3.อยากมีคนเลี้ยง (1)

“ตอบผมมาก่อน”

“ปล่อยมือก่อน”

อีกฝ่ายต่อรองมาอย่างไม่ยอมเหมือนกัน หลังจากชั่งใจดูแล้วมั่นใจว่าพนิดาคงหนีเขาไม่ได้ภาสกรจึงยอมปล่อยมือ

“ตอบสิครับ”

“เธอจะให้ตอบอะไร”

ดวงตาคู่สวยมองเขาด้วยแววของความลำบากใจ

“เลิกเซ้าซี้ เลิกแกล้งกันได้แล้ว”

หญิงสาวหลบตาตัดบทอีกครั้ง ไม่อยากผิดใจกับชายหนุ่ม อย่างน้อยเธอก็ชื่นชมในความสามารถและความรับผิดชอบในการทำงานของเขาถึงได้สนับสนุน อีกฝ่ายเองก็เป็นคนดีคนหนึ่ง ดูได้จากการที่เจอเธอในที่เที่ยวกลางคืนเขาก็อาสาไปส่งเธอถึงบ้านทั้งสองครั้ง เธอไม่เห็นเหตุผลที่ต้องขุ่นเคืองใจกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง

ทว่าแทนที่อีกฝ่ายจะฟังเขากลับโน้มร่างสูงกำยำลงหา มือหนาข้างหนึ่งจับพนักเบาะด้านบน อีกข้างวางลงที่เบาะใกล้สะโพกเธอ ทำเอาพนิดาต้องเอนหนีจนสุดตัว

“เธอจะทำอะไร”

“ทำให้คุณวุ้นรู้ว่าผมไม่ได้แกล้ง”

ใบหน้าคนตอบเลื่อนลงมาจนใกล้ เพราะกลัวขึ้นมามือบางจึงยกขึ้นผลักอกหนาห้ามไว้เบาๆ

“ทำไมอยู่ๆ ก็คิดเรื่องแผลงๆ ขึ้นมา”

“จะจีบสาว ไม่เห็นแผลงตรงไหน”

“แล้วทำไมต้องเป็นพี่”

หญิงสาวยังใจเย็นถามไถ่หาเหตุผล ทว่าคนตอบกลับรู้สึกสนุกที่ได้โต้คำกับอีกฝ่าย ไม่นึกรำคาญ หากเป็นสาวอื่นเซ้าซี้เขาคงตัดบทไปแล้ว แต่ยิ่งพนิดาทำตัวเป็นผู้ใหญ่กับเขาเท่าไร เขาก็ยิ่งอยากแกะเปลือกที่ปกคลุมเธอเอาไว้ออก

“บอกไปแล้วว่าคุณวุ้นน่ารักถูกใจ ผมอยากลองคบด้วย”

“แต่มัน...”

“ผมไม่ใช่ลูกน้องคุณแล้ว แล้วถ้าจะพูดถึงอายุ มันไม่สำคัญเลย คนเราชอบพอกันถ้ามัวยึดติดกับเรื่องนี้ คนคงโสดกันครึ่งค่อนโลก”

เขาพูดขึ้นมาก่อนราวกับรู้ทันความคิดเธอ ทำให้พนิดาต้องเงียบไป

“เพื่อนคุณยังมีเด็กเลย คุณไม่อยากมีใครสักคนเหรอครับ”

ภาสกรถามต่อ มือข้างหนึ่งยกขึ้นไล้ปลายนิ้วข้างแก้มเธอ คนถูกแตะตัวสะดุ้งเล็กน้อย ทว่าใจกลับเต้นระรัว ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนแตะตัวเธอนอกจากคนในครอบครัว พนิดาค่อนข้างโลกส่วนตัวสูง เก็บตัว เธออยู่แต่กับโลกของการอ่านตั้งแต่เริ่มเข้าสู่วัยรุ่น แม้เวลากลางวันในโรงเรียนก็ยังหยิบนิยายออกมาอ่านท่ามกลางวงล้อมของเพื่อนๆ ทำให้ไม่ค่อยมีใครเข้าถึงได้ และเธอก็ไม่เคยสะดุดตาสะดุดใจใคร อาจเพราะโลกของตัวหนังสือเต็มไปด้วยหนุ่มหล่อเพอร์เฟกต์ ทว่าพนิดาไม่เห็นคนเหล่านั้นในโลกแห่งความเป็นจริง เธอจึงค่อนข้างเฉยขากับเพศตรงข้าม

เหนืออื่นใดบิดาของเธอรักและหวงเธอมาก พนิดาไม่ค่อยได้ออกไปเที่ยวตามประสาวัยรุ่นนัก แม้แต่ในวันหยุด พ่อยอมให้เพื่อนมาหาที่บ้านแต่ไม่ยอมให้เธอออกไปกับเพื่อน เธอจะได้ไปเที่ยวก็ต่อเมื่อไปกับพี่ชายหรือน้องชาย ซึ่งหญิงสาวไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจเพราะติดการอ่านนิยายมากกว่า

“เธอ...อยากเป็นเด็กพี่เหรอ”

เสียงหวานถามแผ่วเบา

ชายหนุ่มยิ้มมุมปากพร้อมหัวเราะในลำคอ เขาไม่เห็นความไม่พอใจในดวงตาคู่สวย หญิงสาวดูสับสนไม่แน่ใจมากกว่า

“จะเรียกอย่างนั้นก็ได้ แต่...”

ปลายนิ้วแกร่งเลื่อนมาแตะบนริมฝีปากอิ่มน่าจูบ รู้สึกถึงกระแสวาบหวามแล่นมายังหัวใจ ไม่น่าเชื่อว่าตนจะตื่นเต้นวูบวาบ เพียงแค่มองนิ้วตัวเองบนปากหญิงสาว เขาเหลือบขึ้นสบตาคู่สวยก็เห็นแววตระหนกในนั้น

“อยากเป็นตัวจริงมากกว่า”

เสียงทุ้มชวนใจสั่นกับปลายนิ้วกระด้างที่กดลงบนปากเธอเบาๆ ทำให้พนิดาขนลุก รู้สึกว่าตัวเองถึงกับกลั้นหายใจแถมยังคอแห้งจนต้องกลืนน้ำลาย

“เอาเป็นว่าผมเข้าใจ ว่าคุณวุ้นยังไม่ทันตั้งตัว ไม่ต้องคิดมากครับ ผมจะจีบ เพราะฉะนั้นปล่อยให้เป็นหน้าที่ผมเอง”

ขณะที่พนิดามัวอึ้งอยู่อีกฝ่ายก็สรุป เธอไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรกับตัวเองและผู้ชายตรงหน้า เธอควรปฏิเสธเขาด้วยคำไหน?

“เดี๋ยวสิ พี่ยังไม่ได้ตกลง”

คนที่ยังไม่ได้ตัดสินใจท้วงขึ้น ชายหนุ่มไม่ได้วางนิ้วบนปากเธออีกแล้ว เขากำลังยืดตัวขึ้น แต่พอเธอแย้งก็ขยับกลับมาใกล้อีก คราวนี้ใบหน้าขาวคมอยู่ในระยะประชิดยิ่งกว่าเดิม

“คุณวุ้นจะปฏิเสธผมเหรอครับ ไม่สงสารผมเหรอ”

ภาสกรถามเสียงเศร้าสีหน้าไม่ดีเท่าไร

“ตอนนี้ผมกำลังเคว้งนะครับ ต้องทำงานที่ใหม่ จะเจออะไรบ้างก็ไม่รู้ ถึงจะดูมีอนาคต แต่ผมอยากอยู่กับทุกคนเหมือนเดิมมากกว่า ในเมื่อผมยินดีย้ายบริษัทอย่างไม่มีปัญหา คุณวุ้นก็น่าจะใจดีกับผมบ้างสิครับ”

พนิดารู้สึกผิดกับเรื่องที่ภาสกรต้องออกอยู่ไม่น้อย เธอเข้าใจเขา แม้จะเพียงย้ายไปอีกที่ ทว่าทุกคนยังอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา มีเพียงเขาที่ถูกเลือกให้ออกไป หากมองในอีกมุมก็น่าน้อยใจจริงๆ

“ถือว่าเป็นการปลอบขวัญผมก็แล้วกันนะครับ”

“ปลอบ?”

เธอยังตามเขาไม่ทัน รู้ว่าอีกฝ่ายน้อยใจแต่จะให้ปลอบยังไง เขาเป็นผู้ชายตัวโตกว่าเธออีก จะให้ปลอบแบบเด็กๆ ก็คงไม่ได้

“ก็...รับเลี้ยงผม ให้ผมเป็นเด็กของคุณ”

ดวงตาคู่คมพราวระยับเมื่อเอ่ยประโยคนี้ และมันก็ทำให้เธอใจกระตุก

“สรุปเธออยากได้คนจ่ายตังค์? หรือว่า...”

“คนรัก”

ภาสกรต่อให้พร้อมใบหน้าขาวขยับมาชิด ปากได้รูปใกล้ปากอิ่ม สายตาเขาหลุบลงมองปากเธอ ใจสาวเต้นโครมคราม ได้แต่มองอีกฝ่ายนิ่งงัน ไม่กล้าขยับตัวเพราะเท่านี้จมูกอีกฝ่ายก็ชนจมูกเธอแล้ว ลมหายใจร้อนระอุด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์เจือจางลอยวนเวียนราวกับชายหนุ่มกำลังแลกเปลี่ยนกับเธอ ปากอุ่นแตะบนปากเธอเพียงบางเบาก่อนที่เขาจะชะงักแล้วถอยกลับไปยืดตัวยืนตรง

“วันนี้ผมไปส่งนะครับ”

เธอยังมัวอึ้งกับสัมผัสแผ่วพลิ้วน้อยนิดอยู่ จึงไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ ขณะที่ชายหนุ่มจับต้นแขนเธอ

“เชิญครับ”

“อย่าดีกว่าจ๊ะ ซันอยู่ใกล้ๆ นี่เอง จะไปส่งพี่ทำไม”

ร่างบางยังไม่ยอมลุกจากเบาะตามที่เขาบอก

“คุณไม่ยอมลง ผมก็แค่อุ้ม ไม่ยาก คุณวุ้นตัวเล็กนิดเดียวเอง”

พร้อมคำพูดร่างสูงก็โน้มลงมาหาพนิดารีบยกมือห้ามทันที

“ไม่ต้องๆ ลงก็ได้”

สุดท้ายหญิงสาวก็จำต้องลงจากรถโดยมีคนตัวโตเดินประกบไปเปิดประตูด้านข้างคนขับให้

“แล้วรถซันล่ะ”

เธอถามขึ้นเมื่อชายหนุ่มขึ้นมานั่งในรถเรียบร้อย

“ฝากไว้ที่ร้านก่อนก็ได้ครับ”

“จะดีเหรอ”

“ทำไงได้ ผมอยากอยู่กับคุณวุ้นนานๆ นี่นา”

ตาคมที่มองมาทำให้เธออึดอัด ไม่ใช่ไม่พอใจ แต่เป็นความรู้สึกหวาดหวั่น ใจสั่นจนผิดปกติ

===

เจออ้อนเข้าไป วุ้นไปไม่เป็นเลย