Chapter 4 — Lihim at Pag-aalinlangan

Araw-araw, pakiramdam ko’y isang palabas na kailangan kong gampanan.

Ngiti sa mukha, biro sa bibig, kilos na walang humpay—pero sa loob ko, gulong-gulo ang lahat. Ang bawat halakhak ng pamilya ko ay parang panunukso sa bigat ng lihim na dala ko.

Buntis ako.

At ang ama ng batang ito… si Lucien.

Hindi ko kayang ipaliwanag iyon. Hindi ko kayang ipakita ang katotohanan sa harap ng mansion na puno ng matang mapanuri—at lalaking tinitingnan pa rin ako ng may lihim na apoy sa mga mata.

Lumipas ang ilang araw mula nang makita ko siya sa lumang beach house. Muli kong binabalikan sa isip ang init ng halik niya, ang haplos ng mga kamay niya, at ang titig na ramdam kong gusto niya ring aminin ang lahat ng nangyari.

Ngunit sa bawat pag-iisip ko sa gabing iyon, kasabay nito ang kabog ng puso ko sa takot.

Paano kung malaman niya? Ano’ng gagawin niya kung malalaman niya?

Kaya bawat araw ay isang palabas.

Sa hapag kainan, pilit akong ngumiti habang nag-uusap ang mga pinsan at tita tungkol sa mga planong gala.

“Yanna, bakit parang tahimik ka?” tanong ni Tita Maricar, nakatingin sa akin habang naglalagay ng ulam sa plato ko.

Ngumiti ako, pilit, “Ah, konti lang po ang iniisip, Tita.”

Hindi siya natuwa sa sagot ko.

“Hm, mabuti na lang, baka naman may nararamdaman ka,” bulong niya, tila may alam siya ngunit hindi ko maintindihan.

Tumango ako, pilit. Pero sa loob ko’y umiiyak ang puso ko.

Hindi nila alam. Hindi pa nila alam.

Pagkatapos ng hapunan, nag-iisa ako sa lounge ng mansion, nakatingin sa labas ng bintana.

Liwanag ng kalye, alon ng dagat sa malayo, ihip ng malamig na hangin—lahat tila nagbubulong ng kasinungalingan ko.

Gaano ba kabigat ang bawat lihim na dala mo sa sarili mo?

Tanong ko sa sarili habang marahang ipinipikit ang mga mata, para lang pansamantalang huminto ang tibok ng puso ko.

Flashback — Beach House, Isang Linggo ang Nakalipas

Mainit ang gabi, ngunit ang dagat ay tahimik. Ang bawat alon ay parang bumabalot sa amin, tila ba alam ang lihim na bumabalot sa aming pagitan.

Si Lucien, nakaupo sa lumang sofa sa tabi ng bintana, nakatingin sa malayo. Ang kanyang mga mata ay malamig sa unang tingin, ngunit may tinatagong apoy na ramdam ko kahit malayo.

“Yanna…”

Bulong niya sa hangin, parang ang boses niya ay nagbabadya ng panganib at init.

Lumapit ako, bawat hakbang ay puno ng kaba at pag-aalinlangan.

“Lucien… bakit ka ganito ka tahimik?” tanong ko, halos bulong lang.

Ngumiti siya, mabigat at puno ng lihim.

“Dahil kapag nakatingin ako sa’yo, baka hindi na ako makalingon.”

Parang bumalik sa akin ang lahat ng init, lahat ng kaguluhan na pilit naming nilimot. Hindi kami nagsalita, ngunit ramdam naming pareho—ang gabing iyon ay puno ng panganib, ngunit mas lalo itong nakakaakit.

Flashback — Mansion, Dalawang Buwan ang Nakalipas

Sa isang maulan at malamig na gabi, nagtagpo kami sa lumang library.

“Lucien…” bulong ko, nanginginig pa rin ang boses.

“Yanna, bakit ka tahimik?” tanong niya, parang alam niya ang bawat lihim ko.

“Wala lang,” sagot ko, ngunit alam kong hindi niya paniwalaan.

Tahimik siya sa simula, ngunit unti-unti ay lumapit, dahan-dahang hinawakan ang kamay ko.

“Hindi mo na kayang magsinungaling sa akin,” sabi niya, at sa bawat salita, parang tumigil ang mundo.

Hindi ko kayang tumanggi. Ngunit may takot na pumipigil sa akin, takot sa mundo, sa pamilya, sa kasalanan.

Isang gabi, habang naglalakad ako sa terrace, naramdaman kong may sumusunod.

“Yanna,” marahan niyang bulong mula sa likod ko.

Napalingon ako, at doon siya—malapit, ngunit sapat ang pagitan para hindi halata ng ibang tao.

“Lucien…”

“Pwede ba tayong mag-usap?”

Hindi ko kayang tumanggi, kahit alam kong delikado.

Lumapit siya, bawat hakbang ay parang binubuksan ang sugat sa puso ko, sugat na hindi pa gumagaling mula sa beach house.

“May problema ka, hindi ba?”

Tumango ako, pero hindi kayang ipaliwanag ang bigat sa dibdib ko.

“Lucien… hindi ko alam kung paano ko sasabihin…”

Hinawakan niya ang braso ko. “Kahit ano’ng mangyari, hindi kita hahayaang mag-isa.”

Parang gusto kong bumagsak sa sahig, iiyak ang lahat.

Ngunit tumigil ako. Hindi pa ang tamang oras.

Ngumiti siya, may halong init at pangungulila sa tingin.

“Kung gano’n, mas lalong kailangan mo ng kausap na mapagkakatiwalaan.”

Sa bawat araw, sinusubukan kong kumilos normal—sa silid-aralan ng mansion, sa opisina ng pamilya, sa bawat pagtitipon.

Ngumiti ako, nakikisabay sa usapan, tinatanggap ang biro at pang-aasar.

Ngunit bawat titig niya, bawat haplos ng kamay niya sa akin, ay nagpapaalala ng isang gabi na hindi ko dapat maalala.

Sa loob ko, may buhay na naghihintay.

Buntis ako.

At walang sinuman ang nakakaalam—ni Lucien man.

Naiisip ko kung paano ko haharapin ang sitwasyon.

Paano kung mapagtanto niya na may anak na siya?

Ano’ng gagawin niya kung malaman niya?

At higit sa lahat, ano’ng gagawin ko kung hindi niya tanggapin ang resulta ng ating kasalanan?

Minsan, sa kusina, nahagip niya ako habang nag-iisa.

“Yanna,” bulong niya, puno ng katanungan.

“Alam mo, hindi ka makapagtago sa akin.”

Hindi ko kayang tumingin sa mata niya.

“Lucien, please…”

Ngunit ramdam ko ang kamay niya sa braso ko, mahigpit pero marahan.

“May itinatago ka. Hindi mo kailangang magsinungaling.”

Sa bawat haplos, bawat titig, nararamdaman ko ang init ng damdamin niya, at sa parehong oras, ang takot ko na baka malaman niya ang lihim.

Sa huling sandali ng gabi, tinawag niya ako sa lumang library.

“Yanna, isang beses lang ito. Sabihin mo sa akin.”

Tumigil ako. Ang puso ko ay parang tatakbo sa dibdib ko, parang may sigaw na nagkukubli sa loob ko.

Ngunit bago ko masabi ang katotohanan, narinig namin ang ingay mula sa terrace—isang kasambahay na naglalakad.

Napilit akong umalis, habang tinitingnan ko siya na may halong pagkabigo at pangungulila sa mata.

“Hindi pa ngayon,” bulong ko sa sarili ko.

Ngunit alam kong hindi ko na kayang itago ng matagal.

Sa likod ko, narinig ko siyang bumuntong-hininga, parang alam niya—alam niya ang lahat.

At sa bawat paghinga niya, ramdam ko ang panganib at init ng lihim naming nagtatagpo sa pagitan ng tama at mali.