Share
Chapter 22
Kaugnay na kabanata
Far Behind Chapter 23
KELLYSA inis ko kagabi kay Brandon, hindi ko na inulit sa kaniya ang birthday celebration ni Tatay this weekend. Pagkatapos kong malaman na more than fifteen ang dumaan sa buhay niya, para akong hindi makahinga. Tumahimik na lang ako at iniligpit ang pinagkainan namin habang siya, panay ang kulit. Hinintay ko lang talaga na manawa siya sa pangungulit at magpasyang umuwi para makatulog na rin ako. Gusto kong ipahinga ang isip ko na malayo sa kaniya. Inihatid ko siya hanggang sa pintuan at nang akmang hahalik siya sa labi ko ay umiwas ako. Narinig ko pa ang pagbuntonghininga niya pero wala siyang sinabi. He kissed my cheek instead and told me to make sure the door is locked paglabas niya. Nagtimpla ako ng kape at tahimik na naupo sa silya sa dining area. Magta-taxi ako mamaya para kunin ang kotse ko sa opisina. Dadaanan ko lang ang ilang dokumento roon at dederetso na ako sa Laguna. Wala naman akong meeting at okay na rin ang schedule na pang-two weeks.I checked my phone and there w
Far Behind Chapter 24
KELLYHANGGANG sa makarating ako sa Laguna ay wala akong natanggap na message o tawag mula kay Brandon. I admit, I feel disappointed. Siguro dahil gusto kong amuin niya ako . . . lambingin. Hindi ba ganoon naman sa pelikula? But then I realized, my life is not exactly like in the movies.“Anak!” masayang bati ni Nanay sa akin. Kaagad niya akong niyakap nang makababa ako ng sasakyan. “Na-miss kita, anak. Ang dala mo kasing umuwi. Parang ang layo-layo ng trabaho mo sa Laguna.” May himig ng tampo ang tinig niya. Ngumiti ako sa kaniya at hinagod ang kaniyang likod. “Pasensiya na, ’Nay. Medyo busy lang sa trabaho at saka . . . nagtitipid na rin. Ang mahal ng gas ngayon, sobra.”“Ayos lang, anak. Naiintindihan ko naman. Nami-miss lang kita.” Kumalas siya ng yakap sa akin at tiningnan ang mukha ko sa malapitan. “Nagpagupit ka? Bagay sa ’yo, bumata kang tingnan.” “Bolera si Nanay,” natatawa kong wika sa kaniya saka kinuha ang bag ko sa backseat. Tumawa si Nanay. “Anak kita, siyempre palagi
Far Behind Chapter 25
KELLY“WHATEVER I did, I only did it because I want to make sure you’ll talk to me.” Brandon looked very nervous. Hindi niya mabunot-bunot ’yong balahibo ng manok.Kumunot ang noo ko. “What exactly did you do?” Hindi pa naiinitan ang sikmura ko at gusto ko sanang magkape pero ayaw ko naman siyang iwan dito kung kailan maririnig ko na ang ginawa niya. “I knew where you were, but every time I try to go to your office, pinanghihinaan ako ng loob. Baka tarayan mo ako. Worse, itaboy.”Nagsalubong ang kilay ko sa sinabi niya. I’m not going to . . . Okay, baka nga gawin ko ’yon sa kaniya at first sight. May point siya. “So I thought I’d talk to your parents first. I was expecting the worst, pero tinanggap nila ako na parang walang nangyari noon. Hindi ko alam kung ano’ng sinabi mo sa kanila o kung ano’ng alam nila, and I didn’t want to say anything. Ayaw kong pangunahan ka. My goal is to get you back. Kaya . . . sina Tatay ang palagi kong pinupuntahan. They told me na madalang kang umuwi a
Far Behind Chapter 26
KELLY“MAGKAKAROON na ba ’ko ng apo? Magandang pa-birthday ’yan.” Hindi ko nakikita ang mukha ko ngayon pero sa tindi ng init ng magkabila kong pisngi hanggang leeg ay alam kong mapulang-mapula ako. Narinig kasi ni Tatay ang sinabi ni Brandon at imbes na magalit, natuwa pa!“Oh my God!” Napatakip ako ng mukha habang si Brandon naman ay kinabig ako sa dibdib niya. “O siya, mananahimik na talaga ’ko. Anak, kung gusto mong buntisin ’yang dalaga ko ay pakasalan mo muna. Hindi ako papayag na mabubuntis ’yan nang hindi apelyido mo ang dala-dala.” I heard him walked away while laughing.Cool si Tatay, pero susme, hiyang-hiya pa rin ako. Kainin na sana ako ng lupa ngayon. Daig pa ni Tatay ang namimikot para sa akin. Mag-demand ba naman ng kasal bago ako buntisin, e iilang araw pa lang simula nang maging kami uli ni Brandon?Nang mag-angat ako ng mukha ay nakatingin siya sa akin. “Para kang makopa.” Sinamaan ko siya ng tingin. “Ikaw kasi, ang daldal mo. Kung ano-ano’ng lumalabas diyan sa bi
Far Behind Chapter 27
KELLYALAS-KUWATRO ng hapon ay nagsimula na kaming mag-ayos ng mesa. Brandon helped us set up, at dahil maliit lang ang bahay namin, may ilang mesa at silya na idinagdag sa labas para sa ilang panauhin ni Tatay. The food stayed inside at may mesa rin doon para sa iba. Mostly, mga lalaki ang nasa labas. Ang balak ni Tatay na walang painom ay hindi nangyari, pero kaunti lang naman daw ang iinumin nila. “Mapula ka na,” sabi ko kay Brandon nang pumasok siya sa loob at nakasalubong ko.He smiled sweetly. “Madali naman talaga akong mamula, pero hindi ako lasing.” Tinaasan ko siya ng kilay. “I only had two shots of lambanog.”Pinaningkitan ko siya ng mga mata. “Last mo na ’yon. Mag-pass ka na sa sunod.”Hinapit niya ako sa baywang at humalik sa aking noo. “Higpit ng kumander ko, ah,” natatawa niyang bulong sa akin. “Anong ku—Byron! Shane!” Bumitiw ako kay Brandon at sinalubong ang kaibigan ko at ang anak niya. “Was your drive okay?” “Hey!” nakangiting bati niya sa akin. Pagkuwa’y tumingin
Far Behind Chapter 28
KELLYHABANG magkasalo kaming kumakain ni Brandon ng chicken salad ay napadako ang tingin ko sa pinsan ko kasama nina Byron at Shane. She doesn’t look very happy when Byron’s talking to her, pero kapag tumitingin sa bata ay ngumingiti ito. Hindi ko maintindihan ang emosyon sa kaniyang mga mata. Lungkot ba? Bakit parang panghihinayang?“You’re staring,” wika ni Brandon sa akin.Napatingin ako sa kaniya at saka ngumiti. Nahuli niya ako. Akala ko naman panay lang ang kain ng isang ’to.“Napatingin lang, staring agad?” He smirked at me. “Para kasing may something doon sa dalawa.”“Selos ka?” masungit niyang tanong sa akin.Pambihira ’tong si Brandon. Hindi naman ’to ganoon magselos noon. Siguro dahil wala naman siyang pagseselosan kaya hindi ko nakita. But Byron is just a friend.“Selos mo mukha mo. O, nganga.” Iniumang ko sa kaniya ’yong kutsara na may lamang salad. Gusto rin magpasuyo ng lalaking ’to, e. Tingnan mo ngayon, nakangiti na. Pareho lang naman kami ng kinakain. “Saan ka nga p
Far Behind Chapter 29
BRANDON“ARE you scared of my mom?”Hindi ako kinibo ni Kelly. I couldn’t blame her. Bata pa kami noon, at kahit wala ako sa harap nila noong pinuntahan siya ni Mom ay alam kong natakot si Kelly sa paninindak nito. “I’m here, baby. Don’t be scared. Sa ’yo lang ako maniniwala. Ganoon ka rin sa akin. Can you do that? For us.” It took her a while to face me. Pumatak ang ilang butil ng luha niya. “Hindi ako bagay sa ’yo.”Tipid akong ngumiti sa kaniya at pinahid ang luhang naglandas sa pisngi niya. “Do you think I care? You can be penniless and I will still love you. Wala akong pakialam kung umayaw ang lahat ng tao sa ’yo. Uulitin ko: hindi sila ang makikisama sa ’yo araw-araw. Whatever they say or think don’t matter. Hangga’t mahal natin ang isa’t isa, that’s all that matters.” I kissed her forehead. “I want you to remember how much I love you whenever you feel this way. Kahit ano’ng mangyari, ikaw lang ang para sa akin. Don’t forget that.”Hindi ko alam kung ano’ng tumatakbo sa isip
Far Behind Chapter 30
KELLYMASAYA kaming nag-agahan ni Brandon sa Sammy Lynn’s—isang local café rito sa bayan. I just noticed his phone keeps lighting up pero hindi niya iyon sinasagot. I don’t know whether I should be happy that all his attention was on me but at the same time, I’m starting to think he’s hiding something from me. Call it woman’s instinct pero naniniwala ako roon. The last time I didn’t listen to it, I met his mother. I mentally facepalmed. Noon, naghinala ako na maykaya sila sa buhay at hindi isang simpleng pamilya lang ang pinagmulan niya. Brandon would just laugh and dismiss it. At dahil mga bata pa kami noon, I didn’t care much for it. Sa TV lang naman nangyayari ’yong langit at lupa nina Romnick at Sheryl. Moderno na ang panahon at hindi na uso ’yon. Pero nagkamali ako dahil hinamak ako ng kaniyang ina . . . at idinamay pa si Tatay.At ngayon, may agam-agam na naman ako. He tells me he loves me and I feel it. He respects me so much at patunay ’yong kagabi bukod sa maraming pagkakata
Pinakabagong kabanata
