4.เลี้ยงผมไม่ต้องใช้เงิน (1)

เสียงมือถือของพนิดาแว่วขึ้นเบาๆ ร่างบางจึงขยับตัวเล็กน้อย

“มีคนโทรมา สงสัยคุณพ่อน่ะ”

ชายหนุ่มยอมปล่อยโดยง่ายเมื่อเธอเอ่ยถึงบิดา หญิงสาวรีบเลี่ยงอีกฝ่ายหันหลังกลับเข้าไปในห้องรับแขกโดยไม่มองหน้าเขา กลัวสีหน้ากับแววตาของตัวเองจะทำให้ภาสกรรู้สึกแย่ เพราะสงสารอีกชายหนุ่มจนไม่อาจเอ่ยปากบอกให้เขากลับไปได้ ขณะที่สมองบอกว่าการอยู่ในห้องกันสองต่อสองกับผู้ชายในเวลากลางคืนมันอันตราย

แม้ผู้ชายคนนั้นจะอายุน้อยกว่าเธอเจ็ดปีก็ตาม

เมื่อหยิบมือถือในกระเป๋าแล้วก็เห็นว่าเป็นสายของบิดาจริง หญิงสาวก็รีบรับทันที

“ค่ะคุณพ่อ”

‘หนูกลับหรือยังวุ้น กินเลี้ยงกันเสร็จหรือยัง เห็นว่าเลี้ยงใกล้ๆ ที่ทำงาน เดี๋ยวจะดึกไปนะลูก พ่อห่วง’

พนิดาไม่สบายใจนักเมื่อได้ยินเสียงของท่าน เหมือนแอบซ่อนเรื่องที่ทำผิดเอาไว้แล้วถูกถามเข้า เธออยากโทรกลับบ้านทันทีที่ถึงห้องแต่เพราะภาสกรตามมาทำให้ยังไม่ได้โทร

“คุณพ่อคะ วุ้นขอโทษค่ะที่โทรบอกช้า วุ้นเห็นว่าดึกแล้ว ไม่อยากขับรถไกลก็เลยจะขออนุญาตพักคอนโดน่ะค่ะ”

‘อ้าว อย่างนั้นเหรอ’

“อนงค์พักกับวุ้นด้วย คุณพ่อไม่ต้องห่วงนะคะ นี่ก็มาถึงคอนโดแล้วล่ะค่ะ”

พูดไปแล้วก็กัดริมฝีปาก รู้สึกผิดที่โกหกบิดา เรื่องอนงค์นางก็หนึ่ง แต่เรื่องที่แย่กว่าคือเจ้าของร่างสูงกำยำที่เดินตามเข้ามานี่แหละ สบตาคู่คมที่พราวขึ้นมาแล้วหญิงสาวก็ต้องส่งสายตาดุไปให้ เพราะเขามีส่วนทำให้เธอต้องโกหกบิดาด้วย

‘ถ้าถึงแล้วก็ดีแล้วลูก อนงค์มาอยู่ด้วยที่บ้านเขาจะไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม’

“ไม่ค่ะ อนงค์บอกว่าพี่ชายกับหนูนิดตื่นสาย เขาออกไปช่วงเช้าหน่อยก็ได้ค่ะ”

‘อืม จริงๆ หนูน่าจะบอกพ่อก่อน พ่อจะได้ให้ชิตไปรับ’

“แบบนี้ง่ายดีออกค่ะ แล้วก็อุตส่าห์ซื้อคอนโดไว้ ไม่ได้พักบ่อยเสียดายเงินแย่เลย”

‘พ่อบอกแล้วว่าให้ปล่อยเขาเช่าไป หนูก็ยังเก็บไว้’

“บางวันวุ้นก็เหนื่อย ไม่อยากขับรถไกลน่ะค่ะ”

‘เอาเถอะ นานๆ พักทีก็ไม่เป็นไร มีเพื่อนอยู่ด้วยพ่อก็สบายใจ’

“ค่ะ”

บิดาถามว่าพรุ่งนี้จะกลับเมื่อไร พอเธอตอบไปว่าตอนเช้าท่านก็น้ำเสียงดีขึ้นแล้ววางสายไป

“หยุดยิ้มเลยนะ พี่ต้องโกหกคุณพ่อเพราะใคร”

เมื่อหันไปเห็นภาสกรยืนล้วงกระเป๋ายิ้มบางเธอก็อดบ่นไม่ได้ อีกฝ่ายจึงหุบยิ้มทันที

“ขอโทษครับ แค่รู้สึกว่า คุณวุ้นเป็นเด็กดีจังเลย”

ร่างบางถอนหายใจนั่งลงอย่างเซ็งๆ ขณะที่ร่างสูงเองก็มานั่งลงที่โซฟาอีกตัว

“น่ารักดีครับ”

ประโยคต่อมาของชายหนุ่มทำให้เธอนิ่งไป แต่ก็ไม่ได้หันมองเขา ทำเหมือนไม่ได้ยิน หยิบแก้วน้ำส้มมาจิบแทน

“ว่าแต่ ซันออกไปเที่ยวทุกคืนเลยเหรอ”

พนิดาชวนคุยเรื่องของชายหนุ่ม แม้ไม่แน่ใจว่าภาสกรจะยอมเปิดเผยเรื่องส่วนตัวเพิ่มอีกหรือไม่ แต่เขาบอกเธอมาถึงขนาดนี้ ไม่ถามก็ดูไม่ไยดีเกินไป

“ครับ”

อีกฝ่ายยอมรับโดยดี ไม่ได้มีทีท่าไม่พอใจใดๆ ที่เธอถามเขา

“ผมไม่ชอบอยู่คนเดียววันศุกร์ ไม่ชอบเวลากลางคืนของมัน ผมนอนไม่ได้ มันทำให้ผมฝันร้าย ต้องหาอะไรทำ”

“อย่างไปเที่ยว แล้วก็หาคนนอนด้วย”

เธอเอ่ย กึ่งถามกึ่งต่อประโยคของชายหนุ่ม ซึ่งภาสกรก็ไม่ได้ปฏิเสธ เขาเงียบไปเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า

“มันคือสิ่งที่ผมได้เรียนรู้ว่า ผมจะใช้ชีวิตในคืนที่ไม่ชอบได้อย่างราบรื่น”

“ทำแบบนี้มานานหรือยัง”

“ตั้งแต่เข้าผับได้นั่นแหละครับ”

พนิดาฟังแล้วนึกสะท้อนใจไม่เห็นด้วยกับทางเลือกของชายหนุ่ม แต่พยายามไม่แสดงออกทางสีหน้าเกรงว่าภาสกรอาจไม่พอใจ หากเธอไปสงสาร เห็นใจ หรือสมเพชการใช้ชีวิตในแบบของเขา

“แล้ว...ทำไมอยู่ๆ ถึงอยาก...”

“เป็นเด็กคุณ”

ตาคู่คมที่สบกับเธอพร้อมพูดนั้นดูจริงจัง

“อยากอยู่ใกล้คุณวุ้นนี่ครับ ผมบอกไปแล้วว่าคุณน่ารัก นิสัยคุณวุ้นต่างจากที่ผมเคยคิดไว้มาก ใจดี อ่อนโยน อ่อนไหวง่ายด้วย คุณรักพนักงานของคุณทุกคน หาทางออกให้กับพวกเรา ไม่ได้ลอยแพหรือไม่สนใจ แล้วผมก็ได้เห็นมุมอ่อนแอต้องการคนปกป้องของคุณ หลายอย่างในตัวคุณทำให้ผมสนใจ ที่สำคัญผมรู้สึกอบอุ่น สบายใจเวลาคุยกับคุณ แบบที่ไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน น่าแปลกทั้งที่เราไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไร”

ชายหนุ่มสรุป ทว่าพนิดาฟังอีกฝ่ายจบแล้วก็หน้าหมองลง

“ซันชมพี่เกินไปแล้ว เรื่องทุกคนถ้าไม่ได้วิน พี่ก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน พี่ทำได้แค่ก้มหน้าทำตามที่บอร์ดสั่ง เพราะวินช่วยคิดหาทางออก พี่ถึงตัดสินใจได้ กล้าทำในสิ่งที่ตัวเองชอบโดยไม่อยู่ใต้ปีกของคุณพ่อ”

“คุณวุ้นเจ็บปวดเสียใจ คุณดูเครียดแล้วก็...”

“โทรมมาก”

ภาสกรพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของหญิงสาว

“แล้วคุณก็ตั้งใจบอกทุกอย่างกับพวกเราให้รู้ตั้งแต่เนิ่นๆ ไม่ปิดบัง แล้วรอให้รู้เมื่อถึงเวลา คุณใจไม่แข็งพอที่จะทำร้ายจิตใจคนของตัวเอง นี่ไงครับ ที่ผมบอกว่าคุณรักพวกเรา”

สิ่งที่อีกฝ่ายพูดมาถูกทั้งหมด เธอเสียใจจนแทบกินไม่ได้นอนไม่หลับ สภาพไปทำงานของเธอดูไม่ได้เลย ทั้งที่ปกติแล้วพนิดาจะมาดเนี้ยบ วางตัวน่าเชื่อถือ แต่ตอนนั้นเธอไม่สนใจแม้แต่จะแต่งหน้าด้วยซ้ำ

น้ำในตารื้นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เธอรู้ว่าสามสาวคนสนิทมองออกและเข้าใจเธอดี แต่ไม่เคยคิดว่าภาสกรที่เป็นพนักงานที่ไม่ได้สนิทชิดเชื้อจะสังเกตท่าทางของเธอ หญิงสาวพยายามกะพริบตาพร้อมยิ้มบาง

“พี่ดีใจที่ทุกอย่างลงตัวแล้ว แต่บอกตามตรงว่าไม่สบายใจอยู่เหมือนกันที่ซันต้องย้าย ถึงจะพยายามหาเหตุผลต่างๆ นานามาบอกตัวเองกับทุกคน ลึกๆ แล้วพี่ก็ยังรู้สึกไม่ดีที่ปกป้องซันไม่ได้ พี่ไม่อยากให้ซันน้อยใจ อย่าโกรธพี่เลยนะ อย่างน้อยมันก็เป็นทางเลือกที่เหมาะกับซัน”

เสียงหวานเครือเล็กน้อย ทำให้ร่างสูงกำยำลุกขึ้นจากโซฟาของเขามานั่งลงข้างเธอ พนิดาจะขยับออกห่างแต่อีกฝ่ายจับมือเธอเอาไว้

“ผมเข้าใจครับ แต่ว่า...”

ใบหน้าขาวคมเลื่อนเข้ามาหาทำให้เธอต้องเอนตัวหลบ หากชายหนุ่มก็ยังเว้นระยะห่างให้เธอบ้าง

“คุณวุ้นต้องปลอบผม อยู่กับผม...เลี้ยงผม”

ฟังมาถึงคำสุดท้ายพนิดาก็หลุดขำออกมา ก่อนจะพูดอย่างไม่จริงจังนัก

“อ๋อ ที่อยากให้เลี้ยงเพราะพี่ทำให้รู้สึกอบอุ่นเหมือนแม่น่ะเหรอ อุ๊ย...”

ร่างสูงกำยำโน้มมาคร่อมเหนือตัวเธอกะทันหัน ขณะที่พนิดาเอนถอยจนหลังพิงมุมโซฟา ดวงหน้าสวยซีดลงเมื่อใบหน้าขาวคมอยู่ใกล้เพียงช่วงลมหายใจ

“ครับแม่...แม่คุณทูนหัว”

=====