Prologue

This story is a work of fiction. Names, characters, events, business and incidents are either part of the author's imagination or written in a fictitious manner. Any resemblance to an actual person, living or dead, or actual events are purely coincidental.

Copyright © 2024 by alleyraaam. No parts of this story may be reproduced in any form or by any means without permission from the author.

Plagiarism is a crime.

***

Prologue

I was comfortably sitting here inside a café, sipping on my coffee while letting my eyes wander around the place.

Nadaanan ko lang ang coffee shop na 'to on the way sa lugar kung saan ako lumaki. After years of living away from my province, hindi na ako naging updated pa sa mga developments ng lugar. Hindi ko naman din kasi pinapansin ang mga nadadaanan ko kapag umuuwi ako lalo na kapag gamit ko 'yung sasakyan ko. One year na rin siguro noong huling umuwi ako. Ngayon kasi nag-commute lang ako kaya napansin ko talaga. Maganda rin naman since nagkakaroon ng improvements at mas naging maayos ang mga pilahan kapag may mga bumabyahe. Mas safe na ang lugar ngayon at may bubuong at upuan na kapag maghihintay.

Dahil maaga pa naman at gusto ko munang sulitin at tingnan pa ang mga developments, nagdecide ako na magpahinga at kumain muna. Maaga kasi akong umalis ng Manila papunta rito kaya hindi na ako kumain muna lalo na at babyahe. But instead of food, I'm currently having coffee. In the middle of noon.

Mabuti na lang at tumawa sina Daddy kaya nagkaroon ako ng dahilan para makapagpahinga kahit papano. Naging sunod-sunod kasi ang mga projects na pumapasok sa firm kaya medyo hirap makakuha ng tyempo para mag-file ng leave.

"Tumigil ka nga!"

Hinanap ng mga mata ko ang pinanggalingan ng galit na boses na iyon na animong pinipilit pa ang sariling huminahon pero hindi na kinaya ng pasensya.

"Ano ba?!" Mas galit na sagot ng babae at malakas na hinawa ang kamay ng kasamang lalaki pagkatapos nitong hawakan ang braso niya para siguro hilahin siya patayo. "If you want to leave, then go! Stop dragging me!"

"Kanina lang galit na galit kang nandito tayo tapos ngayong niyayaya kang umalis ayaw mo!" Nagpipigil na sigaw ng lalaki.

Nakaupo sila hindi kalayuan sa pwesto ko pero malayo sa ibang customer. Nandito kasi kami sa pinakadulo ng coffee shop habang ang ibang tao ay nasa bungad lang. But that doesn't mean na walang tao sa paligid nila bukod sa akin ay gagawin na nila iyan. They should have at least tone down their voice if the fight can't wait to be in their house.

"Sabihin mo na lang kasi na type mo talaga 'yung babae na 'yon! Hindi iyong kung ano-ano pa ang sinasabi mo riyan!"

"Sinabi na ngang hindi! Ano na naman bang pumapasok diyan sa utak mo?!"

Oh, that's the root of their issue?

Inubos ko ang laman ng tasa na hawak ko at inayos ang dala kong bag bago tumayo at lumabas na ng coffee shop.

I don't want to hear anymore of their conversation. Pakiramdam ko ay ako ang mauubusan ng pasensya kapag pinakinggan ko pa ang mga sasabihin nila. Hindi ko mapigilan ang pagkulo ng dugo ko sa tuwing nakakarinig ako ng mga ganoong issue.

I am not sure if the girl had overthink a lot or the boy has the history of cheating, so I don't have the right to judge anyone. I can only say that they should just break up since it's not healthy anymore. Pakiramdam ko kasi may issue sila sa bawat isa na konting galaw lang ay binibigyan na nila ng kahulugan iyon at dumating na sa point na mag-aaway sila sa public.

Well, I don't know them, so I won't talk anymore.

Pagdating sa terminal ay bumili na ako ng ticket at sumakay na sa bus. Mabuti na lang at may mga nagbabantay kaya mabilis ko lang nahanap kung anong bus ang sasakyan.

Pinili ko ang upuan sa tabi ng bintana at inayos ang kurtina noon pati na ang aircon bago ako umayos ng upo. Sinuot ko muna ang earpods ko bago nagpasyang pumikit habang hinihintay na mapuno ang bus.

Bumuga ako ng hangin nang pumailanlang sa tenga ko ang isa sa mga kanta ni Olivia Rodrigo na nasa playlist ko. Hindi naman ako brokenhearted pero ganito ang mga tugtugan ko. Sadyang gusto ko lang ang mga kanta niya.

How can I be heartbroken if I don't even know when I truly did love and when to get hurt from heartaches? I failed to recognize those.

Nagising ako nang nasa kalagitnaan na kami ng byahe at dahil medyo inaantok pa ay pumikit na lang ulit ako. Nagising lang ulit ako nang may magsalita sa harap ng bus para daw sa checking ng mga tickets. Meron pa pala non. Wala pa naman kami sa terminal.

Kinuha ko ang phone ko nang mawala ang kantang pinakikinggan ko at napalitan ng ringtone. Sinagot ko ang tawag na konektado pa rin sa earpods. Pumikit ako ulit.

"Dad..." sagot ko sa tawag.

"Where are you?" Matigas na tanong ni Daddy sa kabilang linya.

"Sa bus pa po," tipid na sagot ko.

"The meeting is about to start and you're still not here." Mababakas ang pagbabanta sa tono niya. “Bakit hindi mo pa ginamit ang sasakyan mo?”

Kumunot ang noo ko at tumingin sa relo na nasa palapulsuhan ko. 7:50 pa lang naman.

"What? Maaga pa po, ah? Malapit na kami sa Calamba."

"He's here now. Mabuti na rin iyon para mabilis na lang ang pag-uusap niyo tungkol sa renovation."

Hindi ko mapigilang mapahilot sa sentido ko. Sumasakit ang ulo ko rito sa bus. Dapat pala nagsasakyan na lang talaga ako.

Bumuntong hininga ako.

"I'm sorry, Dad. Please tell him that I got stock here on the way sa Calamba. I hope he can wait for a little more."

Ang sabi kasi nila ay bukas pa naman ang meeting kasama ang architect na gagawa ng renovation sa bahay namin tapos biglang ngayon na pala. Kaninang umaga lang nakarating sa akin mabuti na lang at maaga akong umalis ng bahay. Tapos ngayon malalaman ko na maaga pa lang dumating ang architect. Sobrang aga talaga.

"Papupuntahin ko si Lando sa Calamba. Wait for him there."

Right. Mas maganda pa nga. "Yes, Dad."

"Take care," iyon lang ang sinabi niya at pinatay na ang tawag. Ako naman ay bumalik na sa pagtulog.

Ilang sandali lang ay nagising na rin ako nang maramdaman na ang paghinto ng sinasakyan kong bus. Nang tumingin ako sa labas ay nasa kalsada pa rin kami. May ilang pasahero lang na bumababa. Inayos ko na ang sarili ko at sinilip ang dala kong shoulder bag. Nang masigurong okay naman na lahat at walang nalaglag ay naghintay na lang ako na makarating kami sa terminal.

‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎

To Dad:

Calamba na po ako

‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎

Message ko kay Daddy. Medyo natagalan pa bago siya nakasagot at siniguro sa akin na naghihintay na si Kuya Lando malapit sa terminal. Tinago ko na ang phone ko at tumayo na nang huminto na ang bus tsaka sumabay sa mga taong bumaba. Hindi na ako pwedeng maghintay na maubos ang tao bago bumaba kasi paniguradong mala-late ako sa meeting.

Nang makalabas ng terminal ay agad ko ring nakita si Kuya Lando na nakaparada sa parking ng fastfood.

"Kuya Lando," pagkuha ko sa pansin niya nang makalapit ako.

Tumingin siya sa akin at umalis sa pagkakasandal sa kotse. "Ay, magandang tanghali ho, Ma'am!" Bati niya sa akin. "May bagahe ho ba kayong dala?" Tumingin pa siya sa likod ko.

Kuya Lando is just as old as my father. Matagal na rin siya nagtatrabaho bilang driver namin kaya talagang pinagkakatiwalaan na siya ng pamilya namin lalo na ni Daddy.

"Ah, wala po, hindi na po talaga ako nagdala ng gamit." Magalang na sagot ko.

"Ganoon ho ba, ay sige sakay na ho kayo at baka naroon na ang arkitek na kausap ng Daddy niyo," aniya at binuksan na ang pinto sa backseat.

"Salamat po,"

Nang makasakay na ay mabilis at maingat na rin niyang pinaandar ang sasakyan. Inabala ko na lang muna ang sarili ko sa phone at nag-text kay Mommy para sabihing dideretso na ako sa Delfin Construction. Doon daw kasi nila pag-uusapan ang tungkol sa renovation.

Naka-on leave ako ngayon ng isang linggo at hinayaan munang si Engineer Alveniz ang mamahala sa firm habang wala ako. Pagkatapos ng isang linggo ay babalik na rin ako sa Manila para sa trabaho. Plano kong bumisita na lang paminsan-minsan para mag-monitor.

Sinabi ko na noon kay Daddy na pwedeng ang team ko na lang ang gagawa kaso mas gusto niya raw doon sa kakilala niya kasi may discount. Akala mo naman magbabayad siya kapag kami ang gumawa. Firm niya pa rin naman 'yon kahit binigay na niya sa 'kin.

Habang nasa byahe ay naging abala na muna ako sa pagsagot ng mga email galing sa team ko. Naka-leave ako kaya naman hindi na muna ako kasali sa project na ginagawa nila ngayo pero nakakakuha pa rin ako ng update para magbigay ng suggestions sa kanila kung kailangan. May natatanggap rin ako na email galing sa mga gustong kumontrata sa akin kaya sinesend ko rin iyon sa kanila.

Nag-angat ako ng tingin kay kuya Lando nang maramdaman ko ang paghinto ng sasakyan.

"May pinapabili lang ho si Sir," pag-imporma niya sa akin na tinanguan ko na lang. "Kayo ho, Ma'am? Gusto niyo ho ba ng kape o kahit ano?" Tanong niya.

"Ah, sige po, cappuccino na lang po," nakangiting sagot ko. Nakapagkape na ako pero kanina pa naman iyon.

"Sige ho, Ma'am, sandali lang," lumabas siya ng kotse at pumasok sa coffee shop na hinintuan namin. Malapit na lang kami sa DC.

Habang abala sa pag-scroll sa mga email na natanggap ko ay nagpop naman sa notification ko ang pangalan ni Grace. Mensahe iyon.

‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎

Grasya:

Hoy, Gaga!

‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎

Nakangiwing binuksan ko iyon. Kahit sa text ay malakas ang boses niya. May dumating na naman na bagong text galing sa kaniya.

‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎

Grasya:

Tatawag ako! May balita ako

‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎

Hindi pa man ako nakakasagot ay nag-ring na ang phone ko sa tawag niya. Sinagot ko naman agad iyon.

"Ay, wow, hindi ka busy ah?" Bungad niya ng masagot ko ang tawag niya.

Bumuga ako ng hangin. "Naka-leave ako ngayon, bakit?"

"Oh, eh nasaan ka naman? Hindi ka ba uuwi rito?"

Ngumisi ako. "Baka mamaya,"

"Sure ba?! Gaga ka, may reunion tapos wala ka!"

Ang ngisi ko ay napalitan ng ngiwi dahil sa lakas ng boses niya. Nilayo ko pa ang phone ko sa tenga dahil bahagyang sumakit iyon.

"Anong reunion?" Tanong kk at bumaling sa may pinto nang bumukas iyon at pumasok na si kuya Lando. Inabot niya sa akin ang kape na pinabili ko habang ang dalawa pa ay binaba niya sa shotgun seat. "Thank you po,"

"May pinaplano nga raw na reunion itong sina Kelly, sa resort daw," pagkukwento ni Grace. "Magpapadala raw siya ng invitation sa susunod na araw."

"Sagot niya lahat ng gastos?" Nakakunot ang noong tanong ko at sumimsim sa cappuccino ko.

"May sponsor daw pati 'yung resort na pupuntahan,"

"Oh? Edi maganda," kaya pala sa resort agad ang reunion kasi may sponsor. Sino ba sa batch namin ang nagmamay-ari ng resort?

"Anong edi maganda? Pupunta ka ba? Syempre dapat oo!"

"Titingnan ko pa, baka sumakto sa end ng leave ko 'yan, e" palusot ko. Sumilip ako sa labas ng bintana at nakitang papasok na kami sa DC.

"Kapag wala ka ron, hindi talaga kita kakausapin!" Sigaw niya sa akin. "Ang dinig ko pa naman...."

Pinaikot ko ang mga mata ko. "Kung ano-ano na naman ang naririnig mo,"

"Aba, te! Kalat na kalat iyon sa buong Pedro Guevara!" Maingay na aniya niya. "Bumalik na raw sa wakas yung childhood sweetheart mo! Ang dinig ko pa big boy na big boy raw at mas lalong gumwapo," mahina pa siyang tumili.

Bumaba na ako ng sasakyan pagkatapos makaparada ni kuya Lando. "Kuya, ako na po ang magdadala niyan sa taas." Tukoy ko sa dalawang kape na bitbit ni kuya Lando.

"Sige ho, Ma'am," inabot niya sa akin ang carton na pinaglalagyan ng kape. "Salamat ho,"

"Salamat din po, magpahinga na po kayo." Tumango siya sa akin kaya naman naglakad na ako papunta sa building at muling kinausap si Grace. "Ano ulit ang sinasabi mo?" Tanong ko kunyaring hindi narinig ang sinabi niya kanina.

"Sus, ang bruha kunyare nabingi!" pang-aasar niya. "Baka malaglag ang panty mo pag nakita mo yon!"

Bumuga ako ng hangin. "Wala na akong pakialam don, kung umuwi na siya edi maganda,"

"Edi maganda kasi makikita mo na?" Kyuryoso na tanong niya. "Ay wala ka nga pala dito no? Edi, hindi mo makikita,"

"Tantanan mo akong bruha ka, mag-move on ka na." sabi ko sa kaniya na sinagot niya lang ng malakas na pagtawa. "Dyan ka na at may meeting pa akong pupuntahan."

Mga bata pa kami non at walang muwang sa nangyayari. Hindi ko alam kung bakit hindi niya makalimutan.

"Akala ko ba naka-leave ka?"

"Hindi pa, may tatrabahuhin pa,"

"Kawawa naman pala ang best friend ko na yan, hindi na ulit nagka-boyfriend dahil sa trabaho," sagot niya. "O baka may hinihintay lang kaya ayaw pa mag-boyfriend?"

Napasimangot ako ng sinundan na naman niya iyon ng malakas na tawa. Kahit kailan talaga.

"Ewan ko sa 'yo," pinatay ko na ang tawag. Sakto naman na bumukas na ang elevator na hinihintay ko.

Pumasok na ako roon at pinindot ang floor ng office ni Daddy. Habang naghihintay ay pumasok sa isip ko ang mga sinabi ni Grace. Lalong-lalo na ang parte kung saan nabanggit siya.

Umuwi na pala siya. Big boy, huh. I wonder.

I admit naman na he's already good looking even before, when we were younger kaya nga siguro hirap ako noong maka-move on sa kaniya. But what more pa kaya ngayong nag-age na siya. Everyone did grow and glow up, mas lalo na siguro siya.

Oh, and what a coincidence? Ilang taon na nga ba? After highschool ay umalis na siya ng Laguna at ang huling balita ko ay nasa ibang bansa na. Gaano ba kaliit ang Pedro Guevara para sa tyansa na magtagpo ang landas naming dalawa? Nasa parehong lugar lang kami kaya alam kong sobrang liit non. I suddenly remember that one night. Pero imposible talaga na mangyari iyon kaya agad ko ring binaliwala.

Pagdating sa tamang floor ay bumukas na rin ang pinto ng elevator. Palabas na sana ako nang saktong pag-angat ko ng tingin ay sinalubong ako ng pamilyar na mga matang 'yon.

I remember staring at those beautiful set of eyes under dim light. Us, sensually dancing under the loud music not minding the people around us.

Not only that he's familiar because of that one night but also because he reminds me of someone from 11 years ago!

"Lana, nandyan ka na pala," pormal na salubong sa akon ni Daddy na kasama ng lalaking nasa harap ko.

Lumabas ako ng elevator at lumapit kay Daddy para humalik sa pingi niya. "Good noon po,"

Muling dumapo ang mga mata ko sa lalaki na ngayon ay mariing nakatitig din sa akin. Sandaling sumulyap ang mga mata ko sa kabuuan niya. Simple plain white shirt kaya naman kitang-kita kung gaano kalaki ang katawan niya.

Big boy.

Muling umangat ang mga mata ko sa mukha niya. Mahina akong suminghap ng makita ang pag-angat ng sulok ng labi niya.

Good looking.

"Do you still remember him, Lana? He's now Architect Krypt Gregorio," umawang ang bibig ko nang nilingon si Daddy at muling tumingin sa lalaki. "Architect, my daughter, Engineer Lana."

Umangat ang isang kilay ng lalaki. Nawala ang kanina'y nakapaskil na nakakalokong ngiti sa mga labi. Seryoso niya akong tiningnan at nilahad ang kamay sa akin.

"Nice to see you again...." malalim ang boses na aniya. "Lana,"

Really a coincidence, huh?