Chapter 3 — Lihim sa Ilalim ng Ulan

Tahimik ang buong bahay.

Tanging tunog ng orasan at ihip ng hangin sa labas ang maririnig.

Hatinggabi na, pero gising pa rin ako. Ilang ulit ko nang binasa ang mensaheng iniwan ni Lucien:

“Hanapin mo ako sa lumang beach house. Nando’n ako buong linggo.”

Hawak ko ang cellphone ko, nanginginig ang mga daliri ko. Alam kong delikado. Alam kong mali. Pero mas mabigat ang takot kong mawala siya nang tuluyan.

Sa loob ko, may lihim na hindi ko kayang ibulalas—isang buhay na nagmumula sa gabi naming hindi dapat naganap. Ang anak niya… anak namin, na wala pang ideya ang ama.

Kinuha ko ang maliit kong bag at dahan-dahang lumabas ng kuwarto.

Tahimik kong nilampasan ang mahabang pasilyo ng mansion, iniwasang tumunog ang kahit anong sahig. Ang bawat hakbang ay tila may kasamang banta, tila ba bawat patak ng sapatos ko ay magbubulalas ng sikreto.

Pagdating sa garahe, sumakay ako sa kotse, at pinatakbo ito papunta sa tabing-dagat.

Habang tinatahak ko ang madilim na kalsada, ramdam ko ang bawat tibok ng puso ko—mabilis, mabigat, parang may nagbabantang sumabog sa dibdib ko.

Bakit pa ako pupunta? Tanong ng isip ko.

Dahil kahit ilang beses kong sabihing tapos na, siya pa rin ang simula ng lahat.

Ang ulan ay dumarampi sa bintana ng kotse, bawat patak ay parang paalala ng gabing iyon sa resort—mainit, mapanganib, at punô ng kasalanan.

Mula sa malayo, tanaw ko agad ang lumang beach house.

Kahit luma na, maliwanag pa rin ang ilaw sa loob. Ang bawat bintana ay parang mata ng nakaraan, nagmamasid sa bawat lihim na dala ko.

Pagpasok ko, bumungad ang amoy ng alat, kahoy, at pabango ni Lucien. Ang amoy na iyon ay muling nagbalik ng alaala ng bawat halik, haplos, at titig na hindi ko dapat maalala—ngunit gusto kong maalala.

At doon siya—nakaupo sa sofa, nakatingin sa dagat, suot ang puting polo na bahagyang nakabukas sa dibdib, at ang katawan niya ay tila nakikilos sa ritmo ng hangin sa labas.

“Alam kong darating ka,” malamig niyang sabi, hindi man lang tumingin.

Nabigla ako.

“P-paano mo—”

“Tahimik ka lang kapag nagsisinungaling, Yanna.”

Lumapit siya, mabagal, bawat hakbang ay parang nagbubukas ng pintuan sa damdamin ko.

“Sabihin mo, anong tinatago mo sa’kin?”

Lunok. Isa. Dalawa. Hindi ko maibuka ang bibig ko.

“W-wala.”

Lumapit pa siya. Ilang pulgada na lang ang pagitan namin. Ramdam ko ang init ng katawan niya, ang amoy ng kanyang pabango, at ang lalim ng kanyang titig na parang binabalot ako.

“Hindi mo na ‘ko kayang tingnan sa mata. Gano’n din ‘yan noong naghiwalay tayo noon,” bulong niya.

Tumagilid ako, pilit iniiwas ang tingin.

“Lucien, please, huwag na nating pag-usapan ‘yon.”

Ngunit hindi siya nakinig.

Marahan niyang hinawakan ang baba ko, pinataas ang mukha ko. Nang magtama ang mata namin, bumalik ang lahat ng init at tensyon ng gabing iyon—ang gabing hindi namin dapat maalala, ngunit hindi namin kayang limutin.

“Sabihin mo sa akin, Yanna,” mahina niyang bulong, “may nangyari ba?”

Nanikip ang dibdib ko. Ramdam ko ang pangangatal ng katawan ko, hindi sa lamig, kundi sa bigat ng lihim na dala ko.

“Wala akong dapat sabihin,” bulong ko, “lahat tapos na.”

Ngumisi siya, mapait, halos maramdaman ko ang tensyon sa bawat galaw niya.

“Kung tapos na, bakit nandito ka pa rin?”

Tahimik. Ang mga mata lang namin ang nag-uusap—mata niyang puno ng pighati, at mata kong puno ng kasalanan.

Lumapit pa siya, hanggang maramdaman ko ang init ng hininga niya sa gilid ng mukha ko.

“Baka nakakalimutan mo,” bulong niya, “hindi ako sanay na niloloko. Alam kong may tinatago ka, Yanna.”

Napaatras ako, pero hinawakan niya ang braso ko—hindi marahas, ngunit mariin.

“Lucien, please…”

“Please what?”

“‘Wag mong pilitin.”

“Dahil?”

“Dahil baka mas lalo tayong masunog.”

Ngumiti siya, bahagya.

“Matagal na tayong nasusunog, Yanna. Ang tanong—hanggang kailan natin tatakbuhan ‘to?”

Hindi ko alam kung anong lakas ang nagtulak sa akin. Isang iglap lang, naramdaman ko na lang ang sarili kong yakap ang dibdib niya. Parang matagal na akong nawawala, at siya lang ang tahanan ko.

“Lucien…” bulong ko, halos humihikbi.

“Hindi ko na kaya. Hindi ko na alam kung paano ko itatago ‘to.”

“Kung gano’n, sabihin mo sa akin.”

Hinaplos niya ang buhok ko, marahan, halos nakadikit ang noo namin.

“Ano ‘to, Yanna? Sino ang nasaktan sa’yo?”

Gusto ko sanang sagutin, pero bago ko mabigkas ang katotohanan, naramdaman kong kumirot ang tiyan ko.

Bahagya akong napasinghap, at napansin niya agad.

“Hey,” marahan niyang sabi, “ano ‘yan? May sakit ka ba?”

Umiling ako.

“Wala ‘to, pagod lang.”

Ngunit hindi siya naniwala. Hinawakan niya ang kamay ko, inilagay sa ibabaw ng dibdib niya.

“Marami na tayong kasinungalingan, Yanna. Huwag mo nang dagdagan.”

Parang gusto kong umiyak. Parang gusto kong sumigaw.

Pero hindi ko magawa.

Sa loob ko, may isang lihim na hindi ko kayang ipagsigawan—ang anak niyang hindi niya alam.

“Lucien…”

“Sabihin mo.”

Ngunit bago ko pa masabi, kumulog ang langit. Isang malakas na kidlat ang sumabay sa hangin mula sa dagat.

Napapitlag ako, at sa sobrang lakas ng ulan, napalapit ako sa kanya.

At sa gitna ng ingay ng ulan, tinig niya lang ang naririnig ko.

“Kung ayaw mong sabihin, marahil dapat ko na lang alamin.”

“Lucien—”

Hindi ko na natapos ang sasabihin. Hinawakan niya ang pisngi ko at marahang inilapit ang mukha niya.

“Kung hindi mo na ako kayang mahalin, sabihin mo ngayon.”

Ngunit hindi ako nakasagot.

Dahil sa halip, pumikit ako.

At sa sandaling iyon, nagtagpo ulit ang labi naming matagal nang nag-iwasan.

Mainit. Mabagal. Punô ng pag-aalinlangan, ngunit totoo.

Walang halik na gano’n pa rin ang lasa—lasa ng kasalanan, ng pag-ibig, ng pangakong alam naming hindi na dapat binubuhay.

Nang kumalas siya, parehong habol-hininga kami.

“Hindi pa rin tapos ‘to,” bulong niya. “Kahit anong sabihin mo.”

“Lucien, mali ‘to.”

“Lahat ng totoo, madalas nagsisimula sa mali.”

Nangilid ang luha ko.

“Hindi mo naiintindihan.”

Ngumiti siya, mapait.

“Kung ‘di ko naiintindihan, bakit parang ako pa rin ang nasusunog tuwing tinitingnan kita?”

Hindi ko na kinaya. Umalis ako, bitbit ang bag at ang bigat ng sikreto ko.

Ngunit bago ako makalayo, narinig ko siyang sumigaw mula sa loob ng bahay:

“Yanna! May dapat ba akong malaman?”

Tumigil ako sa pinto, nanginginig.

Gusto kong sumagot. Gusto kong sabihing oo, Tito Lucien, may dapat kang malaman—may anak ka na.

Pero pinili kong manahimik.

Kasi minsan, mas nakakatakot ang katotohanan kaysa sa kasalanan.

Lumabas ako sa ulan, at bawat patak ng tubig sa balat ko ay parang mga salitang hindi ko nasabi.

At sa likod ko, alam kong nakamasid pa rin siya—ang lalaking naging lihim kong kasalanan, at ama ng batang dinadala ko.