Lahat ng Kabanata ng Forbidden Flame: Kabanata 1 - Kabanata 5

Hindi puwedeng totoo ‘to…Nanginginig ang mga kamay ko habang hawak ang pregnancy test na dalawang beses kong ginamit—parehong may dalawang malinaw na guhit. Dalawa. Positibo.Humina ang tuhod ko. Parang gumuho ang buong mundo.Buntis ako.Hindi ako makahinga. Hindi ako makapaniwala. Parang binibingi ako ng katahimikan sa loob ng malaking banyo ng mansion namin. Sa labas, maririnig ko pa ang tunog ng mga hardinero, ang tawa ng mga kasambahay, ang tikatik ng fountain sa hardin—lahat normal. Lahat maliban sa akin.Dahil sa tiyan kong ito… may buhay.At ang buhay na iyon ay bunga ng kasalanan.“Tito…”Mahina kong sambit, kahit wala siyang naroon.Tito Lucien.Ang lalaking pinagbabawalan kong isipin pero hindi ko magawang kalimutan. Ang lalaking dapat ay pamilya ko, pero siya rin ang lalaking tinuruan akong maramdaman kung gaano kasakit at kasarap ang magmahal nang mali.Napakapit ako sa lababo at napatingin sa salamin. Sa harap ko ay ang babaeng hindi ko na kilala. Maputla, nanlalalim an

Tahimik ang buong bahay.Tanging tunog ng orasan at ihip ng hangin sa labas ang maririnig.Hatinggabi na, pero gising pa rin ako. Ilang ulit ko nang binasa ang mensaheng iniwan ni Lucien:“Hanapin mo ako sa lumang beach house. Nando’n ako buong linggo.”Hawak ko ang cellphone ko, nanginginig ang mga daliri ko. Alam kong delikado. Alam kong mali. Pero mas mabigat ang takot kong mawala siya nang tuluyan.Sa loob ko, may lihim na hindi ko kayang ibulalas—isang buhay na nagmumula sa gabi naming hindi dapat naganap. Ang anak niya… anak namin, na wala pang ideya ang ama.Kinuha ko ang maliit kong bag at dahan-dahang lumabas ng kuwarto.Tahimik kong nilampasan ang mahabang pasilyo ng mansion, iniwasang tumunog ang kahit anong sahig. Ang bawat hakbang ay tila may kasamang banta, tila ba bawat patak ng sapatos ko ay magbubulalas ng sikreto.Pagdating sa garahe, sumakay ako sa kotse, at pinatakbo ito papunta sa tabing-dagat.Habang tinatahak ko ang madilim na kalsada, ramdam ko ang bawat tibok

Tahimik ang buong hardin. Tanging tunog ng tubig sa fountain, ihip ng hangin, at malabong humahaplos sa mga dahon ang maririnig. Ang buwan ay nakataas, nagbibigay ng malamlam na liwanag sa bawat sulok, na para bang nagmamasid sa bawat galaw ko. Hawak-hawak ko ang maliit kong bag, nanginginig ang mga kamay sa lamig at kaba. Hindi ko alam kung tama ang ginagawa ko. Alam kong delikado. Alam kong mali. Pero mas mabigat ang takot kong mawala siya nang tuluyan.Lumakad ako sa pagitan ng mga bulaklak, sinusubukang maging tahimik sa bawat hakbang. Hanggang sa maramdaman ko ang kanyang presensya bago ko pa siya makita.“Yanna.”Napalingon ako, at doon siya—nakatayo sa gilid ng fountain, mukha niya nakalibing sa liwanag at anino. Ang titig niya ay nakakaakit, nakakatakot, at nakakabighani sa isang iglap. Para bang binabasa niya ang bawat lihim na itinago ko sa loob ng dibdib ko.“Lucien…” halos bulong ko lang.Lumapit siya nang dahan-dahan, bawat hakbang parang nagpapabilis ng tibok ng puso ko.