EP.1 I พิเศษใส่ไข่หรือใส่ใจดีคะ

Day 1 ภารกิจเปลี่ยนฉันเป็นแฟนเฮีย

เช้าวันนี้ฉันตื่นตั้งแต่ตีห้า ลากนังลูกฟูกให้ตื่นมาช่วยกันเมคอัพหน้าตีฟาร่าผมยิ่งกว่าภารกิจระดับจักรวาลเสียอีก เพราะอะไรน่ะเหรอ

ก็วันที่ไปลูบเกียร์ชีวิตเหี้ย ๆ ของอีพริกก็ต้องนอนเดี้ยงไปหนึ่งอาทิตย์ จากนั้นก็ไม่มีเวลาไปเสนอหน้าทำคะแนนกับพี่ปัณณ์น่ะสิ แม้ว่าห้องจะอยู่คนละชั้นกับลูกฟูก แต่ว่าฉันก็ไม่กล้าเอาสภาพโทรม ๆ ของตัวเองไปให้เฮียปัณณ์ของฉันเห็นเด็ดขาด

เดี๋ยวจะไม่ประทับใจ

“อาจารย์เลื่อนคลาสเรียนบ่าย จะตื่นแต่เช้าทำอะไรมิทราบ” ลูกฟูกที่เป็นช่างผมประจำวันนี้บ่น

อ้อลืมเล่าไป ห้องนอนห้องนังลูกฟูกมีสองห้อง และด้วยความที่กลัวเพื่อนเหงาฉันกับจูเน่จึงหอบผ้าหอบผ่อนมานอนบ้านมัน ด้วยการเสนอค่าเช่าที่เหมือนอยู่ฟรีให้

แต่คนขี้งกอย่างลูกฟูกไม่มีทางที่จะมีน้ำใจบอกให้อยู่ฟรีเด็ดขาด เรียกได้ว่าเขี้ยวกับเพื่อนเอาไว้เปย์กับผู้

เพื่อนเลว!

“ฉันไม่ได้เจอเฮียปัณณ์มาหนึ่งอาทิตย์แล้วนะ เดี๋ยวเขาลืมหน้าฉันพอดี อีกอย่างฉันได้ยินว่าเขาเลิกกับแฟนคนที่ร้อยแล้วมั้ง”

“ก็เห็นว่าเขาเจ้าชู้ มึงก็ยังปักใจ ถามจริงจะเก็บจิ้นไว้ให้อีเฮียปัณณ์คนเดียวว่างั้น”

ลูกฟูกพูดไม่ผิด ถ้าครั้งแรกของฉันต้องเป็นเขาคนเดียว ต่อให้ไม่ได้คบก็ขอให้ได้กัน อย่างน้อยจะได้เก็บเป็นความทรงจำ

ฟินจะตายไป~~

ครืดดด ~ ครืดดด~

ฉันที่ฝันหวานได้ครู่เดียวเสียงโทรศัพท์ของฉันก็สั่นเตือน และไม่รอช้าอีพริกรับทันทีเพราะเป็นเสียงเรียกจากสายสืบตัวฉกาจของตัวเอง

“ฮัลโหลว่าไงพี่หยี่”

(น้อพิเสะหรือยัง) นั่นคือภาษาไทยสำเนียงต่างประเทศแถว ๆ ตะวันตกของไทยที่แปลว่า น้องพริกเสร็จหรือยัง

“เสร็จแล้วพี่หยี่จะลงมากันแล้วเหรอ”

“ช่า...น้อรินกะน้อปั้น...มากานแล้ว”

คำว่าน้องรินกับน้องปั้นมากันแล้วหมายถึงพี่รินแฟนพี่ปั้นเพื่อนกลุ่มเดียวกับเฮียปัณณ์นั่นแหละ เพราะเมื่อทั้งสองลงมาจะเป็นเวลาของเฮียปัณณ์ของฉันจะลงมาพร้อมกับแฝดพี่ที่ชื่อเฮียปุณณ์

และสายสืบคนสำคัญอย่างพี่หยี่ที่เป็นลูกจ้างของแม่ฉันตั้งแต่ฉันอายุได้สองเดือนก็ทำให้น้องสาวอย่างฉันที่เลี้ยงมากับมือได้สมหวัง

พี่หยี่น่ารักฟุด ๆ ไปเลย~

“พริกจะลงไปเดี๋ยวนี้ แม่เตรียมอาหารเช้าเสร็จแล้วใช่ไหม” แม่มักจะเตรียมอาหารตอนเช้าเอาไว้ให้เสร็จ ให้พี่หยี่กับลูกจ้างอีกคนที่กินเงินรายวันขาย ส่วนแม่จะไปทำบุญกับหาของสดทุกวัน เป็นแบบนี้จนฉันอายุสิบเก้าปี

ฉันรีบวางสายคว้ากระเป๋าใส่อุปกรณ์การเรียนขึ้นก่อนจะรีบลงเอาหน้าไปเสนอให้กับผู้ชายที่ฉันชอบ

แน่นอนว่าอาหารที่ทั้งสามคนชอบคือหมูกรอบ ไม่ว่าจะเป็นผัดกะเพราหรือผัดพริกแกง ทั้งสามคนก็จะสั่งแบบเดิม ๆ บางวันจะมีพวกต้มยำหรือต้มจืดด้วย และฉันรู้มาว่าพี่รินก็ทำอาหารเก่งเหมือนกัน แต่ที่ไม่ทำอาหารกินในตอนเช้าหรือมื้อกลางวันเพราะไม่อยากเตรียมของในวัน   ยุ่ง ๆ น้อยครั้งที่ฉันจะเห็นพวกเขามากินมื้อเย็นที่ร้านของแม่ฉัน คงเป็นมื้อที่ทุกคนต่างรวมกันกินที่ห้องใครสักคน

ร้านอาหารแม่งามพริ้งเมื่อใดก็ตามที่มีลูกสาวอย่างพริกแกงมายืนปั้นจิ้มปั้นเจ๋อเสนอหน้า เหล่าหนุ่ม ๆ ในคอนโดนี้ก็จะมารุมซื้อกันจนแถวไม่ว่างเลยทีเดียว

ต้องขอบคุณเบ้าหน้าฟ้าประทานของฉัน แต่ถึงกระนั้นฉันก็ไม่ได้คบใครง่าย ๆ หรอกนะ เพราะฉันก็เลือกกินเหมือนกัน

แต่คนที่ฉันจีบได้ข่าวว่ากินไม่เลือกนะถ้าผู้หญิงอายุมากกว่า ฉันก็ไม่แน่ใจหรอกว่าอายุมากกว่ามันเคี้ยวมันกว่าเด็กหรือเปล่า แต่เท่าที่ได้พบกันอีกครั้ง ฉันเห็นเขาควงแต่รุ่นพี่ที่อายุมากกว่าหนึ่งถึงสองปี ไม่เคยควงปีเดียวกันเลย

เรื่องนี้ฉันก็อยากรู้และมันน่าสงสัยอยู่เหมือนกัน แต่เอาไว้ก่อน นั่นเป้าหมายมาแล้วล็อกเป้าแล้วเตรียมจู่โจมกันไปเลย~~~

“สวัสดีค่ะเฮียปัณณ์ เช้านี้จะรับอะไรดีคะ” ฉันฉีกยิ้มชะโงกหน้าไปท้ายแถว และคิดว่าสวยที่สุดตั้งแต่เกิดมาและแน่นอนผมสีเชอร์รี่ที่เพิ่งเปลี่ยนสีย่อมรับกับเบ้าหน้าฟ้าประทานของฉันทั้งยังเพิ่มเสน่ห์เย้ายวนชวนให้หลงใหล

ฉันมั่นหน้าพอตัวแหละ~

เฮ้อ!

เสียงถอนหายใจมาจากด้านหลัง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นเสียงจากเฮียปัณณ์ของฉันเอง แต่ใครจะสนเบื่อยังไงก็ยังมากินข้าวร้านฉันทุกวันอยู่นี่นา นี่ถ้าไม่ใช่รสมือคุณนายงามพริ้งฉันจะคิดว่าพี่เขาติดใจฉันแหละ

“น้องพริกคะ...อีปัณณ์อยู่หลังสุดแต่เลือกทักก่อนเลยนะ แซงคิวไม่ได้นะคะ” นั่นคือพี่รินคนสวยที่แซ่บสะเดิดมาก ๆ ฉันชอบพี่เขาและพี่เขาเป็นคนตลก

“พี่รินของแบบนี้เขาเรียกว่าหล่อเลือกก่อนค่ะ”

“ไม่ใช่หล่อเลือกได้เหรอครับ” พี่ปั้นที่ยืนข้างพี่รินรีบมาสมทบพร้อมกับแซวฉัน

“โถ...พี่ปั้นคะ...คือหนูไม่อยากให้พี่มีปัญหาครอบครัวกันหรอกนะคะ แต่พี่ปั้นควรรู้เอาไว้ว่าพี่รินนะเลือกผู้ชายคนไหนก็ได้ มีแฟนแล้วก็อย่ามาขายขนมจีบมั่ว ๆ นะ ทั่วมหาวิทยาลัยนี้ยิ่งเด็กคณะของหนูเพื่อน ๆ หนูมองพี่รินตาไม่กะพริบเลยแหละ เดี๋ยวจะหาว่าพริกไม่เตือน”

“สวย?” พี่รินเลิกคิ้วถาม

“แปลกต่างหาก”

แล้วเสียงหัวเราะด้านหลังจากเฮียปุณณ์ก็ดังขึ้น พร้อมกับเสียงโวยวายของพี่ริน

“ไอ้พริก...เดี๋ยวเถอะ!”

“โอ๋ ๆ...รักดอกจึงหยอกเล่น ว่าแต่รับอะไรดีคะ”

“ของพี่เหมือนเดิมนะ ส่วนไอ้แฝดถามมันเอง” พี่รินรีบสั่งแล้วรีบหลีกทางให้กับเฮียทั้งสองของฉัน

อ่าไม่สิ...เฮียปัณณ์ของฉันคนเดียว ส่วนเฮียปุณณ์ฉันเข้าไม่ถึง ฉันว่าเฮียปุณณ์ดุไปสำหรับฉันนะ แต่ถ้าเป็นเฮียปัณณ์คือสเปกเลย

หล่อเรี่ยราดมาก

“ของเฮียเอาไข่พะโล้แยกนะแล้วก็ผัดพริกแกง”

เอาล่ะฉันรีบให้พี่หยี่ตักให้ทันที จะได้คิวต่อไป

“เฮียปัณณ์จะรับข้าวราดแกงหรือพริกแกงคนสวยดีคะ” แน่นอนว่าวันนี้ท่องมุกหยอดหนุ่มมาแล้ว

“นี่สวยแล้ว?”

โอ้โห...เฮีย...นี่ไม่สวยแบบไหนจะสวย บางทีฉันก็ไม่แน่ใจว่าเฮียตาไม่ถึงหรือว่าฉันตาบอดกันแน่ที่ไปหลงรักคนปากไม่ดีอย่างเฮีย

“เฮีย...สวยกว่านี้ก็นางฟ้าแล้วนะคะ”

         “ไม่ยักรู้ นางฟ้านิยมสวยแปลก ๆ กัน”

         โอ๊ย...นี่เจ้าพ่อเกียร์คณะวิศวะประทานคนเหี้ยให้ฉันจริงดิ นี่ไม่เจอแค่ไม่กี่วันปากหมาไม่เบาเลย พูดอะไรก็พูดได้นะ แต่ว่าอีพริกไม่สวยนี่เคืองมาก ถ้าเป็นคนอื่น ๆ ฉันเอามือฟาดหน้าไปแล้ว แต่ถ้าเป็นเฮียฉันยินดีทำโทษเฮียโดยให้เอามือฟาดก้นฉันแทน

         อิอิ...เด้ง ๆ เลย

         แต่เอาเถอะเห็นว่าหล่อจะให้อภัยสักครั้งก็แล้วกัน

         “เฮียตาไม่ดี ว่าพริกไม่สวย” ฉันไม่ยอมแพ้ เมื่อคืนฉันอ่านบทความบอกว่าหากคนเราทำอะไรซ้ำ ๆ กัน 21 วันสิ่งนั้นจะติดเป็นนิสัยและชินกับการมีสิ่งนั้น

         ดังนั้นหากฉันจีบเฮียปัณณ์ 21 วันเฮียต้องชินกับการมีฉันจีบทุกวัน และจะรู้สึกขาดอะไรไปหากฉันหายไปและหันกลับมามองฉันเอง

         มันต้องได้ผลสิ

         วันนี้คือ Day 1 ต้องสู้สิ

         “เลิกจีบฉันได้แล้ว ฉันไม่ชอบคนอายุน้อยกว่า” เฮียปัณณ์บอกด้วยสีหน้าเอือมระอากับสิ่งที่ฉันทำ แต่ฉันทำเป็นมองไม่เห็น

         “ยังไม่ได้ลองเลยนะคะ จะรู้ได้ยังไงว่าไม่ชอบ”

         “ถ้าไม่ชอบคือไม่ชอบ ก็เหมือนของกินอะไรที่ไม่ชอบก็จะไม่กิน”

         “โหยย...เฮียทำไมทำร้ายจิตใจพริกอย่างนี้ล่ะ นี่พริกรักเฮียหลงเฮียมาตั้งหลายปีเลยนะ” ฉันโอดครวญแต่เฮียกลับทำหน้าขรึมใส่

 “แล้วก็ไอ้ที่ไปลูบเกียร์แล้วตกบ่อน้ำจนหายไปเป็นอาทิตย์นี่หายหรือยัง”

หูกระดิกบอกเลย นี่เฮียใส่ใจฉันชัด ๆ

“คิดถึงเหรอคะ”

“มะเหงกนี่” เฮียไม่พูดเปล่าจะแจกมะเหงกฉัน   จริง ๆ ทำไมใจร้ายกับคนสวย

         “เฮียรู้เหรอ...เป็นห่วงใช่ม๊า...ปากแข็งบอกไม่รักไม่ชอบ แต่รู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับพริกเลยนะ นี่ถ้าไม่ใช่คนที่รักพริกที่สุดจะเป็นใครไปได้อีก”

ฉันรู้สึกดีใจที่เฮียสนใจฉันขึ้นมาบ้างแล้ว แม้จะเล็กน้อยก็เถอะ แต่เฮียไม่ให้ฉันฝันกลางวันเลยสักนิด  

         “น้างามพริ้งบอก”

         (T^T) ร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือด

         จบกัน...นี่สินะเรียกฝันสลาย นอกจากจะอับอายแล้วยังขายหน้าอีกด้วย ตอนนี้ไม่ได้เป็นเมียเฮียแล้วชีวิตก็ยังเหี้ยอีก เฮียปัณณ์รู้แล้วคนอื่นจะเหลือเหรอวะถามจริง แม่งามพริ้งขายลูกสาวชัด ๆ

         เฮ้อ!

         ฉันก้มหน้าเศร้ากำผ้ากันเปื้อนแน่นอย่างเจ็บปวดหัวใจ นอกจากฝันสลายแล้วหัวใจก็อยากหายไปด้วย

         “เอาพริกแกงหมูกรอบพิเศษ” เฮียเห็นฉันเงียบไปครู่หนึ่งจึงสั่งข้าว แต่ทว่าเลือดนักสู้อีพริกมันยอมกันไม่ได้

         จากใบหน้าเศร้า ๆ ก็งัดขึ้นมาสบตาเฮียปัณณ์ ขยิบตาจากการกรีดอายดอลลี่แบบพี่สาวจีน จากนั้นก็หยอดมุกเสี่ยว ๆ กลับ

         “พิเศษใส่ไข่หรือใส่หัวใจของพริกลงไปด้วยดีคะ” ไม่พูดเปล่าฉันยังยืนบิดไปมาอย่างขวยเขิน ทั้งที่จริงคือการแสดงทั้งนั้น อยากให้เฮียปัณณ์รู้ว่าฉันน่ารักและเป็นผู้หญิงอ่อนหวาน

         “ใส่จาน!” เฮียกระแทกเสียง

         จบ...จบแล้วบรรยากาศโรแมนติกคิมิโต๊ะโน๊ะเมื่อครู่สลายไปทันที เมื่อเฮียปัณณ์กระแทกเสียงอย่างเบื่อ ๆ ใส่แล้วไปนั่งรอที่โต๊ะ ส่วนฉันต้องหุบยิ้มแล้วก็จัดการตักข้าวอย่างรู้ใจเฮียไปเสิร์ฟ

         แต่เรื่องไม่จบแค่ใส่จานหรอก เมื่อพี่รินถามฉันขึ้น...