บททั้งหมดของ Dripping Love น้ำหยดลงหิน หินบอกไม่กินน้อง: บทที่ 1 - บทที่ 10

ถ้าการตื้อคือกีฬา...ฉันคงได้แชมป์โอลิมปิก... เพราะอะไรน่ะเหรอ...ฮึฮึ...ฟังนี่นะ~ ฉันชื่อพริกแกงหรือพระนามเต็มคือพิรัญญา พิมลพรรณ ลูกสาวคนสวยของคุณนายงามพริ้ง พิมลพรรณ เจ้าของร้านขายข้าวแกงและอาหารตามสั่งที่รสชาติเด็ดสุดในย่านมหาวิทยาลัย XXแต่บอกเลยว่าร้านนี้ไม่ได้มีดีแค่ข้าวแกง พริกแกงคนสวยก็เด็ดไม่แพ้กัน ฮิ้ววววว~ อวยยศเก้าพุ่มเงินเก้าพุ่มทองให้ตัวเองหนึ่งกรุบและที่สำคัญแม่ฉันได้ทำการเช่าผูกขาดร้านกึ่งฟู้ดคอร์ตในคอนโดสุดหรูหราหมาเห่าอีกด้วย ฉันไม่รู้ว่าแม่ฉันไปเป็นกิ๊กกับนิติคอนโดนี้หรือเปล่า ถึงได้มาง่าย ๆนั่นยังเป็นความลับของคุณนายงามพริ้งคนสวยอยู่ดี แต่เรื่องนั้นไม่สำคัญอีกต่อไปเมื่อฉันได้พบกับใครคนหนึ่งเข้าล่ะไม่รู้โลกกลมหรือพรหมลิขิตบันดาลชักพาดลให้ฉันได้พบกับรุ่นพี่ในโรงเรียนที่ฉันแอบชอบมาตั้งแต่เรียนม. 1 ตอนนั้นเขาอยู่ม.3 ฉันเป็นเด็กกะโปโลใส ๆ เอาดอกไม้ไปให้เขาตอนวันวาเลนไทน์ ที่สาว ๆ นิยมให้ดอกกุหลาบกับคนหล่อ ๆ กัน และฉันด้วย...แต่ทว่าขนาดช่อที่มันเอ่อ...ค่อนข้างใหญ่ไปนิดนึงนั้นทำให้ชื่อเสียงเรื่องการทุ่มเทให้ผู้ชายของฉันดังขจรขจายไปทั่ว เพราะผ

ฉันยกจานข้าวราดด้วยพริกแกงหมูกรอบแบบพิเศษใส่ไข่ดาว และแน่นอนว่าหมูกรอบของแม่ฉันก็ตักให้ว่าที่ลูกเขยแบบไม่อั้นกลัวไม่อิ่ม และเลือกไข่ดาวฟองใหญ่ที่สุดให้สองฟอง จะได้ฟิตปึ๋งปั๋งซอยบั้นเอวแรงไม่ตก ในหัวคิดมีแต่เรื่องนี้จริง ๆ ผู้หญิงใส ๆ แหละ “นี่น้องพริกแกง...ตักให้ไอ้ปัณณ์ไม่กลัวขาดทุนแบบนี้ คุณแม่ไม่ว่าเหรอจ๊ะ” เรียกชื่อเต็มแบบนี้คุณพี่รินประชดชัวร์ป้าบไม่ต้องสืบเลยแหละ “ไม่ค่ะ” “ไม่ว่า?” “ไม่รู้ต่างหาก-อิอิ” ใช่ถ้าแม่รู้ก็โดนหักเงินน่ะสิ แต่อันที่จริงถ้าใครหล่อจะบริการเป็นพิเศษนิดหน่อยต่างหาก แต่ที่พิเศษสุด ๆ ก็มีแค่คนเดียวคือเฮียปัณณ์เท่านั้นเอง “โธ่...พี่ก็นึกว่าคุณนายงามพริ้งขายข้าวแกงรวยจนให้ลูกสาวแถมให้เยอะ ๆ ก็ว่าจะมาอุดหนุนสามมื้อไปเลย” “ขายข้าวแกงจะไปรวยได้ยังไงพี่ริน นี่พริกก็กำลังช่วยแม่หาวิธีลัดอยู่ค่ะ อยากเป็นคนรวยเหมือนกัน” ฉันส่งสายตาพราวระยับให้กับพี่ริน พี่รินงงอะสิ วิธีลัดคือวิธีอะไรแต่ฉันเตรียมคำตอบเอาไว้อยู่แล้วล่ะ “ทำไม...หนูจะรวยทางลัดแบบเปิดธุรกิจสีเทาเหรอ” พี่รินโน้มหน้าลงม

ฉันร้องเสร็จแล้วพี่รินรีบวางมือจากนั้นก็โวยวายยิ่งกว่าฉันอีก “มีดบาดเลยเจ็บไหม” เจ็บไหมไม่สำคัญ...แต่ฉันจะเป็นลมให้ตายเถอะ...แต่ไม่ได้ต่อหน้าผู้ชายจะเสียศูนย์ไม่ได้เด็ดขาด ฉันจึงหลบสายตาไปอีกทางหนึ่ง พยายามไม่มองเลือด เมื่อก่อนก็ไม่ได้กลัวเลือดหรอก จนไปดูคลิปหนึ่งที่โคตรจะน่ากลัว เป็นคดีฆาตกรรม แล้ววันนั้นก็อ้วกแตกจนเป็นลมแม่ต้องหามส่งโรงพยาบาลเลยทีเดียว “เป็นอะไรไอ้ริน” พี่ปุณณ์เดินเข้ามาพร้อมพี่ปั้นอย่างเป็นห่วง แต่ที่จริงเขาคงเป็นห่วงพี่รินมากกว่าคนไม่ถูกรักเศร้าแปล๊บ “น้องโดนมีดบาด หน้าซีดเลยกลัวเลือดเหรอ” “ไม่...ค่ะ” ต่อหน้าคนอื่นก็อยากเจ๋งอะเนอะ แต่ว่าขาเริ่มอ่อนจนต้องพิงเคาน์เตอร์ครัว “แล้วนั่น...เซจะล้มแล้ว...เป็นอะไร” ฉันบิดปากคว่ำบีบน้ำตาแสร้งดรามาให้พี่ ๆ เขาจะได้ไม่เครียดแทน จะได้ดึงความสนใจตัวเองออกไปจากเลือดตรงปลายนิ้วด้วย “เป็นคนไม่ถูกรัก” “ใช่เวลาเล่นไหมเนี่ย” โดนพี่ปุณณ์ดุเข้าให้อีก สุดท้ายมือฉันก็ถูกดึงไปล้างมือ ก่อนจะถูกลากไปนั่งที่โซฟาแล้วพี่ปั้นเอากล่องปฐมพยาบาลมาให้ ท่ามกลางอีกคนที่

แหม...เฮีย ก็อุตส่าห์อาศัยช่วงชุลมุนจับเฮียลากเข้าห้องสักหน่อย จะได้ลัดขั้นตอน “ไม่เป็นไรนะ...ห้องพริกมีถุงยางถ้าเฮียกลัวจะไม่พร้อม” เฮียไม่ตอบกลับแต่ดันปิดประตูใส่ บอกให้รู้ว่าอย่ามากวนหากเยอะกว่านี้อาจจะโดนจับโยนไปนอกห้องก็ได้ แต่วันนี้ก็ได้นอนห้องเฮียนะ ฟีลดีไปอีกแบบ แล้วฉันก็ง่วงนอนมาก ๆ แล้วด้วย จึงดึงผ้าห่มที่เฮียโยนให้จากนั้นก็ปรับโซฟาเบดให้นอนสบาย ปิดไฟในห้องรับแขกแล้วก็นอนเสียเลย อยากให้นอนดีนัก พรุ่งนี้อีพริกจะโพสต์ให้ทั่วเลยว่าได้นอนห้องเฮียปัณณ์ อิอิ! เช้าวันรุ่งขึ้นฉันตื่นมาด้วยเสียงบางอย่างในครัว พร้อมกับกลิ่นไข่ดาวทอดหอมกรุ่น จึงงัดตัวเองขึ้นมาจากโซฟาเบดก่อนจะเห็นชายหนุ่มร่างบึกบึนยืนทำครัวแถมถอดเสื้อด้วย ซี้ด...น้ำลายไหลออกมาเลย คนอะไรขยันอ่อย ฉันรีบควานหาโทรศัพท์มือถือก่อนจะเก็บภาพนี้เอาไว้จากนั้นอัปขึ้นสตอรีทันที #ตื่นมาก็มีคนทำอาหารเช้ารอ...ดีจริง ๆ ฉันอัปภาพด้านหลังที่เป็นเฮียถอดเสื้อจากนั้นก็นอนรอคนกดไลค์ เพราะหุ่นนี่ยิ่งกว่านายแบบอีกนะ J-Junee : ใครอีพริก

POV ปัณณ์ เช้าวันจันทร์ที่ร้านข้าวแกงแม่งามพริ้งวันนี้ดูเงียบแปลก ๆ มันเหมือนขาดอะไรไปสักอย่างจนผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน“ไอ้ปัณณ์ทำหน้าส้นตีนแบบนั้น ข้าวแกงไม่อร่อยหรือไง ก็เมนูเดิมที่ชอบ” ไอ้รินไอ้นี่จับสังเกตเก่ง ผมเคี้ยวไปแบบไม่ตอบ แต่ในหัวมันขุ่น ๆ มัว ๆ แปลก ๆ แต่มันยังเซ้าซี้ “ลืมเอาปากมา?”“เสือกจริงนะมึง”“ไอ้นี่กวนส้นตีน...แล้วยังไงเมื่อคืนกับดาวปีสี่วิทยา ส่งสายตาหวานเยิ้มเชียวนะมึง กูเห็น”“หวานเหี้ยอะไร”มันก็ไม่ใช่อย่างที่เห็นแต่ผมไม่อยากอธิบายเบื่อเพราะแม่งนี่ไม่ค่อยเชื่อ ผมขี้เกียจจะเถียง“หรือไม่ใช่ เมื่อคืนมึงอย่ามาพูด ถ้ามีช่องกูก็ว่ามึงน่าจะชวนมาคอนโดด้วยซ้ำ” ซ้ำอะไรอีกก็บอกไม่กินซ้ำแค่ทักทายในฐานะคนรู้จัก“กับน้องพริกแกงนี่ยังไง มึงไม่เอาแน่ใช่ปะ”“กูบอกแล้วแค่น้อง”แค่น้องเหรอวะปัณณ์…แล้วทำไมตอนริมฝีปากเฉียดกันถึงใจสั่นวะภาพนั้นมันวนอยู่ในหัวผมทั้งคืน คิ้วผมขมวดเองโดยไม่รู้ตัว“พูดมากแดกไปเหอะมึง” ผมไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีก แต่ว่าไอ้รินมันหยุดที่ไหน“กูเห็นนะว่ามึงพาน้องไปนอนที่ห้องด้วย ยังไงถ้าไม่คิดอะไรก็อย่าให้ความหวังไอ้สัด กูเคยเป็นมาก่อนมันเจ็บแ