Chapter 1 — Ang Lihim na Dugo

Hindi puwedeng totoo ‘to…

Nanginginig ang mga kamay ko habang hawak ang pregnancy test na dalawang beses kong ginamit—parehong may dalawang malinaw na guhit. Dalawa. Positibo.

Humina ang tuhod ko. Parang gumuho ang buong mundo.

Buntis ako.

Hindi ako makahinga. Hindi ako makapaniwala. Parang binibingi ako ng katahimikan sa loob ng malaking banyo ng mansion namin. Sa labas, maririnig ko pa ang tunog ng mga hardinero, ang tawa ng mga kasambahay, ang tikatik ng fountain sa hardin—lahat normal. Lahat maliban sa akin.

Dahil sa tiyan kong ito… may buhay.

At ang buhay na iyon ay bunga ng kasalanan.

“Tito…”

Mahina kong sambit, kahit wala siyang naroon.

Tito Lucien.

Ang lalaking pinagbabawalan kong isipin pero hindi ko magawang kalimutan. Ang lalaking dapat ay pamilya ko, pero siya rin ang lalaking tinuruan akong maramdaman kung gaano kasakit at kasarap ang magmahal nang mali.

Napakapit ako sa lababo at napatingin sa salamin. Sa harap ko ay ang babaeng hindi ko na kilala. Maputla, nanlalalim ang mga mata, pero may liwanag sa tiyan na hindi ko alam kung galit o pag-ibig.

“Yanna…” bulong ko sa sarili ko, “ano’ng ginawa mo?”

Hindi ko alam kung saan ako magsisimula. Paano ko sasabihin sa kanila? Sa pamilya kong mas pinapahalagahan ang pangalan kaysa sa katotohanan. Sa lola kong mas pipiliin pang itago ang iskandalo kaysa tanggapin ang pagkakamali.

At higit sa lahat—paano ko haharapin si Lucien?

Si Lucien. Ang tito kong halos kasing-edad ko lang, anak sa ikalawang asawa ng lolo ko. Matalino, tahimik, misteryoso. Mula pagkabata, siya na ang tipo ng lalaking ayaw mong lapitan pero hindi mo rin maiwasang mapansin.

At sa isang iglap… siya rin ang lalaking nagpabago ng buong buhay ko.

Flashback

Mainit ang gabi noong gabing iyon, isang taon na ang nakalipas.

Nasa resort kami sa Batangas, sa private beach ng pamilya. Birthday ng lola ko, kaya naroon ang lahat—mga tito, tita, pinsan, at mga bisita ng mayayamang kaibigan.

Ako ang pinakabata sa mga apo, pero ako rin ang laging inuutusan.

“Yanna, pakikuha si Tito Lucien. Nasa garden daw, nag-iisa.”

Bitbit ko ang baso ng alak nang lumapit ako sa kanya. Nakaupo siya sa ilalim ng isang malalaking puno sa hardin, nakatingin sa dagat, habang sinisinagan ng buwan ang matangos niyang ilong at mapupungay na mata.

“Lucien…”

Napatingin siya sa akin, at doon nagsimula ang lahat ng hindi na dapat nasundan.

“Hindi ba’t sabi ko, huwag mo akong tawaging Lucien kapag may mga tao?” malamig niyang sabi.

Napakagat ako sa labi. “Wala namang tao rito, Tito.”

Napangiti siya, bahagya. Pero may kung anong titig sa mga mata niya na nagpalambot sa tuhod ko.

“Hindi mo dapat sinasabi ‘yan kahit biro,” mahina niyang wika. “Delikado ‘yan, Yanna.”

“Delikado?” tanong ko, sabay abot ng baso. “Bakit, Tito? Dahil natatakot ka bang marinig kong ginagamit ko ang pangalan mo?”

Iyon ang unang beses na nagtagpo ang mga mata namin nang gano’n ka-intense.

Mainit. Mabigat. Para bang may hindi sinasabi, pero pareho naming alam.

Tahimik siya. Pero sa pagitan ng katahimikan, naririnig ko ang dagundong ng dagat, ang tibok ng puso ko, at ang unti-unting paglapit namin.

“Yanna…”

Mahina ang boses niya, parang isang babala.

Pero hindi ko pinakinggan ang babala.

“Bakit mo ako laging iniiwasan?” tanong ko. “Ano’ng meron sa akin na ayaw mong tingnan?”

Tumayo siya. Lumapit.

Hanggang sa halos magdikit na ang aming mga dibdib.

“Dahil kapag tumingin ako,” marahan niyang bulong, “baka hindi na ako makalingon.”

Doon ako natigilan. At sa gitna ng katahimikan, nahulog ang basong dala ko, nagkalat ang mga bubog sa sahig.

Pero hindi ko na ininda.

Dahil sa susunod na sandali, naramdaman ko ang mainit na kamay niyang humawak sa aking pisngi.

“Lucien…”

“Tumigil ka, Yanna. Hindi natin dapat ‘to ginagawa.”

“Pero gusto mo rin, ‘di ba?”

Isang segundo lang. Isang segundo bago siya tuluyang tumiklop sa pagitan ng tama at mali.

At bago ko namalayan, humaplos ang labi niya sa labi ko—mainit, matagal, puno ng pagnanasa at pagsisisi.

Sa ilalim ng buwan, sa tabi ng dagat, nagsimula ang kasalanan naming pareho naming gustong itago sa mundo.

Nararamdaman ko ang bawat haplos niya, bawat tingin na naglalaman ng babala at pangako. Ang hangin ng dagat ay halo sa amoy ng alak at hangin sa balat ko, at parang bawat segundo ay tumitigil sa oras.

Pakiramdam ko’y nawawala ako sa sarili ko—sa pagitan ng tama at mali, sa pagitan ng takot at pagnanasa.

Parang bawat hibla ng aking katawan ay alam na may mali, ngunit gusto pa rin.

Nahulog kami sa buhangin, pinapahintulutan ang bawat sandali na ituro sa amin kung gaano kami kasumpong at delikado.

“Kung may makakita sa atin…” mahina niyang bulong, puno ng takot at pangungulila.

“Hindi pwedeng malaman ng sinuman,” sagot ko, halos bulong lang, ngunit ramdam ko ang init ng bawat salita.

At doon sa dilim, naramdaman ko ang isang bagay—ang simula ng lihim na mabigat sa dibdib ko ngayon.

Ngayon, isang taon makalipas, narito ako… bitbit ang bunga ng isang gabing hindi ko na dapat maalala.

At sa tuwing ipipikit ko ang mga mata ko, naririnig ko pa rin ang boses niya:

“Kapag tumingin ako, baka hindi na ako makalingon.”

Ngayon, Tito Lucien… hindi mo na kailangang lumingon.

Dahil ang kasalanan natin—nasa loob ko na.