04 เลว

ย้อนมาตั้งแต่สมัยมหาวิทยาลัย

“เมื่อคืนเราต่างเมาด้วยกันทั้งคู่ ขวัญอยากให้มันจบตรงนี้” ร่างบางที่มีแค่ผ้าห่มปกปิดร่างกายเอ่ยบอกชายหนุ่มที่กำลังคีบบุหรี่พ้นควันออกมาอยู่ที่ระเบียงห้อง เมื่อคืนเพื่อนกลุ่มเธอและเขาชวนกันออกมาดื่มสังสรรค์ด้วยความเมามากเธอเลยไม่รู้ว่าตัวเองพลาดมานอนกับเขาได้เธอไม่แต่จะจำได้ว่าเธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง

“ฉันไม่ได้เมา” ร่างหนาทิ้งบุหรี่ในมือแล้วเดินเข้ามายังห้องตอบเธอหน้านิ่ง

“พี่ทำแบบนี้ได้ไงว่ะ พี่ก็รู้ว่าขวัญมีแฟนแล้ว” ร่างบางโวยวายออกมาเมื่อรู้ว่าเขามีสติครบทุกอย่างแต่ยังทำแบบนี้ทั้งที่เธอมีแฟนอยู่แล้ว

“นั้นมันปัญหาของเธอ”

“เหอะ พี่แม่งเห็นแก่ตัวว่ะ” ร่างบางขำในลำคอแล้วมองหน้าเขานิ่ง

“อย่ามาทำหน้าแบบนี้ใส่ฉัน” เขาเดินมาบีบปากเธอแววตาแข็งกร้าว ไม่เคยมีใครเคยขัดใจหรือปฏิเสธมาเฟียอย่างเขาได้ยกเว้นเธอที่กำลังทำท่าอวดดีใส่เขา

“เอ็บอะ!!! (เจ็บนะ)” เธอพยายามปัดมือหนาออกน้ำใสๆ เริ่มไหลออกมาจากแววตาคู่สวยเพราะความเจ็บที่เกิดจากแรงบีบของมือใหญ่

“หึ สำออย” เขาปล่อยแก้มนวลให้เป็นอิสระ ร่างบางเอามือมาลูบแก้มของตัวเองบรรเทาความเจ็บ

“ไปเลิกกับมันสะ!” ร่างหนาออกคำสั่งเสียงแข็งแก่เธอ

“เลิกกับใคร พี่หมายถึงอะไร” เธอเงยหน้ามามองเขาแล้วถามออกไปอย่างไม่เข้าใจ

“ฉันไม่ชอบพูดซ้ำ”

“เรื่องของพี่ ขวัญไม่เข้าใจ ขวัญไม่ทำ!” เธอเอ่ยตอบกลับเขาด้วยเสียงแข็งเหมือนกันพลางลุกเดินลงมาจากเตียงด้วยความทุลักทุเล เก็บเสื้อผ้าที่กระจายเกลื่อนอยู่เต็มพื้นด้วยขาสั่นไหวเพราะเมื่อคืนนับว่าเป็นครั้งแรกของเธอ ตั้งแต่ที่คบกับแฟนมามากสุดเธอแค่จูบกันเท่านั้นไม่เคยมีอะไรกันด้วยเพราะไม่มั่นใจในความสัมพันธ์แต่กลับต้องมาเสียให้ผู้ชายอย่างเขาเพราะความเสียสติจากแอลกอฮอล์

“ไม่มีใครเคยปฏิเสธฉัน” ร่างหนาเดินกอดอกยืนขวางเธอไม่ให้เดินเข้าห้องน้ำ

“ทำไมขวัญต้องเลิก ขวัญ แค่ พลาด ถอยออกไปค่ะ” เธอเน้นย้ำทีละคำให้เขาแล้วเดินเลี่ยงไปอีกทาง

“ฉันไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร” แววตาเริ่มแข็งกร้าวเริ่มก่อขึ้นอีกครั้ง

“มันจะไม่มีทางเกิดขึ้นรอบที่สองแน่”

“ถ้าฉันไม่เบื่อเธอก็ปฏิเสธฉันไม่ได้”

“...”

“เลือกเอาว่าจะไปเลิกกับมันดีๆ หรือจะให้ฉันฆ่ามัน” เขาดึงมือเธอจนร่างบางขยับไปตามแรงแนบชิดกับตัวเขาแล้วสื่อแววตาที่ไม่ได้บ่งบอกว่าแค่ขู่แต่เขาสามารถทำได้ทุกอย่างตามที่เขาต้องการซึ่งไม่มีใครเคยปฏิเสธเขาได้แม้กระทั่งเธอ

“พี่มันเลว” เธอพ้นคำว่าเลวใส่หน้าเขาไม่เคยคิดว่าชายหนุ่มหน้าหวานจะใจคอโหดเหี้ยมได้ขนาดนี้

“หึ ฉันเลวมากกว่าที่เธอคิดอีก ไปเลิกกับมันสะ อย่าหาว่าฉันไม่เตือน” ร่างหนาพูดจบแล้วสะบัดมือเธอเดินเปิดประตูออกจากห้องของเขาไป

“ฮึก ฮืออ” เธอปล่อยโฮนั่งทรุดลงกับเตียงใหญ่ราวกับคนหมดแรง

ร่างบางร้องไห้สักพักแล้วรีบเช็ดน้ำตาพาตัวเองไปอาบน้ำ แล้วมานั่งดูสภาพตัวเองอยู่หน้ากระจกที่มีรอยแดงเป็นจ้ำๆ เต็มลำคอยิ่งชุดของเธอเป็นชุดเกาะอกผิวขาวนวลมันทำให้เห็นรอยชัดเจนมากขึ้น เธอเปิดกระเป๋าตัวเองแล้วรีบหาเครื่องสำอางมาปกปิดรอยให้หมดแต่มันทำได้แค่ให้เลือนลางแค่นั้น ร่างบางเปิดตู้ในห้องของเขาควานหาเสื้อแขนยาวของชายหนุ่มมาใส่เพราะรับสภาพของตัวเองไม่ได้

เธอเปิดประตูออกจากคอนโดหรูขั้นสูงสุดเห็นผู้ชายสวมชุดดำยืนอยู่หน้าห้องของเธอ

“เชิญทางนี้ครับ” ชายชุดดำผายมือให้เธอแล้วเดินไปกดลิฟต์ให้ร่างบาง

“นายให้ผมไปส่งครับ” เขาเปิดประตูรถให้แล้วเอ่ยพูดกับเธอเมื่อลงมาอยู่ชั้นล่างเรียบร้อย

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันกลับเองได้” เธอเดินหนีชายชุดดำไปอีกทางแต่กลับโดนเขาดักหน้าเสียก่อน

“เชิญครับ” เขามองเธอนิ่งแล้วผายมือไปทางประตูรถอีกครั้ง ร่างบางถอนหายใจพรืดใหญ่แล้วเข้าไปนั่งในรถอย่างหลีกหนีไปไหนไม่ได้

รถหรูสีดำขับมาจอดหน้าคอนโดของเธอ ร่างบางเปิดประตูแล้วรีบลงไปทันที

“อืม ว่า” เธอตัดสินใจกดรับสายจากแฟนของเธอเมื่อเห็นว่าเขาโทรไม่รู้กี่สายแต่เธอยังไม่อยากรับเพราะรู้สึกผิดต่อชายหนุ่ม

“ทำไมรับสายช้าจัง เป็นอะไรหรือเปล่า” ปลายสายตอบเสียงหวานยิ่งเพิ่มความรู้สึกผิดให้คนฟังอย่างเธอ

“เปล่า ขวัญพึ่งอาบน้ำเสร็จ พัดมีอะไรหรือเปล่า”

“เปล่าหรอก วันนี้ไม่มีเรียนใช่มั้ย ไปดูหนังมั้ยเดี่ยวพัดไปรับ”

“ค่อยวันอื่นได้มั้ยพัด ขวัญรู้สึกไม่ค่อยสบายหน่ะ”

“อ้าวเหรอ เป็นอะไรมากมั้ยเดี่ยวพัดไปหานะ”

“ไม่ต้องหรอกพัด ขวัญทานยาแล้ว เดี่ยวก็หายแหละ”

“โอเคงั้นนอนพักนะ”

เธอกดวางสายแล้วน้ำตาคลอเบ้าพลางคิดว่าเธอต้องทำยังไงกับสถานการณ์กดดันแบบนี้ แฟนของเธอไม่ได้ทำอะไรผิดสักนิดเธอไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไปบอกเลิกเขาและที่สำคัญเธอก็รักเขาไม่น้อยไปกว่าที่เขารักเธอเลย แต่ถ้าหากเธอไม่ทำตามแฟนของเธอก็อาจจะโดนเขาฆ่าตายจริงๆ

‘ขวัญขอโทษนะพัด’ เธอมองดูรูปคู่ในโทรศัพท์แล้วเอ่ยออกไปถ้าจะมีใครผิดที่สุดคงจะเป็นเธอที่พลาดไปมีอะไรกับใครที่ไม่ใช่แฟนของตัวเอง

“ขวัญมึงเป็นไรวะ เหม่อทั้งวันเลย” พะพายเอ่ยทักเธอเมื่อเรียนวิชาในช่วงเช้าเสร็จอาจารย์พึ่งจะเดินออกไปไม่นาน

“เปล่า กูนอนน้อย” เธอเอ่ยปฏิเสธเพื่อนแล้วลุกเดินหนีออกไป

“มึงไม่ได้ทะเลาะกับไอพัดใช่ปะ” เกรซเดินมาดักหน้าเธอแล้วถามแบบจับผิด

“เปล่า ไปได้แล้ว กูหิวข้าว” กลุ่มของเธอเดินเข้าไปที่โรงอาหารของคณะแล้วนั่งจับมองโต๊ะกันที่มุมเดิม

“นั่งด้วยดิ” เสียงหวานของชายหนุ่มพูดขึ้นแล้วเดินมานั่งเบียดร่างบางจนเธอหันไปมองคนที่มาใหม่

“เรียนเสร็จแล้วเหรอ” ร่างบางถามแฟนของเธอที่เรียนอยู่คณะใกล้ๆ

“อืม เสร็จแล้ว ทำไมพัดไลน์ไปไม่ตอบอะ”

“ขอโทษ ขวัญเรียนพึ่งเสร็จอะ” เธอเปิดดูโทรศัพท์บ่งบอกว่าชายหนุ่มส่งข้อความมาหาเธอหลายข้อความแต่ไร้ซึ่งการเปิดดู

“ไม่เป็นไร ทานข้าวต่อเถอะ” ชายหนุ่มยิ้มหวานให้เธอแล้วนั่งทานข้าวต่อ ร่างบางได้แต่มองหน้าเขาด้วยความรู้สึกผิดและกล่าวขอโทษในใจ