4.เลี้ยงผมไม่ต้องใช้เงิน (2)

“ครับแม่...แม่คุณทูนหัว”

พูดจบปากอุ่นก็ประกบลงมาหาปากอิ่มแต่หญิงสาวเบนหน้าหนีอย่างรวดเร็ว เพราะชายหนุ่มเท้ามือบนโซฟา ไม่ได้ล็อกหน้าเธอเอาไว้จึงพอหลบเขาได้บ้าง หากอีกฝ่ายก็ไล่จูบแก้ม คาง ลำคอ ซุกไซ้ปากกับจมูกในทุกจุดที่สามารถประทับจูบแล้วสูดดมความหอมบนเนื้อสาวได้

“อื้อ อย่านะซัน อย่ามือไวใจเร็วกับพี่นะ ไม่อย่างนั้นพี่จะไม่คุยกับซันอีก”

ภาสกรชะงัก หักห้ามใจจากกลิ่นหอมละมุนน่าหลงใหล ในใจยังก้ำกึ่งระหว่างเดินหน้าต่อกับยอมถอย เพราะรู้ดีว่าหากเขาจะก้าวต่อไปพนิดาไม่มีทางหลุดรอดมือแน่ ทว่าเขาไม่อยากหักหาญเจ้าของร่างบางที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นกับหัวใจของเขา ฉะนั้นสิ่งที่ต้องทำก็คือสะกดอารมณ์ของตัวเอง

ในเมื่อบอกว่าจะจีบเขาก็จะทำตามนั้น

พนิดาอ่อนด้อยประสบการณ์รัก ห่างไกลจากเขาชนิดที่เดินคนละเส้นทางเลยก็ว่าได้ ในขณะที่เขารู้จักโลกของกามารมณ์ตั้งแต่แตกเนื้อหนุ่ม ทว่าหญิงสาวกลับเพิ่งก้าวออกจากอ้อมอกของพ่อไปเที่ยวกลางคืนในคืนที่เขาบังเอิญช่วยเธอเอาไว้ หญิงสาวบริสุทธิ์เกินไปสำหรับเขาด้วยซ้ำ

ทว่าความผุดผ่องของเธอกลับให้ความอบอุ่นอ่อนโยนกับจิตใจเขา แค่เขากอดพนิดาเพียงนิดเดียวเมื่อครู่ ยังอุ่นใจกว่านอนกอดสาวหลังฟัดกันมันหยดไปแล้วหลายชั่วโมง อ้อมอกอวบๆ ของสาวคนอื่นที่ผ่านมาเทียบไม่ได้เลยกับอ้อมอกอุ่นของพนิดา

“คุณวุ้นอย่าใจดำกับผม อย่าโกรธผมเลยนะครับ”

ภาสกรอ้อน มั่นใจว่าลูกไม้นี้ใช้กับหญิงสาวได้ พนิดาใจอ่อน อ่อนมากเกินไป แต่ก็เป็นผลดีกับเขา

“ถอยออกไปก่อน”

“บอกมาก่อนว่าคุณวุ้นไม่โกรธผม”

พนิดาเหลือบมองคนดื้อแล้วก็ถอนหายใจ หากก็รู้ว่าการไม่ต่อต้านจะเป็นผลดีกับตัวเอง

“จ้ะ ไม่โกรธ”

เพียงเท่านั้นชายหนุ่มก็ยิ้ม แต่แทนที่จะถอยห่างในทันที เขากลับจูบเบาๆ ที่ข้างแก้มเธอครั้งหนึ่ง

“จุ๊บ”

คนที่กำลังโล่งอกคิดว่าอีกฝ่ายเชื่อฟังถึงกับอึ้งไป หากร่างสูงกำยำก็ขยับออกอย่างที่รับปาก มือสองข้างยกขึ้นข้างลำตัวให้รู้ว่าเขาเชื่อฟัง ทว่าไม่ได้ไปไกลนักทำให้ดวงตาคู่สวยยังมองอย่างระแวดระวัง ขณะเดียวกันก็รู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนลามไปจนถึงลำคอ

“เอาล่ะ ในเมื่อซันพูดเรื่องที่คงไม่อยากบอกใครกับพี่ พี่ก็จะถือว่าซันไว้ใจพี่ พี่ก็จะไว้ใจซัน เราจะคุยกันอย่างตรงไปตรงมา”

ไม่ใช่ว่าเธอสนใจเรื่องที่ชายหนุ่มขอหรอกนะ ทว่าพนิดาไม่อยากปฏิเสธอีกฝ่าย อาจเพราะสงสารและไม่อยากให้ภาสกรออกไปเที่ยวแก้เหงาแบบนั้น มันไม่ใช่วิธีแก้ไขที่ดีนัก เธออยากช่วยให้เขาจัดการกับความรู้สึกไม่ดีที่ฝังใจแม้จะยังไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร แม้จะไม่สนใจก็ได้ในเมื่ออีกฝ่ายก็เป็นผู้ใหญ่พอที่จะแยกแยะได้ว่าอะไรถูกผิด แต่เธอกลับไม่อยากดูดายเพราะชายหนุ่มเดินเข้ามาหาเธอด้วยความไว้วางใจ เธอทิ้งเขาไม่ลง

ภาสกรพยักหน้ารับ เรื่องที่เล่าให้อีกฝ่ายฟัง เขาไม่ได้โกหก และเป็นครั้งแรกที่เขาพูดเปิดอกกับใครสักคน แบบที่อยู่ๆ ก็อยากบอกอยากเล่า อยากเรียกร้องความสนใจจากหญิงสาว

“แล้วตกลงอยากให้พี่เลี้ยง? แบบไหน?”

พนิดากัดฟันข่มใจถาม เธอยังไม่แน่ใจกับจุดประสงค์ที่อีกฝ่ายต้องการ ตกลงเขาเห็นว่าเธออบอุ่นเหมือนแม่จนอยากมีพี่สาวพูดคุยอยู่เป็นเพื่อนในวันที่เหงา หรือว่าในแบบอื่น?

“แบบแม่คุณทูนหัว”

ภาสกรตอบย้ำคำเดิมชัดเจน ตาคู่คมมองเธอด้วยแววล้ำลึกชวนวาบหวิวจนต้องหลบตาเขา ทั้งเขินทั้งอาย อยู่ๆ จะให้เธอเลี้ยงผู้ชายทั้งคน ใครจะไปกล้า เพื่อนของเธอที่มีเด็กเพราะเขาไม่สามารถคบผู้ชายด้วยกันอย่างจริงจังออกหน้าออกตาได้

“พี่ไม่ได้มีเงินถุงเงินถังอะไรจะเลี้ยงผู้ชายตัวโตอย่างเธอ”

“เลี้ยงผมไม่ต้องใช้เงินหรอกครับ”

“แล้วใช้อะไร”

ถามไปแล้วก็รู้สึกได้ถึงลมหายใจข้างแก้ม ร่างสูงกำยำโน้มมาชิดอีกครั้ง นั่นยิ่งทำให้เธอไม่กล้าหันไปมองเขา

“ใช้หัวใจครับ”

เสียงทุ้มข้างหูกับลมหายใจร้อนระอุทำให้พนิดารู้สึกราวตัวเองกำลังเป็นเม่นพองขนอย่างไรอย่างนั้น เนื้อตัวสั่นขนลุกซู่เลยทีเดียว

“แต่ผมรู้ว่ายังไงก็คงไม่ได้หัวใจของคุณวุ้นง่ายๆ เพราะฉะนั้นระหว่างนี้ก็ขอเป็นจูบหวานๆ ชโลมใจแทนไปก่อนก็ได้ครับ”

“คือว่าพี่...”

“คุณวุ้นไม่เก่ง ไม่เคย ผมรู้ครับ”

“ไม่ใช่อย่างนั้น”

“หรือคุณวุ้นเคย?”

เสียงทุ้มเข้มขึ้นราวไม่พอใจ หากคนฟังก็นึกฉุนเช่นกันที่เขาถามเรื่องแบบนี้กับเธออย่างน่าไม่อาย แต่เธออายที่จะพูดถึงมัน

“นี่ซัน ถ้าอยากให้พี่คุยด้วย ก็อย่าพูดเรื่องพวกนี้”

ภาสกรมองออกว่าหญิงสาวเริ่มขุ่นใจตนเองแล้ว

“ไม่พูดก็ได้ครับ ทำเลยดีกว่า”

พูดจบร่างสูงกำยำก็ขยับมาประชิด แขนเขากอดรัดร่างบางทันที ใบหน้าขาวคมเคลื่อนลงมาจนปากได้รูปแนบกับปากอิ่มรวดเร็ว ไม่ให้หญิงสาวหลบเลี่ยงได้ทัน

ดวงตาคู่สวยขยายแล้วชะงักค้างอยู่อย่างนั้น ปากกระด้างจูบซับบนกลีบปากเธอแผ่วละมุน เฝ้าและเล็มลิ้มชิมทีละนิดราวกลัวชอกช้ำ พนิดามองใบหน้าขาวที่ขยับไปมาในระยะใกล้ แต่เธอแทบมองไม่เห็นสิ่งใดด้วยสายตาแทบโฟกัสอะไรไม่ได้เลย ความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวลหยุดอยู่ที่ริมฝีปากของตนซึ่งกำลังถูกรุกราน ทว่าชายหนุ่มก็ไม่ได้รุนแรง จูบจากภาสกรนุ่มนวลชวนละลายเหมือนเธอกำลังถูกลนด้วยเปลวเทียนวูบวาบอ่อนแรง ที่ให้แสงเพียงน้อยนิดแต่ก็ทำให้ภายในห้องอันมืดมนสว่างอบอุ่นนวลตา

คนจูบไม่ได้คิดกล้ำกรายไปมากกว่านี้ เพียงอยากเชยชมปากอิ่มสีสวยลิ้มลองความหวานน้อยนิด ในเมื่อเขาเฝ้ามองเวลาที่เจ้าตัวเผยอหรือขยับพูดอย่างสะกดตนเองมานานแล้ว ได้ชิดใกล้กันขนาดนี้ภาสกรก็อยากได้น้ำทิพย์รินรดหัวใจบ้าง ถึงจะเอาแต่ใจไปหน่อยและรู้ว่าหญิงสาวต้องไม่พอใจตน แต่เขาก็มั่นใจว่าจะทำให้อีกฝ่ายใจอ่อนผ่อนปรนให้เขาได้

รอยย้ำประทับบนปากกลีบปากหยุดนิ่ง ตาคมเข้มที่ปิดอยู่เปิดขึ้นมาสบกับเธอนั่นทำให้พนิดานิ่งงัน กระแสอารมณ์ลึกซึ้งกรุ่นจนรับรู้ได้ชัดเจนทำเอาใจเธอเต้นระรัว ครู่หนึ่งชายหนุ่มก็ผละออกเพียงเล็กน้อย ทั้งที่เนื้อตัววูบวาบไปหมดทว่าหญิงสาวก็รีบดึงความคิดของตนกลับมาโดยเร็ว

“ทำไมซันทำแบบนี้ พี่ยังไม่ตกลงนะ”

“ผมหลงคุณวุ้นจนใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว คุณวุ้นอย่าใจร้ายเลยครับ”

ใบหน้าสวยส่ายเบาๆ สีหน้าไม่สบายใจ

“แต่มันไม่เหมาะ”

“เรื่องหัวใจ ต้องใช้หัวใจคิดครับ ถ้าใช้สมองคุณวุ้นจะไม่มีวันรู้ใจตัวเอง”

“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ พี่ก็ไม่เคยมองเธอในแง่อื่น”

เธอหมายถึง ‘ชู้สาว’ แต่ไม่กล้าพูดออกไป

“ตอนนี้ยัง แต่ต่อไปไม่แน่ ให้เวลาผมสิครับ รับรองคุณวุ้นจะรักเด็กในปกครองคนนี้มากแน่นอน”

อีกฝ่ายพูดทั้งที่หน้ายังใกล้กันเพียงช่วงลมหายใจ แววตาบ่งบอกความมั่นใจทั้งยังเต็มไปด้วยความแพรวพราวพาให้ใจสาวสั่นไหว หากไม่เพราะภาสกรอายุน้อยกว่าเธอคงจิตใจเอนเอียงตามเขาไปไม่น้อย ทว่าด้วยความที่อายุห่างกันหลายปีทำให้เธอคิดว่าชายหนุ่มคงใจร้อน ใจเร็วด่วนได้ตามประสา ยิ่งอะไรที่ถูกใจโดนใจยิ่งอยากได้มาครอบครอง ไม่นานนักพอได้อยู่ใกล้เธออย่างที่ต้องการ ชายหนุ่มอาจหมดความหวือหวาความน่าสนใจไปเอง

“ซันพูดว่าจะจีบพี่ เพราะฉะนั้นก็ใช้ความพยายามของซัน อย่าใช้วิธีนี้ อย่าบังคับพี่ด้วยกำลัง”

เธอพยายามจ้องตอบภาสกรอย่างจริงจัง แม้ในใจจะหวิวหวั่นไม่น้อยกับความชิดใกล้ระหว่างกัน แต่เธอยังไม่ปักใจเชื่อว่าความรู้สึกสนใจเธอของอีกฝ่ายจะมั่นคง เวลาผ่านไป ช่องว่างระหว่างวัยที่มีก็คงเปลี่ยนใจของชายหนุ่ม

ภาสกรนิ่งคิดไม่นานก่อนจะถอนหายใจ

“ได้ครับ เอาเป็นว่าผมจะขอก่อนแตะตัวคุณ แต่ว่า...คุณวุ้นต้องสัญญาว่าคุณจะใช้หัวใจตัดสินใจเรื่องของเรา”

พนิดายังไม่รู้หรอกว่าอีกฝ่ายจะเบื่อเธอ หรือเลิกสนุกกับการตอแยเธอเมื่อไร อย่างน้อยตอนนี้ภาสกรก็ยอมฟังเธอ และเขาคงอยากมีใครสักคนเป็นที่พึ่งทางใจ ในที่สุดเธอก็ยอมตอบรับเขาไป อย่างไรเสียตนเองก็จะไม่ยอมให้เขาแตะต้องเนื้อตัวได้ตามใจ ยังไงก็ต้องอยู่ในลิมิตที่เธอยอมรับได้

=====