Chapter 5 — Alon ng Lihim sa Hardin

Tahimik ang buong hardin. Tanging tunog ng tubig sa fountain, ihip ng hangin, at malabong humahaplos sa mga dahon ang maririnig. Ang buwan ay nakataas, nagbibigay ng malamlam na liwanag sa bawat sulok, na para bang nagmamasid sa bawat galaw ko. Hawak-hawak ko ang maliit kong bag, nanginginig ang mga kamay sa lamig at kaba. Hindi ko alam kung tama ang ginagawa ko. Alam kong delikado. Alam kong mali. Pero mas mabigat ang takot kong mawala siya nang tuluyan.

Lumakad ako sa pagitan ng mga bulaklak, sinusubukang maging tahimik sa bawat hakbang. Hanggang sa maramdaman ko ang kanyang presensya bago ko pa siya makita.

“Yanna.”

Napalingon ako, at doon siya—nakatayo sa gilid ng fountain, mukha niya nakalibing sa liwanag at anino. Ang titig niya ay nakakaakit, nakakatakot, at nakakabighani sa isang iglap. Para bang binabasa niya ang bawat lihim na itinago ko sa loob ng dibdib ko.

“Lucien…” halos bulong ko lang.

Lumapit siya nang dahan-dahan, bawat hakbang parang nagpapabilis ng tibok ng puso ko. “Bakit ka galing dito sa gabi?” tanong niya, boses mababa, puno ng katanungan at alalahanin.

Tumango lang ako, hindi kayang sagutin ang tanong. Hindi pa ang tamang oras para sabihin ang lahat.

Lumapit siya sa tabi ko, at sa bawat hakbang niya, para bang nagliliyab ang paligid. “Yanna, napapansin ko… bawat galaw mo, parang may tinatago ka,” bulong niya, ramdam ko ang init ng hininga niya sa gilid ng mukha ko.

Huminga ako nang malalim, pilit kontrolin ang sarili. “Wala… wala naman,” sagot ko, ngunit alam kong ramdam niya ang kaba at takot sa boses ko.

Ngumiti siya, may halong pangungulila at sakit. “Wala? Para bang alam ko namang may lihim ka, Yanna.”

Napalingon ako, tinatago ang damdamin ko, ngunit ramdam ko ang init ng katawan niya sa tabi ko. “Lucien… please,” bulong ko, pilit na kumakapit sa kalmado.

Lumapit siya pa, hanggang sa maramdaman ko ang mainit na hininga niya sa leeg ko. “Yanna…” bulong niya, mahina at halos hindi ko marinig, “alam mo, hindi kita kayang iwan.”

Tumigil ako saglit, pinipigil ang pag-iyak. Ang bawat salita niya ay bumabalot sa akin, parang apoy na hindi ko kayang hawakan pero hindi ko rin kayang iwan.

Habang naglalakad kami sa stone path ng hardin, hindi sinasadya, magkadikit ang aming braso. Napatingin ako sa kanya—ang mata niya puno ng paghihintay, damdamin, at lihim. Hindi ko kayang sabihin ang lahat, pero ramdam ko sa bawat galaw niya na alam niya na may itinatago ako.

Hinawakan niya ang braso ko nang marahan, at kahit simpleng haplos lang iyon, parang bumigay ang buong mundo ko. “Yanna, kahit hindi mo masabi, ramdam ko na may nangyayari,” bulong niya. Parang alam niya ang bawat lihim sa puso ko, bawat titok ng damdamin ko.

Hindi ko na napigilan—tumigil ako at hinarap siya, ang mata namin nagtagpo sa ilalim ng malamlam na ilaw. “Lucien…” halos humihikbi ako.

Ngumiti siya, bahagyang mapait. Dahan-dahang inilapit ang kamay niya sa aking pisngi. Isa itong simpleng haplos, ngunit para sa akin, parang isang pag-amin: hindi na namin kayang itago ang damdamin namin.

Huminga ako nang malalim, pilit pinipigil, ngunit ang katawan ko ay tumutugon sa init niya. “Lucien…”

Ngumiti siya ulit, mas mapait pa. “Yanna, kahit anong sabihin mo, nandito ako. Hindi kita hahayaang mag-isa.”

Dumaan ang mga oras habang naglalakad kami sa hardin, hindi nag-uusap ng marami, pero bawat galaw at titig ay punong-puno ng mensahe. Pinagmasdan niya ako sa bawat kilos, sa bawat paghinga, parang sinusubukang basahin ang bawat lihim ng puso ko.

Sa isang iglap, lumapit siya nang mas malapit, halos magdikit ang aming mga katawan. “Yanna…” bulong niya, parang nag-aalangan sa sarili, “gusto kong malaman mo… kahit anong mangyari, nandito ako.”

Hindi ko na mapigilan—lumapit ako sa kanya nang bahagya, at para sa isang sandali, nagtagpo ang aming mga labi, isang halik na dahan-dahan, puno ng pangungulila at lihim. Hindi ito matapang o ganap, ngunit sapat upang masilayan ang init at pangako sa isa’t isa.

Biglang humina ang hangin, ang mga dahon sa paligid ay nag-iyak sa simoy. “Yanna, huwag kang matakot,” bulong niya, hawak ang aking mga kamay. Para bang sa bawat haplos niya, nawawala ang takot at nadarama ko ang init ng pagmamahal.

Ngunit may isa pang bagay na pumipigil sa akin—ang lihim na anak na dinadala ko sa sinapupunan ko. Hindi ko pa kayang sabihin. Ngunit sa bawat titig niya, sa bawat haplos ng kamay niya sa akin, ramdam ko na malapit na ang oras na hindi ko na kayang itago ang lahat.

Tumigil kami sa ilalim ng malaking puno ng hardin, nagtitigan, hininga namin magkahalo. “Yanna…” bulong niya, punong-puno ng pangungulila at damdamin, “may dapat ba akong malaman?”

Tumayo ako nang kaunti, nanginginig, at tumingin sa malayo sa ilaw ng hardin. “Hindi pa…,” bulong ko, pinipigilan ang sarili.

Ngunit alam ko sa loob ko—ang lihim ay hindi ko na matatakpan magpakailanman. At sa likod ng bawat hakbang niya, sa bawat halik na hindi pa buo, ramdam ko ang init ng lihim naming pag-ibig at ang apoy ng kasalanan na parehong naglalaban sa dibdib namin.

Habang naglalakad kami, hindi namin sinasadya na mas mapalapit ang aming mga katawan. Ang bawat brush ng kamay niya sa akin ay nagbibigay ng kakaibang kiliti sa katawan ko. Napapikit ako sa bawat haplos ng kanyang palad, sa bawat simpleng hawak na parang humuhulog ang mundo sa paligid.

Sa ilalim ng mga punong may mga bulaklak na unti-unting bumubungad sa gabi, pinisil niya ang kamay ko. “Hindi ko alam paano kita haharapin, Yanna… pero gusto kong malaman mo, kahit ano pa man ang mangyari, nandito ako para sa’yo,” bulong niya. Napapangiti ako, ngunit panandaliang napapawi ito sa bigat ng lihim ko.

Lumapit siya, halos magdikit ang noo sa akin. Ang mga mata niya’y puno ng damdamin, pero may halo ding pangamba—parang alam niya ang panganib na dala namin. Huminga ako nang malalim, pilit kontrolin ang damdamin. Sa kabila ng init ng gabi, ramdam ko ang lamig ng takot sa dibdib ko.

“Lucien…” bulong ko, parang nagtatakip sa buong mundo. “Hindi ko pa kayang sabihin.”

Ngumiti siya, bahagyang mapait, hawak pa rin ang kamay ko. “Wala kang dapat ikahiya, Yanna. Kahit ano pa man, nandito ako.”

Para sa isang sandali, huminto ang mundo. Tanging kami lang, sa gitna ng hardin, sa ilalim ng buwan, at sa tunog ng hangin at tubig. Ang bawat tibok ng puso namin ay parang musika, ang bawat titig ay parang pangako—isang lihim na tanging kami lang ang nakakaalam.