ตอนที่...2 ไปไม่ลาเพราะจำเป็น

ร่างบางของญาดาลากกระเป๋าเดินทางขนาดหย่อมสองใบเดินทางออกไปยังจุดหมายที่ตั้งใจจนครบและตบท้ายคือสนามบินเธอต้องไปจากที่ตรงนี้...

ใช่ซิเธอต้องบินออกจากประเทศบ้านเกิดเมืองนอนแล้วและไม่รู้ว่าอีกนานไหมถึงได้กลับมาเยือน...

(ห้วงความทรงจำ)

วลีแม่ของญาดาเป็นคนสวยมากตอนนั้นเธอเป็นถึงดาราแถวหน้าของวงการแต่แม่ดันท้องเลยจำใจหันหลังให้วงการแถมพ่อแท้ๆของเธอกับไม่ใยดีเลยถือว่ายังดีที่แม่ไม่คิดจะทำลายเธอ..

เพราะความสวยของแม่เข้าตาผู้มีอิทธิพลที่ได้ฉายาว่านักบุญเธอและแม่ถูกพาเข้าไปอยู่บ้านหลังโตในฐานเมียคนใหม่กับลูกเลี้ยง...

ตอนแรกเขาดูเป็นใจดีเอามากๆแต่เบื้องลึกเบื้องหลังเธอไม่เคยรู้มาก่อนจนวันหนึ่งได้ยินกับหูเขาเลี้ยงดูปูเสื่อเธอไม่ใช่ในฐานลูกเลี้ยงแต่เขาอยากได้เธอเป็นเมียคนหนึ่งซึ่งเธอรับไม่ได้ในจุดนี้เลย..

"ญ่าไม่เอาคนแก่คราวพ่อทำผัวหรอกแม่นะ"... ในคืนหนึ่งที่ปลอดผู้ชายคนนั้นเธอแอบเข้าหาแม่เพื่อนั่งคุยกับมารดาที่นานๆทีอยู่บ้าน.

"แกต้องหนีไปนะญ่า"... เธอไม่สามารถช่วยอะไรลูกได้เพราะทะเบียนสมรสมันค้ำคอเธอไม่ได้รักเขาแต่ที่ยอมแต่งเพราะไม่อยากให้ลูกมีปมเธอรับรู้ทุกเรื่องแต่พยายามอ้อนวอนให้ทำเลิกล้มความตั้งใจแต่ทุกๆครั้งกับถูกกระทำ..

"แม่ไปกับญ่าไหม...." ญาดารักแม่มากเพราะมีแค่แม่ที่ค่อยเป็นเกาะกำบังและอีกคนคือธามคนที่เธอพึ่งพิงได้แต่ถ้าวันนั้นเธอยินว่าเขาสั่งทำร้ายคนรักเธอจะไม่ทำแบบนี้..

"แม่ไม่อยากให้เขาตามเราเจอ.." เธออยากบอกว่าหนีไปคนเดียวรอดกว่าไปเป็นแพคคู่. "ดูแลตัวเองดีๆ"..

เธอเอี้ยวตัวไปหยิบซองบางอย่างให้บุตรสาวที่เกิดจากรักแรกแม้ว่าลูกจะไม่อยากได้ก็ตาม..

"อะไรค่ะ..!!" มันเป็นซองสีน้ำตาลแต่ดูมันหนาเอามากๆ..

"เงินที่แม่สะสมไว้รับไปซะ.." เธอเลือกที่จะเก็บใส่ซองมากว่าฝากเดี๋ยวคนคนนั้นจะรู้...

"เอาให้หนูทำไม..!!" เธอไม่เข้าใจแม่ความคิดตีวน..

"ไปอยู่ต่างประเทศอย่ากลับมาที่นี้อีก.." วลีบอกลูกสาวเธอช่วยได้แค่นี้เพราะตอนนี้เธอเป็นภรรยาของคนใจทรามเธอยอมให้เขาทำร้ายเธอและให้มีอีหนูได้แต่เธอไม่ยอมให้เขาร้ายลูกสาว..

ตัวญาดาเองก็วางแผนไว้ว่าจะไปเรียนต่อที่ไหนซักที่หนึ่งแต่ไม่ทันจะบอกอะไรมารดาเพราะไม่ค่อยเจอกันแต่ข้าวของของเธอแอบทะยอยเอาไปไว้ที่ห้องธามแฟนหนุ่มและเขาไม่รู้ว่าเธอแอบซ่อนอะไรไว้ในกระเป๋าเดินทาง...

ธามไม่เคยยุ่งกับข้าวของส่วนตัวของแฟนสาวเลยและเธอก็ไม่ใช่จะไม่อนุญาติให้เขาวุ่นวายของเธอแต่ว่าเรื่องการทำสปอร์ตและวีซ่าเธอตั้งใจจะบอกหลังจากเรียนจบแต่ดันมีประเด็นก่อนและเขาเลือกที่จะไม่ยุ่งเองด้วย

ตอนนี้เธอได้ครบเธอต้องการจะไปทันทีเมื่อเรียนจบแต่ทว่าความซวยมาเยือนเมื่อพ่อเลี้ยงให้คนมาจับเธอในระหว่างทางไปหาแม่.. "เชิญคุณหนูกลับบ้านครับถ้าไม่อยากให้คุณหญิงเจ็บตัว"

"อย่าทำแม่นะ"..เธอจะทำอะไรได้โดนรุมล้อมซะขนาดนี้แถมห่วงแม่ด้วย

"เจอกันจนได้นะหนูญ่า" อิทธิพลตามสืบเรื่องลูกเลี้ยงแบบลับจนรู้ว่าคนที่จ้องจะกินดันมีแฟนแถมไอ้หนุ่มนั้นยังเป็นลูกหลานคนดังเลยไม่สามารถทำอะไรได้..

"คุ คุณลุง..ปล่อยญ่าเถอะค่ะ".. เธอพยายามที่จะไม่พลั้งเผลอแล้วนะพลาดท่าจนได้บ้านหลังนี้ถ้าแม่ไม่อยู่เธอไม่มาเหยียบแน่ๆ..

"กล่าวจะหาเจอใครจะปล่อยง่ายๆจริงไหมล่ะ" ตาแก่สายตาหื่นกามมองเธอแบบเขาพยายามจะปลุกปล้ำเธอ

"ปล่อยหนูนะ." ทั้งพลักทั้งดันเธอขี้เดียดคนตรงหน้าเอามากๆ

"กว่าจะเจอกว่าได้ตัวมา..ฉันไม่ปล่อยหนูหรอก"..

"อย่าทำญ่าเลยค่ะคุณลุง..หนูขอร้องหล่ะ"..

"ไม่ได้สิลุงรักหนูลุงอยากได้หนูเป็นเมียลุงก็ต้องได้!!."..

ร่างท้วมลงพุงของผู้มีอำนาจและราคะเต็มสมองต้อนสาวที่หมายตาจนมุม..แต่.

"เพลี้ยง..!!" เธอใช้ไหวพริบและความไวหยิบแจกันฟาดเข้าให้และหยิบปืนติดมือออกไป....

"นังงูพิษ"..!!

"แหกปากอีกคำกูจะยิงมึงแน่ไอ้แก่ตัณหากับ"..!!. ใช่เธอเอาแจกันทุบหัวนายอิทธิพลวิ่งไปหยิบปืนที่วางอยู่บนโต๊ะจับด้ามปืนตบเข้ากลางกระหม่อมก่อนที่จะหันกระบอกมาทางคนเจ็บและเดินออกจากห้องนั้น.ปัง..!!

ญาดาวิ่งออกจากห้องและแอบหยิบปืนออกมากว่าจะหลุดพ้นเธอออกมากจากบ้านหลังโตด้วยร่างกายแบบสะบักสะบอมเอามากๆแต่ที่จริงถ้าไม่ได้พระรามช่วยเธอก็ออกมาไม่ได้เช่นกัน..

พระราม..เขาเป็นลูกชายของรัฐมนตรีอิทธิพลกับภรรยาคนเก่าเขาเกิดตอนที่แม่กำลังจะขอหย่ากับพ่อและด้วยอำนาจของพ่อมีเยอะกว่าแม่เขาเลยต้องอยู่กับพ่อและได้น้าวลีกับพี่ญ่าดูแล...

ตอนแรกก็แอนตี้แต่เพราะน้าวลีเข้าใจและใส่ใจเขาจากใจและพี่สาวก็ค่อยดูแลเขาไม่ห่างเลยผูกพันธ์กว่าแม่แท้ๆอีก

"ปล่อยพี่ญ่าออกไป..".เสียงดังฟังชัดของลูกชายนายเขาเองไม่ค่อยอยู่บ้านแต่บังเอิญวันนี้กลับมาและได้ยินเสียงระหว่างพ่อกับพี่สาวในขณะที่พี่สาววิ่งออกมาการ์ดพากันขว้างและสิ่งที่เขาช่วยได้มีเพียงแค่นั้นจริงๆ..

"แต่ว่า.." พวกการ์ดมองลูกชายเเจ้านายแบบแอบเกรงใจ

"มันคือคำสั่ง.." พร้อมกับเดินและพาเธอออกไปที่ประตูรั้วบ้าน..

"พี่ญ่าอย่ากลับมาที่นี้อีกผมไม่ได้อยู่ช่วยได้ทุกครั้ง.." เขาไม่ค่อยอยู่บ้านเอาแต่ตามจีบพระพาย แต่เธอก็นะไม่ชอบผมตรงไหน..

"รามพี่ฝากแม่ด้วย ." หันมาขอบคุณแต่ก็ห่วงแม่เพราะน้องชายต่างสายเลือดเอาตัวรอดได้และยืนปืนคืนน้อง..

"น้าวลีเอาตัวรอดเก่งเชื่อราม"..

__________

(ปัจจุบัน)

เสียงของสายการบินแจ้งเตือนว่าถึงเวลาขึ้นเครื่องแล้วเธอโหลดสัมภาระไว้ใต้เครื่องและนั่งพิงเก้าอี้เพื่อรอเวลา..

"ลาก่อนธามที่รักของญ่า .." เสียงที่เบาหวิวของเธอจำใจจากคนรักไปแต่ไม่กล้าบอกลาแบบตรงๆ

ญาดาหันไปด้านหลังอีกครั้งเธอเองจำใจมากแต่ถ้าอยู่ตัวเธออาจโดนพ่อเลี้ยงตามเจออีกไม่อยากเป็นนางบำเรอขอพ่อเลี้ยงหรอกนะและไม่รู้ว่าจะรอดเหมือนคร่าวนี้ไหม..

พาร์ท ณฟ้า..

จดหมายฉบับนี้ทำเขาเข่าแทบทรุดคำถามมากมายก่อเกิดขึ้นมาเขาทำอะไรผิดไปหรืิอสถานะแฟนที่ให้เธอตลอดสี่ปีเขาแทคแคร์เธอตลอดให้เกียรติเธอไม่กล้าที่จะทำร้ายความรู้สึกเลย..

แต่เมื่อคืนเราต่างคนต่างพอใจไม่ใช่งั้นเหรอเธอเอ่ยชวนเชิญเองนะเขาห้ามใจนานมากแต่เธอเชื้อเชิญทุกคำพูด..

แว๊บแรกบ้านญ่า..ใช่เขาต้องไปบ้านของรัฐมนตรีอิทธิพลลุกขึ้นเดินออกจากห้องหรูตรงไปที่ super car คันโปรดและกด GPS มุ่งตรงบ้านผู้มีอิทธิพล..

แต่กับเจอความว่างเปล่าเมื่อแม่บ้านบอกว่าเจ้านายไปรักษาที่โรงพยาบาลเขาเองไม่กล้าสอบถามอะไรเยอะถามถึงคนรัก..

"คุณญ่าไม่ได้กลับมาที่นี่นานแล้วค่ะ"... พูดจบไม่กล้าสบตาคนตรงกันข้ามเพราะมันเป็นคำสั่ง..

"หรือครับ"... มันดูสวนทางกันมันก็จริงเพราะเขากับแฟนสาวอยู่ร่วมกันมาสองปีแล้วแต่นอนคนหล่ะห้องเพราะเธอขอแต่วันนั้นเธอบอกจะไปหาแม่เขาไม่ติดแต่ตกดึกมันเกิดอะไรขึ้นกับแฟนเขา..

ชายหนุ่มเองไม่สามารถทำอะไรได้เลยเดินกลับมาที่รถและกดโทรหาบิดาทันที..ป๊าคิว..

"ว่าไงครับลูกชายพ่อ..."

"ป๊าฮ่ะเราสามารถเช็คชื่อคนคนหนึ่งตามโรงพยาบาลได้ไหมครับ.."

"พ่อไม่เข้าใจครับพี่ธาม.."..

"ผมต้องการตามหาญ่าครับ"...

"เกิดอะไรขึ้น"... ตอนเช้าลูกมาบอกว่าจะแต่งงานกับแฟนสาวอยู่เลย..

" ญ่าหายไปทิ้งแค่จดหมายไว้ฮ่ะข้าวของและกระเป๋าเดินทางหายไปด้วยครับ" ก่อนที่จะนั่งคิดและพิจารณาถึงปัญหาโลกแตกเขากลับเข้าไปสำรวจห้องของแฟนสาวเสื้อผ้าของเธอหายไปหมดราวเหลือแค่ชุดที่คลุกฝุ่นในตะกร้า..

"เราทำให้อะไรหนูญ่าเคืองไหม"..

"ป๊าสอนธามตลอดห้ามทำให้แฟนเสียใจ ป๊าลืมหรือไง".. เขาย้อนถามบิดา..

"เรานี้นะ".. ใช่เขาสอนลูกแบบนั้นและดูเหมือนชีวิตรักของลูกชายจะเหมือนปรากฏการณ์เดจาวูซะแล้ว..

"ธามขอโทษครับ" พึ่งคิดได้ว่าพูดแรงไป..

"กลับมาบ้านก่อนครับ"... เหนือเมฆสั่งลูกชายกลับมาคุยจะได้หาทางออกไม่อยากให้เขาเตลิดไปกว่านี้เพราะตัวเขาเองก่อนหน้านั้นสมัยก่อนที่ภรรยาพาน้องสะใภ้หนีเขาก็แทบบ้าเช่นกัน

"ครับ.."

ธามวางสายจากพ่อเพราะเขาตอนนี้ต้องอาศัยบารมีของปู่แล้วแหละเขาก็เป็นแค่นักศึกษาปีสี่คณะวิศวะเองไม่ได้มีอำนาจขนาดนั้น..

"ไปไหนของญ่านะจะรู้ไหมว่าธามเป็นห่วง.."

_____________

ห้าปีต่อมา...

"ธาม..." สกายเรียกน้องชายที่นั่งอ่านเอกสารในห้องทำงาน..

"ครับเฮีย"

"พี่อยากให้เราเป็นตัวแทนไปเปิดตลาดโซนยุโรปนะ".. สกายต้องการขยายฐานเพราะภาคเอเชียเขาลุยและเปิดมาแล้ว..

"เฮียแน่ใจว่าจะทำ..!" เขาแค่ถามแต่ถ้าเฮียอยากให้เขาทำเขาได้ไม่มีปัญหา..

" อยากได้แต่มันก็อยู่ที่เราว่าจะทำไหม.." หมายถึงความสมัครใจเขาเองก็ไม่ชอบบังคับใคร.

"ไม่ติดฮะ.." ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่มองฐานอื่นเขาเองก็อยากทำให้ดีกว่ารุ่นปู่รุ่นพ่อเช่นกัน..

"งั้นฝากด้วย..".

"ผมว่างานนี้เราเชิญคู่ค้ามาร่วมด้วยดีไหม"..

บริษัทCADY ในตอนนี้คือยักษใหญ่ในประเทศไทยแล้วแต่ถ้ามีคู่ค้าและฐานเพิ่มไม่น่าจะไม่มีใครไม่สนใจ..

"เราสนใจบ้านไหน..".

"ผมว่าของอาภาสก็ดีนะ"... เขารู้ว่าสุริยกรรณ์เส้นสายหนาแน่นพอแต่ที่ยอมมาเป็นซัพพลายรับอะไหล่ต่อจาก CADY คือต้องการลดความเสี่ยงและไม่อยากเป็นคู่แข่งแต่อยากเป็นคู่ค้ามากกว่า.

"คิดเหมือนกันเลย.." เขาเองดูรายงานยังชอบความตรงต่อเวลาของสุริยกรรณ์เลย..

"งั้นแปลว่าดิล"..สองพี่น้องชูกำปั้นชนกัน.."ว่าแต่ใช้งานน้องฟ้าเยอะไปไหม"..

"งานเลขานะมันต้องยุ่งซิ" เขาแค่ทดสอบความอดทนของสาวน้อยเพื่อนน้องสาวทนความเรื่องเยอะได้ก็ผ่าน..

กรุงเวนิส...

"ม้ามี้คร๊าบ.." เสียงเรียกแม่ของเด็กชายไทม์ไลน์ดังขึ้นเมื่อร่างบางของมารดาเดินประตูเข้ามาในบ้านของเศรษฐีชาวอิตาลี

ครับลูก.."

ญาดาย่อตัวลงมาเพื่อจะกอดลูกชายวัยสี่ขวบด้วยความคิดถึง..

________

อุ๊ป...อยากเห็นเด็กน้อยไหมรอต่อหน้านะ