3.หนุ่มเพลย์บอยข้างห้อง (2)

“พริกก็รู้ว่าเราไม่อันตรายกับพริก”

คนฟังเม้มปาก เธอรู้ว่าสิ่งที่พูดไปทำให้อีกฝ่ายเสียความรู้สึกไม่น้อย เพราะเธอเรียกเขาแบบนี้เมื่อไร พริษฐ์จะหน้าเสียทุกที และพยายามยืนยันคำพูดเดิมๆ เหมือนเช่นตอนนี้

ไม่ใช่ไม่รู้ ว่าพริษฐ์เห็นเธอเป็นเพื่อนจริงๆ แต่ลึกในใจญาดายอมรับว่าเธอกลัวชายหนุ่มหน่อยๆ หากก็ไม่เคยพูดให้เขารู้ ทว่าเวลาอีกฝ่ายเข้าใกล้ปฏิกิริยาของเธอจะค่อนข้างชัดเจนคือรีบถอยห่าง จนชายหนุ่มยังเคยแซวว่า เธอคงเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ถอยหนีเขา

แต่สิ่งที่ทำให้เธอยังพูดคุยกับพริษฐ์ ไม่ตัดความสัมพันธ์ฉันเพื่อนไปก็เพราะคำพูดของเขาในช่วงแรกที่เพิ่งรู้ว่าเข้าชมรมเดียวกัน

‘คงมีแค่พริกที่เรานั่งกินข้าวด้วยได้แบบสบายใจ’

การอยู่ชมรมเดียวกัน ทำให้พูดคุยเรื่องถ่ายภาพที่ชอบเหมือนกันได้ถูกคอ แล้วก็เป็นชายหนุ่มเองที่มักจะเข้ามาชวนเธอคุยเวลากินข้าวกลางวันก่อนเข้าชมรมด้วยกัน

‘ทำไม’

ในตอนนั้นเธอถามไปอย่างนั้นเอง เพราะกำลังอร่อยกับอาหารตรงหน้ามากกว่า

‘ก็คนอื่นกินไปทำตาหวานใส่ไป บางคนชวนคุยเรื่องบนเตียง บางคนกินไปลูบต้นขาเราไป กินไม่อิ่มสักที’

ญาดาจำได้ว่าเธอเงยหน้าขึ้นสบตาคู่คมสีดำขลับอึ้งๆ ขณะที่อีกฝ่ายยิ้มให้อย่างแสนซื่อ เธอจึงรู้ว่าเขาพูดจริง แล้วรีบก้มหน้าก้มตาตักข้าวตัวเองกินโดยไม่พูดอะไร ชายหนุ่มก็กลับไปสนใจอาหารตรงหน้าเขา ต่างฝ่ายต่างเงียบไปทั้งคู่ แต่เขาไม่รู้ว่าหรอกว่าเธอหน้าร้อนวูบวาบไปหมดเมื่อนึกภาพตาม ทว่าหลังจากนั้นก็ไม่เคยคิดจะปฏิเสธเวลาที่พริษฐ์มาขอกินข้าวด้วย เพราะคิดว่าอย่างน้อยนั่งกับเธอเขาก็จะกินอิ่ม

สุดท้ายก็เป็นเจ้าของห้องที่ถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ ด้วยความยอมจำนน

“เฮ้อ...เอาเถอะ หิวแล้ว ขี้เกียจทะเลาะกับนาย”

หญิงสาวบอกแล้วเดินไปทางส่วนครัวอย่างพยายามไม่คิดอะไรมาก เพราะจะว่ากันตามจริงแล้วเธอกับพริษฐ์ก็พูดคุยถูกคอในเรื่องเดียวกัน แม้เธอจะเว้นระยะห่างกับชายหนุ่มอย่างระวังตัว แต่ก็ยอมเป็นเพื่อนกับเขา

ญาดาวางอาหารของตัวเองบนโต๊ะแล้วเดินเลยไปหยิบภาชนะ รับรู้ได้ว่าคนตัวสูงเดินตามมา เมื่อหันกลับไปก็เห็นเขามองเธอนิ่งด้วยสายตาที่อ่านไม่ออกแวบหนึ่งก่อนจะเปลี่ยนเป็นวิบวับยิ้มพร่าพราย

“ขอบใจที่เห็นใจคนเหงาอย่างเรา”

“แหวะ เหม็นน้ำเน่า”

หญิงสาวตัดบทอย่างไม่อินด้วยขณะมือบางก็เลื่อนชามใส่โจ๊กที่มีช้อนเรียบร้อยที่ตนหยิบมาเผื่อให้ตรงหน้าเขาด้วยท่าทางผ่อนคลายขึ้น อีกฝ่ายจึงเอาปาท่องโก๋ของเขากับเธอใส่จานที่ญาดาวางลงตรงกลางโต๊ะอย่างรู้งาน

“จะกินน้ำเต้าหู้ด้วยเลยไหม เดี๋ยวเอาแก้วให้”

เจ้าของห้องที่เดินไปเอาน้ำเพื่อมาเสิร์ฟแขกและให้ตนเองถาม

“อื้อ”

พริษฐ์ตอบขณะบริการเทโจ๊กใส่ชามให้หญิงสาวก่อนของตัวเอง พอเห็นว่าญาดาเอาแก้วใส่ของร้อนมาแก้วเดียว แล้วเทน้ำเปล่าสองแก้วจึงอดถามไม่ได้

“พริกยังไม่กินเหรอ”

“ซื้อมาไว้กินตอนเย็น”

ชายหนุ่มพยักหน้ารับรู้โดยไม่ถามอะไรอีก รอให้ร่างบางนั่งลงก่อนเขาจึงนั่งตาม

“ทำไมพริกอยู่คนเดียว”

หลังจากตักโจ๊กกินไปไม่กี่คำชายหนุ่มก็ถามแทรกความเงียบ

ญาดาเงยหน้ามองเขาด้วยแววตาที่บอกถึงความไม่ไว้ใจ อีกฝ่ายจึงยิ้มแห้งแล้วก็เงียบไป ซึ่งเธอเองก็ไม่ได้ตอบเพราะรู้ว่าชายหนุ่มตีความได้

“ยังชอบพี่เชนทร์อยู่เหรอ”

คำถามที่อยู่ๆ ก็โพล่งขึ้นมาแทงใจดำนั้นทำเอาคนได้ยินถึงกับหน้าซีดลงก่อนจะค่อยๆ แดงขึ้นเพราะความขุ่นเคือง ปากอิ่มสวยเม้มเข้าหากันทันที ตาคู่กลมโตฉายแววไม่พอใจ แต่พริษฐ์ยังพูดต่อ

“พริกนี่มั่นคงจังเลยนะ เป็นคนอื่นป่านนี้เปลี่ยนแฟนหลายรอบ หรือไม่ก็แต่งงานไปแล้ว”

เขาชมจากใจจริงไม่ได้ประชดแต่อย่างใด

“ตอนนี้พี่เชนทร์แต่งงานแล้ว แค่แอบรักมันก็ผิดนะพริก”

“รู้แล้ว ไม่ได้คิดอะไรแล้วด้วย”

ญาดากัดฟันพูด

“จริงเหรอ”

บางอย่างในแววตาคู่คมทำให้เธอสะดุดใจ ทว่าสีหน้าที่ราวท้าทายของเขาทำให้เธอปัดความรู้สึกนั้นทิ้งไป

“เรายอมรับว่ายังสนใจพี่เชนทร์อยู่ แต่ก็ไม่เคยคิดจะทำให้เขากับพี่อรแตกหักหรือมีปัญหา เรายินดีกับความรักของพี่เชนทร์ แล้วก็ยินดีกับการแต่งงานของเขาจริงๆ”

“เราไม่เข้าใจ มันตั้งหลายปีมาแล้วนะพริก มากกว่าสิบปี ทำไมพริกยังปล่อยให้ตัวเองเป็นฝ่ายเจ็บอยู่แบบนี้”

นอกเหนือจากการเป็นเพื่อนที่คุยเรื่องถ่ายภาพอย่างถูกคอแล้ว ยังมีเรื่องนี้ที่พริษฐ์รู้ความลับของเธอ และรู้อยู่เพียงคนเดียว เมื่อเธอขอไม่ให้เขาพูดกับใครแม้แต่เชนทร์ ชายหนุ่มก็ยอมเก็บเอาไว้เป็นความลับ นั่นทำให้เธอยังเชื่อใจว่าอีกฝ่ายเป็นคนมีสัจจะเชื่อถือได้

ญาดาไม่ได้เถียงเขากลับ ความรู้สึกของเธอมีทั้งเจ็บทั้งดีผสมปนเปกันไป เธอพอใจที่ได้เฝ้ามอง เฝ้าปลาบปลื้มเชนทร์ แค่ได้เจอพูดคุยหรือขอคำปรึกษาก็มีความสุขแล้ว ไม่กล้าที่จะก้าวเข้าไปบอกความรู้สึกในใจกับรุ่นพี่ที่แอบปลื้ม แปลกใจที่ตัวเองเลือกที่จะยืนอยู่ระหว่างความก้ำกึ่งแบบนี้

ทว่าใช่ว่าเมื่ออายุมากขึ้นเธอจะไม่เคยคิดสารภาพรัก ญาดาเกือบจะทำอยู่แล้ว แต่ก็ได้รู้จากปากอนงค์นางรุ่นพี่ในที่ทำงานว่า นิอรแอบปลื้มเชนทร์มานานและอีกฝ่ายกำลังจะหาทางเป็นแม่สื่อให้ พอรู้ว่าเธอเป็นรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัยจึงลองมาเลียบเคียงถามสเปกของชายหนุ่มดู และนั่นก็ทำให้ญาดายอมหยุดความคิดของตัวเอง

“นายจะมาสนใจทำไมว่าเรารู้สึกยังไง”

เธอเลือกที่จะพูดเสียงเย็นชากับอีกฝ่าย เพราะเห็นว่าเขาต่อว่าตนเอง

พริษฐ์ถอนหายใจเสียงดังอย่างจงใจ ต่างฝ่ายต่างไม่พูดอะไรอีก ชายหนุ่มไม่อยากทำให้เสียบรรยากาศเจริญอาหารจึงยอมจบ และดื่มน้ำเต้าหู้ของตนหลังกินโจ๊กกับปาท่องโก๋หมด ถือว่าเต็มอิ่มเลยทีเดียว แต่เขากินมื้อเช้าหนักแล้วก็ออกกำลังกายสม่ำเสมอและดูแลรูปร่างตัวเองอย่างดี

“ขอโทษที่ยุ่งเรื่องส่วนตัวของพริกนะ”

ชายหนุ่มบอกเมื่อเดินมาที่ประตูห้อง เพราะถูกสั่งให้กลับหลังกินเสร็จทันที แม้จะเสนอตัวล้างจานให้ญาดาก็ไม่ยอม

“แต่เราไม่อยากให้พริกจมอยู่กับความรู้สึกที่ไม่มีวันเป็นไปได้แบบนั้น”

“ก็บอกแล้วไงว่าทำใจได้”

หญิงสาวยืนยันแข็งขัน แถมยังกอดอกบ่งบอกความเชื่อมั่นในตัวเอง

“ถ้าทำใจได้จริง ก็คบใครสักคนสิ”

“ไม่เห็นจะเกี่ยว”

คิ้วเรียวขมวดอย่างไม่เข้าใจในคำพูดของอีกฝ่ายและไม่เห็นด้วยว่าเป็นเรื่องเดียวกัน

“การคบใครคนหนึ่งเพื่อช่วยให้ลืมคนอีกคน ใครๆ ก็ทำกัน แต่สำหรับพริก เราอยากรู้ว่า พริกจะกล้าคบผู้ชายคนอื่น กล้าตัดใจจากพี่เชนทร์ได้จริงๆ อย่างที่พูดไหม”

“อะไรของนาย”

ยิ่งชายหนุ่มพูดญาดาก็ยิ่งงง

“พริกเคยสนใจใครไหม นอกจากพี่เชนทร์”

เขาถามกลับมาอีกครั้ง ซึ่งนั่นเป็นคำตอบที่เธอไม่มีให้

“เห็นไหมล่ะ พริกไม่เคยมองใคร เพราะมองแต่พี่เชนทร์ แล้วอย่างนี้จะบอกว่าทำใจได้น่ะเหรอ มันไม่ง่ายอย่างที่พริกคิดหรอก”

“แล้วนายจะพูดให้มันได้อะไรขึ้นมา เราไม่ได้ไปทำความเดือดร้อนให้ใครสักหน่อย แล้วเราก็พยายามทำใจ ถึงมันจะยากก็ตาม”

ญาดาเริ่มโมโหที่อีกฝ่ายเอาแต่พูดย้ำความรู้สึกในใจของเธอ

“ให้เราช่วยไหม”

“ช่วยอะไร”

“คบกับเราไหม”

คนได้ยินถึงกับอึ้งไปไม่เป็น พูดไม่ออก สมองตื้อขึ้นมาเสียเฉยๆ

=====

เร็วปานสายฟ้าแลบเลยจ้า นายวิน ^-^

ติดตามข่าวสารนิยายเรื่องใหม่ เมาท์ เมนต์  นะจ๊ะ