Kabanata 7

Sa kalagitnaan ng umaga, biglang tumunog ang doorbell. Si Natalie ang naglakad para buksan ang pinto. Tumambad sa kanya ang isang lalaking may hawak sa kamay ng isang batang medyo mataba’t bilugan ang katawan. Tinitigan niyang mabuti ang lalaki, tiyak na hindi pa niya ito nakikilala.

“Sino po ang hinahanap ninyo?” tanong niya nang magalang.

“Ah… andito ba si Aling Criselda? Pasensya na, gusto ko sanang iwan muna si Liam dito. May bigla kasi akong kailangang asikasuhin sa kompanya,” sagot ng lalaki sabay tingin sa batang nasa tabi niya, na may hawak pang bola.

“Mag-iiwan ng bata?” Nagdikit ang kilay ni Natalie at tiningnan si Liam mula ulo hanggang paa.

“Uy, nandito na pala kayo! Pasok na, Sir Freddie at Liam,” sabat agad ni Criselda nang lumabas siya mula kusina.

“Salamat po. Pakiusap, baka puwedeng dito muna siya buong araw, talagang hindi ako makakaalis kung hindi,” sabi ng lalaki na halatang nagmamadali.

“Aba, walang problema. Ako na ang bahala. Natalie, anak, si Fred, siya ang kapitbahay natin. Siya ang tatay ni Liam. Ako ang nag-alok na bantayan muna ang bata.”

“Ay, gano’n ba? Magandang umaga po, Sir Fred,” sabi ni Natalie, sabay bahagyang yuko bilang pagbibigay-galang.

“Salamat. Sige, mauna na ako,” sagot ng lalaki, na agad ding tumalikod. Isa pala itong biyudo na nasa trenta’y sais, at halatang abala.

Pagkaalis niya, agad bumaling si Natalie sa ina. “Ma, ano na naman ‘to?” Tinapunan niya ng tingin si Liam na mahigpit pa ring hawak ang bola.

“Anak, sinabi ko na sa’yo dati, tinanggap ko kahit anong raket. Eh, kapitbahay natin si Fred. Ayan o, sa kaliwang bahay nakatira.”

“Ha? Akala ko kay Lola Donna pa rin ‘yon?”

“Naku, matagal nang nabenta ‘yon. Binili ni Sir Fred nung kasama pa niya ang asawa. Kaso, maagang pumanaw ang misis niya tatlong taon na ang nakakalipas. Kaya ayan, naging biyudo’t pinagkakaguluhan ng mga kapitbahay,” paliwanag ni Criselda.

Napatingin si Natalie sa pinto. “Hindi naman nakapagtataka… guwapo naman kasi. Pero, Ma, hindi ba nakakapagod magbantay ng bata? Naalala n’yo nung kay Helena dati, ang kulit, ang hirap pakainin.”

“Eh, sanay ka na pala. Halos kasing-edad lang naman si Liam at si Helena noon, limang o anim na taon. Ayos lang, tutulungan mo naman ako, ‘di ba?” Nilapitan ni Criselda si Liam at hinawakan ang kamay nito, sabay akbay kay Natalie papasok sa loob ng bahay.

“O siya, Liam, bumati ka muna. Ito si Ate Natalie.”

“Magandang araw po, Ate Natalie,” masiglang bati ng bata sabay mano’t ngiti. Kitang-kita ang kanyang magulo’t tabas-di-pantay na bangs na lalong nagbigay sa kanya ng inosenteng itsura.

“Agad na ate ang tawag sa akin, Ma?” tanong ni Natalie na bahagyang natawa.

“O gusto mo bang tawagin ka niyang ‘Tita’?” biro ng ina.

“Hindi na, Ate na lang. Mas bagay.” Yumuko si Natalie, sabay kurot ng marahan sa pisngi ng bata. “Ang lambot ng pisngi mo. Halatang inaalagaan ka nang mabuti ng tatay mo.”

“Opo. Laging umu-order ng manok para sa’kin si Papa,” sagot ni Liam, abot-tenga ang ngiti.

“Manok?” napa-angat ang kilay ni Natalie. Napatingin siya sa ina na parang nagtatanong.

“Eh, siyempre, wala nang oras magluto ang isang biyudo. Kaya puro delivery ng pagkain,” sagot ni Criselda. “Pero Liam, kumain ka na ba bago pumunta rito?”

“Hindi pa po,” inosenteng tugon ng bata.

“Ma naman, huwag n’yong sabihing dito rin siya kakain?” bulong ni Natalie na may halong buntong-hininga.

“Oo. Binabayaran na pati pagkain niya, anak. At saka, hindi ba mas masaya may kasamang bata? Hindi na gano’n kalungkot dito sa bahay.”

Napatingin si Natalie sa ina at natahimik. Doon niya naunawaan. “Sige na nga, Ma. Kung ano’ng ginagawa n’yo, gagawin ko na rin. Ako na ang bahala kay Liam ngayon. Pero bago ang lahat, halika muna, hanap tayo ng makakain, Liam?”

“Opo, Ate Natalie!” sagot ng bata na tila tuwang-tuwa na may bagong kakampi.

Nakapaghanda na si Natalie ng pagkain para kay Liam at nang busog na ito, agad niya itong niyaya na maglaro ng bola, ‘yung bola mismo na bitbit ng bata kanina. Sakto naman, si Criselda ay nagpasyang lumabas para bumili ng mga sangkap na gagamitin sa paggawa ng kakanin sa palengke malapit sa kanila.

“Mahilig talaga si Liam sa bola, Natalie. Buti dito sa tapat natin may maluwag na espasyo. Ako kasi, hindi na kaya ng tuhod ko makipaghabulan,” biro ni Criselda bago umalis.

“Mag-iingat ka, Ma. Dumaan ka na lang sa taxi gaya ng dati,” paalala ni Natalie.

Tumango si Criselda at tuluyang lumabas. Naiwan si Natalie kasama si Liam.

“Magaling ka bang mag-football, Liam?” tanong niya na may halong biro.

“Magaling po!” sagot ng bata na sabay kamot sa batok, halatang nahihiya pero mayabang din nang kaunti.

“Hindi ka man lang nagpakumbaba, ano? Sige nga, subukan mo kung kaya mong tapatan si Ate Natalie!” Hinampas ni Natalie nang marahan ang bola pabalik kay Liam.

Masiglang sinipa naman ng bata pabalik nang buong lakas ng kanyang maliliit na paa. At doon nagsimula ang masayang palitan nila ng bola. Halos labinlimang minuto silang nagpasahan, halakhakan ang umalingawngaw sa tapat ng bahay.

Nang medyo nainip si Natalie, sinubukan niyang gawing mas exciting ang laro. Tinaas niya ang sipa, iniisip na baka masubukan ni Liam ang tumama gamit ang ulo. Pero hindi niya napansin na lumakas ang tadyak niya—diretso tuloy ang bola, lumipad, at biglang tumalon papunta sa kabilang bakuran, sa bahay na nasa kanan nila.

“Ay naku, Liam!” napasigaw siya.

“Wala na ‘yung bola, Ate Natalie…” bulalas ng bata habang nakatingala sa mataas na pader, kitang-kita ang lungkot sa kanyang mga mata.

Nakonsensya si Natalie. Kasalanan niya kung bakit lumipad ang bola. Kaya agad niyang naisip kung ano ang gagawin. Lumapit siya sa bakod at sinilip ang bahay. Tahimik. Walang tao. Wala ring nakaparadang sasakyan sa garahe.

Bumaling siya kay Liam. “Ganito na lang, Liam. Aakyat si Ate sa bakod para kunin ‘yung bola mo. Pero promise, dito ka lang sa loob ng gate. Huwag na huwag kang aalis. Naiintindihan mo?”

“Opo!” mabilis na sagot ng bata, sabay tango. Halatang sabik na maibalik ang kanyang bola.

Kumuha si Natalie ng upuan at inilapit sa pader. Nang tumuntong siya, agad niyang natanaw ang loob ng bakuran. Naroon nga ang bola, sa hindi kalayuan. Medyo huminga siya nang maluwag. Hindi mahirap abutin. Mabuti na lang, gawa sa hollow blocks ang pader at may tuwid na bakal sa ibabaw—hindi kasing delikado ng ibang bakod na may matutulis na dulo.

Inangat niya ang isang paa, itinukod sa gilid, at dahan-dahang umakyat hanggang sa nakaupo na siya sa ibabaw ng pader. Napalingon siya kay Liam na nakatanaw mula sa ibaba. Nginitian niya ito at tinaas ang hinlalaki.

“Dito ka lang ha, Liam. Huwag kang aalis,” muling bilin niya.

“Opo, Ate Natalie!” sigaw ng bata.

At saka siya tumalon sa kabilang bakod.