Chapter 4

CHAPTER 4: Stubborn.

Ako:

Ang pangit ng pangalan mo sa F******k account mo parang full name sa ID. Wanted ka ba?

Chat ko kay Aiden. Wala pang isang minuto ay kaagad na nag-reply si Aiden sa message ko.

Aiden Zacharias Sevilla:

Kaysa naman sa 'yo na naka-Chinese ang F* name. Parang worm na hindi maintindihan. Panghi tingnan, moonbeam. At least ako, madaling mahanap ng mga kakilala ko. Eh ikaw, parang alien na nawawala sa earth. Hindi ko nga alam kung ikaw ba talaga iyan o spam account lang.

I rolled my eyes when I read his message. Ako iyong nang-asar pero bakit parang ako pa iyong mauunang mapikon sa aming dalawa ngayon?

Ako:

Shut up, Aiden! Uso ngayon iyan. That's called a blank name. So that other people would be hard to find my name. Unlike you na pinapangalandakan ang pangalan para magpasikat!

Mas lalong uminit ang ulo ko nang makita na tinawanan ni Aiden ang chat ko. I'm pissed off! I hated it! Ngunit parang baliw ako na napangiti nang ma-imagine ko na kapag nasa harap ko lang si Aiden. He'll probably laugh hardly right now while pointing me. I pouted. I miss him tuloy.

Aiden Zacharias Sevilla:

Pikon, moonbeam.

Everyone knows you. Not only me. Ikaw ang pasikat!

Change ko ang nickname ko sa 'yo. Too formal.

Aiden Zacharias Sevilla set your nickname to Moonbeam (⁠+⁠_⁠+⁠).

Ang random niya kausap! Natawa ako bigla sa kakornihan niya. Pero sinabayan ko rin naman ito. What's friends are for, 'di ba?

Ako:

I'll do the same thing. Wait!

You set your nickname to Moonbeam.

Napahiga ako sa kama ko. I looked at my whole room. Just by stepping into my room, you could immediately tell what my favorite color is.

Kahit sa kama ay makikita ang makapal na comforter na navy blue. Ang mga unan ay may iba't ibang shades ng blue. Sa bedside table ko na gawa sa kahoy ay nakapatong doon ang lampshade na may soft, yellowish light na nagbibigay ng contrast sa lamig na asul. Makikita rin ang malaking orasan ko na hugis bituin, at syempre kulay asul pa rin. Ang bintana ay natatakpan ng sheer white curtains na may light blue lace lining. Ang sahig ay may soft blue carpet na halos sumasakop sa buong kwarto. Pakiramdam ko'y parang naglalakad lang ako sa ulap. Maging ang loob ng closet ko ay halos shades of blue ang kulay ng mga damit ko.

Nawala sa isip ko ang pagmumuni-muni nang biglang tumunog ang notification ko sa messenger.

Moonbeam:

Where's the emoji? So unfair!

Slr, tumawag si Rebecca. Nangangamusta sa akin, wala naman akong pakialam sa kaniya.

Moonbeam set his own nickname to Moonbeam (⁠*⁠_⁠*⁠)

Ni-reply-an ko ang chat niya ang tungkol sa mommy niya.

Ako:

Don't be rude to your mother!

Moonbeam:

I'm not. I'm just telling the truth. You know me, I'm straightforward.

Ako:

Ang pagiging straight forward mo, bastos ang dating!

Moonbeam:

Calm down. Don't get mad, 'kay? I'm straightforward with you, did you find it rude? I'm polite, moonbeam.

Napatampal ako ng noo ko. Okay, I get it. He's mad at her mother, and I'm not in his position to judge him.

Ako:

Ewan ko sa 'yo. Magbibihis na nga ako.

Moonbeam:

Where are you going?

Ako:

Jogging.

Moonbeam:

I didn't ask what were you doing. I was asking where.

Napairap ako sa reply niya. He's being protective again.

Ako:

Sa park, malamang.

Moonbeam:

Parang dati naman ay ayaw mo sa park mag-jogging, ah. Tamad ka nga dati, 'e.

Pwes, hindi na ngayon! I finally found my inspiration for jogging.

Ako:

I found a crush during my jogging era.

Nakangiting chat ko sa kaniya. Syempre, I won't tell him that we met in the alley. Hindi ko rin sasabihin sa kaniya ang nasaksihan ko sa eskinita na iyon dahil baka pagalitan ako at huwag na pabalikin doon.

I pouted when I realized that I didn't have his name. I don't know his name yet! Naalala ko kahapon na bigo akong umuwi dahil ayaw niyang sabihin sa akin ang pangalan niya kahit anong pangungulit ko sa kaniya.

Kaya ako babalik doon, magbabakasali na makita ko ulit siya at mahingi ang pangalan niya. Ang damot ng lalaking iyon. Pangalan lang, eh. Kung makapal ang mukha ko baka pati address nila ay tatanungin ko para gawin ko na lang na tambayan since I'm bored without Aiden in my life.

Moonbeam:

I knew it! Tell me about him. For sure his handsome. Hindi ka naman magka-crush kapag pangit.

Ako:

Inaayun ko lang ang ganda ko sa mukha ng magiging crush ko. To make sure that we're a perfect match.

Ikukuwento ko siya sa 'yo pag-uwi ko. I'm gonna chase him.

Moonbeam:

Is he your pastime while I'm not there? Malalagot ka sa akin pag-uwi, moonbeam. Don't make silly things, please. If you have a crush, keep it cool. Huwag mong ipahalata.

Well, too late. Halatang-halata na interisado ako sa lalaki na iyon. Kaya nga babalik ulit ako doon para kulitin siya kung sakali na nandoon. Pakiramdam ko kasi ay hindi ako makakatulog ng maayos kapag 'di ko nalalaman ang pangalan no'n.

Ako:

Oo na. Mamaya na lang ulit. Chat ako pag-uwi ko.

Mabilis akong nagbihis since kanina pa ako tapos naligo. I wear a sports bra and leggings for my jogging. Nang makababa, I prepared my tumbler. Nilagyan ko ito ng tubig.

"You're going out again?" Aalis na sana ako nang marinig ko ang tanong ni mommy.

"Yes, jogging," sagot ko sa kaniya. I don't know what to do. Hindi ko alam kung hahalikan ko ba si mommy at magpapaalam o umalis na lang. I looked at my mom, her attention is on her cellphone. Probably playing gambling in online.

Mom provides all my needs. But I can tell that we're not close and open to each other. When I'm here at our house, I'll stay in my room all day. Samantalang siya ay wala madalas wala sa bahay, kung nandito naman sa bahay ay madalas din siya sa kwarto niya. But she's cooking for us. Kinakatok niya iyong pinto ko at sabihin na nagluto siya. Chamba lang kung sabay kaming kumain na dalawa. Madalas kasi siyang magyaya sa akin kapag tapos na siyang kumain.

Wala kaming bonding. Wala kaming heart-to-heart talk. Hindi ko nga maalala kung kailan niya ako huling tinanong kung kamusta ako. Pero never naman siyang nagkulang sa gamit ko. Mga damit, pagkain, baon, pera, lahat buo. Pero ‘yong presensya niya bilang isang ina? Parang wala. May mga gabi nga na iniisip ko kung mahal ba talaga niya ako, o obligasyon lang ang tingin niya sa akin.

Tumikhim ako nang mahina. Nagbakasakaling mapansin niya ako. Pero wala. Wala pa rin. Nasa screen pa rin ang mga mata niya. Lumapit ako sa kaniya. She looked at me when she noticed me. Her eyebrows furrowed while looking at me, as if she was waiting for what I have to say. Nanuyo ang lalamunan ko.

"What? You need money? Naubos na ba ang pera mo?" she asked coldly. I shook my head. I didn't wait for her response and immediately kissed her cheeks.

"I'll go now mom," I said and looked away. Napansin kong natigilan siya sa ginawa ko.

I can't stare at my mom. Natatakot ako sa reaksyon niya. Tumalikod na lang ako, naglakad at dahan-dahang binuksan ang pinto para lumabas.

"Cat," biglang tawag ni mommy sa akin. My heart almost jumped when I heard my mom call my name.

"Yes, mom?" I ask while trembling. I don't know why I'm very emotional right now. Pakiramdam ko ay isang pindot na lang sa akin ay bubuhos na ang luha ko. Fuck! I don't want to cry in front of my mom.

The last time I cried in front of her, she called me weak and insulted me, saying that I looked pathetic.

"Hindi ako uuwi rito sa gabi. Nagyaya sa akin ang mga amegas ko na gagala kami sa Boracay. Maiiwan kita rito. You can sleep at Aiden's house if you want," she said and diverted her attention in her cellphone again.

Bumagsak ang balikat ko. Is that it? I thought she was going to say something sweet to me. Iiwan niya na naman pala ulit ako?

She didn't even text me when she's going somewhere. Kahit kumusta ay wala. Anyway, I'm used to it. Hindi na ako dapat magtaka.

Nahanap ko ulit ang sarili ko sa eskinata kung saan ko nakita ang dalawang taong nagbembangan noon. I don't really want to come here, but I am determined to know the name of the guy I met yesterday. Ngayon, umaasa ako na makikita ko siya ulit dito. Huwag lang iyong nagbebembangan kahapon.

Nakatayo ako habang umaasa na baka pupunta siya ulit dito. My heart beats rapidly when I heard footsteps somewhere. I thought it was him kaya sinundan ko ang footstep na iyon.

May narinig akong sumipol. Tatlong lalaki ngayon ang nakatingin sa akin. They have a lot of tattoos, but I can tell that they're still young at mukhang nag-aaral pa. I step back, I suddenly feel a wave of nervousness that embraces my whole system right now. Sa pag-atras ko ay siyang paghakbang naman nila sa akin.

"Naligaw ka yata, miss? Are you a prostitute? Naghahanap ka ng costumer?"

What the fuck?

"Mukhang masarap, pare. Masikip ka ba, miss?"

"Tangina, ang ganda rin. Blue eyes, pare. Palahi kaya tayo rito?"

"Gago, ayoko. Akala ko ba hahanap lang tayo ng titikman. Siya ba iyong tinutukoy mo? Iyong naka-chat mo?"

"Siya yata, pare. Sabi niya kaya niya tatlo basta 250 isa-isa sa atin. Game raw siya."

"Ang lakas mo pala, miss. Mukha kang inosente. Hindi ko akalaing wild ka pala. Hindi ko aakalaing sanay kang mawasak, ah." Nagtawanan sila.

Namutla ako. I want to run. I want to shout at them. Pero pakiramdam ko ay namanhid ako. I have never encountered this before.

"I-I'm sorry. But I don't know what you guys are talking about. I was waiting for someone," I said while trembling.

"Sus, maang-maangan ka pa. Ikaw iyong ka-chat namin, eh."

Napaatras ako nang humakbang ulit silang tatlo. I saw their eyes widened while looking at my back. Bago pa man ako makalingon sa tinitingnan nila sa likuran. Nabangga ako sa matigas na dibdib ng kung sino. Nang iangat ko ang tingin ko sa pag-aari ng katawan, nawala ang lahat ng takot ko nang makita siya. Nakayuko siyang nakatitig sa akin. He clenched his jaw and I can say that he looks mad at me.

Nalipat ang tingin niya sa tatlo. "She's waiting for me. What are you guys doin' here? Do your parents know about this?"

Imbes na sumagot. Nagtakbuhan ang tatlo. "Gago! Pamangkin ng tanod iyon, 'di ba? Tangina, lagot tayo nito!" narinig kong sigaw ng isa sa mga tumakbo.

"Are you thinking? Bakit ka bumalik ulit dito? Don't tell me na may sinusundan ka ulit dito at may kailangan kang ibalik?"

"Ikaw iyong sinusundan ko."

"What?" Kitang-kita ko ang galit sa mga mata niya habang nakatingin sa akin.

"I can't sleep without knowing your name. I want to know your name. Kaya ako bumalik dito, umaasa na baka bumalik ka ulit dito."

"Is that all? Ang babaw ng rason mo. You know that this place is dangerous. At hindi ka man lang natakot when I told you na hindi ako magdadalawang isip na ipapahuli kita?"

"Pwede mo akong ipahuli ngayon. Why don't you do that now? May pambayad naman ako sa penalty."

"Paano kong may masamang mangyari sa 'yo rito? If you want to see me, makikita mo ako sa park! Hindi ka dapat pumupunta sa ganitong lugar. This is not a safe place!"

"I just want to know your name. Malay ko bang sa park ka lang pala."

"Why you want to know my name? Wala ka bang mapagtitripan kaya ako ang pinagtitripan mo ngayon?"

"Is it wrong to know your name? Ang damot mo naman." Nakasimangot na wika ko. I don't get it. It's just a name! Why can't he just shout in front of me. Is it hard? O wala siyang pangalan?

"We'll leave this place. Then I'll tell you my name. Tss... hardheaded." Napangiti ako ng malapad. Yes!

"Almusal na rin muna tayo." Paanyaya ko sa kaniya. Hindi siya sumagot.

"Mauna kang maglakad. Susunod ako sa likuran mo," wika niya sa akin at hindi man lang sinagot ang paanyaya ko sa kaniya.

I obeyed him. Nauna akong naglakad, ramdam ko naman ang pagsunod niya sa likuran ko. I suddenly feel unconscious. May dumi ba iyong pwet ko? Maayos ba ang pagkakalakad ko? Alam ko naman na wala siyang pakialam sa akin na nasa harap niya ako. Wala siyang pakialam sa katawan ko... sa akin. Hindi niya naman ako kilala. Nagpapansin lang talaga ako para makilala niya ako. Until he wouldn't forget me for the rest of his life.

"Anong sabi ng mga lalaki sa 'yo kanina?" biglang tanong niya habang naglalakad kami.

Hindi ko ba alam kung lilingunin ko siya or what. I was surprised when he was in beside me. Sumasabay sa paglalakad ko. Halos tumindig pa ang balahibo ko nang maramdaman ko ang pagsagid ng braso ko sa braso niya.

"T-they thought that I am the woman they're chatting. They thought I am a prostitute," sagot ko sa kaniya. Napatingin ako sa suot ko. Mukha akong mag-e-exercise tapos pagkakamalan lang akong p****k?

Napalingon ako sa kaniya. He's silent but I saw his his jaw clenched. He looked mad. Na parang anumang oras ay babasag na ng mukha. Sino kaya mukha ang babasagin niya? I touched my face. Huwag naman sana ako. But he look like a kind of person that not aggressive naman. Pakiramdam ko lang siguro iyon dahil parang inuubos ko na ang pasensya niya.

"Fuck," I heard him whispered. "I told you, you shouldn't come here. Paano kung mahuli ako ng dating? Or what if I didn't came here? Paano kung may mangyari sa 'yong masama o may nagawa na silang masama sa 'yo? You should think before you act. You really prove me that you aren't matured. You just do whatever you wanted to do without considering the circumstances of your action." Ay, lecture pala 'to?

I can't help but to feel regret, pero ipinagpasalamat ko rin kasi dumating siya. Paano kung hindi talaga siya dumating? Hell! I don't know whay to do if that really happens.

"Eh, dumating ka naman," wala sa sariling rason ko. He looked at me with disbelief, as if what I said is ridiculous, which is true the fire.

"Is that your way to make papansin?" he asked with deep voice.

"W-what?"

"If this is your way, it won't win to me. I don't have interest to the young immature like you. If you want my full attention, grow up or better don't let me see your face again."

Reject na agad ako? Wait? Binabasted niya ba ako? In my entire life it's easy for me to reject a guy using a harsh word. Pero totoo nga ang sabi nila, hindi mo maiintindihan o hindi ka matuto kung hindi mo nararanasan. Now, his words are like a dagger that stabbing my bosom multiple times. It's wound like hell! I can't believe that this rejection feels like. Hindi ko pa nga alam ang pangalan niya ay reject na agad ako.

What's with your words, Catalina? You said sa first meet niyo hindi na bad ang pag-encounter ninyo pero bakit mas malala pa 'to? I almost experience being harass from strangers. And I understand the madness that the man feels right now. Hindi tama ang ginawa ko. But I really want to know his name. Bakit 'di niya maibigay? Unless na lang kung wala talaga siyang pangalan. Pero imposible naman yata iyon. But all I think is, he doesn't like me nor interested with me kaya ganoon.

Kahit ako rin naman. If I don't like the person, I don't want them to know my name kasi alam kong magsisimula iyan sa tanungan ng pangalan hanggang sa umabot sa number or mag-chat sa f******k.

"Give me five days, I'll make you fall for me," malakas ang loob na wika ko. Hindi ko rin alam kung bakit ko 'to nasabi sa kaniya.

This guy really capture my heart. Sigurado ako na gusto ko siya. He's ten... complete package for me. I don't mind his cold treatment with me, I will use to that someday. Despite being offended to his coldness, I found myself melting more for his spell.

"You think this a game? Find someone else to play with. I don't have time for that."

"This isn't a game. This is serious." Umigting ang panga niya sa sinabi ko.

"Go home," tanging sagot niya sa akin. Bumagsak ang balikat ko.

"Hindi pa ako kumain," wika ko. I want to spend breakfast and lunch with him. Baka magkaroon ako ng pagkakataon na mapilit sabihin sa akin kung ano ang pangalan niya.

"Inuna mo pa talaga ang pagpunta rito kaysa sa pagkain mo?" he said while his eyebrows furrowed. Galit na galit ang mga mata niya habang nakatingin sa akin.

Imbes na matakot ako sa galit niya ay mas natuwa pa ako. He's cute when his angry. He looked even more handsome kapag nagsasalubong ang makakapal na kilay niya. Can't believe that he's real. He looks like a guy that can solely be seen in the magazine that really hard to reach.

Kung sa magazine na model nga mahirap silang abutin. Paano pa kaya ang lalaki 'to na nasa harap ko na mas sobra pa sa hirap abutin? Nababaliw na yata ako.

"Sabay na lang tayong kumain," paanyaya ko sa kaniya. I didn't mind his scold at me.

"Tss. Let's go out of here. We'll eat." My heart almost jump when I heard his respond. Hindi ko naitago ang excitement sa mukha ko. Kahit anong pilit na gawing pormal ay tindig ko ay halatang nanlalambot talaga ako sa kaniya. Sabagay, sino ba naman ang hindi lalambot dito? Isang titig lang, lusaw na agad tuhod mo.

"Saan tayo kakain? Doon pa rin ba sa pinagkainan nating dalawa kahapon? Ako naman ang magbabayad, ha." Hindi siya sumagot. He just looked at me blankly.

"Walk first, I'll follow behind you," he mere said. Napasimangot ako nang hindi niya sinagot ang tanong ko. Pero sinunod ko rin ang utos niya. Nauna akong naglakad, nararamdaman ko rin ang pagsunod niya sa aking likuran.

"Wala ka ba talagang balak na sabihin ang pangalan mo?" tanong ko sa kaniya nang tuluyan na kaming makalabas ng eskinita.

Nakita ko ang pag-angat ng sulok ng labi niya. "You're really stubborn."

"So, ano nga?" He didn't say any words. He just kept continuing walking like he didn't hear me. I pouted, I tried to look up to him to see his reaction, but I didn't read anything from his expression, mere blank expression.

Mas lalo akong nasimangot. Nakita kong pinasadahan niya ang suot. Nagulat ako ng bigla niyang hinubad ang T-shirt niya sa harap ko. I almost wish that I wil see him half-naked pero bumungad sa akin ang sando na suot niya. Nadismaya ako sa nakita. Inabot niya sa akin ang T-shirt. Nagtataka ko iyong tinitingnan. And I shamelessly smelled his T-shirt. Ang bango!

"Wear that. At tama na ang kakaamoy sa T-shirt ko." Bago ko sinuot ang T-shirt niya ay sininghot ko pa iyon ng huling pagkakataon.