Kabanata 6

“Noon tuwang-tuwa ka pa sa mga babae. Ngayon reklamo ka na na parang linta sila? Eh ‘di ba sila rin ang nagpapasaya sa’yo araw-araw?” sabi ni Stefan habang umiiling, sanay na sa estilo ng kapatid na puro aliw pero walang seryosong relasyon.

“Aminado ako doon, Kuya. Pero pagtagal, nakakasawa rin. Ngayon alam ko na yung pakiramdam mo dati nang lagi kang dinidikit-dikitan ni Natalie. Para kang may anino,” singit ni Priam, hindi mapigilang banggitin ang dalaga sa kabilang bahay.

Saglit na tumigil si Stefan matapos marinig ang pangalan ni Natalie.

“Bakit parang bigla kangnaging interesado kay Natalie?” tanong niya, medyo nagtataka.

“Hindi naman ako interesado sa kanya. Huwag mo ngang bigyan ng malisya,” sagot ni Priam, pero nakangiti ng palihim at kita iyon ni Stefan.

“Kanina saan ka ba galing? Nakita kitang pumasok galing sa labas,” muling tanong ni Stefan.

“Pumunta ako kina Natalie,” deretsong sagot ni Priam, kaya napaikot ang ulo ni Stefan para tuluyang tingnan ang kapatid.

“Akala ko ba wala kang interes?”

“Gusto ko lang makita kung anong hitsura niya ngayon. Ang tagal na, Kuya... ano na ba siya ngayon? Twenty-six siguro?” tanong ni Priam habang nagbibilang gamit ang mga daliri.

“Twenty-five,” sabat ni Stefan agad, mas tiyak pa sa mismong binanggit ng kapatid.

Napatigil si Priam, medyo nagulat. “Aba, Kuya, kabisado mo pala ha. Tama nga, twenty-five siya ngayon.” Tumawa siya pero halatang may naiisip. Pagkatapos ay sumandal sa sofa, nakatitig sa kisame na parang nagbubuo ng plano.

“Eh nakita mo ba siya?” tanong muli ni Stefan matapos ang ilang segundong katahimikan.

“Hindi, si Tita Criselda lang ang nadatnan ko. Sabi niya natutulog pa raw si Natalie, pagod daw sa paglilinis kahapon. Linis daw? Sa kanya pa nanggaling! Kuya, seryoso ka ba? Marunong bang maglinis yung babaeng ‘yon? O baka gawa-gawa lang ni Tita Criselda.”

“Hindi. Totoo. Siya mismo ang naglinis,” kumpirmado ni Stefan.

“Totoo? At ikaw, Kuya, nasa bahay pa noon... So, anong tingin mo? Pareho pa rin ba siya? ‘Yung dating Natalie na dikit nang dikit sa’yo?” tanong ni Priam na may bahid ng panunukso at kakaibang kislap sa mata.

Mga alaala ang biglang bumalik sa isip niya:

‘Bakit kailangan si Kuya Stefan pa ang isama mo sa swimming? Pwede naman ako!’

‘Ayoko, Kuya Stefan lang ang kasama ko!’

Ilang beses siyang napahiya dahil sa mga sagot ni Natalie. Ilang beses na rin siyang ginawa nitong katatawanan sa harap ng iba. Kaya ngayon, ang bawat pag-alala ay nagiging gasolina ng kanyang pagnanais na makabawi.

“Hindi ko pa masasabi, ilang minuto lang naman kaming nagkita. Baka kailangan ng oras para makita kung nagbago nga,” sagot ni Stefan, medyo nag-iingat.

“Oras? Naku, Kuya, hindi na kailangan. Makikita rin ang totoong kulay ni Natalie. Baka nagpapanggap lang siya ngayon para magmukhang mabait. Pero tiyak babalik din siya sa dati. Kaya huwag kang magpaloko. Ayokong maging hipag ko ang babaeng iyon,” madiin na sabi ni Priam.

“Hindi mangyayari ‘yon, Priam,” matatag na sagot ni Stefan, kumpiyansa sa sarili.

“Good. Mabuti kung gano’n.” Napangisi si Priam, sabay kindat sa kuya bago siya umakyat habang pumipito ng masayang himig.

Samantala, sa kabilang bahay, kagigising pa lang ni Natalie. Inunat niya ang katawan para maalis ang paninigas ng kalamnan, pero napaigtad nang mapansin ang suot niyang t-shirt na halos dumulas pababa sa dibdib niya. Kita na halos ang kabuuan ng kanyang hinaharap.

Naalala niya: kagabi, sobrang antok kaya hindi na siya nagsuot ng bra bago matulog—hindi naman siya komportable kapag may suot pa niyon. Ang tanging suot niya ay ang luma niyang maluwag na t-shirt na kahit butas-butas at kupas na, paborito pa rin niya dahil ito ang pinakanakakakumportableng pantulog, higit pa sa mga bago at mamahaling nightgown na meron siya.

Pagbangon ni Natalie mula sa kama, agad niyang binuksan nang maluwang ang bintana. Gustong-gusto niyang tanawin ang bakuran ng kabilang bahay—puno ng mga halamang berde’t malalaking puno. Hindi niya namalayang napatingala siya sa ikalawang palapag ng bahay na iyon. Alam niya, ang kwartong laging nakasarado, na hindi man lang umaalog ang kurtina, ay kay Stefan. Naalala niya pa, kung sakaling buksan iyon ni Stefan at sumilip, tiyak na magtatagpo ang kanilang mga mata.

“Anong iniisip mo, Natalie? Hindi na iyon katulad noong bata pa kayo na mahilig kayong magtitigan sa bintana,” bulong niya sa sarili, medyo natawa.

Noong pareho pang pantay ang taas ng bahay nila, madalas kapag bumubukas ng bintana si Stefan, nakikita siya nitong nakadungaw, nakangiti’t naghihintay. Habang iniisip iyon, inayos niya ang kanyang kulot na buhok gamit ang kamay. Alam niyang bago pa bumalik si Tita Sally, kailangan niya at ng kanyang ina na maglinis muna sa bahay ng mga ito nang dalawa pang beses. Kaya dali-dali siyang naligo at nagbihis bago bumaba upang hanapin ang ina.

“Gising ka na pala, Natalie. May inihanda akong meryenda para may pantawid-gutom ka,” bati ni Criselda habang inaayos ang hapag para sa almusal.

“Balak ko sanang tumulong, Ma, pero ang hirap talagang bumangon kanina,” nahihiyang sabi ni Natalie.

“Huwag mong intindihin ‘yon. Sanay na ako, at saka kakaunti lang ang order ngayon. Ilang minuto lang, tapos na lahat. Halika na, kumain ka.”

“Sige po, Ma. Ako na ang maghahain ng kanin para sa inyo,” mabilis na sagot ni Natalie at agad na kinuha ang sandok. Napatingin pa siya sa mga tray ng kakanin.

“Ma, dalawang araw ka na palang gumagawa ng sapin-sapin?”

“Oo, anak. Puro sapin-sapin kasi ang order. Iba-iba lang ang palaman kaya nagkakasunod,” paliwanag ni Criselda.

“Ito na po ang kanin n’yo,” ani Natalie habang inilalapag ang pinggan sa harap ng ina. Saglit niyang tinitigan ang mga ulam at sabay pikit, huminga nang malalim, ninanamnam ang amoy ng luto ni Criselda.

“Para kang ngayon lang ulit nakakain ng luto ko, tingnan mo nga yang itsura mo,” natatawang puna ng ina.

Medyo nag-init ang pakiramdam ni Natalie. “Matagal na rin kasi mula nang huli tayong nagkasama, Ma. Hindi kayo galit sa’kin?”

“Hindi, anak. Hindi ako magagalit. Nakikita naman kita halos araw-araw, kahit sa video call lang,” sagot ng ina na palaging tumatawag sa kanya kahit malayo. Kung bumibisita man si Criselda sa lungsod kung saan siya nakatira, lagi itong tumutuloy sa hotel para hindi na magdulot ng alanganin sa bagong pamilya ng dating asawa.

“Ah, oo nga pala, dumaan si Priam kanina,” dagdag ni Criselda habang nagsasalin ng sabaw.

Namilog ang mga mata ni Natalie. “Si Priam? Bakit naman?” Alam niyang hindi sila magkasundo ng binata noon pa man, kaya nakapagtataka na bigla siyang hanapin.

“Ang sabi, gusto ka raw makita. Pero sinabi kong tulog ka pa kaya umalis na lang siya.”

“Ewan ko lang kung hindi niya lang ako gustong asarin. Siguradong may pakay na naman ‘yon,” reklamo ni Natalie.

“Pitong taon na ang lumipas mula noon. Siguro naman hindi na siya gano’n. Baka mabuti na ang pakay niya,” sagot ni Criselda.

“Hindi niyo kasi alam, Ma. Si Priam, galit na galit talaga sa’kin. Kung dumalaw siya, tiyak may masama siyang balak,” mariin na tugon ng dalaga.

Ngumiti lang ang ina. “Wag kang mag-isip ng ganyan. Baka gusto lang niyang bumawi. Inalok ko pa nga siyang sumabay kumain, pero sabi may lakad daw.”

“Mas mabuti na rin. Hindi ko naman siya gustong makita,” sagot ni Natalie, sabay kibit-balikat.

“O siya, kung ayaw mo, ‘di ayaw. Kumain na lang tayo,” sabi ni Criselda na ngumiti ng payapa.

“Opo, Ma.”

At sa hapag na iyon, napuno ng tawanan at usapan ang kanilang agahan. Hindi na maalala ni Natalie kung gaano katagal mula nang huli siyang ngumiti nang ganoon—buong-buo, mula sa puso. At sa sandaling iyon, pinangako niya sa sarili na ang natitirang panahon ng kanyang buhay ay ilalaan niya upang alagaan at pasayahin ang kanyang ina.