FAKE LOVE #7

FAKE LOVE #7

“เรียกบริษัทฯตกแต่งภายในมาหน่อยนะ กูอยากปรับอะไรหลายอย่างเลย” คินพูดกับลูกน้องคนสนิทอย่างจงใจให้หญิงสาวที่เดินตามมาด้านหลังได้ยินด้วย “ของเก่าๆ มันถึงเวลาต้องโละทิ้งได้แล้ว เก็บไว้ก็ไม่มีค่าอะไร”

“ได้ครับนาย” ธีระพยักหน้ารับแล้วเดินนำไปเปิดประตูให้เจ้านายตนเอง “เชิญครับ” แล้วหันไปส่งยิ้มให้เอวาเล็กน้อย “เชิญครับคุณ...”

“ใครจ่ายเงินเดือนให้มึง” คินเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตรงกลางห้องประชุม “ว่าไง กูถามว่าใครจ่ายเงินเดือนให้มึง”

“นายครับ” ธีระตอบด้วยสีหน้าสงสัย

“แล้วมึงไปรับใช้คนอื่นทำไม” คินปรายตาไปมองเอวา “จะยืนอีกนานมั้ย? ฉันมีอย่างอื่นจะต้องไปทำต่อนะ” ก่อนจะหันไปสบตากับธีระ “มึงไปเรียกวิศวกรแต่ละโปรเจ็กท์ที่บริษัทฯนี้ถืออยู่มาพบกู กูให้เวลา 5 นาที ถ้าใครไม่พร้อมก็ไล่แม่งออกไปให้หมด”

“ครับนาย” ธีระพยักหน้ารับด้วยสีหน้าลำบากใจแต่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี

“พี่นัดคุยกับผู้ถือหุ้นไม่ใช่หรอคะ แล้วอยู่ดีๆจะมาเปลี่ยนมานัดหัวหน้าโครงการ แบบนี้ใครมันจะตั้งตัวทันล่ะ”

“ฉันเป็นเจ้าของบริษัทฯ” คินยิ้มแล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ “ฉันจะทำอะไรก็ได้”

“พี่คิน ไม่ควรสูบบุหรี่ในห้องประชุมแบบนี้นะคะ”

คินพ่นควันบุหรี่แล้วมองหน้าเอวาอย่างท้าทาย “แล้วไง ใครจะทำอะไรฉัน?”

“...” เอวายืนเงียบแล้วเดินไปกระแทกแฟ้มลงบนโต๊ะด้วยสีหน้าไม่พอใจ “แล้วเอวาต้องเข้าประชุมอยู่มั้ยคะ”

“ฉันสั่งให้ทำอะไรก็ทำแบบนั้นแหละ” คินเอ่ยเสียงนิ่ง “นางบำเรอแบบเธอ อย่าออกความคิดเห็นเยอะมันเปลืองพื้นที่ในสมองของฉัน”

“มันก็แค่ครั้งเดียวเท่านั้นแหละ” เอวาจ้องหน้าคินอย่างไม่ยอม “ถือว่าทำทานให้หมามันล่ะกัน”

คินพยักหน้ากวน “ใจบุญจังเลยนะ เพราะทำทานนี่เองรสชาติมันถึงได้จืดชืดน่าเบื่อขนาดนั้น แต่ก็เอาเถอะ ของฟรีมันก็แบบนี้”

“สารเลว”

“ใช่ ฉันสารเลว แล้วยังไง” คินหยักไหล่ “เธอจะทำอะไรฉัน หื้ม หน้าอย่างเธอจะทำอะไรฉันได้ แค่ฉันสร้างภาพว่ารักผู้หญิงแบบเธอก็เชื่อจนแทบจะถอนตัวไม่ขึ้น ไง ลืมไปแล้วหรอว่าฉันนี่แหละพี่คินที่แสนดีของเธอ”

“พี่คินคนนั้นเค้าตายไปจากใจฉันแล้ว”

“ดีแล้ว ถ้าเป็นแบบนั้นฉันก็ยินดีด้วย เพราะเธอจะไม่มีทางได้มันคนนั้นกลับคืนมา”

“...”

“ถ้าอยากจะโกรธ ก็โกรธตัวเองที่เกิดมาเป็นรูปมัน” คินมองไปที่อนันต์ด้วยแววตาโกรธแค้น

“ถ้าเอวาจะโกรธ เอวาจะโกรธตัวเองที่โง่”

“...”

“โง่ที่มองคนแบบพี่ผิดไป!”

เอวาจ้องหน้าคินอย่างไม่ยอมก่อนจะเปลี่ยนเป็นมองไปทางอื่นเมื่อหัวหน้าวิศวะกรทยอยกันเดินเข้ามาในห้องประชุมด้วยความรีบร้อน

“ขออนุญาตครับ”

“เชิญครับ” คินพยักหน้าแล้วผายมือไปที่โต๊ะ “ขอโทษที่นัดแบบเร่งด่วนนะครับ ผมต้องการทราบความคืบหน้าของแต่ละโครงการแบบเร่งด่วนเพื่อที่ทีมงานของผมจะได้ทำงานถูก”

“ทีมงาน?” หนึ่งในวิศวกรถามขึ้นด้วยความสงสัย

“ครับ” คินพยักหน้ารับ “ผมขอแจ้งทุกท่านตรงนี้เลยนะครับว่าต้องแต่วันนี้เป็นต้นไป ทีมงานของผมจะเข้าไปควบคุมการทำงานของแต่ละโครงการ รวมถึงงบประมาณทั้งหมด” ชายหนุ่มหันไปมองหน้าเอวา “และจะมีการประเมินทุกเดือน ถ้าไซต์งานไหนไม่เข้าเป้าหมายเกณฑ์การประเมินความคืบหน้า วิศวกรเจ้าของโครงการต้องเป็นคนรับผิดชอบ”

“รับผิดชอบยังไง” เอวาสบตาชายหนุ่ม “แต่ละหน้างานมีปัญหาต่างกัน บางปัญหาแก้ได้ทันที บางปัญหาต้องใช้เวลา และบางครั้งบางปัญหาต้องใช้ความร่วมมือกับหลายหน่วยงาน แล้วทำไมหัวหน้าโครงการต้องรับผิดชอบคนเดียว”

“ถ้าควบคุมและจัดการปัญหาไม่ได้ จะเรียกว่าหัวหน้าหรอ?”

“...”

“คนเป็นหัวหน้าต้องแก้ปัญหาทุกอย่างได้ ไม่อย่างงั้นจะมีไว้ทำไม”

“แต่...”// “ผมในฐานะประธานบริษัทฯขอยึดกฎตามนี้ล่ะกันนะครับ” คินเอ่ยแทรกขึ้นพร้อมกับกวาดสายตามองวิศวกรแต่ละคนด้วยแววตาดุดัน “หวังว่าทุกคนจะเข้าใจและทำตามกฎของบริษัทฯอย่างเคร่งครัดนะครับ ยังไงผมขอทราบความก้าวหน้าของโครงการแต่ละโครงการสั้นๆ เริ่มจากคุณเลยครับ” คินผายมือไปยังวิศวกรท่านหนึ่ง “เชิญครับ”

“ครับ” วิศวกรคนดังกล่าวพยักหน้ารับแล้วลุกขึ้นไปนำเสนอความก้าวหน้าของงานด้วยความคล่องแคล่ว

-หนึ่งชั่วโมงต่อมา-

“ขอบคุณทุกคนมากนะครับ วันนี้ขอบคุณมากแล้วผมจะนัดประชุมกับทุกท่านอีกครั้ง” คินพูดพร้อมกับมองไปยังวิศวกรคนกนึ่งที่เดินเข้ามาหาเอวาด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก

“เกิดอะไรขึ้นเอวา”

เอวาให้ไปมองชายหนุ่มคนดังกล่าวพร้อมกับฝืนยิ้มให้ “เอาไว้เอวาไปหาที่บ้านนะ ค่อยคุยกัน”

“งั้นเย็นนี้พี่รอ กลับพร้อมกัน”

“ค่ะ” เอวาพยักหน้ารับพร้อมกับเก็บของบนโตะแล้วทำท่าจะเดินออกจากห้องไป

“คุณเอวารินทร์”

หญิงสาวชะงักนิ่งแล้วหันไปเผชิญหน้ากับคิน “คะ?”

“อย่าเพิ่งไป”

“มีอะไรอีก เอวา...”

“บอกว่าอย่าเพิ่งไปก็คืออย่าเพิ่งไป” คินเอ่ยเสียงดุ “จะถามอะไรนักหนา มันน่ารำคาญ”

เอวายืนนิ่งมองเหล่าวิศวกรที่กำลังทยอยเดินออกแจนคนสุดท้ายปิดประตูห้องประชุมลง “มีอะไร”

“มานี่” คินพูดพร้อมกับสงสัญญาณให้หญิงสาวมายืนตรงหน้า “อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำ”

เอวาชักสีหน้าไม่พอใจแต่ก็จำยอมเดินเข้าไปหาชายหนุ่มแต่โดยดี “มีอะไร?”

“พูดกับฉันดีๆ” คินพูดพร้อมกับรั้งเอวหญิงสาวเข้ามาใกล้จนร่างบางเซล้มลงมาบนตักของตนเอง “ว๊าย! พี่คิน!”

“จะโวยวายทำไม” คินเอ่ยขึ้นพร้อมกับแสยะยิ้มเมื่อเห็นหญิงสาวทำหน้าตาตกใจเมื่อถูกตนเองอุ้มขึ้นมานั่งคร่อมบนตัก “ฉันอยาก”