Isang hinala ang pumasok din sa isipan ni Avigail... Maari kayang pipi ang batang babae?
Dahil dito, lalong nadagdagan ang awa niya sa bata, at malumanay na bumulong, "Ibigay mo ang kamay mo kay Tita, okay lang ba?"
Inilapit niya ang kamay niya sa bata.
Tumingin ang bata sa kanya nang may pag-aalinlangan, ngunit lumambot ang ekspresyon nito nang marinig ang malumanay niyang boses.
Hindi nagmadali si Avigail; hinintay niya itong unti-unting magtiwala sa kanya.
Nag-alinlangan ang batang babae nang matagal bago iniabot nang dahan-dahan ang kanyang kamay kay Avi.
Nang mahawakan na niya, mahigpit na hinawakan ni Avi ang bata, ngumiti, at marahan itong itinayo. Sinamantala niya ang pagkakataong iyon para muli itong suriin.
Dahil dito, mas naging malapit sila sa isa't isa.
Malambot ang katawan ng bata at amoy gatas.
Lumalambot ang puso ni Avi, hindi niya maiwasang maalala ang anak niyang nawala noon.
Kung nabuhay lang ito, baka kasing-edad na ito ng batang kasama niya ngayon.
Habang iniisip niya ito, hindi maiwasang may kalungkutang mabanaag sa kanyang mga mata.
Parang napansin iyon ng bata. Tumitig ito sa kanya, hindi gumagalaw, pero ang malalaking mata nito ay nakapako sa kanyang mukha.
Kahit alam nitong hindi dapat lumapit sa mga estranghero, ang tiyahin na ito ay talagang maganda...
At sa di malamang dahilan, gusto niyang lumapit dito.
Napahanga si Angel sa nakita, "Ang cute ng batang ito. Hindi pahuhuli ang itsura niya sa mga anak natin!"
Natapos ang pagsusuri ni Avi at tumango. "Mukhang naligaw siya sa pamilya niya. Dalhin natin siya sa istasyon ng pulis para makontak natin ang pamilya niya."
Matapos magsalita, biglang hinawakan siya ng batang babae.
Nang tingnan siya ni Avi, nakita niyang umiiling ito at maluha-luha ang mga mata, na parang malapit nang maiyak.
Ayaw na ayaw ng bata na magpunta sa pulisya.
Naantig ang puso ni Avi sa kaawa-awang itsura ng bata.
Pero wala siyang ibang magawa. Napakabata pa ng bata, at kung hindi ito agad dalhin sa pulisya, baka pagbintangan siyang nangdukot.
Napabuntong-hininga si Avi.
"Hindi tayo pupunta sa pulisya, okay?"
Yumuko siya at kinausap ang bata, "Alam mo ba ang number ng mga magulang mo? Tatawagan ko sila para sunduin ka."
Sa narinig, tumigil ang bata sa pag-iling at parang nalungkot ang mga mata nito.
Habang hinihintay ang sagot ng bata, iniisip na baka hindi nito alam, handa na sana siyang dalhin ito sa pulisya, nang biglang kumilos ang bata.
Kinuha ng bata ang isang ballpen at maliit na papel sa bulsa, sinulat ang isang number at "Daddy," saka inabot ang papel kay Avi.
Kinuha ito ni Avi, itinipa ang number ng ama ng bata at pinindot ang tawag.
"Ang tahimik talaga niya, siguro nga pipi siya" bulong nina Dane at Dale
Tumigil si Avi, tiningnan ang dalawang anak, at pinaalalahanan sila, “Don’t tell that words again to her. Okay?”
Biglang tumuwid ng tayo ang dalawa at ngumiti nang may pagsisisi sa bata.
Tumingin ang batang babae sa kanila at walang malay na lumapit nang konti kay Avi, mahigpit na hawak ang laylayan ng damit niya.
Nang hindi na siya makatingin, kinumpirma ni Avigail ang number at pinindot ang dial button...
Sa Villafuerte de mansion,
Pumasok si Dominic sa loob ng bahay na seryoso ang mukha. "Nakita na ba si Skylei?"
Lumapit ang mayordoma na may pag-aalala sa mukha at sinabi, "Hindi pa po, wala pa ring balita tungkol sa batang babae."
Kasabay ng pagkakasabi niya, parang naramdaman niya ang mabigat na presensya ng batang amo.
Ang kanyang mukha ay malamig at mabagsik, at ang mga kilay ay nakakunot.
Hinahanap na nila ang lahat ng puwedeng paghanapan.
Saan pa kaya makikita ang batang iyon?
May nangyari na nga kaya sa kanya?
Nang maisip ito, bumalot ang mabigat na aura kay Dominic na tila gustong wasakin ang lahat.
Biglang dumating ang isang babaeng maganda ang makeup na nagmamadali, "Dom, totoo bang nawala si Lei? Nahanap niyo na ba siya?"
Si Lera Gale,
Ang babaeng minsan na niyang gustong pakasalan!
Pero ngayon, nang makita niya ito, kumalma ang mukha niya at sinabi, "Hindi pa natatagpuan! Dumating ka na rin lang, gusto ko sanang tanungin, ano ba ang sinabi mo kay skylei kaninang hapon? Bakit siya biglang lumayas?"
Napanganga si Lera sa tanong niya, at napatingin nang gulat, "Dominic, ano bang ibig mong sabihin? Pinaghihinalaan mo bang may ginawa ako kay Leilei?"
Bahagyang nasaktan ang ekspresyon niya, "Wala akong ginawa! Kung di man alam ng iba, ikaw dapat ang nakakaalam, di ba? Matagal ko nang tinituring na anak si Skylei. Kahit malamig ang pakikitungo niya sa akin, lagi kong sinusubukang maging mabait sa kanya. Kaya wag mong sabihin sa akin na pinalayas ko siya!"
Habang sinasabi niya ito, mukhang malapit na siyang maiyak at mukhang inosente.
Pero sa loob ng kanyang isip, gusto niyang hindi na sana bumalik ang pipi na iyon!
Kanina, may sinasabi siya sa bata na baka hindi maganda, at sinabihan itong kapag ikinasal siya kay Dominic, magkakaroon ng mas maraming cute na kapatid.
Dahil doon, baka hindi na siya magustuhan ni Dominic!
Dahil pipi at walang kuwenta ang batang iyon, wala siyang silbi...
At hindi niya inaasahan na aalis ang bata sa bahay!
Sana nga mawala na ito sa landas niya!
“Dale! Dane!” Sa wakas ay napangiti rin si Skylie. Halata ring sabik sina Dale at Dane na muling makita si Skylie. Naupo ang mga bata at tinitigan ang isa’t isa na para bang ngayon lang sila nagkita.Maya-maya, napakunot ang noo ni Dale. “Hindi ba maayos ang pag-aalaga sa’yo ni Mr. Villafuerte? Parang pumayat ka.” Kita na hindi na kasing-chubby ng dati ang mga pisngi ni Skylie.Pagkarinig noon, kinurot ni Skylie ang sariling pisngi at ngumiting cute. Bahagya niyang ikiniling ang ulo na parang nag-iisip bago marahang sumagot, “Siguro kasi medyo down ang pakiramdam ko.”Nag-alala ang mga bata at napatingin sa kanya. “Sinasaktan ka ba ni tito?” Pero nang dumating sina Dale at Dane, gumaan ang loob ni Skylie at halos hindi mapigilan ang ngiti.Inilabas niya ang dila nang pilyo. “Kasi hindi ko kayo at si tita nakikita.” Napalagay si Daddy sa akin kaya hindi niya ako ginagalit!Nakahinga nang maluwag sina Dale at Dane sa sagot niya. Hindi napigilan ni Dane na magtanong, “Sabi ni teacher lil
Tahimik na umiiyak si Skylie sa buong biyahe pabalik sa Villafuerte main residence. Samantala, nakalmado na ni Luisa ang sarili. Sumakit ang dibdib niya nang makita niyang humahagulgol si Skylie.“Hindi naman talaga ako galit sa’yo. Tinakot lang kita. Huwag ka nang umiyak.” Pero hindi pa rin kumbinsido si Skylie. Pinagdikit niya ang mga labi habang tuloy-tuloy na gumugulong ang malalaking luha sa pisngi niya.Wala nang nagawa si Luisa kundi subukang lambingin siya. Pero lalo lang lumala—mamaga na ang mga mata ni Skylie sa kaiiyak.Dahil nag-aalala, dumating si Dominic pagkagaling sa trabaho para kamustahin si Skylie. “Bakit ba ganyan ka umiyak?” Napakunot-noo siya nang makita ang namamagang mata ng bata.Hindi napigilan ni Luisa ang makaramdam ng pagkakasala. “Bago pa kasi sa kanya ang paligid. Isang araw pa lang naman. Masasanay din siya.” Pagkarinig niyon, tiningnan ni Dominic si Skylie na may halong pagdududa.Siya mismo ang naghatid noon kay Skylie sa kindergarten. Dahil sa autism
Noong Lunes, personal na inihatid ni Luisa si Skylie sa bagong kindergarten. Hindi naman gano’n kalayo sa dati ang karangyaan ng bagong paaralan; ang pinagkaiba lang ay ang mga guro at kaklase.Gayunpaman, masaya si Luisa sa naging desisyon niya. “Sa wakas, malayo na ang apo ko sa mga anak ni Avigail. Makakahanap din naman siya ng mga bagong kaibigan dito.”Sa sobrang pagkaabala ni Luisa sa pag-iisip para sa kinabukasan ni Skylie, nakalimutan niyang isipin ang nararamdaman ng bata. Pagkakabigay niya kay Skylie sa guro, agad siyang tumalikod at umalis.Napakunot ang noo ng guro nang makita ang luhaang mukha ni Skylie. Karamihan sa mga batang pumapasok dito ay galing sa mayayaman o makapangyarihang pamilya kaya’t kailangan silang pakitunguhan nang maingat. Mas lalo na ang mga magulang—mas mahirap silang kausapin kaysa sa mga bata. Kapag nalaman nilang umiiyak ang anak nila sa kindergarten, baka kinabukasan tanggal na siya sa trabaho.Dahil doon, mabilis na lumuhod ang guro para kausapin
Nagpapalit ng benda sina Dale at Dane nang biglang tumunog ang telepono ni Avigail. Nang makita ng mga bata ang pangalan sa screen, kumislap agad ang mga mata nila.Kabila, nanlabo ang mga mata ni Avigail. Ang tanging usapan lang nila ni Dominic ngayon ay tungkol sa pagkakasugat ng mga bata. Kung wala nang ibang pangyayari, siguradong tumatawag ito dahil may nahanap siya tungkol sa insidente. Iniisip niya kung nalaman na ba nito kung sino ang may sala.“Mommy,” pag-uudyok ni Dane. “Tumatawag si tito Dominic!”Napabalik sa wisyo si Avigail at ngumiti sa mga bata. “Mhm. Aakyat muna ako para sagutin ‘to. Ingatan n’yo muna ‘yung sugat n’yo, ha?”Nanghinayang ang mga bata na hindi sa harap nila sasagutin ni Avigail ang tawag. Hindi naman napansin ni Avigail ang mga itsura nilang dismayado habang umaakyat siya papunta sa study.“Na-check ko na ‘yung kaso. Totoo, may nagpa-bribe sa kanila. Pero hindi ko pa rin alam kung sino,” ani Dominic pagkapick up pa lang ni Avigail ng tawag.Nanigas ang
Bahagyang kumunot ang noo ni Dominic, dama niyang mahalaga ang susunod na sasabihin ni Avigail. Pero tumahimik si Avigail nang matagal. Sa huli, bigla na lang niya tinapos ang usapan. “Hihintayin ko na lang ang balita mo, Mr. Villafuerte.”Nanatili ang inis ni Avigail kahit matapos ang tawag. May bigat sa dibdib niya, alam niyang bawat salitaan nila ni Dominic ay parang laban. Pero agad bumalik sa isip niya sina Dale at Dane. Kailangan niyang unahin ang kaligtasan ng mga bata.Habang naglalakad siya sa sala, samu’t saring iniisip ang naglalaro sa isip niya. Naisip pa niyang tawagan ang pulis pero ipinagpaliban muna. Nangako si Dominic na siya ang kikilos at gusto niyang pagbigyan ito kahit ngayon lang.Samantala, nakasandal si Dominic sa upuan, mabigat ang isip sa natuklasan. Hindi maalis ang kaba na may gustong sumalakay sa mga bata. Kahit gaano pa ka-tensiyonado ang relasyon nila ni Avigail, hindi niya kayang balewalain na inosente sina Dale at Dane at hindi dapat nadadamay sa gulo.
“Mommy…” Nakayakap ang mga bata sa tuhod ni Avigail, halatang kabado. “Ayos lang kami, Mommy! Huwag ka nang mag-alala.” Ngunit lalo pang dumilim ang ekspresyon ni Avigail habang tinitingnan ang mga sugat sa kanilang mga braso.“Alam kong miss na miss n’yo si Sky at hindi ko kayo sinisisi. Pero tingnan n’yo ang mga sugat ninyo! Bakit ninyo ako niloko?” Kita niya na hindi ito simpleng pagkakadapa lang. At halos imposibleng pareho silang madapa nang sabay.Nang makita nilang malapit nang maiyak ang ina, napatingin nang may pagkaguilty si Dane kay Dale at mahina ang boses na nagkwento, “May nasalubong kaming mas matatandang bata sa daan, hinabol nila kami.”Nagpatuloy siya, “Buti na lang nando’n si Dale para ipagtanggol ako, kaya nakauwi kami agad.”Nang sa wakas ay nagsabi na ng totoo si Dane, pinasan naman ni Dale ang sisi sa sarili. “Kung may dapat sisihin dito, ako ‘yon, Mommy. Ako ang nagyayang lumabas si Dane.”Lalong dumilim ang tingin ni Avigail. “Bakit kayo hinabol? May tangka ba