Pilit namang pina-normal ni Rafael ang paghinga sa pakiramdam na kinakapos. Pilit ang mga ngiting ibinigay nya sa bagong rating. Sadyang may kakulitan ang heredera. Hindi pa sya tapos sa gustong sabihin ay may nakahanda na agad itong pahayag. Ganoon kabilis gumana ang isip nito. Walang saysay ang umiwas sa pagkakataong ito. Mukhang wala ring balak na makinig sa mga sasabihin niya ang dalaga dahil sa pinaiiral nitong katigasan ng ulo. Kaya Malabong maipagtabuyan niya ito. Isa pa ilang ang sakahan sa bahaging ito ng San Isidro. Hindi malimit ang mga taong nagagawi sa lugar na ito maliban sa mga magsasakang tauhan ng asyenda. Bihira rin daanan ng mga sasakyan ang kalsada kahit na ito pa ang pinakamabilis na way patungong bayan. Sadyang iniiwasan ang diversion road na ito pagka't makitid na ay lubak-lubak pa. Katulad na lamang ngayon maputik at matubig ang kalsada gawa nang magdamag na buhos ng ulan. Walang mananakay at motorista ang maglalakas loob na pasukin ang ruta. Kaya sigur
“Ano't ganyan ang iyong wangis?" salubong ang kilay na usisa ni Pael. "Wa-wala." ang nautal na tugon ni Rada. Kasabay niyon ay pinamulahan sya ng pisngi. Nalunok nya tuloy ang sarili niyang laway. Agad siyang nag-iwas ng tingin at ibinaling ang pansin sa palayan. Lihim na ikinunot ang ilong upang masupil ang nagbabadyang ngiti. Juice ko huling -huli sya ni Pael sa nakakahiyang tagpo. Nakatanghod pa naman sya rito nang mag-angat ito ng mukha. Kulang na lang ay magdaop ang kanilang mga mukha. Pinilit niya na maging normal ang paghinga subalit patuloy ang pagsasal ng kaba sa dibdib niya. Isang marahang paghinga ang narinig niya mula sa binata. "Kailangan na nating umalis. Maaaring hinahanap ka na sa mga sandaling ito sa asyenda. Mukhang hindi ka na naman nagpaalam Senyorita." sabi ni Rafael na sinabayan ng tayo at pagkatapos ay naglakad patungo kay Malik. Correction ipinagpaalam sya ni Clark sa mommy at daddy nya. Ang nais niya sanang sambitin kay Rafael. Habang habol ng tingin a
“Ngayon maaari ko na bang malaman kung bakit magkasama kayong dalawa, Pael?" seryosong usisa ni Lourdes sa anak. Tahimik lang si Rafael. Maging si Rada ay hindi makaimik. Sinulyapan ng dalaga ang binata ngunit hinayon sya nito nang makahulugan. Bigla tuloy syang nailang. Hindi rin niya malaman kung paano tutugon sa nanay ni Pael. Paano niya sasabihin kay Aling Lourdes na sinadya nya talaga ang binata sa taniman? Na kaya hindi nito natapos ang pagtatrabaho sa bukid dahil sumulpot sya na parang bubuyog na nakalanghap ng nektar sa gitna ng palayan. At dahil masyado syang adbenturera ay naipahamak niya ang sarili. Naging kargo na nga sya ng lalaki ay mukhang masisisi pa ata ito ng ina. Ibinalik nya ang mga mata sa ginang pagka't di niya matagalan ang mga titig ni Rafael. Tumikhim muna sya ng marahan at bumwelo. "Sinadya ko po si Pael sa sakahan Aling Lourdes." simula nya. Kumunot ang noo ng babae na napatingin sa kanya tila nalito ito sa kanyang naging tugon. "Kinu-kumbinse ko po
"Ayaw kong masaktan si Rafael." pagbuo ng babae sa pangalan ng anak. "A---aling Lourdes..." aniya na hindi malaman kung ano ang sasabihin sa babae. Bigla syang nahiya rito, naisip niyang pasubalian na lamang ang sapantaha nito. "Hindi nagsisinungaling ang mga mata Ineng. Hindi ito marunong maglihim. Hindi mo man sambitin ang isinisigaw ng iyong damdamin ang iyong mata ang syang magsasabi. Pagka’t naisisiwalat nito ang nilalaman ng iyong puso." patuloy ni Lourdes na tila nahulaan ang kanyang nasa isip. Sa pagkakataong iyon ay hindi mawala ang titig ni Rada sa kaharap. Ang salita ni Lourdes at ng kanyang ina ay halos iisa. Hindi tuloy niya maiwasang manggilalas. "Hindi maitatatwa ang kislap ng iyong mga mata sa tuwing pinagmamasdan mo si Pael. At ang bagay na yan ay isa sa pinakamasayang pakiramdam para sa isang babaing umiibig. Ngunit kapara niyo ay langit at lupa, hindi aayon ang tadhana kahit na may katugon pa mula kay Pael ang iyong nararamdaman." Hindi napigilan ni Rada na ma
Pomorma ang ngiti sa mga labi ni Rada, nagkaroon din ng kislap ang mga mata nito. Bagay na nagpatigil kay Pael. Tila nahipnotismo na napatitig na lamang din ito sa dalaga. Wala na sa maayos na pagkakatali ang mga buhok ni Rada. Nakasabog ang ilang hibla ng buhok nito sa pisngi. Na nagbigay rito ng mala-inosenteng hubog ng mukha. Walang pintor na hindi ito gugustuhing iguhit. May namuo ring butil ng pawis sa noo nito na naengganyo sana syang pahirin gamit ang sariling palad. Subalit ay nagpakatimpi-timpi si Pael. Ang ekspresyon niya na nagbabadyang lumambot ay sinikap niyang maging pormal. Ito pa naman ang pinakaiiwas-iwasan nya ang maghugpong ang kanilang mga mata na animo namagneto. Hindi maaaring maapektuhan sya ni Rada. "I love it Pael." pagkuwa'y malambing na anas ng kaharap. Gumuhit ang kalituhan kay Pael. Inalis nya ang hangin na tila bumara sa lalamunan. "Anong ibig mong sabihin Senyorita?" tanong niya na gustong bahiran ng iritasyon ang tinig. Subalit pa
Hindi rin naman nakatiis, si Clara. She watched her daughter for some moments. Her face was calm and considerate. Rada knows her weakness. Alam na alam ng dalaga kung paano sya pakakalmahin. Isa pa hindi rin naman sya titigilan ng anak hanggat hindi sya nito napapaamo. And besides mukhang may natutunan naman ito sa pagkakamaling nagawa. Hindi na ito nagmamatigas katulad dati na walang imik at hahayaan lang sila na manermon. Makikinig subalit palalagpasin naman sa kabilang teynga. Recently pansin niya ay marunong nang tumanggap ng kamalian si Rada. Nagsasabi na rin ito ng totoo sa kanilang mag-asawa. Bagay na nagbigay kaluwagan sa kanya. Base sa kanyang nakikita ay mukhang may ginawa na namang kaintere-interesanteng bagay ang dalaga. Masaya ang bukas ng mukha at maging mga mata ay nakangiti. Kung anuman iyon ay sigurado syang nagbigay iyon ng labis na kasiyahan rito. Aamimin niya kahit na nakakaubos ng pasensya ang katigasan ng ulo ng kaisa-isang anak ay mapagbigay
Naka-apat na stick na sya ng sigarilyo subalit ay hindi pa rin sya makalma. At habang sinisindihan ni Clara ang pang-lima ay hindi maiwasang manginig ng kanyang mga kamay gawa ng nadaramang tensyon. Kasalukuyan syang nasa balkonahe at sinisikap na pagaanin ang lito at gulong isipan sa nagbibigat na pakiramdam. Tutal ay tuluyan na rin namang nagdamot ang antok sa kanya. Kanina sa higaan ay wala na siyang ginawa kundi ang magpabiling-biling. At kahit sinisikap niyang ipikit ang mga mata ay talagang nahihirapan syang hagilapin ang antok. Nag-alala syang baka maistorbo nya ang tulog na tulog na asawa kaya’t minabuti niyang magpalipas muna ng oras sa labas. Kaya heto sya ngayon sa balkonahe. Mula pa kanina pagdating nila sa asyenda ay labis nang binabagabag ang kanyang isipan. Sa kabila niyon ay pinanatili niya ang pagiging kalmado at normal upang hindi makahalata ang asawang si Ramon. Mabuti na lamang at maaga ring nakatulog ang lalaki. Dala marahil ng pagod sa maghapon nitong
Sabado at abala sa paglilipat ng mga punla si Pael sa araw na iyon. Hinanda na rin niya ang patabang gagamitin. Maaga siyang nagtungo ng sakahan. Umulan ng malakas ng nagdaang gabi kaya't nagmadali siyang pumaroon upang masuri ang mga pananim sa ginawang punlaan. Kanina ay sinipat niyang muli ang ginawang pilapil ng nagdaang araw. Nilinis iyon at binarahan ang mga butas na posibleng panirahan ng mga daga o pasukan ng tubig upang hindi malunod ang mga binhi at magkaroon lamang ng tamang suplay. Nauna na niyang naayos ang pagpapatubig. Mataas na ang araw at nakakasilaw na sa mata. Mahapdi na rin ito sa balat. Sa hula niya ay malapit ng mag alas-dose ng hapon. Inayos ni Pael ang suot na balanggot nang may marinig na pagtawag sa di kalayuan. "Pael!" anang sigaw. Natanaw niya ang inang si Aling Lourdes na paparating ngunit hindi ito nag-iisa. Awtomatikong nagdikit ang kanyang mga kilay nang makikilala ang pamilyar na bulto sa likuran ng ina. Isang linggo na ring wala syang nag