CHAPTER 1

ATASHIA

Bitbit ang maraming folder, halos liparin ko ang hagdanan makaabot lang sa ika-30th floor ng gusali kung saan ginaganap ang board meeting ng Henzon Group of Companies. 

Overloaded na ang elevator kaya hindi na ako nakasakay doon. Hulas na ang make-up ko at amoy mandirigma na rin ako dahil sa sobrang pagod pero nasa ika-25th floor pa lang ako. Napangisi ako na parang baliw. Hindi ko kasi nararanasan ang lahat ng ito kung ang magaling kong tatay ay hindi kami iniwan ni nanay.  Pero kaunti na lang, giginhawa rin ako. Mag-iipon lang talaga ako ng puhunan. 

"Diyos ko, ano ba namang kamalasan na naman ito?" tanong ko habang nakatingala at pilit hinahabol ang aking hininga. 

Napabuntong-hininga ako sa gigil habang nakakapit sa railings ng hagdanan. Naihanda ko na kasi kanina ang lahat ng folders na kailangan pero dahil sa malakas na sigaw ng masungit kong boss kaya naiwan ko iyon. Dahil sa amo ko, ito ako ngayon, parang pinarusahan na akyatin ang gusali mula sa office ni Sir Lance sa ninth floor hanggang thirtieth floor. 

Hahakbang na sana ako pero narinig kong tumunog ang cellphone ko.

"Miss Magnoia, where are you?" tanong sa akin ng manager. "The meeting is about to end. Sir Lance is waiting here. He’s so fücking annoyed. Lagot na naman tayo nito. Kung pwede lang kitang tanggalin, tinanggal na kita. Hindi ako makaporma kay Sir dahil sa iyo.” 

Bahagya kong inilayo ang cellphone sa aking tainga. Pagod na ako at nakakairita ang boses ni Wena. Ang malandi manager ng kumpanya ay mabait lang sa akin kapag kailangan niya ako para magpaabot ng mga suhol niya kay Sir Lance. 

Kahit hinihingal ay pinilit kong abutin ang thirtieth floor. Tapos na ang meeting at isang Lance Henzon na salubong ang kilay ang naabutan ko. 

“When are you going to work without lapses, Miss Magnoia?” tanong niya. Bubuka pa lang sana ang bibig ko pero may kasunod na agad ang sinabi ni sir. “Kung hindi lang ako naaawa sa iyo, sinisante na kita.” 

Hindi ako umimik at baka matuluyan ngang matanggal ako sa trabaho. Kahit madalas gabing-gabi na kung umuwi ako, gugustuhin ko pa rin magtrabaho sa kumpanya ni Sir Lance na bahagi ng Henzon Group of Companies. Okay na okay ako bilang secretary niya kahit masungit siya. 

Buong maghapon ay mainit ang ulo ni Sir Lance at ng manager. Panay lang ang sunod ko sa utos at hindi ako nagsasalita kung 'di ako tinatanong. 

“Have you eaten your lunch?” tanong ni Sir Lance.

Ano raw? Galit siya at kulang na lang ay lunukin niya na ako dahi bwisit siya sa akin pero tinatanong niya ako kung kumain na ako. Ano kayang pumasok sa kokote ng boss ko? Siguro concern lang siya sa akin. Pero kung concern siya, bakit inaabot ako lagi ng hatinggabi sa office dahil sa dami ng trabaho na ipinagagawa niya. 

“Miss, Magnoia, did you hear me?” tanong niya na naman.

“Yes, sir.” 

“So, what is your answer?” 

“Hindi pa po.” Nahihiya man ay umamin na ako. Alas-tres na ng hapon pero hindi pa talaga ako kumakain dahil hindi nauubos ang gawain ko. Daig ko pa ang robot sa dami ng utos ni Sir Lance. 

“Let’s go.” Hinawakan ni sir ang kamay ko. Parang hihimatayin ako sa lambot ng palad niya. “I said, let’s go.” Hinila niya pa ako.

“S-sir, iyong kamay ko po,” sabi ko. 

Parang wala lang na binitawan niya ako. Nagpatiuna na siya sa paglakad at sumunod naman ako kahit hindi ko alam kung saan kami pupunta. 

Sa isang five star restaurant kami tumungo ni Sir Lance. Iyong tiyan kong kanina pa tumutunog ay biglang nanahimik. Hindi ko alam kung bakit ako biglang kinilig nang hinila ni Sir Lance ang upuan para makaupo ako. Feeling ko ay nagdi-date kami.

Hindi ko napigilan na tingnan ang makinis na mukha ng aking kaharap. Ang guwapo at ang linis niya naman kasing tingnan. Ang pula pa ng labi niya na para bang virgin na virgin pa. 

“Ano ba ang iniisip mo, Atashia?” tanong ko sa aking sarili. 

“Yes, what is it, Ms. Magnoia?” tanong ni Sir Lance. 

Umiling ako at yumuko. Masyado na akong nadala ng imahinasyon ko.  

Nang dumating ang mga orders na pagkain ni Sir Lance, tuluyan na akong nawalan ng ganang kumain. Japanese five star resto ang pinasok namin at hindi ako sanay sa pagkain nila. Adobong kangkong o sitaw lang, sapat na sa akin. Nagsisisi ako na sinabi kong kung ano ang order ni sir, iyon na lang din sa akin. 

“Don’t you like the food? I can order…." 

"No. Don't, sir. Okay po ako sa pagkain na ito." Putol ko sa sasabihin niya pa sana. 

Pero hindi ko maiwasan ang mapangiwi ng isubo ni Sir Lance ang kanin na binalot sa kulay dark green na ewan. Napatitig din ako sa plato ko. 

"Diyos ko, mabubusog ba ako ng iilang tumpok na ito ng pagkain? Baka nga hindi ito umabot sa tiyan ko," reklamo ng isip ko. 

Kahit hindi ko gusto ang nasa harapan ko ay napilitan na akong isubo ang mga iyon. Inisip ko na lang na fried chicken ng Jollibee at unli rice ng Mang Inasal ang kinakain ko. Sa isang kisap-mata ay nagawa kong ubusin ang pagkain. 

"Would you like to eat more? Call the waiters and tell them your order," sabi ni Sir Lance. 

Halos matanggal ang ulo ko sa pag-iling. Sa sobrang bilis kong kumain, hindi ko nalasahan ang pagkain pero kung ganoon pa rin ang ibibigay sa akin, baka sumuka ako sa harapan ng macho kong boss. 

Lumipas ang ilang araw na madalas akong pumasok sa trabaho na walang laman ang tiyan dahil sa nanay kong kulang na lang ay gawing storage area ng mga lalaki ang pabagsak na naming bahay. Paano ba ako makakakilos ng maayos kung kulang na lang ay magiba ang bahay namin sa yugyugan nila? Nakakainis! Kasalanan talaga itong lahat ng pabaya kong ama. 

Sa canteen ng company, para na naman akong patay-gutom sa sobrang pagmamadali. Dapat makatapos kasi akong kumain bago dumating ang masungit kong boss dahil baka masigawan na naman ako. Hindi ko alam kung pinaglihi ba siya sa sama ng loob kaya lagi na lang niya akong pinapahirapan. Overtime kung overtime na palagi ang drama niya to the point na madalas kaming dalawa na lang ang naiiwan sa building. 

"How many days have you not eaten, Miss Magnoia?" Nasamid ako sa labis na gulat. Nakatayo sa tabi ko si Sir Lance at nakakasira ng ulo ang kagwapuhan niya. 

"S-sir! Bakit kayo nandito?" naitanong ko.

"None of your business." 

"Okay, none of your business din ang paraan ng pagkain ko," gusto ko sanang sabihin pero itinuloy ko na lang ang pagsubo ko. Halos matapunan pa ako ng tubig dahil sa pagmamadali ko. Umupo kasi si Sir Lance sa bakanteng upuan na nasa harapan ko. 

Eksaktong tatayo na ako ng dumating ang pagkain na ipinahanda ni Sir Lance sa cook ng canteen. Napanganga ako sa sobrang dami noon. "Mas patay-gutom pa pala siya sa akin," naisip ko. Subalit bigla niya akong inutusan na umupo. 

"Let's have breakfast together," sabi niya. 

Baliw ba siya? Kakatapos ko lang kumain at nakita niya naman iyon.

"Sir, thank you. Tapos na po ako," sabi ko.

"I don't think so. Come on, let’s eat together.” 

Napilitan akong ngumiti kahit naiinis na ako. Hindi ko kasi masakyan ang trip ng amo ko. Umupo akong muli at sinimulan ko nang lantakan ang mga pagkain sa hapag. Wala akong pake kung ano ang isipin ng kaharap ko. Sabagay, isa nga naman sa goal ko sa company na ito ay ang akitin ang boss ko para hindi niya ako tanggalin sa trabaho. Mukhang gumagana ang simplerng pang-aakit ko sa kaniya. 

Ngunit, may kontrabida agad sa binubuo kong love story. Si Wena, ang manager namin. Kulang na lang ay lamunin din niya ako habang nakatitig siya sa akin lalo na ng kumuha ng tissue si Sir Lance at punasin ang sauce na nasa gilid ng aking mga labi. 

"Hmmm... pagselosin ko pa kaya lalo ang kumag na ito," mga katagang naglalaro sa isip ko. 

Dahil doon kaya bigla kong nahawakan ang kamay ni Sir Lance na ginamit niya pagpunas ng sauce at 'di sinasadyang nagkatitigan kami.