CHAPTER 5

ATASHIA

Wedding day!

Hindi ko masasabi kung kasal ba talaga o lamay ng patay ang pupuntahan namin ni Lance. Ang mayor lang naman ng siyudad ang magkakasal sa amin pero matindi ang kabog ng dibdib ko. Napakaraming tanong sa isip ko. 

What if… what if… what if…

Hindi talaga maubos-ubos. 

Ready na si Lance at maging ako. Puting americana suit ang suot niya. Hindi nakakasawang tingnan ang mukha ng aking future husband. Umangat kasi lalo ang kagwapuhan niya hindi lang dahil sa suot niya kung hindi dahil din sa gupit niyang sobrang simple pero ang linis. 

Nakasuot naman ako ng isang white lace wedding gown. Hapit iyon sa akin kaya kitang-kita ang contours ng aking katawan. Very classic din ang sweetheart neckline at cap sleeves nito. Sobrang detalyado rin ang sheer draped ng gown kaya kitang-kita ang hourglass figure ko na bihirang-bihira sa mga babae. Ang mahabang tela sa likuran ay lumilikha rin ng illusions na lalong nagpalutang ng natatangi kong ganda. 

Nang nakita ako ni Lance, bigla na lang siyang tumigil sa paglakad. His lips were parted apart and his eyes were wide open. Napangiti na lang ako kahit mas lalo akong ni-nerbyos sa reaksyon niya. 

“Tutuloy pa ba tayo sa munisipyo o pagmamasdan mo na lang ako?” tanong ko para lang mayroon kaming pag-usapan ni Lance. Ang awkward kasi ng situation naming dalawa. Feeling ko ay hinúhúbaran niya na ako sa mga tingin niyang iyon sa akin.

“Of course!” malakas niyang sabi. “Can I kiss my beautiful bride?” 

“K-kiss?” Nautal pa ako dahil hindi ko napaghandaan ang tanong niyang iyon. Simula kasi nang magkakilala kami ay never niya akong hinalikan. Although paminsan-minsan ay niyayakap niya ako pero sandali lang iyon. Wala kaming physical contact dahil madalas ay umiiwas ako to protect myself. Iba kasi ako sa nanay ko. 

“After the wedding na nga lang,” wika niya. 

Hinawakan ni Lance ang kamay ko at saka niya ako inalalayan palabas ng condo unit. Sa elevator ay napansin ko ang mga nakaw niyang tingin sa akin na lalong nagpakaba ng aking dibdib. Maging sa sasakyan ay panay din ang sulyap ni Lance sa akin. HIndi na ako nakatiis kaya sumimangot na ako. Feeling ko kasi ay nababastos na ako.

Mukhang nakuha naman ni Lance ang nararamdaman ko kaya nag-focus na lang siya sa pagmamaneho. 

Nang dumating kami ng city hall ay pinagtinginan kami ng mga tao. Hiyang-hiya ako dahil hindi ako sanay na nakukuha ang atensyon ng kahit sinuman.  

“Kayo lang? Where is your family?” tanong ng mayor. 

“We have decided to have a secret wedding, Mayor. We are in a legal age kaya kahit wala na ang parents namin ay okay lang,” sagot ni Lance. 

“Where are your witnesses? I can’t officiate your wedding without a witness,” sabi ulit ni Mayor.   

Napahiya ako sa sarili ko. Feeling ko ay isa lang akong babaeng pang-kuwarto at hindi pwedeng ibandera. Iyon lang ang halaga ko. Ipiniling ko ang aking ulo. Hindi ako pwedeng mag-self-pity o mag-drama. Kailangan ko ang pera ni Lance to build my own reputations. Kasal muna then mag-aaral ako. Bubuuin ko ang aking sarili kahit winasak ito ng aking mga magulang. 

Biglang pumasok ang isang janitor sa loob ng hall kung saan gaganapin ang kasal namin. Nilapitan siya ni Lance at kinausap. 

“Mayor, we have our witness now,” sabi ng magiging asawa ko.

"What? Janitor ang ninong namin ni Lance?" exaggerated na tanong ng isip ko. Tatanggi pa sana ako pero…

“I need more witnesses,” sabi ng mayor. “Lumabas ka nga roon, Berting, at tumawag ka ng kahit tatlo pang tao. Dalawang babae at isa pang lalaki,” utos ni Mayor sa witness na nakuha ni Lance. 

Agad sumunod ang janitor sa utos ng mayor. Ilang minuto lang ay bumalik siya kasama ang tatlo pang mga tagalinis ng munisipyo. 

“Pasensya na kayo, Sir at Ma’am. Nahihiya ako kaya puro mga tagalinis din ang niyaya ko,” sabi ni Mang Berting. 

Pilit akong ngumiti. Kunwari ay hindi ako apektado pero nanliliit ako. Mamahalin ang suot ko at maging ni Lance pero ang mga ninong at ninang namin… Hay! Iba pa rin pala ang kasal ng mga taong tanggap ng pamilya nila. Hindi ko mahanap kasi ang saya sa puso ko na tulad nang naramdaman ng mga bride na napanood kong lumakad patungo sa groom nila. 

Nagsimula si Mayor na gawin ang seremonya. Wala akong naiintindihan sa sinasabi niya. Blangko kasi ang utak ko. 

“It seems your bride doesn’t want to marry you, Sir,” sabi ni Mayor. 

“Ho? Hindi totoo iyan!” malakas kong sabi. 

“Give me your hand.” Nakangiti pero mukhang nenenerbyos na sabi ni Lance. 

Nanlalamig ang mga kamay ko nang iabot ko iyon sa lalaking makakasama ko na habang buhay. Naisuot namin ni Lance ang singsing sa daliri ng isa’t isa nang hindi ko alam kung nasa lupa pa ba ako. Ang layo na kasi nang narating ng isip ko. 

Nang sinabi ni Mayor ang, “Kiss the bride,” parang biglang nawalan ng buto ang legs ko. Napakapit pa ako kay Lance dahil bigla akong na-out balance. 

Diyos ko po! Never been touched and never been kissed ako. Virgin na virgin pa ang labi ko kaya ‘di ko alam kung ano ang pakiramdam ng hinahalikan. Hanggang sa maramdaman ko ang labi ni Lance sa noo ko. Oh my… para akong lola na hinalikan ng apo ko sa noo. 

Am I disappointed? Yeah, sort of. 

Sa isang fine dine-in restaurant kami dumiretso pagkagaling namin sa munisipyo. Kami, as in kaming dalawa lang ni Lance. Ang mga ninong at ninang kasi namin ay hindi na sumama pagkatapos silang abutan ng tig-sa-sampung libo ng lalaking ngayon ay asawa ko na. Kahit nakakatakam ang pagkain sa mesa ay hindi ko iyon magawang tikman. Nakatitig ako sa singsing na nasa daliri ko. 

“Magkano kaya kung ibebenta ko ito?” tanong ng isip ko. 

Hindi! Niloloko ko lang ang sarili ko. Ang totoo ay iniisip ko talaga kung hanggang saan ako dadalhin ng singsing na iyon. 

“Do you regret marrying me?” tanong sa akin ni Lance. Hindi ko namalayan na kanina pa pala siya nakatitig sa akin. 

“No,” maikli kong tugon. Bakit ako magsisisi kung pwedeng maging maayos naman ang buhay ko dahil sa kaniya?  

“Akala ko balak mo na akong takbuhan,” biro niya. 

“Pwede. Tutal wala tayong prenup agreement,” ganti ko. 

Biglang naibagsak ni Lance ang hawak niyang kubyertos. Hindi ko napigilan ang matawa dahil sa reaksyon niya. 

“Hindi ako masamang tao, Lance Henzon,” seryoso kong sabi. 

“I know,” sabi niya sabay kindat. 

Pagkatapos naming kumain ay agad akong niyaya ni Lance na umuwi na ng condo. May meeting daw siya ng alas-dos ng hapon kaya kailangan niyang bumalik sa Henzon Group of Companies. Napakamot na lang ako sa aking noo. Hindi ako makapaniwala na trabaho ang magiging priority ni Lance sa araw ng kasal namin. 

Pagdating sa condo, hindi na siya pumasok pa sa loob ng unit. Hinalikan niya ako sa pisngi at agad na rin siyang umalis. Iiling-iling na binuksan ko ang pintuan. Sumalampak ako ng upo sa sahig habang nakatitig sa kawalan. 

Ilang saglit pa ay tumawag si Loida. Wala itong alam na kasal na ako sa boss niya. Niyaya ko siyang uminom sa labas. Gusto ko kasing malasing sa araw ng kasal ko. I just want to celebrate the new beginning of my life. 

Sakto, broken hearted ang gaga at ‘di pumasok sa trabaho kaya ang bilis pumayag. Gusto niyang sa condo ni Lance kami uminom pero feeling ko ay nakakasakal doon kaya sabi ko ay sa iba na lang. Nang sinabi niyang sa bar ay agad akong tumanggi. Ayaw na ayaw kong pumasok sa bar. 

“Check-in na lang tayo sa isang hotel,” suggestion ko. May sapat akong pera para gawin iyon dahil sa kita ng grocery store. May card din na binigay si Lance na pwede kong gamitin kung sakaling maubusan ako ng cash. Debit card iyon kaya maghahanap lang ako ng ATM machine at bongga, may pera na ako. 

“Staycation for twenty-four hours,” sabi ko sa receptionist nang nasa lobby na kami ng isang kilalang hotel. 

“Taray! Saan ka kumuha ng pera, ha?” pabulong na tanong ni Loida sabay hawak sa braso ko. 

“Huwag mo nang problemahin pa iyon. Ang mahalaga ay makakapag-bonding tayo,” sagot ko. 

“Bakit ang lakas ng loob mong magyaya ng inuman. May problema ka ba, Atashia?”  

“Wala. Masaya lang ako dahil sa wakas, napikot ko na ang boss mo.” 

Isang mahinang tawa ang pinakawalan ko. Nasa loob kami ng elevator at paakyat na sa twentieth floor. Pagpasok namin sa silid ay namangha ako. Overlooking iyon sa pool area at malawak na garden ng hotel. May dalawang single beds na magkatabi. Kumpleto rin sa mga gamit ang silid. 

Habang pinagmamasdan ko ang kabuoan ng kuwarto ay umupo si Loida sa isang kama. Nakatingin siya sa akin. Alam kong pinagmamasdan niya lang ako pero, dedma ang drama ko. Nagulat pa ako nang bigla na lang niya akong sinugod. Hinawakan niya ang kanang kamay ko at sinalat niya ang wedding ring namin ni Lance. 

“Atashia, ano ito?” tanong niya sa malakas na tinig. 

“Wedding ring,” tugon ko. 

“We-, ano? Ikinasal ka na? Kanino?”  

“Sa boss mo,” seryoso kong sabi. 

“Hindi ka ba nagbibiro, Atashia? Kaya ba marami kang pera?”

Nagkibit-balikat ako. Pilit kong ipinakita kay Loida na kinikilig ako kahit ang totoo ay parang yelo na sa lamig ang puso ko. 

“Nasisiraan ka na talaga ng ulo, Atashia. Hindi mo alam kung anong klaseng gulo ang pinasok mo. Iyong nanay mo, wala na ngang pakialam sa iyo, naghanap ka pa ng biyenan na mukhang puro ampalaya ang kinakain.”

“Huwag mo na akong problemahin, Loida. Kayang-kaya ko ang aking sarili. Isa pa, nangako si Lance na hindi niya ako pababayaan.” 

Muling umupo si Loida sa kama. Binuksan ko naman ang pintuan dahil dumating na ang inorder naming mga pagkain at alak. 

“Seryoso ka? Iinom ka? Hindi ka naman lasenggera, ah,” sita sa akin ni Loida. 

“Ngayon lang,” sabi ko naman. 

“Akala ko talaga nagbibiro ka lang kanina noong niyaya mo akong uminom. Seryoso ka pala, Atashia.”

“‘Di ba matagal mo na akong niyayaya na uminom. Pinagbigyan lang kita to celebrate the big changes in my life.” 

“Spokening dollar ka na rin. Aba, matindi, Atashia.” 

Walang alam ang kaibigan ko na sinasanay ko na ang aking sarili para makasabay ako sa pamilya ni Lance. Mukha kasing nagsisimula na ang aking kalbaryo dahil sa pangarap ko. 

Nakakailang tungga pa lang kami ni Loida nang tumunog ang cellphone ko. Alas kwatro na ng hapon kaya siguro nagawa nang tumawag ni Lance. Siguro tapos na ang meeting nito. Habang tinutungga ko ang bote ng alak ay tiningnan ko lang ang gadget na nasa tabi ko. Wala akong balak na sagutin ang asawa ko. 

“Hindi mo ba sasagutin iyan? May LQ na ba kayo agad sa unang araw pa lang ninyo bilang mag-asawa?" mga tanong ni Loida sa akin. "Alam mo, Atashia, dapat siya ang kasama mo ngayon at hindi ako.” 

“Okay kami, Loida. Iba lang ang set-up namin ni Lance kumpara sa ibang mag-asawa. Wala akong pakialam doon. Ang mahalaga sa akin ay makapagtapos ako ng pag-aaral at umasenso nang hindi ko kailangan ng maraming lalaki.”

“Sana tama ang desisyon mong iyan, Atashia.”  

Sana nga! Tumigil din sa wakas si Lance sa pag-contact sa akin. 

Ngunit bago mag-ala siyete ng gabi ay nakatanggap ako ulit ng tawag mula sa kaniya. Lasing na ako at tulog na rin si Loida. Tinatamad na in-accept ko ang tawag. 

“Atashia, where are you? I have been looking for you since I arrived home,” sabi ni Lance. 

“Atashia, where are you? I have been looking for you since I arrived home,” ulit ko sa sinabi niya. Humagikhik pa ako dahil sa epekto ng alak sa katawan ko. 

“Are you drunk? Where are you, Atashia.”

“Find me.” Hamon ko sa kaniya. 

Naririnig ko pa si Lance sa kabilang linya pero hinihila na ako ng matinding antok. Makalipas ang ilang oras, nagising na lang ako sa bisig ng asawa ko. Nakasakay na rin kami sa elevator, pababa ng hotel kung saan kami pumunta ni Loida. Dama ko ang matipuno niyang dibdib, amoy ko ang ginamit niyang pabango, at kita ko ang nakakatakot niyang mga mata. 

Kinikilig na idinikit ko ang aking tainga sa tapat ng puso niya at pinakinggan ko ang tibok noon. My God, feeling ko ay nasa langit na ako lalo na at titig na titig sa akin ang mga mata niyang nangungusap. 

"I love you," usal ko habang nakapikit. 

It was too late nang ma-realize kong I was carried away by Lance's charismatic personality. Dalang-dala rin ako sa ka-sweet-an niya. Dahil doon kaya pinilit kong makalayo sa kan'ya. I succeeded. Ibinaba niya nga ako. 

Subalit hindi ko inaasahan nang hawakan niya ako sa baywang. Lalong hindi ko napaghandaan ang paglapat ng pangahas niyang labi sa vírgín ko pang lips. It happened so fast. Nakaramdam ako ng matinding pagkahilo hindi lang dahil sa effect ng alak kung hindi dahil sa kiss na ubod tamis. Hanggang sa muli akong buhatin ni Lance. Wala akong nagawa. Nagpatangay na lang ako sa bugso ng aking damdamin. 

Ngunit nang bumukas ang elevator, biglang napako sa kinatatayuan niya si Lance. Sa labas ay hindi rin nakakilos ang isang sexy at magandang babae— si Belle Friol. 

"Who is she?" tanong ni Belle. 

"My wife," tugon ni Lance. 

Sinampal ko ang aking pisngi. Naramdaman ko ang sakit na likha noon kaya batid kong hindi ako nananaginip. Totoo nga! Ipinakilala akong asawa ng isang Lance Henzon. Parang hihimatayin ako sa sobrang kilig.