Dangerous 3 คุณเลือดท่วมตัว&คุณพลาสเตอร์

โรงพยาบาลเอกชน BN

“มึงจะรีบออกจากโรงพยาบาลทำไมวะไอ้คาร์ล”

น้ำเสียงที่ทั้งเป็นห่วงและจะปนหงุดหงิดของเคอร์วินที่พูดกับคาร์ลเตอร์ผู้เป็นพี่ชายฝาแฝด ก็ไอ้พี่ชายตัวดีของเขาน่ะพอมันฟื้นขึ้นมาได้สามวัน มันก็จะออกจากโรงพยาบาลท่าเดียว นี่ก็กำลังห้ามไม่ให้มันลุกออกจากเตียง

“กูมีเรื่องต้องทำ ปล่อย และกูหายดีแล้ว” เสียงเรียบเอ่ยบอกน้องชายฝาแฝดแล้วจะลุกออกจากเตียงคนป่วย

“หายดีก็เชี่ยละ! มันสำคัญกว่าชีวิตมึงรึไงวะ!” เพิ่งจะฟื้นได้สามวันบอกหาย ใครเชื่อก็โง่ละ

“งานสำคัญเหรอ? ถ้างานให้กูไปทำแทนก็ได้ ส่วนมึงพักรักษาตัวให้หายดีก่อน” เคอร์วินดันตัวคาร์ลเตอร์ลงไปกับเตียงคนป่วย

“ไม่ใช่งาน!”

“ไม่ใช่งานแล้วมันอะไร อะไรที่ทำให้มึงรีบร้อนอยากออกจากโรงพยาบาล” เคอร์วินจ้องมองอย่างต้องการคำตอบ มือก็ยังดันไม่ให้คาร์ลเตอร์ลุก

“กูจะไปเอาเข็มกลัดคืน”

เคอร์วินปล่อยมือที่ดันคาร์ลเตอร์ไว้กับเตียงออกเมื่อได้ฟังว่าพี่ชายกำลังจะไปที่ไหน

“ต้องไปเอาคืนเดี๋ยวนี้เลย?” เคอร์วินถามต่อ ทีนี้เปลี่ยนมายืนกอดอกมอง

เคอร์วินลุกขึ้นนั่งดึงสายน้ำเกลือออกจากมือ

“อืม เป็นของสำคัญก็ต้องรีบไปเอาคืน” คาร์ลเตอร์ตอบ ทั้งที่ความจริงเขาแค่อยากไปเจอหน้าหญิงสาวก็เท่านั้น ผ่านมาห้าวันแล้วตั้งแต่ที่เจอเธอครั้งแรกเขาลืมเธอไม่ได้เลย เขาอยากจะไปหาเธออีกครั้งแล้วตรวจสอบอะไรสักหน่อย…

“กูจะไปด้วย อย่ามาห้ามกู” เขาก็อยากจะไปเจอผู้หญิงคนนั้นเหมือนกัน ได้แต่ดูรูปที่ลูกน้องถ่ายส่งมาให้ ผู้หญิงคนนี้ก็ช่างแปลกที่มาทำให้หัวใจเขามันเต้นแปลกๆ เธอต้องทำอะไรแน่ๆ หรือพลาสเตอร์ที่เธอให้มาจะมีอะไรผสมอยู่?

“กูก็ไม่ได้จะห้าม”

เหมือนทั้งสองคนจะตกลงกันได้ลงตัว แต่เคอร์วินก็ยังให้แพทย์มาตรวจเช็คร่างกายคาร์ลเตอร์อีกครั้งก่อนออกจากโรงพยาบาล เมื่อรู้แน่ชัดแล้วว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ดีขึ้นแต่ไม่ได้แปลว่าหาย เขายังคงเป็นห่วงคาร์ลเตอร์อยู่ดี

จากนั้นเมื่อทั้งสองที่ออกจากโรงพยาบาลก็นั่งรถตรงมาที่ร้านขายดอกไม้…

AnAn garden 🪴

รถหรูBMWสองคันดับเครื่องยนต์จอดลงที่หน้าร้านขายดอกไม้ คันแรกคือคันที่มาเฟียหนุ่มทั้งสองคนนั่งมา ส่วนอีกคันคือของบอดี้การ์ดที่ขับตามมา บอดี้การ์ดลงจากรถเดินมาเปิดประตูออกพร้อมกันทั้งสองข้างให้กับผู้เป็นเจ้านาย

“มึงก็เลือกมาหลบได้ถูกที่เลยนะไอ้คาร์ล” เคอร์วินที่มองดูหน้าร้านขายดอกไม้และทางเข้าที่ค่อนข้างจะลำบาก ไม่แปลกที่ไอ้พวกลอบทำร้ายจะหาคาร์ลเตอร์ไม่เจอ ใครจะคิดว่ามาเฟียผู้ทรงอิทธิพลจะมาหลบอยู่ร้านขายดอกไม้เล็กๆ

“เธออยู่ในร้านครับ ผมเคลียร์คนไม่ให้เข้ามายุ่งวุ่นวายพื้นที่ตรงนี้แล้วครับ”

เจคบอดี้การ์ดมือขวาเคอร์วินเอ่ยบอกเจ้านายทั้งสองท่าน

“ให้ผมไปตามเธอออกมาพบท่านเลยไหมครับ” ไทกิเอ่ยถามเจ้านาย

“ไม่ต้อง กูจะเดินเข้าไปเอง” พูดจบคาร์ลเตอร์ก็ก้าวขายาวไปตามทางเดินที่โรยด้วยหินตกแต่งพื้นสีขาวดำปะปนกัน ที่สองข้างรอบตัวเขามีแต่ดอกไม้หลากหลายสายพันธุ์

“พวกมึงไม่ต้องตามมา เธอจะกลัวเอาได้” เคอร์วินหันมาห้ามลูกน้องทั้งสี่คนที่เดินตามให้หยุด แล้วให้ไปรอที่อื่นใกล้ๆ แถวนี้แทน

พอเจ้านายเดินออกไปเหล่าบอดี้การ์ดคนสนิทก็เริ่มมีบทสนทนา

“มึงว่าแปลกไหม” ไทกิเปิดประเด็นถามเพื่อนอีกสามคนที่เติบโตและถูกฝึกฝนมาด้วยกัน

“อะไรที่ว่าแปลก” เจคหันมาถาม แต่ยังคอยมองไปรอบๆ ตามสัญชาตญาณของบอดี้การ์ด

“ก็ที่นายท่านทั้งสองมาที่นี่ไง”

“ไม่เห็นแปลกก็นายท่านคาร์ลเตอร์จะมาเอาเข็มกลัดคืน” พอร์ชที่ยืนข้างไทกิตอบกลับไป

“แต่กูก็ว่าแปลก แปลกตั้งแต่ที่นายท่านยอมให้เข็มกลัดเธอไว้แล้ว” ลูก้าพูดเสริม คงมีแต่เจคที่ไม่ได้คิดอะไรอยู่คนเดียว

“เหรอวะ แต่กูไม่คิดอะไรเลยนะ” เจคตอบเพื่อนออกไป เพื่อนอีกสามคนถึงกับส่ายหัวกับเจคที่ไม่มีความคิดอะไรนอกจากการดูแลปกป้องเจ้านาย แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่ดี สี่หนุ่มบอดี้การ์ดก็เลิกคุยเรื่องเจ้านายเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่นแทน

สองคนพี่น้องฝากแฝดพากันเดินมาจนถึงหน้าประตูทางเข้าของร้านขายดอกไม้ ซึ่งเป็นสถานที่ ที่พวกกำลังมาหาใครบางคน ‘ผิงอัน’

กริ๋งๆๆ 🎐

เสียงกรุ๋งกริ๋งของโมบายที่ถูกแขวนอยู่บนประตูดังขึ้นเมื่อคาร์ลเตอร์ผลักประตูเข้ามา ส่งสัญญาณบอกให้เจ้าของร้านขายดอกไม้อย่างผิงอันได้รับรู้ และอย่างเคยชินที่เธอจะพูดต้อนรับลูกค้าอัตโนมัติ

“ร้านดอกไม้อันอันยินดีต้อนรับค่ะ สนใจดอกไม้หรืออยากให้จัดช่อดอกไม้แบบไหนบอกได้เลยค่ะ..”

เธอเงยหน้าขึ้นจากการจัดช่อดอกกุหลาบ ส่งยิ้มหวานพร้อมกล่าวทักทายบุคคลที่เข้ามาภายในร้าน

แต่เมื่อผิงอันได้มองผู้ชายทั้งสองคนชัดๆ เต็มสองตา ก็จำได้ในทันทีเลยว่าพวกเขาเป็นใคร คนหนึ่งคือคนที่เธอพาไปโรงพยาบาล

อีกคนคือคนที่เธอแปะพลาสเตอร์ให้ที่มือ และถ้าจำไม่ผิดทั้งสองคนเป็นพี่น้องกัน วันนี้ได้มองเห็นใบหน้าชัด ถึงได้รู้ว่าพวกเขาหล่อเหลาอย่างกับเทพบุตร สีผมบลอนด์ทองเป็นประกาย

และดวงตาที่มีสีเป็นเอกลักษณ์ ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลเข้มกับอีกคนที่สีฟ้าอมเขียวมันช่างงดงามและเป็นที่น่าสะกดใจเธอเหลือเกิน

“คุณเลือดท่วมตัวกับคุณพลาสเตอร์นี่นา…” เธอคงคิดว่าคำพูดนี้เธอพูดในใจ แต่เปล่าเลยเธอพูดออกเสียงดังฟังชัด ทำเอาสองแฝดนิ่งไปกับสรรพนามที่เธอเรียกพวกเขา

“เมื่อกี้เธอเรียกพวกฉันว่าอะไรนะ” เคอร์วินขมวดคิ้ว ‘พลาสเตอร์’ นี่นะ

แกร๊ง!

เสียงกรรไกรกระแทกโต๊ะ “ฮะเอ๊ะ ขอโทษค่ะฉันคิดว่าฉันพูดในใจ” มือที่จับกรรไกรตกแต่งกิ่งดอกไม้ถูกปล่อยออกด้วยอาการตกใจ และยกมือขึ้นขอโทษที่เธอเผลอเรียกพวกเขาออกไปอย่างนั้น

“ไม่ได้ทำอะไรผิดจะขอโทษทำไม” คาร์ลเตอร์ยื่นมือไปจับมือเธอออกจากการพนมมือ

“ขอโทษเก่งเป็นนิสัยเลยนะเธอเนี่ย” ครั้งก่อนที่เขาดึงเธอมากระแทกอก เธอก็กล่าวขอโทษเคอร์วิน และนี่เขาแค่ถามเธอก็ยังขอโทษ ชีวิตนี้ถูกตั้งให้เกิดมาขอโทษคนอื่นรึไงกัน เคอร์วินได้แต่ตั้งคำถาม

พรึบ

ผิงอันดึงมือออกจากมือคาร์ลเตอร์ที่เขาจับมือเธอค้างไว้ไม่ปล่อย แล้วยืนกุมมือไว้ด้านหน้าแทน เธอมองไปที่เคอร์วินเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมามองคาร์ลเตอร์

“คุณหายดีแล้วเหรอคะ” เธอถามอย่างเป็นห่วง พยายามที่จะมองสำรวจร่างกาย แต่มองไม่เห็นอะไรหรอกก็เขาใส่เสื้อผ้าตัวใหม่ต่างจากวันนั้นที่เธอได้เจอ สภาพเขาที่เลือดอาบไปทั่วทั้งตัว แค่คิดก็ขนลุกซู่เลยล่ะ

“อืม ฉันหายดีแล้ว..”

“ไอ้คนโกหก” เคอร์วินพูดสวนขึ้นต่อจากที่คาร์ลเตอร์ตอบเธอไป เธอเอียงคอเล็กน้อยสรุปเขาหายดีหรือยังไม่หายกันแน่ คาร์ลเตอร์หันกลับไปมองค้อนเคอร์วิน

“พูดต่อๆ” เคอร์วินหยักไหล่ใส่แล้วทำมือว่าให้พูดคุยกับเธอต่อ

“ฉันเพิ่งออกจากโรงพยาบาลวันนี้ แล้วก็มาหาเธอ”

“คุณคงจะมาเอาเข็มกลัดใช่ไหมคะ ฉันเก็บมันไว้อย่างดีเลย” เธอหันหลังก้มลงไปเปิดลิ้นชักที่เก็บของสำคัญของเขาไว้ เธอหยิบกล่องไม้รูปหัวใจยื่นมาให้คาร์ลเตอร์ คาร์ลรับกล่องไม้นั้นมาแล้วเปิดออกดู

เขาหยิบมันขึ้นมาดูว่าใช่เข็มกลัดของเขาจริงไหม และมันคือเข็มกลัดของเขาจริงๆ แต่แค่ไม่ได้เปรอะเปื้อนคราบเลือดอย่างวันนั้น

“ฉันเสียมารยาทเช็ดคราบเลือดออกคงไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ”

“ไม่เป็นไร ขอบคุณที่ช่วยเก็บรักษามันไว้อย่างดีนะ..ผิงอัน” เขายังจดจำชื่อของเธอได้ดี

“ค่ะ เอ่อว่าแต่ขอถามชื่อคุณได้ไหมคะ” เขาจำชื่อเธอได้ด้วย งั้นเธอขอรู้จักเขาบ้างนะ

“ได้สิ ฉันคาร์ลเตอร์เรียกคาร์ลก็ได้นะ” เขาตอบเสียงเรียบ

“และก็ขอบคุณที่เธอพาฉันไปส่งโรงพยาบาล เธอมีสติมากนะถ้าเธอไม่ช่วย ฉันอาจจะต้องนอนตายตรงนั้น”

“วันนั้นฉันตกใจมากเหมือนกันค่ะ แต่ความรู้สึกมันบอกว่าต้องช่วยคุณให้ได้ และสิ่งที่ฉันตกใจที่สุดคือคุณเอาของสำคัญมาฝากไว้กับฉัน” ผิงอันยิ้มหวานจนทำให้มาเฟียที่หัวใจแข็งดั่งหินกำลังเกิดรอยร้าว

“งั้นเหรอ ความรู้สึกสินะ ความรู้สึกฉันก็บอกว่าต้องฝากของสำคัญไว้กับเธอเหมือนกัน”

สองคนมองหน้ากันค้างโดยมีเคอร์วินที่ยืนมองทั้งสองคนอยู่ข้างหลัง ทั้งคู่เหมือนลืมเขาไปแล้ว

“อะแฮ่ม!” เคอร์วินแกล้งไอให้สองคนหลุดจากภวังค์ ทำอย่างกับคนที่จะจีบกันงั้นแหละ น่าหมั่นไส้!

“ได้ของคืนแล้วก็กลับ” น้ำเสียงแข็งกร้าวของเคอร์วินพูดออกมาอย่างไม่รู้สาเหตุว่าเขาไม่พอใจเรื่องอะไร แถมยังจะดึงคาร์ลลากออกจากร้านด้วย

“คุณพลาสเตอร์ก็อย่าลืมทายาด้วยนะคะ ไม่งั้นจะเป็นแผลเป็น”

กึก!

เคอร์วินหยุดเดิน หันหลังเดินกลับมายืนประจันหน้ากับร่างบาง

“ฉันมีชื่อ ไม่ได้ชื่อพลาสเตอร์ เคอร์วินชื่อฉัน”

“…”

“จำชื่อฉันไว้ด้วยล่ะ ผิงอัน”

พูดจบก็เดินจูงแขนพี่ชายออกไป ส่วนผิงอันก็มีความรู้สึกที่งุนงงเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะเธอคงจะไม่ได้เจอพวกเขาอีกแล้ว…

-จดจำในทุกความรู้สึก-