Chapter 3

CHAPTER 3: Love at first sight

Before, I never believe in love at first. But the first time that I laid my eyes with the guy who has almond eyes in front of me, nabali ang paniniwala ko na iyon. Mas lalong nabali nang magtama ulit ang aming paningin. His eyes were mysterious and intimidating, na-cha-challenge tuloy ako sa kaniya.

"How do you my name?" I asked, flabbergasted. Bago ko pa ipakilala ang pangalan ko ay inunanhan niya na agad ako. Full name pa, ha!

Hindi ko inaasahan iyon. How did he know me? I didn't even know him. Ngayon ko lang siya na-notice. Sana noon pa. Pero mahihirapan ako siguro dahil kay Aiden, hindi ako makaporma sa lalaking ito. Buti na lang wala siya ngayon.

I'm sorry, best friend. I love you, but I think it's time now to divert my attention to the other man. And this man in front of me is deserving to shift my attention. Mukha naman siyang matalino, mabait na medyo suplado, at saka gentleman.

"Who wouldn't know you? You're famous in our school."

"Our school? It means same school lang tayo nag-aaral?" Why didn't I notice him? Anong grade na siya? How old is he? He looks older than me.

"I'm just curious. Bakit? Hindi ba pwedeng malaman ang pangalan mo?"

"You are also doing this to another man?" Nakataas ang kilay na tanong niya. Nangunot ang noo ko. "Asking the name of every stranger?" he continued.

My lips parted, hindi ko inaasahan ang tanong niya. It's my first time doing this at inaakusahan niya pa ako.

"W-what? There's nothing wrong with it," napatiim-baga siya. Napapikit siya ng mariin na para bang nagtitimpi, bahagya pa siyang napahimas sa baba niya at marahas na ibinaba ang kamay.

Anong problema niya? He looks pissed at me.

"So, this means... isn't your first time doing this? Asking a name from a stranger when you're interested in them?"

What?

Napangisi ako ng malapad nang may naisip. "Are you jealous?"

"What are you talking about?"

Mas lalong lumapad pa ang ngisi ko. I sat on the bench while he was still standing in front of me, both his hands inside his pockets. Halos matulala ako habang nakaupo at tinitingala siya. Damn it, he looks like one of the gods and goddesses. Our eyes locked. My eyes never avoid his, and my knees feel weak, but I don't mind because I feel like it's a waste of time to look away. As if like, in a moment, he'll gonna out of my sight. Buong buhay ko, never akong natulala ng ganito. Not even Aiden's beauty makes me feel like this. Walang kabog sa akin ang kagwapuhan niya. Nasasawa na nga ako sa pagmumukha niya, but I'm not gonna lie that I miss my best friend.

But I realized that maybe Aiden's doesn't make me feel what the guy makes me feel because I'm completely feeling something different from him. He can make my heart beat fast, make my knees tremble, and almost make me weak, and lose my mind.

"Huwag ka ngang ganiyan, feeling ko talaga may gusto ka sa akin. How do you my name when I don't even know you? Ini-i-stalk mo 'ko, 'no? You like me? How what does it happen? Love at first glance?"

"You're so full of yourself. You're not my type." Ouch! Inaamin kong nasaktan ang ego ko roon. Halos lahat ng nakakasalamuha ko ay type nila ako.

My features is easily to caught someone attention without even trying. Kahit pa na tumalikod ako, tumagilid, humarap o kahit saang anggulo ay wala silang makikitang kapintasan sa mukha ko.

My waist-length hair fell straight and smooth down my back, no comb needed. My blue monolid eyes, inherited from my British father, stood out against my soft, Filipino features. My lashes were fine, and my lips were full, the lower one slightly heavier than the upper. I had a smooth jawline and gentle cheekbones.

My body was curvy— narrow waist, slender shoulders, and fuller hips and thighs, forming a classic hourglass shape. Pero usually talaga ay parang pear shape raw ang katawan ko sabi ng ibang tao everytime na nag-co-compliment sila sa akin.

Kaya hindi ko maiwasang pagdudahan ang sarili ko king bakit hindi ako type ng lalaking ito.

"Well, you can like a person even though they are not your type. You're being defensive." Taas-noong wika ko sa kaniya. Napataas siya ng kilay sa sinabi ko.

"It's both. I don't like you, and you're not my type." Ay, ang harsh!

"Grabe ka naman sa 'kin. Ang sabihin mo, ayaw mo lang talaga malaman ko ang pangalan mo. Sige, social media account mo na lang."

"Go home, young lady. You're too young for this."

"Excuse me. Malapit na akong mag-eighteen!" Nakakainis ang lalaking 'to, ah. Kung hindi ko lang siya crush!

"Really, when? How old are you? You look like a child," he said while smirking. Imbes na mainis ako sa reaksyon niya, pakiramdam ko ay mas lalo yata ako ma-i-inlove sa pagngisi niya. He looks hot!

"Two years na lang. Mag-e-eighteen na ako!"

"Sweet sixteen, huh?" I can sense the insult in his voice. Hinuhusgahan niya ba ang edad ko?

"Pero two years na nga lang malapit na akong mag-eighteen!"

"When is your birthday, then?"

"December 12. Malapit na."

"It's summer, April. Too long. You'd better review the upcoming school."

"Grade 10 na ako sa susunod. No longer grade 9, malapit ng mag-senior high school!" pagmamalaki ko pa sa kaniya. Hindi ko rin alam kung bakit ko pa 'to pinagmamayabang sa kaniya. Mukha naman siyang walang pakialam.

Napahalakhak siya. My eyes widened when he placed his palm on my head and messed up my hair. My lips parted, I was so stunned by what he did. Hindi ako nakabawi. Para tuloy akong kawawang tuta sa harap niya. Nagulat ako nang bigla niyang hinawakan ang baba ko para matikom ang bibig ko. He is now smiling in front of me like I was funny.

Napameywang siya sa harap ko. His lips bulked as if he was trying to stop his smile.

"You made my day today. Nice meeting you, young lady. Umuwi ka na sa inyo. Malapit ng mag-lunch, hindi na pang-exercise ang mga oras na 'to. Change your cloth when you go home, you're sweating. Don't forget to drink your water to stay hydrated. I need to go. You should go home also. I don't want to see you again in iskinita. Kung makikita ulit kita roon, hindi ako magdadalawang-isip na dakpin ka."

Sa haba ng sinabi niya, wala akong naintindihan doon. I'm still processing of what he did earlier. He... he touched me?

I mean, he messed my hair? Aiden is always doing this, but his is different. Butterfly on my stomach, starting to tickle inside me.

Natauhan lang ako nang makita kong tatalikuran niya na sana ako. I grabbed his hand without thinking to make him stop. Napatigil siya, bumagsak ang tingin niya sa kamay ko na nakahawak sa kamay niya. Everything feels like a slow motion in just a simple touch. Ako rin ang naunang napabitaw. Hindi ko inaasahan na nakakapaso pala ang ganoong paghawak o sa kaniya lang ako ganito?

"You need something?" he asked in a low tone.

"Coffee?" I offered in a low voice.

"What?" he curiously asked. Hindi siguro narinig ng maayos ang sinabi ko dahil sa mahina ang boses ko noong sabihin iyon. Napalunok ako.

"Pwede ba kitang yayaing magkape ngayon? Come one, ngayon lang naman 'to. Malay mo baka hindi na tayo magkita ulit," pangungumbinsi ko pa.

He sighed deeply. Tiningnan niya ako na para bang ako ang malaking problema na mayroon siya sa buhay niya. Na para bang ako ang pinakapabigat sa buhay niya at nagbibigay ng sakit ng ulo sa kaniya.

"If I agree, promise me that you'll go home after this." I smiled widely. Yes! Naka-score ako kay crush.

"I promise. Close my heart. Kahit mamatay ka man," sabi ko at nagtaas pa ng kanang-kamay at parang mag-re-recite ng panatang makabayan.

Kung mamamatay siya. Samama ako sa kaniya.

He shook his head. My lips parted when my eyes darted on his lower lip that he suddenly bite. Mahilig siyang kumagat ng ibabang labi niya. Gusto niya ba ng tulong? Available ako araw-araw taga-kagat at s****p ng labi niya.

His lips are naturally red. He has kissable lips. I wonder what his lips taste like. If it's tasty, I swear, he has the perfect lips that I've ever known.

First goal, kiss him.

Or make him crush with me?

Pero ang hirap naman yata. Mukhang mainit ang ulo nito sa akin, eh. Mahirap pa-inlove-hin sa akin. Seems like it's impossible that he would reciprocate my feelings to him. But it's okay, kaya siguro nagkakaganito lang ako dahil namiss ko si Aiden. Nangungulila ako sa kaniya. But I don't think so, I think I'm in love with this guy already. Or it's just infatuation or puppy love like what other people say.

"May alam akong restaurant dito. Let's have a breakfast na rin," suhesyon niya pa. Mas lalong lumapad ang ngiti ko.

"Why? You cared that maybe I didn't eat breakfast today? Don't worry, I ate my breakfast before I decided to go jogging."

"I didn't ask. I'm hungry and I didn't eat breakfast yet," supladong sagot niya. Napangiwi naman ako dahil doon. Sungit talaga nito!

"Well, whatever. Saan ba iyang restaurant na iyan? Malapit lang ba?" tanong ko at nagpalinga-linga pa sa paligid.

"Medyo malayo pa."

"Edi, mas maganda. Para may oras tayong dalawa." Napailing siya dahil sa sinabi ko. But then, I saw the ghost smirk on his lips.

Nagulat ako nang bigla niya akong tinalikuran. Halos takbuhin ko ang distansya naming dalawa. Siya naman ay effortless na naglalakad, samantalang ako ay pakiramdam ko ay parang tumatakbo na dahil sa haba ng biyas niya. Muntik na akong matapilok sa ginagawa ko! Nakakahiya!

"Careful!" He alerted as he held my waist, para saluhin ako. I saw the irritation in his eyes. I pouted when he removed his hand as he finished helping me with my dumminess.

"Ang bilis mo kasing maglakad. Dahan-dahan naman," reklamo ko naman sa kaniya.

"This is how I walk," he reasoned out. "And I didn't tell you to follow beside me. You can walk in behind me if you can't reach me. You don't have to run."

"Eh, gusto kong sumabay sa lakad mo!"

"Immature," he whispered as he continued walking. Hindi ko pinansin ang sinabi niya at napairap sa kawalan.

Napangiti ako nang binagalan niya ang lakad niya dahilan para makasabay ako sa kaniya. Napasulyap ako sa mukha niya. His eyebrows furrowed as his eyes focused on the path ahead. He looked like a grumpy, handsome guy. Pakiramdam ko ay parang may kaaway siyang susugurin. He looked intimidating, like he could hurt someone into pieces without even trying.

Natigil kami sa harap ng restaurant. Pagpasok namin, I saw the girls looking at him shamelessly. Hello? Nandito ako, oh. Soon to be girlfriend niya.

Napairap ako. Nahuli niya ang pag-irap ko nang balingan niya ako. He shook his head, and the corners of his lips curled up into a slight smirk.

"Sit here," he said as he pulled a chair out for me.

I smiled widely and turned to glance at the girls at the next table who were eyeing him. Confidently, I flipped my long hair and sat on the chair like I owned the place.

"What do you want to eat?" he asked.

"Anything. Ikaw na ang umorder, kakainin ko kahit ano," sagot ko sa kaniya. Napataas ang kilay niya sa sinabi ko.

I watched him as he studied the menu, his brows still furrowed in concentration. Biglang kumulo ang dugo ko nang maistorbo ako ng hagikhikan mula sa mga babae sa kabilang table. I glanced at them, and it boiled my blood to catch them sneaking glances at my man, shamelessly at that.

When they noticed my dagger stare, napalingon sila sa akin. I gave them a sweet smile, but made sure they saw the warning in my eyes. A soft, sarcastic curl of my lips, and they quickly looked away.

Good. Dapat lang na matakot sila. Ako nauna sa lalaki na ito, huwag nilang sabihin na mang-aagaw pa sila? Aba, walang pila-pila pagdating sa akin. What's mine is mine. I already claim him, and I'll make sure that no one dares to steal him from me.

"Can you stop glancing at your boys?" I snapped out of my thoughts the moment I heard the cold voice of the handsome man sitting across from me.

Nangunot ang noo ko sa sinabi niya. My eyes darted toward the men at the other table who were clearly glancing my way. Both of them were smiling and whispering while staring at me. Kitang-kita ang mangha sa mga mata nila habang tinititigan ako ng mariin.

Napalingon ako sa lalaki na nasa harap ko. His eyes are still on the menu. Paano niya nakitang may tinitingnan ako? Sa menu naman ang focus niya. Ni hindi nga magawang tumingin sa akin, eh.

"What? They're the ones looking. I'm just sitting here. Mas gugustuhin ko pang ikaw ang tingnan ko buong araw kaysa sa kanila." Nakangiting wika ko.

Nakita ko ang pagsalubong ng kilay niya habang ang mga mata ay nanatili pa rin sa menu. Napansin ko ang pagbukol ang pagkagat ng ibabang labi niya na para bang nagpipigil ito ng ngiti. Shit, sarap!

"Tss. I'll order vegetable salad for us," seryosong sabi niya.

"Hindi ako kumakain ng gulay," nakangiwi kong sagot.

Doon ko talaga nakuha ang atensyon niya. Napalingon siya sa akin nang mabilis, nakakunot ang noo. He looked like he was about to scold me.

"What?" inosenteng tanong ko.

Pero imbes na sumagot, ibinalik niya ang tingin sa menu. Tumikhim siya at muling nagbasa.

"Grilled chicken wrap?"

"Ayoko ng grilled. Dry."

Napataas ang kilay niya. "Then… salmon?"

"Hindi ako mahilig sa salmon."

Napabuntong-hininga siya. "Soup?"

"Mainit. Pawisin ako."

Napatingin siya sa akin, this time mas matagal. Hindi ko alam kung nauubusan siya ng pasensya o sinusubukan niyang intindihin kung may logic ba talaga ang mga dahilan ko.

"I thought I was the one who's supposed to order for us, and you'll just eat whatever I choose?"

"Oo nga, pero hindi mo naman sinabing hindi ako pwedeng umayaw."

He sighed heavily. Inabot niya sa akin ang menu. Nagtataka ko namang tinanggap iyon.

"What's this?" I asked in confusion.

"Order for us. I'll eat what you order."

"Really? Kahit ano? Huwag kang magrereklamo, ah."

"But not unhealthy foods. For me and also for you. Your exercise is unnecessary if you just eat unhealthy foods." Napasimangot ako, napataas ang kilay niya sa reaksyon ko.

"Fine," sabi ko sabay nguso sa menu. "Pero unfair ka. Ikaw pwedeng pumili, ako bawal sa unhealthy?"

"Exactly. Fair para sa 'kin at sa iyo."

Naghanap ako ng item sa menu na tingin ko ay na feeling ko ay pasado sa panlasa niya pero swak din sa gusto ko.

"Okay. We'll get the shrimp and mango salad. Light, healthy, and hindi dry."

Tumango siya. "Okay. How about drinks?"

"Ikaw na pumili. Hindi ako pihikan sa drinks."

"Pineapple juice, please." Napangiwi ako sa narinig.

"Ew, no. I don't like the taste of pineapple juice," maarteng wika ko. That's true. I don't know why, pero para akong nilalamukos sa loob tuwing tinitikman ko 'yon.

Napataas na naman ang kilay niya. "Didn't you just say you're not picky with drinks?"

"I’m not... unless it's pineapple juice," sagot ko, proud pa rin kahit halatang inconsistent.

"Wow. May footnote pala ‘yung statement mo."

"Fine, pick another one. Basta not pineapple."

"Orange juice?"

"Too acidic."

"Water?"

Napangiwi ako. "Too plain."

"Milk tea?"

I smiled. "Now we're talking."

"That's not healthy." Bumagsak ang ngiti ko. Eh, anong iinumin ko? S******n ko na lang dugo niya?

"Pwede bang i-request na lang na ipa-blend ka? Dugo mo na lang inumin ko para sure na healthy," biro ko pa sa kaniya. He didn't react, he just shooked his head.

"Order drinks for us," utos niya sa akin. Napangiti naman ako ng malapad dahil doon.

"One wintermelon milk tea with pearls, less sugar," sabi ko sa waiter, sabay ngiti. “And one... hmm... matcha milk tea, no sugar. Para kay health conscious," dagdag ko pa sabay nguso sa crush ko.

"Matcha?" he asked in confusion like what I've said was foreign in his ear.

"Yup. Healthy ‘yan. Antioxidants, anti-inflammatory, anti-you."

"Anti-me?"

"Para hindi ka na toxic minsan."

"Am I look toxic to you?" he asked, his voice and face looks affected by what I said. "You're the one that I make you choose. Why am I the toxic?" seryosong tanong niya. Masyadong seryoso naman nito sa buhay. 'Di na ba pwedeng magbiro? "In what way that I am toxic?" tanong niya pa. Na parang hindi siya maka-move on sa sinabi ko.

"Nagbibiro lang naman ako. Kung maging tayo ay baka ako pa ang maging toxic sa ating dalawa, eh," wika ko pa. Hindi siya nagsalita at napaiwas lamang ng tingin. Ni hindi siya tumanggi o kumontra man sa sinabi ko. Improvement na ba 'to? "Don't worry, mag-a-adjust naman ako kung ganoon. I can handle relationship."

Tumaas ang kilay niya sa sinabi ko. "You're too young to think that way. Let's eat and go home after."

"Paano tayo kakain kung wala pa ang order natin? Ano kakainin natin dito? Hangin?" Hagikhik ko. Napatingin ako sa kaniya, napasimangot ako sa reaksyon niya.

He stared at me blankly, as if telling me that there's nothing funny. Nauurat na siguro 'to sa akin, eh. But I think this is the best first move. The more na kinukulit ko siya, the more na magugustuhan niya ako. Halos palakpakan ko ang sarili ko sa naisip. I can't believe the sixteen years old like me may ganitong katalinong mindset. God, I'm freaking genius.

Nang makarating ang order namin. Agad akong natakam. "Anong paborito mong pagkain?" tanong ko habang nilalantakan ang mga pagkain.

"French fries," simpleng sagot niya sa akin. Nanlaki ang mga mata ko. "Same! Sunod Jollibee naman tayo kumain. Try natin ang mix and match. Para tipid," I said while smiling widely.

"May sunod pa pala 'to?" he asked. Napansin ko ang pag-angat ng sulok ng labi niya.

"Oo naman!"

Medyo nalungkot ako nang maisip na patapos na kaming kumain na dalawa. Bigla akong nawalan ng gana. Pero nang tingnan ko ang pinggan ko ay napagtanto ko na naubos ko na pala ang pagkain ko.

Tinawag niya ang atensyon ng waiter. Nanlaki ang mga mata ko nang makita na kumuha siya ng pera sa wallet niya.

"Teka! Kukunin ko lang pera ko. Babayaran ko iyong akin," natatarantang wika ko. Pero bago ko pa man kapain iyong papel na pera ko na nakaipit sa bra ko ay tuluyan niya nang nabayaran ang order namin.

I looed at him. I saw how his lips parted. Napababa ang tingin niya sa kamay ko na nanatiling nasa loob ng bra ko. Kaagad kong inalis ang kamay. He looked away and swallowed hard. My cheeks suddenly heat up because of embarrassment.

Shit! Nakakahiya ka, Catalina! Baka sabihin niya ay aggressive ka!

"U-uh... uso kasi na nilalagay iyong pera sa loob ng bra. Wala kasi akong dala na wallet, eh," palusot ko pa.

Hindi siya nagsalita. Napatingin ako sa kaniya. I saw how his Adam's apple moving while his eyes doesn't focus on me. Parang nililibang niya ang sarili niya sa kabuuan ng restaurant para hindi niya ako matingnan. Maya-maya pa ay nagulat ako nang bigla niyang inilipat ang tingin niya sa akin.

Nagtagal ang titig niya sa asul ko na mga mata. "Your eyes look like an ocean," he said that makes my heart beat rapidly.