PROLOGUE

ATASHIA

First day of work pero feeling ko ay kasama ko na naman ang espiritu ng kamalasan. Hindi ako nakaligo dahil gusto na yata ni nanay matulog sa banyo. Ang kakaunting pera na nasa wallet ko ay nawala pa. Ayaw kong magbintang pero alam kong isa na naman sa mga lalaking iniuwi ni nanay ang salarin. 

“Manong Fred, pakihatid naman po ako sa Raon City,” pakiusap ko sa matandang tricycle driver na nasa kanto. 

“Sige ba, basta ihatid mo rin ako sa langit mamaya,” sagot niya. 

Sinaniban ako ng demonyo dahil sa tinuran ni Manong Fred.

“Hoy! Matandang hukluban! Hindi ako driver ng mga baliw!” Dinuro ko siya. 

Nagtawanan ang mga tao. Nanlisik ang mga mata ko. Sabagay, hindi na bago ang bastusin ako ng mga lalaki dahil sa uri ng trabaho ng nanay ko. Hanep, sikat na sikat kasi ang aking ina dahil sa pagiging Magdalena niya. 

Sa sobrang inis ko ay nagmamartsa na lumayo ako sa pilahanan ng tricycle. Sasakay na lang ako ng jeep. Hays, tiyak na mali-later ako agad sa first day pa lang ng pasok ko sa trabaho. Bweist! Bwesit! Bwesit talagang buhay ko ito. Kailan kaya ako lalayuan ni kamalasan para makalasap man lang ako ng kahit kaunting ginhawa? Grabe, ako na yata ang pinakamalas na tao sa buong mundo.

Saktong pababa ako ng jeep ay parating naman ang isang rumaragasang mamahalin na sasakyan. Biglang tumigil ang mundo ko. Lord, hindi pa ako pwedeng mamatay. Hindi ko pa nakikilala ang pabaya kong ama. Hindi pa ako nakakatikim ng swerte. 

“Miss, are you okay?” Niyugyog ako ng isang guwapong lalaki. Sa hula ko ay nasa twenty lang ang edad niya. 

“Are you okay?” Sarkastikong tanong ko rin sa kaniya. “Seryoso ka ba sa tanong mo?” Isang malakas na sampal ang pinadapo ko sa pisngi niya.  

“Miss, I’m sorry. Look, hindi ka naman nabangga kaya siguro naman ay pwede na nating palampasin ito, right?” 

Palampasin? Oo nga pala. Late na ako sa trabaho. Kapag natagalan pa ako sa pakikipagtalo sa hukluban na nasaa harap ko ay baka wala na talaga akong trabahong maabutan pa. Pero bigla kong naiisp na pwede kong pagkakitaan ang sitwasyon. Umiral ang pagiging batang kalye ko. 

“Kailangan kong magpa-check-up,” pagsisinungaling ko. “May sakit ako sa puso at sa ginawa mo ay kailangan kong makipagkita sa doctor.” 

“I can bring you to the…”

“Hospital? Huwag na! May iba akong importanteng lakad ngayon. Nagmamadali ako. Babayaran mo ba ako o magsasampahan tayo ng kaso?” 

Lahat ng katarayan ko sa katawan ay inilabas ko na. Pati pangil ko nga ay ipinakita ko pa. Ngunit sa loob ko ay nagdarasal akong sana kagatin niya ang kadramahan ko para magkapera ako. Zero balance na talaga ako kaya pati wallet ko ay umiiyak na.

Biglang kumislap ang mga mata ko nang abutan ako ng lalaki ng malulutong na isang libo. Hinablot ko iyon sa kamay niya at walang thank you man lang na tumakbo na ako. Mga five minutes din akong nakipag-patintero sa maraming tao bago ko narating ang company kung saan ako dapat papasok. Hingal-kabayo akong pumasok sa mataas na gusali ng Henzon Group of Companies. 

“Miss, ID mo?” tanong ng guard sabay harang sa akin. 

“Kuya, wala pa po ako noon,” wika ko. Napatingin ako sa aking relo, ten minutes late na ako. 

“Miss Magnoia, right? Why are you late?” tanong sa akin ng manager ng company. “Nauna pa sa iyo ang boss mo.”

“I’m so sorry, ma’am. Naaksidente po kasi ako.“

“What? Go! Go! The boss is waiting for you!” sigaw niya. 

Patakbo akong sumakay ng elevetor. Kasunod ko ang masungit na manager.

“First day ni Sir Lance pero sermon na agad ang inabot ko dahil sa iyo. Balak ko pa naman sanang landiin siya ngayong araw pero mainit na ang ulo niya. Kasalan mo ito,” sermon ng manager sa akin. 

Yumuko ako kahit gustong-gusto ko nang sumagot. Kailangan ko ang trabaho na ito kaya kakalmahan ko muna. Hindi pwedeng ilabas ko agad ang aking sungay dahil baka masira ang mga plano ko. 

Habang naglalakad kami ng manager palapit sa opisina ng boss namin, nagtago ako sa likuran niya. Kabado ako at hindi ko alam kung may trabaho pa ba ako pagkatapos ng kaplpakan ko sa unang araw pa lang. 

“Good morning, sir. Your secretary just arrived. She met an accident along the way kaya na-late daw po siya,”  sabi ng manager. 

“Let her in.” Dinig kong sabi ng isang taong may baritonong tinig. 

Napilitan akong lumabas para ipakita sa aking new boss ang maganda kong mukha at katawan. Kahit wala akong ligo ay tiyak na hindi niya matatanggihan ang karisma ko.

“You?” gulat na tanong niya sa akin.

“Ikaw?” tanong ko rin. 

Humalakhak siya at nanginig ang buo kong katawan. 

“You can't work here because of your health condition,”  sabi niya. 

“Sir, fit to work po si Ms. Magnoia,” singit ng manager. 

“Really?” tanong ni boss.

Tiningnan  niya ako mula ulo hanggang paa. Alam ko kung ano ang tumatakbo sa isipan niya. Kahit gusto kong tumakbo palabas ng kaniyang opisina, hindi ko ginawa. May pangarap ako at handa kong ilatag ang aking huling baraha- ang akitin siya.