FAKE LOVE #3

FAKE LOVE #3

“แค่นางบำเรอน่าจะเหมาะกว่า!”

“พี่คิน!” เอวาตะคอกใส่ชายหนุ่มด้วยความโมโห “เชิญพี่ลงไปฉลองกับงานแต่งของตัวเองเถอะค่ะ และไอ้ตำแหน่งเจ้าสาวใครอยากได้ก็เอาไปเพราะตอนนี้เอวารู้สึกขยะแขยงมันเต็มทน!”

“ขยะแขยง? หึ ขยะแขยงงั้นหรอ นึกว่าจะอยากได้ตำแน่งเจ้าสาวจนตัวสั่นซะอีก แต่ก็อย่างที่บอก อย่างเธอบางทีนางบำเรอยังสูงไปเลย”

“เอวาก็รู้สึกขยะแยงพี่เหมือนกันนั่นแหละ”

“ดีเลย ความรู้สึกแบบนี้แหละมันฉันชอบ มันสะใจดี” คินแสยะยิ้มแล้วลากหญิงสาวเข้าไปในโซนของห้องนอนแล้วรั้งหญิงสาวมากอดไว้จากทางด้านหลังก่อนจะกระซิบลงข้างหู “เมื่อคืนฉันกับเจ้าสาวลองเตียงไปก่อนแล้ว นุ่มใช้ได้เลยนะ”

“หยุด!” เอวาหันไปตวาดใส่ชายหนุ่มเมื่อมองไปยังเตียงที่เต็บไปด้วยรอยยับ และผ้าห่มที่ยังกองอยู่กับพื้น ภาพตรงหน้าทำให้หญิงสาวเดาได้ไม่อยากว่าเตียงนี้คงผ่านบทรักเร่าร้อนของทั้งคู่มา

“เธอเป็นนางบำเรอคนแรกเลยนะที่ฉันอนุญาตให้ลองเตียงเดียวกับเจ้าสาวของฉัน” คินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาพร้อมกับมือที่เลื่อนลูบไล้ไปที่สะโพกมน

“พี่คิน ฮึก สารเลว!” เอวาสะบัดตัวจากชายหนุ่มแต่กลับถูกคว้าแขนแล้วเหวี่ยงขึ้นไปบนเตียงอย่างง่ายดาย

“ใช่ ฉันมันสารเลว” คินขึ้นมาคร่อมบนตัวเอวาไว้ในขณะที่มือค่อยๆปลดกระดุมเสื้อตนเองช้าๆ “และไอ้สารเลวนี้แหละที่จะเป็นผัวของเธอ”

“พี่คิน อย่ามาทำอะไรเลวๆกับเอวานะ กรี๊ดด! ปล่อย พี่คินบอกให้ปล่อย!”

คินแสยะยิ้มอย่างไม่สะทกสะท้านพร้อมกับมือที่ค่อยๆเลื่อนเข้าไปในเดรสยาวจนจะถึงชุดชั้นใน

“ปล่อย! พี่คินปล่อยเอวานะ กรี๊ดดด!”

พรึ่บบ!

.

.

เอวาลืมตาตื่นขึ้นมาจากสัมผัสไอเย็นของเครื่องปรับอากาศที่เคลื่อนมาปะทะกับใบหน้าและความเจ็บที่ข้อมือขวาของตนเอง “โอ้ย...” หญิงสาวร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวดเมื่อสัมผัสได้ว่ามีอะไรบางอย่างผูกมัดข้อมือเธอไว้แน่น “กุญแจมือ”

เอวานั่งตั้งสติมองไปรอบๆห้องที่เงียบสงบก่อนจะก้มลงสำรวจร่างกายตนเองและถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ ดวงตากลมโตกวาดสายตามองไปรอบๆและพบว่ามือขวาของตนเองถูกใส่กุญแจมืออยู่บริเวณหน้าต่างบานใหญ่ที่สามารถมองเห็นงานได้ล่างได้ชัดเจน “นี่ฉันรักคนหรือซาตาน ฮึก ทำไมเค้าถึงได้ใจร้ายขนาดนี้”

“ก็ดี เหมาะสมกันดี” ร่างบางมองไปยังคู่บ่าวสาวที่กำลังยืนฉลองอยู่บนเวทีที่เธอเป็นคนเลือกสรรทุกอย่างเองทั้งหมด ในงานๆนี้เธอเป็นคนเลือกทุกอย่างด้วยตัวเอง แม้กระทั่งชุดที่เจ้าบ่าวใส่ก็เป็นชุดที่เธอเป็นคนออกแบบเอง “ทำไมถึงโง่แบบนี้เอวา ทำไมถึงไม่เอะใจอะไรเลยสักอย่าง” หญิงสาวนั่งหันหลังให้กับกระจกบานใหญ่พร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาไม่ขาดสายและหัวใจที่แตกสลายซ้ำแล้วซ้ำเล่า....

“คุณหนู”

“พี่ธี” เอวาเอ่ยเรียกลูกน้องคนสนิทของคินด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน “พี่ธีปล่อยเอวาไปได้มั้ยคะ นะคะ เอวาไหว้”

“ผมขอโทษครับคุณหนู” ธีระเอ่ยด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด “ผมไม่สามารถทำแบบนั้นได้”

“เอวาผิดอะไร” เอวาเอ่ยกับชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ “เอวาอยากรู้ว่าเอวาผิดอะไร ทำไมพี่คินถึงต้องทำกับเอวาขนาดนี้ เพราะเรื่องคุณลุงหรอคะ ฮึก เอวาก็รักคุณลุงมากเหมือนกัน เอวาก็เสียใจแต่ทุกอย่างมันคืออุบัติเหตุ ทั้งเอวาทั้งพี่คินเราไม่มีใคร ฮึก ไม่มีใครรู้ความจริงเลย ทำไมพี่คินคิดว่าคุณพ่อเป็นคนทำล่ะคะ”

“...”

เอวาร้องไห้ราวกับคนใจจะขาดเมื่อนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา “แสดงว่าที่ผ่านมา พี่คิน ฮึก พี่คินไม่เคยรักเอวาเลยใช่มั้ยพี่ธี”

“คุณหนู...”

แกร๊ก!

“อุ้ยย!” หญิงสาวในชุดเจ้าสาวเปิดประตูเข้ามาในห้องและมองเอวาด้วยสีหน้าตกใจ

“ไม่ต้องตกใจ” คินโอบเอวสาวสวยไว้ในอ้อมแขน “ก็แค่ของเล่นชิ้นใหม่ ผมบอกคุณแล้วหนิ”

“ค่ะ ไม่ทันได้ตั้งตัว”

“เกะกะสายตาคุณรึเปล่า?” คินหันไปถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

 “ญาแล้วแต่คุณค่ะ” ญาดาเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ

“ไม่ตอบแบบนี้แปลว่าคุณไม่พอใจแน่เลย” คินหันไปจูบแก้มภรรยาของตนเอง “ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมจัดการเอง” ก่อนจะหันไปคุยกับลูกน้องคนสนิท “พาออกไปให้พ้นหน้ากูที”

“ครับนาย” ธีระพยักหน้ารับ รีบไขกุญแจมือให้เอวาแล้วประคองหญิงสาวผ่านหน้าเจ้านายตนเองที่ทำเสมือนว่าเอวาเป็นธาตุอากาศ

“หมดหน้าที่ของเธอแล้ว” น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยขึ้นทันทีที่ประตูปิดลง “ออกไปซะ”

“ค่ะ” ญาดาพยักหน้ารับอย่างว่าง่ายแล้วรีบเดินออกจากห้องไปตามคำสั่งของชายหนุ่ม

.

.

“เดี๋ยวผม...”// “ไม่ต้องค่ะ” เอวาเอ่ยแทรกขึ้น “เอวากลับเองได้ ขอบคุณมากนะคะ”

“แต่ผมว่า...”

“ถ้าผ่านเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนหน้ามานี้มาได้ เอวาว่าเรื่องอื่นไม่ใช่ปัญหา แค่พาตัวเองกลับบ้านเองค่ะ สบายมาก” เอวายกมือปาดน้ำตาที่ยังคงไหลลงมาไม่ขาดสาย “ขอบคุณนะคะที่เดินลงมาส่ง” ก่อนที่ตอนเองจะเดินช้าๆออกมายังหน้าโรงแรมอย่างไร้เรี่ยวแรงเพื่อพาร่างกลับกลับไปที่บ้าน

-1 ชั่วโมงต่อมา-

“คุณหนู ว๊าย! คุณหนู!” แม่บ้านเอะอะโวยวายด้วยความตกใจเมื่อเห็นเอวาเดินเข้ามาราวกับคนไร้วิญญาณ “ทำไมหน้าซีดแบบนี้ล่ะคะ”

“เอวา”

เอวาเงยหน้ามองหญิงวัยกลางคนที่มองมาที่เธอด้วยแววตาตกใจ “อาอร”

“เกิดอะไรขึ้นลูก”

“อาอรช่วยเอวาด้วย ฮืออ ช่วยด้วย” เอวาปล่อยโฮและทรุดลงกับพื้นอย่างหมดแรง “หนูไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวจริงๆ”

“ไม่เป็นไรลูก ไม่ไหวก็พอ กลับมาบ้านเรานะ ไม่เป็นไร” อรวรรณเดินเข้ามากอดหลานสาวตนเองไว้แน่น “อาอยู่นี่แล้ว เอวาไม่ต้องกลัวนะลูก”

เอวาทิ้งตัวลงในอ้อมกอดของอาสาว อย่างน้อยการกลับมาที่นี่ก็เสมือนพื้นที่ที่ปลอดภัยของเธอ พื้นที่ที่ไม่มีคนใจร้ายแบบคิน...

.

.

“เอวา”

“...”

“อาขอเข้าไปได้มั้ยลูก”

“ได้ค่ะคุณอา เข้ามาได้เลยค่ะ เอวาไม่ได้ล็อค”

อรวรรณเปิดประตูพร้อมกับส่งยิ้มให้หลานสาว “อาเอาคุกกี้กับนมอุ่นมาให้”

“ขอบคุณค่ะ” เอวาฝืนยิ้มแล้วหยิบคุ้กกี้ขึ้นมาทาน “อร่อยจังเลยค่ะ ทานคุ้กกี้ที่ไหนก็ไม่อร่อยเท่ากับคุ้กกี้ที่คุณอาอบเอง”

“ปากหวานจังเลยนะหลานสาวคนสวย” อรวรรณเอามือลูบพวงแก้มหลานสาวอย่างอ่อนโยน “อาอบไว้เผื่อให้หนูไปทานที่คอนโดด้วยนะ ฝากให้คินด้วย”

“...”

“เอวา เป็นอะไรรึเปล่าลูก บอกอาได้นะ” อรวรรณถาหลานสาวที่ซึมลงอย่างเห็นได้ชัด “ทะเลาะกับคินหรอ”

“ไม่มีอะไรค่ะ” เอวาส่ายหน้า “เอวาแค่รู้สึกเหนื่อย เลยอยากกลับบ้าน”

“ทีหลังถ้าจะกลับบ้านโทรมาบอกนะ เดี๋ยวอาให้คนไปรับ กลับมาเองดึกๆแบบนี้ไม่ได้นะลูก”

“ค่ะ ขอโทษค่ะคุณอา”

“เหนื่อยก็พักนะลูก”

“ค่ะ” เอวายิ้มตอบ “ไม่เป็นไรค่ะคุณอา ไม่ต้องคิดมากนะคะ เอวาโอเค”

“แต่ถ้ามีอะไรบอกอานะลูก”

“ค่ะ” เอวาพยักหน้ารับ “แค่ได้ทานคุ้กกี้ของคุณอาเอวาก็ชื่นใจแล้วค่ะ”

“ไม่ต้องมาอ้อนอาเลย ไปนอนได้แล้ว”

“ค่ะ เอวาว่าจะไปนอนห้องคุณพ่อ”

“เอาสิลูก คุณพ่อเค้าน่าจะคิดถึงหนู”

“งั้นเอวาไปนอนนะคะ ฝันดีนะคะคุณอา ขอบคุณสำหรับคุ้กกี้แสนอร่อยนะคะ”

“จ้าลูก” อรวรรณจูบหน้าผากหลานสาวแล้วเดินออกจากห้องไป

เอวามองประตูที่ปิดลงแล้วเดินไปคว้าหมอนของตนเองแล้วเปิดประตูออกไปยังห้องของพ่อตนเอง ร่างบางค่อยๆเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของอนันต์อย่างเบามือเพราะกลัวจะรบกวนพยาบาลเวรกลางคืน “ขอโทษที่เข้ามาดึกๆนะคะ”

“ตามสบายนะคะ” พยาบาลยิ้มตอบแล้วลุกเดินออกจากห้องไป

เอวายิ้มตอบแล้วนั่งลงข้างเตียงคนไข้ที่มีชายวัยกลางคนนอนหลับไม่ได้สติตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุวันนั้น “คุณพ่อ...”

“...”

“คุณพ่อตื่นขึ้นมาคุยกับเอวาได้มั้ยคะ ตอนนี้เอวาต้องการคุณพ่อที่สุดเลย”