin nya ay nakukuha nya.

“You’re alone?” sabi niya habang umuupo sa tabi ko.

“Why? Dapat ba may kasama?” sagot ko, at bahagyang ngumiti siya habang tinitingnan ang dagat.

“What’s your name?” tanong niya.

Muntik ko ng masabing ‘Sage’, pero hindi ko kayang ibigay ang totoong pangalan ko. Hindi dito. Hindi ngayon.

“Elle,” sagot ko. “Elle Navarro.”

Nakatingin lang siya, mas matagal ngayon, parang sinusubukang kabisaduhin ang pangalan ko. “I’m Nox.”

Walang apelyido, just ‘Nox’. Hindi na ako nagtanong pa dahil pareho kami. Hindi gustong ibigay ang buong katotohanan.

Nag-usap kami na parang dalawang estrangherong parehong ayaw manatiling ganon lang. Hindi siya ‘yung tipo ng lalaking madaldal o open agad, pero ‘yung mga sagot niyang tipid, mga ngiti sa pagitan ng mga salita ay sapat na para mas gusto mo pang kilalanin kung sino talaga siya.

Uminom kami ng coconut rum, sabay tawanan sa mga kwentong wala namang direksyon. Tapos sumayaw kami nang nakayapak sa buhangin, habang ang alon ay humahalik sa paa namin. Walang tama, walang mali—puro ngayon lang. Parang dalawang taong nagpaubaya sa posibilidad ng pansamantalang kalayaan.

Nasa bewang ko ang mga kamay nya, parang may sariling isip. Hinayaan ko lang na hilahin niya ako palapit. Nakaka-akit ang mga mata nya, parang kahit anong hilingin niya sa susunod, oo na agad ‘yung sagot ko.

Ipinulupot ko ‘yung mga kamay ko sa batok niya. Napabuntong-hininga siya, ‘yung tipong parang matagal na niyang pinipigilang huminga at ngayon lang ulit nagkaroon ng pagkakataon. Mabagal lang ‘yung galaw namin kahit mabilis ‘yung tugtog, kasi parang may sarili kaming mundo, may sarili kaming oras na ayaw naming pakawalan. Dinikit nya ang noo niya sa noo ko, at doon ko naramdaman ‘yung init ng hininga niya na halos sumayad sa labi ko. Parang sumikip ‘yung dibdib ko, ‘yung kaba umakyat hanggang lalamunan.

“You don’t look like someone who runs away,” bulong niya, halos hindi marinig pero ramdam ko sa balat ko.

“Maybe I just hide better than most,” sagot ko.

That made him smile again, this time softer. “I want to forget something tonight,” pag-amin nya.

“I want to forget everything,” sagot ko.

“Then let’s forget… together.”

Pagtingin ko sa mga mata niya, doon ko nakita na parang nabura lahat ng depensa ko. Dalawang taong parehong marupok, parehong pagod, pero pinili ang isa’t isa. Walang pangako, walang kasiguraduhan—pero sa gitna ng ingay, ‘yun ang totoo.

Hinalikan niya ako, hindi basta halik. Maingat, pero buo at nang-aangkin. Yung halik na parang gustong burahin lahat ng sugat na iniwan ng mundo. Hinapit niya ang batok ko, pinapalalim pa ‘yung halik habang ‘yung hinlalaki niya, dahan-dahang gumuhit sa pisngi ko. Hinalikan ko siya pabalik, mas sabik. Because I didn’t just want him, I wanted what he made me feel. Alive.

Alam kong katangahan lang ito at panandalian, pero hindi ko rin kayang umatras. Paglabas namin sa bar, sinalubong kami ng malamig na hangin, tapos hinawakan niya ‘yung kamay ko ng mahigpit, parang gusto niyang siguraduhing totoo ako. Madilim ‘yung daan pabalik sa villa niya, tahimik maliban sa alon sa malayo. Dapat natatakot ako. Pero hindi.

Pagpasok namin sa kwarto, hindi na ako nag-isip. Hinila ko siya palapit, at hinalikan siya. Maingat ang paraan ng paghawak nya sakin. Habang yung kamay ko naman, kusang napunta sa buhok niya, hinila ko nang bahagya, at doon siya napasinghap, ‘yung ungol niya sumayad sa labi ko. Mahina pero sapat para manghina ‘yung tuhod ko.

“Is this okay?” tanong nya habang diretsong nakatingin sa mga mata ko.

Napatango lang ako, habang hawak ko ang damit nya at kusa kong hinubad iyon. “Don’t stop.”

Hinalikan nya ulit ako habang dumudulas ‘yung mga kamay niya sa maseselang bahagi ng katawan ko. Maingat, mainit, at may halong paggalang na parang bawat haplos ay dasal.

I felt wanted. I felt seen. And I didn’t even tell him my real name.

Humahangos kami papunta sa kama, tumatawa sa pagitan ng mga halik, parehas naghahabol ng hininga na parang nauubos. Bawat halik niya, parang sinusubukan niyang kabisaduhin ako; bawat haplos, parang pakiusap.

Inihiga nya ako sa kama. Wala paring tigil ang paghahalikan namin. Marahas, mapusok at puno ng pagnanais. Isa-isa nyang hinubad ang damit ko at nang matanggal nya ang huling saplot na bumabalot sa aking katawan ay tinitigan muna nya ang kabuan ako, hindi ko naman mapigilan na hindi ma-ilang.

“You’re so beautiful.” aniya habang malamlam ang mga mata.

At muli nanaman niyang siniil ng halik ang aking labi, at iyon ay unti-unting bumaba sa aking leeg at pababa sa aking dibdib.

Nagbigay iyon ng kakaibang sensation sa akin, napaarko ang likod ko at hindi ko maintindihan kung saan ako kakapit nang dilaan nya ang kaliwa kong dibdib habang minamasahe ang kanan. Hindi ko napigilan ang sarili ko na magpakawala ng impit na ungol.

Halos mabaliw naman ako nang bumaba ang kamay nya sa pinakamaselang parte ng aking katawan, nakakahiya dahil basang basa na iyon. Pinasok nya doon ang dalawang daliri nya at napa-awang ang bibig ko ng maglabas-pasok ang mga iyon. Napapikit ako at nahila ko ang buhok nya, habang dinadama ang kamay nyang nanghihimasok sakin.

“I want you. Inside me.” nasambit ko sa pagitan ng mga ungol.

Kumilos naman siya, he unbuckle his pants at hinubad ang boxers nya. Napalunok ako nang makita ko iyon, hindi ko inaasahan na ganito yun kalaki. Hinatak nya ang dalawang binti ko at pumwesto sya sa gitna ko. Ang isang kamay nya ay nakatuon sa kama at ang isa ay nasa kaliwang dibdib ko at minamasahe nya yon.

“Are you ready?” tanong nya. Wala na akong naisagot kundi ungol.

Napahawak ako ng mariin sa braso nya nang maramdaman ko ang pagpasok niya sa loob ko. Naiungol ko ang pangalan nya at para naman mas ginanahan sya doon. He started thrusting slowly, at pabilis ng pabilis hanggang sa parehas naming naabot ang langit.

Pagkatapos ng lahat, hindi niya ako binitiwan. Iniyakap niya ‘yung braso niya sa katawan kong hubad pa rin, mahigpit, parang takot na baka mawala nalang ako bigla. Tumingin ako sa ceiling, habang sa labas, maririnig mo ‘yung alon na humahampas sa dalampasigan, kasabay ng mabagal at pagod niyang paghinga. Hindi ko na maalala kung kailan ‘yung huling beses na may yumakap sa’kin nang ganito, hindi lang para angkinin, hindi para kontrolin, kundi para maramdaman may kasama rin siya.

“What’s your name again?” mahinang tanong nya.

“Elle,” pagsisinungaling ko.

“Goodnight, Elle.” Naging matunog ang pag-ngiti nya tapos hinila ako palapit, siniksik sa dibdib niya na parang gusto niyang itago ako doon. At sa sandaling ‘yon, naramdaman kong bumigay ulit ‘yung puso ko—kaunti lang, pero sapat para ikatakot ko.