3.หนุ่มเพลย์บอยข้างห้อง (1)

เพราะอาการแฮงค์ไม่ค่อยดีขึ้นเท่าไร บวกกับความไม่สบายใจที่ยังเกาะกิน ญาดาจึงใช้เวลานอนแทบทั้งวันในวันเสาร์โดยไม่ออกไปไหนอีกกระทั่งเช้าวันถัดมา

ร่างบางในชุดกางเกงวอร์มขายาวเสื้อยืดยืนรอคิวน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋ โดยมีถุงโจ๊กหิ้วอยู่ในมือด้วย แล้วอยู่ๆ ก็มีใครคนหนึ่งขยับมาใกล้พร้อมกระซิบเบาๆ

“นี่ ฝากเพิ่มปาท่องโก๋สามตัวกับน้ำเต้าหู้อีกถุงสิ”

ญาดาขยับตัวถอยเล็กน้อยแล้วพอเห็นว่าเป็นใครก็พูดขึ้นเสียงเบาเช่นกันเพราะไม่อยากให้คนรอบๆ หันมาสนใจ

“สั่งเองสิ”

“เราจะไปซื้อโจ๊ก”

“แล้วไง”

“ฝากหน่อยนะ”

อีกฝ่ายบอก พลางจับมือข้างที่ว่างของเธอขึ้นมายัดแบงค์ยี่สิบใส่ แล้วก็วางมือบนไหล่บางตบลงเบาๆ ราวฝากฝังพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะผละไป ไม่สนใจแม้เธอจะเรียกซ้ำ

“เดี๋ยวสินายวิน”

เธอไม่อยากทำตัวให้เป็นจุดสนใจนักจึงไม่กล้าเรียกเขาเสียงดัง เพราะรับรู้ได้จากกระแสของคนที่อยู่ใกล้ๆ ว่ามีการเหล่มอง ซึ่งบางคนอาจไม่พอใจกับการที่เพื่อนที่มาทีหลังฝากเธอซื้อก็เป็นได้ เท่ากับคนที่มาหลังเธอต้องเสียเวลารอเพิ่มอีกหน่อยกับการเตรียมของให้เธอ แม้จะไม่นานนักทว่ามันก็น่าเกรงใจอยู่ไม่น้อย

หญิงสาวได้แต่เข่นเขี้ยวคนที่ฝากตนซื้อของอยู่ในใจ แม้ใบหน้าจะพยายามนิ่งเฉยก็ตาม หากญาดาก็ยังสั่งเผื่อชายหนุ่มตามที่เขาบอก อย่างน้อยอีกฝ่ายก็ให้เงินมาแล้ว เธอไม่อยากถือทิฐิเรื่องมาก

เมื่อได้ของตามที่สั่งเดินจากร้านน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋มาเล็กน้อยก็เห็นอีกฝ่ายได้โจ๊กมาแล้วเช่นกัน เธอจึงยื่นของให้ เพราะสั่งคนขายให้แยกถุงเรียบร้อยเพื่อความสะดวก

“อะ เอาไป ทีหลังซื้อเองนะ เสียมารยาท คนอื่นเขารอตั้งนาน”

เจ้าของร่างสูงกำยำรับถุงจากเธอด้วยสีหน้าไม่ได้อนาทรแม้แต่นิด แถมยังพูดไปเรื่องอื่น เมื่อเธอเริ่มเดินเพื่อกลับคอนโด เขาก็ก้าวตามมา

“ร้อนมาก ทั้งที่ยังเช้าอยู่นะเนี่ย”

เวลานี้เพิ่งเจ็ดโมงเช้า เธอไม่ค่อยรู้สึกว่าร้อนเท่าไร ทว่าดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ชิน ใบหน้าขาวคมมองเห็นไรเคราเขียวมีเหงื่อผุดพราย แผงอกเสื้อของเขาก็เริ่มซึมเปียก ทว่าเมื่อสายตามองแผงอกกว้างแล้วก็อดที่จะเลื่อนสูงผ่านคอแกร่งไปหยุดที่ปากได้รูปสีแดงสดของชายหนุ่มอย่างลืมตัวไม่ได้

บางอย่างทำให้เธอสะดุดใจ แต่ญาดาพยายามบอกตัวเองว่าไม่ใช่ เธอจำสีหน้าที่อีกฝ่ายเห็นเธอเมื่อตอนกลางวันเมื่อวานได้ เขาดูแปลกใจ

“พริก”

เสียงเรียกที่คุ้นประหลาดทำเอาใจสาวไหววูบ แม้จะย้ำกับตัวเองว่าไม่น่าจะใช่คนตรงหน้า ทว่าก็ยังรู้สึกสะกิดใจอยู่

“นายไปงานแต่งพี่เชนทร์คืนวันศุกร์หรือเปล่า”

เธอตัดใจถามออกไป แทนที่จะสนใจที่อีกฝ่ายเรียกตนเอง

พริษฐ์เหลือบมองคนตัวเล็กที่เดินข้างกันขณะก้าวเข้าประตูคอนโด หญิงสาวมองหน้าเขาเพียงแวบเดียวแล้วมองตรงราวไม่ต้องการสบตาอย่างไรอย่างนั้น

“ไปสิ จะพลาดได้ไง”

ร่างบางดูชะงักเล็กน้อย หากก็ก้าวเข้าลิฟต์ที่เปิดออกมาพอดี โดยมีคนอื่นนอกจากทั้งคู่ด้วยทำให้ต่างฝ่ายต่างก็เงียบไป กระทั่งถึงชั้นของตนแล้วเดินไปตามโถงกลางตามลำพังนั่นแหละ หญิงสาวจึงเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

“นายมาอยู่นี่ตั้งแต่เมื่อไร ไม่เคยเห็นเลย”

“อาทิตย์ก่อนน่ะ”

“ทำงานแถวนี้เหรอ”

ถามไปแล้วก็นึกขึ้นมาได้ว่าเขาเป็นน้องชายของเจ้านายเธอ

“จริงๆ ก็ตกงานอยู่”

ชายหนุ่มบอกพร้อมยิ้มบาง สีหน้าไม่ได้ดูเหมือนคนตกงานเลยแม้แต่น้อย

“ทำไมนายไม่ทำงานที่ธนัญการ”

หญิงสาวเอ่ยชื่อบริษัทแม่สั้นๆ ซึ่งก็คือ ธนัญการคอเปอเรชั่นของตระกูลชายหนุ่ม

“ถ้าไม่รู้จากคุณพศินเมื่อวาน ก็ลืมไปแล้วว่านายก็นามสกุลนี้”

อีกฝ่ายเพียงแค่หัวเราะในลำคอ เธอเองก็ไม่ได้ใส่ใจนัก ต่างก็ห่างหายกันไปเกือบสิบปี ไม่แปลกที่ตนเองและชายหนุ่มจะไม่ได้จดจำนามสกุลของกันและกัน แม้จะเรียนคณะเดียวกันก็ตาม นักศึกษามีหลายร้อยคน หากไม่ได้ทำงานกลุ่มร่วมกันบ่อยๆ ก็ยากที่จะจำจนขึ้นใจ

ทั้งคู่เข้าชมรมถ่ายภาพเหมือนกัน และเธอก็ได้เจอเชนทร์ในชมรมนี้

“เราไปต่ออเมริกา ทำงานที่โน่นยาวเลย เพิ่งกลับมาได้เดือนเดียวเอง”

ญาดาพยักหน้ารับ หากก็ไม่ได้ตาวาวหรือสนใจอะไรมากนัก เมื่อมาถึงหน้าห้องก็แตะคีย์การ์ดประตู แต่พอเปิดเข้าไปมือหนาก็วางข้างๆ มือเธอดันประตูกว้างขึ้น ร่างสูงกว่าเธอมากขยับมาใกล้ด้านหลังพร้อมเอ่ย

“ขอไปกินข้าวเช้าด้วยนะ”

“หา?”

ยังไม่ทันได้แย้งอะไร อีกฝ่ายก็ดันหลังเธอแผ่วเบาให้เข้าห้องโดยมีเขาก้าวตามติดเข้ามา ญาดาหันกลับมามองคนที่ถือวิสาสะเข้าห้องตนโดยไม่ได้รับอนุญาตตาขวาง

“นี่นายวิน เรายังไม่ได้บอกเลยว่าให้เข้ามาได้”

“เอาน่า อย่าใจดำกับเพื่อนกับฝูงสิ”

พริษฐ์บอกหน้าตาเฉย

“แต่นี่มันห้องส่วนตัวของผู้หญิงที่อยู่คนเดียว”

ญาดากัดฟันพูดเสียงเข้ม ทว่าอีกฝ่ายยักไหล่

“ก็ดีออกไม่ใช่เหรอ เรามาอยู่ใกล้ๆ เป็นเพื่อนบ้าน เข้านอกออกในบ่อย คนเห็นจะได้ไม่คิดว่าพริกหัวเดียวกระเทียมลีบ”

“จะยิ่งมองไม่ดีสิไม่ว่า”

เจ้าของห้องเริ่มเสียงดังขึ้น ทว่าพริษฐ์กลับโน้มหน้าขาวคมมาใกล้พร้อมยิ้มหวานให้ ทำเอาคนตัวเล็กต้องเอนถอยห่าง เป็นโอกาสให้ชายหนุ่มปิดประตูลงได้

“คุยกันหน่อยสิ เราออกจะคิดถึงเพื่อน”

ญาดามองคนพูดอย่างไม่ไว้ใจพร้อมชูถุงโจ๊กในมือเตรียมพร้อมปาทันที ทำเอาพริษฐ์รีบถอยไม่เป็นกระบวนไปยืนชิดประตู

“เดี๋ยวๆๆ เราแค่อยากคุยตามประสาเพื่อนที่ไม่เจอกันนานจริงๆ”

ตาคู่กลมโตบอกชัดว่ายังไม่เชื่อ ทำเอาคนกลัวถุงโจ๊กร้อนจะลอยมาใส่อดเหลือบมองมันสลับกับดวงหน้าเล็กใสไปมาอย่างระแวงไม่ได้

“ถึงเป็นเพื่อน แต่ก็ห่างกันไปตั้งนานแล้ว แถมเพิ่งเจอกันนายก็มาขอเข้าห้องเราเลยเนี่ยนะ”

“เราไม่ใช่เพื่อนซี้ก็จริง แต่ก็สนิทแล้วก็คุยกันถูกคอรู้จักกันมาตลอดสี่ปีไม่ใช่เหรอ แล้วห้องติดกันแค่นี้เอง ทำไมพริกคิดมาก มีเพื่อนอยู่ใกล้ๆ จะได้พึ่งพากันได้”

“อย่างนายเนี่ยนะ”

หญิงสาวส่งสายตาดูแคลนจนคนเห็นขมวดคิ้วขุ่นใจ

“อย่างเราทำไม”

“นายมันตัวอันตราย”

ญาดาพูดออกมาแล้วทั้งสองคนต่างก็เงียบไป พริษฐ์เองก็ดูจะไม่เถียงในข้อนี้ เพราะตลอดเวลาที่รู้จักกันหญิงสาวก็เรียกเขาแบบนี้และไม่เคยไว้ใจเขาให้เข้าใกล้เกินควร เธอมองว่าเขาเป็นเสือผู้หญิง ซึ่งมันก็จริง พริษฐ์นอนกับสาวในมหาวิทยาลัยมากหน้าหลายตา ที่สำคัญเขาไม่ได้คบใครจริงจังด้วย ทำตัวโสดพร้อมควงทุกคนเสมอ หนุ่มหล่อบ้านรวยขับรถหรู สาวๆ ที่ไหนก็พร้อมกระโจนเข้าหา แม้พริษฐ์ไม่ได้เป็นเดือนมหาวิทยาลัยเพราะเขาไม่สนใจประกวดแข่งขันถึงจะมีคนยุมากมายก็ตาม ทว่าชายหนุ่มก็เป็นที่หมายปองของสาวๆ ตลอดระยะเวลาสี่ปีที่เขาเรียน

“ยังจำได้อยู่อีกเหรอ”

ชายหนุ่มพยายามเปลี่ยนบรรยากาศมาเป็นพูดเล่น ก่อนจะยิ้มกว้างอีกครั้ง

“พริกก็รู้ว่าเราไม่อันตรายกับพริก”

=====

วินดูน่าสงสัยสุดละ ^-^

ติดตามข่าวสารนิยายเรื่องใหม่ เมาท์ เมนต์   นะจ๊ะ