EP.2 I หินหรือเหี้ย

ฉันยกจานข้าวราดด้วยพริกแกงหมูกรอบแบบพิเศษใส่ไข่ดาว และแน่นอนว่าหมูกรอบของแม่ฉันก็ตักให้ว่าที่ลูกเขยแบบไม่อั้นกลัวไม่อิ่ม และเลือกไข่ดาวฟองใหญ่ที่สุดให้สองฟอง จะได้ฟิตปึ๋งปั๋งซอยบั้นเอวแรงไม่ตก

         ในหัวคิดมีแต่เรื่องนี้จริง ๆ ผู้หญิงใส ๆ แหละ

         “นี่น้องพริกแกง...ตักให้ไอ้ปัณณ์ไม่กลัวขาดทุนแบบนี้ คุณแม่ไม่ว่าเหรอจ๊ะ” เรียกชื่อเต็มแบบนี้คุณพี่รินประชดชัวร์ป้าบไม่ต้องสืบเลยแหละ

         “ไม่ค่ะ”

         “ไม่ว่า?”

         “ไม่รู้ต่างหาก-อิอิ”

         ใช่ถ้าแม่รู้ก็โดนหักเงินน่ะสิ แต่อันที่จริงถ้าใครหล่อจะบริการเป็นพิเศษนิดหน่อยต่างหาก แต่ที่พิเศษสุด ๆ ก็มีแค่คนเดียวคือเฮียปัณณ์เท่านั้นเอง

         “โธ่...พี่ก็นึกว่าคุณนายงามพริ้งขายข้าวแกงรวยจนให้ลูกสาวแถมให้เยอะ ๆ ก็ว่าจะมาอุดหนุนสามมื้อไปเลย”

         “ขายข้าวแกงจะไปรวยได้ยังไงพี่ริน นี่พริกก็กำลังช่วยแม่หาวิธีลัดอยู่ค่ะ อยากเป็นคนรวยเหมือนกัน” ฉันส่งสายตาพราวระยับให้กับพี่ริน

         พี่รินงงอะสิ วิธีลัดคือวิธีอะไรแต่ฉันเตรียมคำตอบเอาไว้อยู่แล้วล่ะ

         “ทำไม...หนูจะรวยทางลัดแบบเปิดธุรกิจสีเทาเหรอ” พี่รินโน้มหน้าลงมาใกล้ พลางกระซิบให้ได้ยินกันทั้งโต๊ะ!

         ใช่...กระซิบทำไมถ้าจะได้ยินกันทั้งโต๊ะ ฉันก็ไม่เข้าใจพี่แก

         “หนูก็กำลังจะหาสามีรวยอยู่ค่ะ แม่จะได้ไม่ลำบาก นี่ก็รอพี่ปัณณ์ใจอ่อนอยู่นะ ไม่รู้จะให้หนูรอถึงเมื่อไหร่”

         “....”! ทั้งสี่คนส่ายหน้าให้ฉัน แต่ฉันมองแต่พี่ปัณณ์คนเดียว ดูเหมือนเขาเย็นชาแม้จะไม่ได้กินชาเย็นก็ตาม

         ใจแข็งเว่อร์

         แต่ไม่เป็นไรอาจจะเขินก็เป็นได้ คนหล่อมักไม่ค่อยแสดงออก มันเป็นคาเรกเตอร์

         “แล้วรู้เหรอว่าอีปัณณ์รวย”

         “แน่นอนสิ...ก็พี่รินเล่าให้ฟังเองไง ละเอียดยิบยันชื่อแม่เลยล่ะ ลืมล่ะสิเนี่ยจำอะไรตอนเมาไม่ได้เลย” ฉันแกล้งเฉไฉไป เพราะมีอยู่วันหนึ่งพี่ ๆ ผู้ชายไม่ว่างพี่รินชวนฉันขึ้นไปกินเหล้า สุดท้ายพี่รินเมามากแล้วก็ถามอะไรบอกหมดเลย

         ฉันก็เลยรู้ว่าพี่ปัณณ์น่ะเป็นคนที่รักเพื่อนมาก ๆ นี่ถ้าไม่ติดว่าพี่รินมีแฟนฉันยังคิดว่าพวกเขาเป็นกิ๊กกันแน่นอน เพราะสนิทยิ่งกว่าแฟนอีก หากคนนอกมองเข้าไปเคมีเคใจโคตรดี

         “ไอ้เหี้ยริน!”

         เสียงพี่ปัณณ์สบถทั้งทำปากขมุบขมิบเหมือนแช่ง แต่ฉันรู้ว่าเขาโกรธไม่จริงหรอก หากโกรธจริงคงไม่คบกันมาขนาดนี้ ได้ข่าวว่าวีรกรรมระหว่างเพื่อนน้อยที่ไหนกัน

         “ก็มึงโสด...ก็ต้องช่วยเชียร์หน่อย” พี่รินแก้ตัว

         “ขอบใจวันหลังไม่ต้อง”

         แต่ฉันยิ้มให้กับพี่ปัณณ์นะ เวลาเขาโกรธยังน่ารักเลย เฮ้อ...ตกหลุมรักซ้ำ ๆ มันเป็นอย่างนี้นี่เองเพิ่งรู้

         ใจเราไม่เป็นของเราก็งี้แหละ พริกแกงเอ้ย

         “พี่จะบอกอะไรให้ ไอ้ปัณณ์มันไม่ชอบกินเด็ก...ชอบแก่ ๆ เหี่ยว ๆ เหนียว ๆ เคี้ยวนาน ๆ แถมติดฟันอีก”

         พี่รินพูดซะเห็นภาพบอกตรง ๆ ที่บรรยายมานั่นฉันจินตนาการได้อุบาทว์มาก เหมือนผู้ชายเด็กคบกับคนรุ่นแม่ และฉันก็ลอบมองพี่ปัณณ์ว่ามีปฏิกิริยาอะไรไหม แต่ดูเหมือนเขาจะชอบใจที่พี่รินพูดอย่างนั้น นอกจากไม่ขัดก็ไม่ด่าสวนกลับด้วย หรือว่าเขากำลังทำให้มันชัดเจนขึ้นว่าฉันไม่ใช่สเปกเขานะ

         ว้าอกหักซ้ำซาก

         แต่เลือดนักสู้ในตัวอีพริกมันแรง ไม่มีวันยอมแพ้

         “แต่พริกก็อยากให้เฮียลองเคี้ยวหนูดูบ้างนะคะ นอกจากเคี้ยวมันแล้วบางทีอาจจะติดใจแทนติดฟันก็ได้”

         แน่นอนสิหญ้าอ่อน ๆ ใคร ๆ ก็ชอบทั้งนั้น นี่ถ้าไม่ติดว่าฉันมีพี่ปัณณ์อยู่ในใจล่ะก็ หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่มาขายขนมจีบกันเต็มหน้าร้านข้าวแกงแม่งามพริ้งไปหมดแล้ว

         ไม่ได้อยากจะโม้

         “พี่ก็เชียร์หนูเต็มที่นะ...แต่บางทีหากทางข้างหน้ามันมืดมนอย่าเดินไปเลย ปล่อยให้มันเดินไปคนเดียวเหอะ เพื่อนพี่น่ะมันไม่น่าคบหรอก”

         “แต่พวกพี่ก็ยังไม่เห็นเลิกคบกันเลยนี่” ฉันเอียงคอถามอย่างสงสัย อันนี้ซีเรียส ไม่น่าคบแล้วยังทนคบกันทำไมนะ

         “ไร้ทางเลือก” พี่รินป้องปากกระซิบ อันนี้กระซิบจริง ๆ แต่ไม่พ้นหูเจ้าตัวที่ถูกนินทาจนเกิดปฏิกิริยาตอบสนอง

         ฟิ้ว! แปะ!

         แตงกวาในจานข้าวของพี่ปัณณ์ลอยมาทางพี่ริน แต่พี่รินว่องไวหลบทัน และใช่โดนฉันเต็ม ๆ ดีนะไม่เลอะพริกแกงไม่งั้นแสบแย่

         “ไอ้ปัณณ์มึงนี่เห็นไหมว่าโดนน้อง เล่นห่าอะไรของกิน” นั่นคือเสียงพี่ปุณณ์ที่กินเงียบ ๆ อยู่นานเอ่ยขึ้นปรามน้องชายตนเอง แต่ทว่าเฮียแกก็ทำหน้าไร้ความสำนึกผิด   ใด ๆ

         อืม...เลือดเย็นมาก

         ช่างเถอะ...แค่หล่อก็ให้อภัยหมดนั่นแหละ ช่วยไม่ได้ดันมาโดนใจอีพริกแกงนี่นา เรื่องลำเฮียงไม่ต้องพูดถึง

         “เปลี่ยนใจก็ทันนะน้องพริก คนดี ๆ เยอะแยะไป” พี่ปั้นเอ่ยขึ้นบ้าง แต่ฉันยิ้มบาง ๆ ตอบไป พลางคิดว่าถ้าเปลี่ยนจากเฮียปัณณ์แล้วจะเป็นใครได้อีก

จนกระทั่งสายตาไปหยุดที่พี่ปุณณ์ แล้วรีบหันหน้ามาทางพี่ปั้นเพื่ออยากถามว่าคนนี้เหรอ แต่พี่ปั้นยังไม่ได้ตอบ คนที่เขวี้ยงแตงกวามาใส่ฉันก็ตะโกนขึ้นก่อน

         “หยุดเลยไอ้ปุณณ์โคตรเหี้ย...มันเน้นกินเงียบ กินเรียบ กินไม่เลือก เดี๋ยวก็มีปัญหา”

         แป๋ว...วาสนาอีพริกน้องก็ไม่ดีพี่ก็ไม่ได้...ว่าที่คุณนายพันล้านจบแล้ว

         เฮียปัณณ์ดักคอก็จริง แต่ฉันรู้สึกแปลก ๆ แล้วล่ะ ถ้าไม่ชอบฉันแล้วจะหวงพี่ชายไปทำไม บางทีฉันก็อาจจะชอบกินเงียบ ๆ ก็ได้นะ ที่เห็นเต๊าะอยู่ก็คือยังไม่ได้กินไง

         “แต่ถ้าได้กินหนู...จะปิดปากสนิทเลยนะ” ฉันตอบเฮียปัณณ์พร้อมยักคิ้วท้าทาย แล้วขยิบตาเจ้าชู้ให้พี่กับพี่ปุณณ์

         “ปัญญาอ่อน!”

         “ทำไมต้องหวงด้วยอะ...หวงพี่ปุณณ์หรือหวงหนูกันแน่คะเฮียขา” น้ำเสียงทะเล้นสีหน้าทะลึ่งส่งไป ทำให้อีกคนใบหน้ามืดครึ้ม

         เขาต้องคิดว่าฉันกวนตีนเขาอยู่แน่ ๆ

         “ไม่ได้หวง” เฮียปัณณ์เอ่ยเสียงเรียบ แต่แววตาคมนั้นกลับวูบวาบเหมือนคนกำลังปิดบังซ่อนเร้นอะไรบางอย่าง

         “อุ้ย...ร้อนตัวขึ้นมาแบบนี้ หึงเหรอคะ”

         แน่นอนว่าไม่พลาด ไม่ว่าเฮียปัณณ์จะพูดอะไรออกมามักจะตามด้วยมุกหยอดหวาน ๆ น่ารัก ๆ เสมอ และพี่รินกับพี่ปั้นก็มองเฮียปัณณ์คล้ายเรดาร์จ้องจับผิด

         แล้วอย่างนี้จะไม่ให้ฉันคิดไปไกลได้ยังไงล่ะ

         โอ๊ย...ฟิน!

         “ไม่ได้หึง...แต่รำคาญ”

         “คนรำคาญเขาไม่หวงกันหรอกค่ะ” ฉันรีบจีบปากจีบคอส่งถ้อยคำกวน ๆ ไปหาอย่างไม่ลดละ บอกแล้วคนนี้ต้องได้เป็นลูกเขยแม่งามพริ้ง ไม่งั้นอีพริกไม่ยอมตายเด็ดขาด

         “หวงก้างฉิบหาย”

นั่นคือเสียงพี่ปุณณ์ อื้ม...น่าคิดนะคำนี้ ท่าทางของเฮียปัณณ์มันเข้าข่ายหวงก้างนะ แบบนี้จะไม่ชอบได้ยังไง

         ปากแข็งเป็นหินเลย คอยดูลิ้นพริ้ว ๆ ของอีพริกจะงัดทั้งปากให้เปิดและก็ไอ้นั่นให้แข็งให้ได้เลย...

         “กูไม่ได้หวง”

         “เออ...เรื่องของมึง”

         สองพี่น้องทะเลาะกันแล้วค่ะ อย่าเพิ่งทะเลาะกันแย่งพริกแกงคนนี้เลย เดี๋ยวพริกแกงจะหลงตัวเองไปมากกว่านี้

         “พี่ปุณณ์อย่าทะเลาะกับเฮียปัณณ์เลยค่ะ เพราะนอกจากเฮียจะปากแข็งแล้ว ใจก็ยังแข็งเป็นหินอีก แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวพริกจะตักน้ำรดหินก้อนนี้ทุกวัน เดี๋ยวสักวันก็กร่อนเองนั่นแหละ”

         ฉันว่าอย่างมุ่งมั่น แต่ดูเหมือนพี่ ๆ ไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่ฉันจะทำนะ

         “เตรียมใจไว้บ้างนะ ไม่ใช่แค่ใจของมันที่แข็งเป็นหินนะ...”

         ซี้ด...คำนี้ของพี่รินแซ่บไม่เบาเลยนะ...อะไรอีกนะที่แข็งเป็นหินพูดอย่างนี้อีพริกคิดดีไม่ได้เลย...แล้วขยับมานั่งใกล้ ๆ เจ้รินของฉันทันที

         “ไอ้นั่นเหรอพี่ริน...แข็งโป๊กยิ่งกว่าหินเลยปะ เคยเห็นหรือยังเล่าหน่อย” ที่จริงอยากถามตอนที่อยู่ด้วยกันสองคน หากไม่เกรงใจพี่ปั้นจะถามลึกกว่านี้ถึงขนาดและความยาวด้วย แต่ดูเหมือนพี่ปั้นจะจ้องเขม็งไปที่พี่ริน ทำให้พี่รินขยิบตา

         “อ๋อ...หมายถึงไอ้ขานั่นก็แข็งแรงจนเหมือนหินงี้ใช่ปะ”

         ฉันรีบเฉไฉ ก่อนที่พี่รินจะไม่มีโอกาสได้มาเม้าท์มอยกับฉันอีก

         “อ้อ...อื้ม...ใช่ขาแหละ”

         แม้ใจพี่รินอยากให้ตอบอีกอวัยวะแต่ว่าไม่สุภาพนัก จนเมื่อเงยหน้าขึ้นมองไปยังเจ้าตัว กลับเห็นว่าจ้องฉันตาเขม็ง

         แต่ฉันก็ยิ้มสู้ไปเลย เราจะแพ้ไม่ได้เสียชื่อลูกแม่งามพริ้งพอดี

         “ฉันไม่ใจอ่อนหรอกนะ จะบอกให้ แล้วที่ว่าไม่ชอบกินเด็กเพราะ เด็กน่าเบื่อ ขี้โกหก”

         โหย...นี่จะมาเหมารวมไม่ได้นะ ไม่ใช่เด็กทุกคนจะเป็นเหมือนกันหมดเมื่อไหร่กัน หรือว่าเฮียปัณณ์มีประสบการณ์กินคนเด็กกว่าแล้วโดนเด็กหลอกงี้อะเหรอ

         ไม่เป็นไรอีพริกแกงจะช่วยเยี่ยวยา เอ้ย...เยียวยาพี่เอง

         “เฮีย...สาบานต่อหน้าหมูกรอบ พริกแกงคนนี้เป็นคนใส ๆ จริงใจด้วยนะ”

         “ไสยศาสตร์!”

         ช็อตทุกคำ...ให้ตายเถอะ ต่อให้ผลักไสพริกแกงก็ไม่หวั่น นี่แค่ Day 1 เองนะคะเฮีย

         “ไม่ให้โอกาสก็ไม่รู้หรอก คอยดูนะพริกจะเอาเฮียมาทำผัวให้ได้” ฉันกำหมัดยกแขนขึ้นตั้งปณิธานอันมุ่งมั่นให้กับตัวเอง หยอดวันละนิดยังไงก็หวั่นไหวกันบ้าง

         “ถ้าไม่เชื่อก็ลองดู”

         เอ๊ะ...ให้ลองนี่แปลก ๆ นะ แล้วมุมปากที่ยกยิ้มแบบนั้นหมายความว่าไง มันดูไม่น่าไว้ใจเลย นี่เฮียจะชอบหรือไม่ชอบฉันกันแน่เดาทางไม่ถูกเลย

         แต่ว่าก็อยากลองเหมือนกัน

         “เฮ้อ...กูสงสารน้องวะ” พี่รินเอ่ยขึ้น

         “สงสารกูไหมไอ้รินกูเพื่อนมึงนะ แล้วสงสารอะไรน้อง”

         “จะอะไรเสียอีก เห็นเหี้ยเป็นหินไปได้...เฮ้อ...ปวดใจแทน กูต้องไปซื้อน้ำยาล้างตาให้น้องแล้ว เผื่อน้องจะตาสว่างขึ้นมาบ้าง”

         “....”

         พี่รินพูดอย่างนี้ฉันชักหวั่น ๆ แล้วสิ นี่ฉันกำลังคุยกับหินหรือเหี้ยกันแน่ ยิ่งแววตาเฮียที่มองมาที่ฉันมันสวนทางกับการกระทำเลยนะ แต่ไม่เป็นไรฉันจะพิสูจน์เอง