บทที่ 20

พอหนังท้องตึงหนังตาของเพลงขวัญก็เริ่มหย่อน เมื่อคืนเธอฝืนตัวเองไม่ให้หลับได้แต่เวลานี้ดูเหมือนเธอจะพ่ายแพ้ต่อความง่วงและพลังข้าวเหนียวที่กินไปจนหมดถุงอชิหันมาอีกทีก็เห็นว่าเพลงขวัญนั่งสัปหงกอยู่ข้างๆ เขานั่งมองอยู่เงียบๆ จังหวะที่จะรั้งตัวเธอให้มาพิงหัวไหล่ ร่างบอบบางของเพลงขวัญกลับค่อยๆ เอนลงมา และกลายเป็นว่าตอนนี้เธอนอนหนุนตักเขาอยู่

ใบหน้ายามหลับของเพลงขวัญเหมือนเด็กน้อย แต่ทันทีที่รู้สึกตัวก็เด็กแสบดีๆ นี่เอง เท่าที่ได้คุยกันคงไม่ใช่แค่เขาคนเดียวเท่านั้นที่ต้องการยกเลิกงานแต่งงานที่เพิ่งผ่านไปเพลงขวัญเองก็ด้วย แต่ทั้งเธอและเขาก็คงต่างมีสาเหตุให้ล่มงานแต่งงานไม่สำเร็จ และที่เหมือนกันคือต่างพร้อมใจกันหนี คิดมาถึงตรงนี้อชิก็หัวเราะออกมา

รถหกล้อเคลื่อนตัวบนถนนมาได้พักใหญ่ ดามก็มองเห็นความผิดปกติอยู่ในระยะสายตา ซึ่งโตเองก็มองเห็นเช่นเดียวกัน ปกติถนนเส้นนี้เวลานี้จะไม่มีด่านมาตั้ง หรือวันนี้เขาจะเจอแจ็คพอต

“พี่โต ข้างหน้ามีด่าน”

“เห็นแล้ว มึงขับต่อไป ทำตัวให้เป็นปกติ”

“ครับพี่” ดามรับคำ แต่มือกลับสั่นเพราะท้ายรถมีสิ่งไม่ปกติติดมาด้วย ยิ่งขับเข้าไปใกล้ตำรวจมือก็ยิ่งสั่น เหงื่อเม็ดเล็กๆ