Kabanata 3

Irina POV

Hay naku, kay laking bahay, pero nag-iisang matandang babae lang ang nakatira Napakatahimik tuloy. Wala kang maririnig kundi ang huni ng mga kuliglig sa labas at ang kaluskos ng mga alila sa kusina, na abala sa pag-aayos ng hapunan ni Lola Vicky.

Nang marinig ko ang tawag sa kusina, naghanda na rin ako. Nagsuot na ako ng apron, kinuha ang tray at saka hinanda ang dinner ni Lola Vicky. Dinala ko ang pagkain niya sa  paborito niyang puwesto sa dining area, ang silyang may malambot na kutson sa bandang kanan ng lamesa, kung saan tanaw niya roon ang hardin.

“Lola, dinner ninyo na po,” bati ko habang mahina lang ang boses ko, ayaw kasi ng matanda na malakas ang boses at nagugulat siya.

Naka-wheelchair si Lola Vicky, suot ang paborito nitong kulay-ube niyang duster. Kahit may edad na siya, elegante pa rin ang dating nito palagi. Parang kahit paalis na ito sa mundo, may dignidad pa rin sa bawat galaw niya. Nakangiti naman agad siya nang makita ako. Basta kapag gabi, masaya na siya kapag nandito na ako sa manisyon niya.

“Anong ulam ngayon, hija?”

“Chopsuey po, may inihaw na liempo, at nilagang baka,” sagot ko habang inilalapag ang mga plato sa lamesa. “Sabi ni Manang Letty, gusto niyo raw ng maraming gulay ngayong gabi.”

“Maganda kasi sa atay ang gulay,” sabi ni Lola, sabay turo sa sarili niyang tiyan. “Pabayaan mo nang marupok ang puso ko, pero dapat ang atay ko ay matibay pa rin.”

Napangiti tuloy ako. Ganyan si Lola Vicky. Kahit hirap nang kumilos at madalas ay napapagod na sa kaunting lakad, hindi pa rin nauubusan ng banat sa pagpapatawa niya.

Kumuha ako ng kutsara at tinidor, inumpisahan ko na siyang subuan ng chopsuey.

“Tikman n’yo po muna kung okay ‘yung alat,” sabi ko.

Binuka niya ang bibig niya at saka tinanggap ang sinubo kong chopsuey.

“Hmm. Sakto. Parang ikaw.”

“Naku, ako po? Maalat din?” pabiro kong sabi.

“Hindi. Sakto nga , e. ibig sabihin ay masarap, pero may halo nga lang inis kapag masyadong kang matagal kumilos.”

Napatawa ako. “Grabe po kayo, Lola.”

Na-late ako ngayon nang punta rito sa manisyon ni Lola Vicky dahil sa bastos pero masarap na si Ravi. Kanina pa dapat ako nakauwi, kaya lang, nag-stay pa kami sa loob ng magara niyang sasakyan bago kami umalis doon sa nangyaring meeting. Na-stress daw kasi siya sa mga nakausap niya kaya gusto niyang mag-relax. Kaya lang, ako ang ginawa niyang stress reliever. Pagpasok namin sa loob ng kotse niya, bigla niyang kinuha ang kamay ko.

Grabe, pinasok niya iyon sa loob ng pantalon niya. Inutusan niya akong laruin ang ạlaga niya. Tatanggi sana ako dahil nahihiya ako, pero nagalit siya. Sensate raw agad ako. Palagi siyang may pananakot, kaya susunod ka talaga sa ayaw at sa gusto mo. Pero ang totoo, aba, arte-arte ko lang din ang pagtanggi. Hinihintay ko lang na takutin niya ako para isipin niyang hindi ako takam sa kaniya.

Pero nung mahawakan ko na ang kargadạ niya, nanghina talaga ako. Mataba kasi, mahaba at maugat. Nang ilabas ko ‘yun sa zipper ng pantalon niya, napanganga talaga ako. Sa pagnganga ko naman, bigla niyang hinatak ang buhok ko. Sinabunutan pa ako ng gago, sadistạ rin. Tuloy-pasok ang naninigạs niyang armạs sa bibig ko. Mabuti na lang at hindi maasim, saka mabango ah, kahit gabi na.

Hanggang ngayon, naaalala ko pa kung paano ako naglaway at masuka-suka nung halos idildil niya ang mukha ko sa pagkalalạke niya. Ang laki at ang taba pa naman. Pero, nag-enjoy ako kahit na mukhang nakakatakot siya ka-sëx niya. BJ palang ang nangyari, pinaharapan na agad ako, paano pa kaya kapag ‘yung mismong pasabog na ang nangyari.

Nung una talaga, hindi ako naniniwala na ganito siya. Usap-usapan daw kasi na ganito siya, kapag nakakita ng babaeng alam niyang maganda at mukhang mahinhin, ilalabas daw talaga nito ang tinatagong libög. Nung malaman ko ‘yun, siyempre, tinignan ko kung totoo ang rumors. Matagal-tagal nga lang bago niya ako pagdiskitahan. Naisip ko tuloy, pangit ba ako? Matagal akong naging secretary sa kaniya, pero never niya akong nilandi. Doon ko napagtanto na baka nga pangit ako.

So, ang ginawa ko, nagpaganda ako, inayos ang sarili ko. Nag-skincare ako para mawala ang pasulpot-sulpot na tagyawat ko. Nagpa-rebond ako. Bumili ng mga magagandang damit. At iisa lang ang tumulong sa akin para maging maalam ako sa skincare at pag-aayos. Ito ay walang iba kundi si Lola Vicky na dati palang kikay. Siya ang nag-suggest ng mga magandang skin care na magagamit ko. Sa pagbili naman ng mga damit, siya rin ang tinatanong ko.

Dahil kay Lola Vicky, ito, after ng ilang buwan, unti-unti kong nakikita na lumalaki na ang pinagbabago ko. Hanggang sa makuha ko na ang atensyon nitong si Boss Ravi. Nung una, tinatapunan na niya ako ng tingin. Minsan ay tinititigan. Kumbaga ay parang unti-unti niyang na-realize na maganda pala ako.

Hanggang hindi na siya makapagtimpi. Ayun, simula kahapon, nasali na nga ako sa listahan ng mga babaeng babạbuyin niya. Sa ngayon, hanggang kiss pa lang naman at ayon na nga, BJ na malala. BJ na halos ikalagot ng hininga ko.

PAGKATAPOS kong pakainin si Lola Vicky, hinatid ko na ito sa kuwarto niya. Tapos ko na rin siyang linisin. Ngayon, nakahiga na siya sa kama niya. Habang nanunuod siya ng TV, pampaantok niya, naisip ko bigla ang diary na bigay niya. Nasa bag ko pa ‘yun kaya kinuha ko ito para magbasa ulit.

Dear Diary,

Pagod ako ngayon. Ang dami kong ginawa. Nakakalata pala itong pinasok ko. Kailangan pala kasing magpasa ng picture at video bago mag-apply. Siyempre, hindi ko puwedeng gawin ‘yun sa bahay kasi makikita ako ng parents ko. Kailangan kasi, wala akong saplot kapag nag-picture at kumuha ng video, dapat din ay naninigạs ang titë ko. Oo, diary, kinailangan kong gawin ‘yun para ata sa portfolio ko na rin. Mahirap at mukhang nakakahiya, pero tiniis ko.

Umupa ako ng apartment na maliit. Hindi para tirhan kundi para gawin kong studio. Gamit din ang hiniram kong magandang camera, nag-shoot na ako ng sarili ko. Nakakahiya nung ginagawa ko ‘yun, pero tinuloy ko lang. Nakakatawang mag-jạkol sa harap ng camera pero nasanay din ako nung kalaunan. Sabi pa nga sa nabasa ko, dapat mukha akong hot. Kaya habang nagsasarili ako sa harap ng camera, nakatingin ako sa camera lens na parang nang-aakit.

Nanghiram din ako ng laptop sa kaibigan ko. Doon ako nag-edit ng picture at video. Mabuti na lang, marami akong mabait na kaibigan. Kahit pa paano, nagagawa ko pa rin ang plano ko.

Diary, hanggang ngayon ay hindi ko inaakalang papasukin ko ito. Pero kasi, ito na lang ang tanging madaling daan para biglang mag-boom ang buhay ko.

- Mr. Ryder King.

PS. Sana, pagka-send ko ng portfolio ko, matanggap agad ako.

PSS. Nanghina nga pala ako kanina sa pagsu-shoot. ‘Yung unang pagja-jaköl video ko kasi ay hindi pala naka-record, lintek! Nakapagpalabas pa naman ako, sayang tuloy. Pero kailangan kong ulitin kasi ibabalik ko na agad ang camerang hiniram ko, kaya kahit lata na, kailangan kong ulitin para matapos ko na ang portfolio ko. Palarin sana, kasi hindi biro ang ginagawa ko ngayon.