มะปราง
ฉันนั่งเงียบไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะกลัวจะโดนพี่ติณณ์ดุเอา และฉันเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องดุกันด้วยแถมยังทำหน้าบึ้งใส่ฉันอีก
"ก็ผู้ชายเหมือนกัน"ฉันพูดเสียงเบา
"ก็ผู้ชายเหมือนกันแล้วไงปราง พี่ถามหน่อยอาเธียร์เป็นแบบเฮคเตอร์มั้ยล่ะ"พี่ติณณ์ถามฉันเสียงดุ
"แล้วทำไมพี่ติณณ์ต้องดุปรางด้วยล่ะคะ ปรางก็แค่ถามเองนะ"ฉันมองหน้าพี่ติณณ์อย่างเอาเรื่อง
"ก็ดูถามแต่ละอย่างสิมันน่าโดนดุมั้ยล่ะ"
"ปรางก็แค่อยากรู้ก็เท่านั้น วันหลังปรางไม่ถามพี่ติณณ์แล้ว"ฉันเชิดหน้าใส่
"ระวังคอหัก"
"พี่ติณณ์!!!!"ฉันเรียกพี่เขาเสียงดังจนพี่เขาจอดรถข้างทาง
"ยังไม่จบใช่มั้ยมะปราง"
"ก็พี่ติณณ์เริ่มก่อนมั้ยล่ะ"ฉันรีบบอกไป
"แล้วลองบอกมาสิว่าผู้ชายแบบพี่มันเป็นยังไงแล้วมันต่างจากพี่ชายของปรางตรงไหน"พี่ติณณ์ถามฉัน
ฉันนั่งเงียบไม่ได้พูดหรือตอบอะไรกลับไปเพราะเท่าที่รู้จักพี่ติณณ์กับพี่เฮคเตอร์นิสัยไม่เหมือนกันเลยสักนิด แต่ฉันก็แค่สงสัยไงเข้าใจมั้ยว่าสงสัยอ่ะ
"ยังไง............"
"ปรางจะกลับบ้านค่ะ"ฉันรีบเปลี่ยนเรื่อง
"ถ้าไม่ตอบก็นอนข้างถนนนี่แหละ"เฮ้อ.....แล้วฉันจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย
"พี่ติณณ์กับพี่เฮคไม่เหมือนกันค่ะตามความรู้สึกของปราง"ฉันบอกไป
"แล้วอีกคำถามล่ะ"
"พี่ติณณ์น่ารักค่ะ"ฉันบอกแล้วยิ้มให้พี่เขาไป
ติณณ์
นี่ผมกำลังเขินกับคำพูดของเด็กมอปลายหรอวะเนี่ย ผมจ้องหน้ามะปรางที่กำลังยิ้มให้ผมอยู่เพราะแบบนี้ไงผมถึงได้ชอบมะปรางเธอไม่เหมือนคนอื่น
"ร้อนหรอคะทำไมพี่ติณณ์หน้าแดง"มะปรางถามผม
"พูดมากว่ะจะกลับมั้ยบ้าน"ผมรีบเปลี่ยนเรื่อง
"ถ้าพี่ติณณ์ไม่เรื่องมากปรางถึงบ้านนานแล้วมั้งคะ"น้องไอ้เฮคเหมือนมันก็ตรงนี้แหละประชดเก่ง
"ปากเก่งทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะ"ผมพูดประชด
"พี่ติณณ์ก็ปากเก่งเหมือนกันแหละ"
"ใครบอกว่าพี่ปากเก่งอย่างเดียวพี่ปากหวานด้วยนะ"ผมยกยิ้มใส่
"พี่ติณณ์กินน้ำตาลมาหรอคะ"
"แล้วปรางจะลองชิมมั้ยล่ะ"ผมถามกลับไป
"ไม่เอาอ่ะปรางไม่ชอบกินน้ำตาล"เป็นแบบนี้ไงผมถึงอยากดูแลมะปราง
ผมขับรถมาส่งมะปรางที่บ้านก่อนจะเดินตามเจ้าของบ้านเข้ามาเพราะวันนี้ผมนัดอาเธียร์ไว้ ผมหยุดเดินเมื่อมะปรางหันกลับมามองผมอย่างสงสัย
"พี่จะไปหาอาเธียร์อย่าสำคัญตัวว่าพี่เดินตามปราง"ผมบอกแล้วเดินมาตบไหล่เล็ก
"ชิส์ นิสัยไม่ดี"ผมหันมามองดุก่อนที่มะปรางจะรีบวิ่งขึ้นห้อง
ผมเดินมาหาอาเธียร์ที่ห้องทำงานที่จริงผมจะมาตั้งแต่หลายวันแล้วแหละแต่ไม่ว่างสักทีและก็คงไม่ต้องบอกนะว่าผมมาทำไม
แกร๊ก
"สวัสดีครับอา"ผมกล่าวทักทายบุคคลที่นั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะ
"นั่งก่อนสิติณณ์"ผมเดินมานั่งลงตรงข้ามอาเธียร์ทันที
"ผมชอบมะปรางครับอา ชอบมาสักพักแล้ว"ผมไม่รอช้าหรือรอให้อาเธียร์ถามก่อนเพราะท่านคงพอดูออกอยู่แล้ว
"บอกน้องหรือยัง"อาเธียร์วางปากกาลงก่อนจะถามผม
"น้องยังเด็กเกินไปที่จะรับรู้ความรู้สึกของผมครับ และที่ผมมาบอกอาก็เพราะผมบริสุทธิ์ใจจริงๆ ผมอยากดูแลน้องส่วนเรื่องอนาคตผมไม่ได้เร่งรีบอะไรผมรอน้องได้ครับ"ผมบอกท่านไป
"เรานี่มันแน่มากเลยนะติณณ์"
"ขอบคุณครับและอาไม่ต้องเป็นห่วงนะครับว่าผมจะทำให้น้องเสียหายผมรู้ว่าผมควรจะทำอะไร ผมขอแค่อย่าปิดกั้นผมก็เท่านั้นเองครับ และส่วนไอ้เฮคผมบอกมันแล้ว"
"ปล่อยเฮคเตอร์เถอะติณณ์เพราะตอนนี้ตัวมันเองยังเอาจะไม่รอดเลย"อาเธียร์พูดแล้วส่ายหัวเบาๆ
"ผมรักมะปรางจริงๆนะครับอา"ผมบอกท่านไปเมื่อโดนอาเธียร์จ้องหน้า
"อาจะไม่ขัดขวางหรืออะไรทั้งนั้นอาเชื่อใจติณณ์ ส่วนความรู้สึกอันนี้ติณณ์ต้องไปถามเจ้าตัวเขาเอาเองนะอาตอบแทนไม่ได้"อาเธียร์บอกผมแล้วยิ้มให้
"ผมทราบครับแต่ผมก็คงไม่ปล่อยน้องไปแน่นอน"มาถึงขนาดนี้แล้วคิดว่าคนอย่างผมจะปล่อยมะปรางไปงั้นหรอฝันไปเถอะ
"มั่นใจขนาดนั้น"อาเธียร์ย้อนถามผม
"ผมมั่นใจตั้งแต่เดินเขามาหาพ่อของเธอแล้วครับ"
มะปรางการใช้ชีวิตโดยมีอีกคนเข้ามาในชีวิต สำหรับฉันฉันว่ามันยากมากแต่มันก็ไม่ได้ยากเกินไปที่จะทำมัน ฉันกับพี่ติณณ์เองก็ยังต้องปรับตัวเข้าหากันอีกมาก"สวัสดีครับคุณคู่หมั้น"ฉันกับพี่ติณณ์หมั้นกันแล้วฉันเองก็ไม่รู้ว่าพี่ติณณ์จะรีบไปไหนเพราะฉันเองก็พึ่งเรียนอยู่ปีหนึ่ง แต่ฉันก็ไม่ได้ขัดข้องอะไรหรอกนะเพราะยังไงฉันก็มั่นใจอยู่แล้วว่าพี่ติณณ์คือผู้ชายที่สามารถดูแลฉันได้และอีกอย่างฉันก็รักพี่ติณณ์มาก"ทำงานเหนื่อยมั้ยคะ"ฉันถามเพราะช่วงนี้พี่ติณณ์ทำงานหนักทุกวันเลย"แค่เห็นหน้าเมียก็หายเหนื่อยแล้วครับ"พี่ติณณ์เป็นผู้ชายที่ขี้หวงมากถึงมากที่สุด ขนาดทำงานหนักพี่ติณณ์ก็ต้องมารับฉันทุกวันแถมยังดุขึ้นเป็นเท่าตัวเลย"เดี๋ยวนี้ปากหวานนะคะ"ฉันเอ่ยแซว"ปรางก็ชิมอยู่ทุกวันที่ครับ"แล้วก็อีกเรื่องคือตั้งแต่เราสองคนหมั้นกันพี่ติณณ์ก็ขอให้ฉันมาอยู่ด้วยที่คอนโด และถ้าวันไหนฉันต้องไปนอนที่บ้านพี่ติณณ์ก็ต้องตามฉันไปด้วยซึ่งฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องทำขนาดนี้"พี่ติณณ์มันใช่เรื่องที่ควรพูดมั้ยคะ"ฉันหันไปดุคนที่กำลังขับรถอยู่"ก็พี่พูดความจริงนี่ครับ หรือปรางจะเถียงว่าไม่จริง"พี่ติณณ์กับเพื่อนเขาก็ไม่ได้ต่างก
มะปรางฉันไม่น่ามาตั้งแต่แรกเลยถ้ารู้ว่าพูดมันออกไปแล้วฉันต้องโดนพี่ติณณ์รังแกแบบนี้ฉันไม่พูดดีกว่า ฉันเองก็พึ่งจะรู้ว่าพี่ติณณ์เป็นคนหน้ามึน"ปรางโกรธพี่ติณณ์"ฉันบอก"ฟอด อย่าโกรธพี่เลยครับ พี่รักปรางแค่ไหนปรางเองก็น่าจะรู้"พี่ติณณ์พูดแล้วกอดฉันแน่นขึ้นฉันรู้ว่าเรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องธรรมดาของคนที่เป็นแฟนกัน แต่ฉันไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้ไง พี่ติณณ์ไม่ปล่อยให้ฉันพูดหรือตั้งตัวเลยแม้แต่น้อย"ปรางไม่เข้าใจว่าพี่ติณณ์จะรีบไปไหน"ฉันถามเสียงดุ"ถ้ารีบปรางคงเสร็จพี่ตั้งแต่มอห้าแล้วแหละ ที่ถามนี่หายเจ็บแล้วใช่มั้ยครับ"อึก....ไอ้คำว่าหายเจ็บฉันรู้ว่ามันไม่ได้ถึงความเป็นห่วงหรอก"พอแล้วค่ะ ปรางเจ็บจนใจจะขาดพี่ติณณ์รังแกปรางหนักเกินไปรู้หรือเปล่าคะ"ฉันบอกพี่ติณณ์"ขอโทษครับ เจ็บมากมั้ย""มะ...ไม่ต้องดูค่ะปรางเจ็บแต่ปรางไม่ต้องการให้พี่ติณณ์ดู"ฉัรีบบอกเมื่อพี่ติณณ์ก้มมองตรงนั้นของฉัน"ก็ปรางเจ็บพี่ก็จะดูให้ไงครับ""พี่ติณณ์อย่ามาทำหน้าแบบนี้นะคะ ปรางไม่ไว้ใจพี่ติณณ์เลย"ฉันพูดเสียงดุ"มาครับเดี๋ยวพี่อุ้มไปอาบน้ำ ปรางเดินเองไม่ไหวหรอก"อย่าว่าแต่เดินเองเลยแค่ฉันจะพลิกตัวยังยากฉันพึ่งรู้ว่าครั
ติณณ์ผมอุ้มแฟนตัวเองเข้ามาในห้องทันที ที่จริงผมไม่ต้องเล่นละครก็ได้แต่ผมเองก็ยังคิดไม่ถึงว่ามะปรางจะกล้าพูดมันออกมา และที่ผมบอกไปเมื่อกี้ผมทำจริงเว้ย มะปรางโตพอที่รับรู้ความรักของผมแล้ว"พะ....พี่ติณณ์จะทำอะไรคะปล่อยปรางลงก่อน"มะปรางบอกผมเสียงสั่น"ก็ทำหน้าที่แฟนไงครับ"ผมบอกไป"แล้วพาปรางเข้าห้องนอนทำไมคะ"หึ...มะปรางยังไงก็คือมะปราง"ปรางไม่รู้จริงๆ หรอครับว่าพี่จะทำอะไร ฟอด"ผมวางมะปรางนอนราบกับเตียงก่อนจะขึ้นคร่อมไว้"มะ...ไม่รู้ค่ะ พี่ติณณ์ไม่แกล้งปรางสิ"มะปรางพูดเสียงเบา"จุ้บ พี่ขอได้มั้ยปราง เราเป็นแฟนกันแล้วนะครับ"ผมพูดเสียงอ้อนจนมะปรางไม่กล้าสบตาผม"แต่ปรางยังเด็กอยู่เลยนะคะ ปรางว่า....."ถ้าคิดว่าผมจะยอม คิดผิดแล้วครับเพราะของไอ้พีตาร์เร็วกว่าผมสะอีกครืด ครืดผมมองมือถือของมะปรางที่ดังอยู่ในกระเป๋า สงสัยจะเป็นไอ้เฮคเตอร์แน่ไอ้เวรนี่แม่งหวงน้องจริงจัง ผมรีบหยิบมือถือของมะปรางมารับสายทันที"ว่าไงครับพี่เขย"(ไอ้สัสน้องกูยังเด็กอยู่นะเว้ย)"ไม่เด็กแล้วครับ แค่นี้นะเสียวเวลา"(ไอ้ติณณ์ ไอ้เชี้ย...ติณณ์)ผมกดตัดสายไอ้เฮคเตอร์ก่อนจะก้มมองหน้ามะปรางที่นอนอยู่ ผมแค่ลองใจมะปรางเท่านั้
ติณณ์ช่วงนี้ชีวิตผมก็ไม่มีอะไรมากและทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม รู้มั้ยตั้งแต่วันนั้นวันที่ผมอยู่โรงพยาบาลจนมาถึงตอนนี้มะปรางเข้ามหาลัยเรียบร้อยแล้ว ผมยังไม่ได้ฟังคำนั้นจากปากมะปรางเลยสักครั้งนะเว้ย คือทำทุกอย่างเหมือนแฟนแต่มันไม่ใช่แฟนไง"แย่เนาะ"เนี่ยแล้วผมก็โดนไอ้เวรกายแม่งพูดเหน็บอยู่แบบนี้"ไม่พูดก็ไม่มีใครว่าเป็นใบ้หรอกนะ แล้วที่มึงมานั่งเฝ้ากูเนี่ยเมียทิ้งหรือไง"ผมถามเพื่อนตัวเองรู้มั้ยว่าไอ้เวรเนี่ยแม่งปิดเรื่องเมียโคตรจะเก่งเลยนะ ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันจะปิดไปเพื่ออะไรในเมื่อทุกคนก็รู้หมดแล้วว่าผู้หญิงคนนั้นคือเมียของมัน"พอดีเมียกูบอกง่ายครับ""งั้นมึงก็เชิญกลับ กูจะทำงาน"ผมไล่ไอ้กายแค่เรื่องมะปรางผมก็ปวดหัวจะตายห่าอยู่แล้ว ผมไม่รู้ว่ามะปรางรออะไรถึงไม่พูดมันออกมาสักที จะว่าลืมก็คงไม่ใช่เพราะมะปรางเป็นคนความจำดีมาก"ถ้าอยากฟังมึงก็แค่เล่นละครนิดๆ หน่อยแค่นั้นเอง แค่นี้ต้องให้กูสอนหรอติณณ์"ไอ้กายพูดขึ้นมา"เหมือนที่มึงชอบทำกับเมียมึงใช่มั้ย"ผมยกยิ้มใส่มัน"แต่มันก็ได้ผลตลอดมั้ยล่ะ หรือมึงจะรอให้มะปรางมีหนุ่มๆ มาจีบก่อนล่ะ อย่าลืมนะครับมหาลัยหนุ่มเยอะขนาดไหน"แล้วคิดว่าคนอย่างผมจะย
ติณณ์ตอนนี้ผมกำลังโดนจ้องหน้าจากคนที่กระซิบข้างหูผมเมื่อกี้ ที่จริงผมตื่นตั้งนานแล้วแหละแต่เพราะผมอยากจะรู้อาการของมะปรางว่าเป็นยังไงผมก็เลยแกล้งนอนต่อ แต่เหมือนตอนนี้คนที่โดนผมแกล้งจะไม่สนุกกับผมด้วยเลย"ทำไมเอาเรื่องความเป็นความตายมาเล่นแบบนี้คะ"นั่นไงล่ะมะปรางเดินถอยหลังออกห่างจากผมแถมยังพูดเสียงสั่นอีก นี่ผมเล่นแรงไปใช่มั้ยวะที่จริงมันไม่ใช่ความคิดผมทั้งหมดหรอกนะ และอีกอย่างมันเป็นความคิดของไอ้เฮคเตอร์พี่ชายของมะปรางนั่นแหละ"ขอโทษครับ พี่ก็แค่อยากรู้"ผมพูดเสียงเบา"ถ้าพี่ติณณ์อยากฟังก็รอไปก่อนแล้วกันนะคะ ตอนนี้ปรางไม่อยากจะพูดอะไรทั้งนั้น"มะปรางพูดเสียงดุก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟา"ปราง.................""ถ้าหายดีแล้วปรางควรจะกลับใช่มั้ยคะ"มะปรางถามผม"มะ..ไม่โอ๊ย..............."ผมรีบลุกแต่ดันลืมไปว่าตัวเองยังเจ็บอยู่"พี่ติณณ์เป็นอะไรคะ"อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมยิ้มได้เมื่อมะปรางรีบวิ่งเข้ามาหาผม ที่จริงผมไม่ได้อยากฟังสักเท่าไหร่หรอกเพราะผมรู้คำตอบอยู่แล้วแต่ถ้าได้ฟังผมคงยิ้มแก้มแตกแน่"เจ็บครับ"ผมบอก"เดี๋ยวปรางเรียกหมอนะคะ""ปราง พี่ขอโทษที่ทำไป ถึงปรางจะยังไม่พูดตอนนี้พี่ก็ไม่ได้
มะปรางปัง!!!เสียงปืนดังขึ้นพี่ติณณ์รีบกอดฉันไว้ทันที หลังจากนั้นเสียงปืนก็เงียบลงแต่พี่ติณณ์ก็ยังกอดฉันไว้แน่นจนฉันตกใจเสียงของพี่กายที่ดังอยู่ด้านหลัง"มึงได้ตายวันนี้แหละไอด้า มึงมากับกูครับ"ฉันรีบหันไปมองพี่กายที่รีบแย่งปืนจากพี่ไอด้าออกไปกรี๊ด กรี๊ด"เราจะไปอยู่ด้วยกันนะคะติณณ์"เสียงพี่ไอด้าตะโกนบอก"ไม่เป็นไรใช่มั้ยปราง"พี่ติณณ์ถามฉันเสียงสั่น"ไม่ค่ะ แล้วพี่ติณณ์ล่ะ"ฉันถามพี่เขา"พี่..............."พรึ่บ!!!"พี่ติณณ์ ฮึก พี่เฮคพี่ติณณ์ถูกยิง"ฉันรีบบอกพี่ชายตัวเองทันทีเมื่อพี่ติณณ์ทรุดลงนั่งกับพื้น"ทำไมทำแบบนี้คะ"ฉันถามพี่ติณณ์ทั้งน้ำตา"พี่ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องร้อง""พวกมึงพาไอ้ติณณ์ไปโรงพยาบาล ส่วนไอด้าถ้าอยากตายเดี๋ยวกูจัดให้"เสียงพี่กายตะโกนบอก"มึงห้ามหลับนะติณณ์"เสียงพี่ตาร์ดังขึ้นก่อนจะรีบพยุงพี่ติณณ์ไปที่รถ"ฮึก พี่ติณณ์จะปลอดภัยใช่มั้ยคะ"ฉันถามพี่ชายตัวเอง"มันไม่ตายหรอก มันยังไม่ได้ปรางเป็นแฟนเลยนะ"ตอนนี้ฉันกำลังนั่งรถไปที่โรงพยาบาล พี่ติณณ์เองตอนนี้เสียเลือดไปเยอะมากและฉันไม่รู้ว่ากระสุนมันโดนจุดสำคัญหรือเปล่า"เจ็บมั้ยคะ พี่ติณณ์ห้ามหลับนะ ฮึก"ฉันถามพี่ติณณ์"ไ