Chapter 2 — Ang Pagdating ni Lucien

Ilang araw na akong walang maayos na tulog.

Kahit anong pilit kong pumikit, paulit-ulit lang ang tanong sa isip ko—paano kung malaman nila? Paano kung malaman niya?

Buntis ako.

Hindi basta-basta. Ito ay bunga ng gabing hindi ko na dapat maalala. Isang lihim na ngayon ay tahimik na umiiral sa loob ko, ngunit tila ba bawat segundo ay nagpapaalala sa akin ng bigat ng kasalanan. Ang bawat tibok ng puso ko ay tila nagbabantang ibulalas ang katotohanan sa hangin, sa mga dingding ng mansion, sa bawat mata na baka mapansin ang kakaibang aura sa akin.

“Yanna, anak, okay ka lang ba?”

Tanong ni Mama habang inaayos ko ang mga bulaklak sa hapag.

Ngumiti ako, pilit.

“Oo naman, Ma. Napagod lang siguro ako kahapon.”

Ngunit hindi ko masabi sa kanya na pagod ako sa kakaisip, hindi sa trabaho. Na bawat pag-ikot ng oras, mas ramdam ko ang kabog ng puso kong may tinatago.

“Si Lucien, pabalik na raw galing Singapore,” sabi ni Mama, habang nagbubuhos ng alak sa baso ni Papa.

“Siguradong mamayang gabi nandito na siya.”

Parang biglang tumigil ang mundo ko.

Lucien.

Muling narinig ko ang pangalan niyang iyon na parang apoy na muling nagliyab sa dibdib ko.

Isang buwan na kaming hindi nagkikita mula noong gabing muntik kaming mahuli ni Lola sa silid-aklatan ng mansion. Iyon na rin ang huling gabing nagkita kami—at ang gabing hindi ko na inakala na magbubunga ng lahat ng ito.

Kinagat ko ang labi ko para pigilan ang sarili kong mapangiti o matakot.

“Ah, gano’n ba…” mahina kong sagot.

“Matagal din siyang nawala, ‘no?”

Tumango si Mama.

“Oo, at baka ikaw na naman ang unang hanapin ng tito mo pagdating niya.”

Natigilan ako.

“Ha? Bakit naman ako?”

Ngumiti si Mama, walang kamalay-malay sa apoy na tinatago sa ilalim ng mga salita niya.

“E, ikaw lang naman ang lagi niyang tinatawag kapag nandito. Sabi ko nga, parang may paborito siyang pamangkin.”

Napilitan akong ngumiti, pero ang loob ko’y gulong-gulo.

Paborito. Kung alam lang ni Mama kung gaano kaibang paborito iyon.

Pagdating ng gabi, bumalik na si Lucien.

Ramdam ko agad ang presensiya niya kahit hindi ko pa siya nakikita—iyong tahimik pero matalim na aura na palaging nagpapahinto ng oras.

Narinig ko ang kaluskos ng sapatos niya sa hallway, ang mababang boses niya habang nakikipag-usap kay Papa.

Tapos—isang sandali lang—nagtama ang mga mata namin.

Nakatayo ako sa may hagdan, at siya naman ay paakyat, may dalang maliit na bag at suot pa ang itim na suit na bagay na bagay sa kanya.

Ilang linggo pa lang pero parang taon ang lumipas.

“Yanna.”

Ang boses niyang malalim at mababa—isang salitang sapat na para manginig ang loob ko.

“T-tito…” halos bulong ko na lang.

Lumapit siya, bawat hakbang niya parang suntok sa dibdib ko.

“Ang tagal mong hindi nagparamdam,” sabi niya.

“Bakit hindi ka sumasagot sa mga tawag ko?”

Napakuyom ako ng kamay.

“Marami lang akong inaasikaso sa bahay, Tito.”

“Marami?”

Umangat ang kilay niya, halatang hindi kumbinsido.

“Hindi ‘yan ang dahilan.”

Lumapit pa siya nang bahagya, at ngayon, ilang pulgada na lang ang pagitan namin. Ramdam ko ang amoy ng pabango niyang mahal, ang init ng balat niya kahit suot pa siya ng coat.

Ang bawat detalye niya ay parang nagpapaalala sa akin ng lahat ng gabi naming sinusubukang itago, lahat ng sandaling ginawa namin na hindi dapat na ginawa.

“Lucien…”

“Shh,” bulong niya, malapit na sa tenga ko.

“Walang nakakakita. Pero baka marinig tayo.”

Napaatras ako, nanginginig.

“Wala namang dapat marinig, Tito.”

Ngumiti siya, ngunit hindi iyon ngiting masaya. Parang ngiti ng lalaking nilalamon ng konsensya pero hindi kayang tumigil.

“Kung gano’n, bakit mo ‘ko iniiwasan?”

Hindi ko alam ang isasagot.

Paano ko sasabihin na iniiwasan ko siya dahil bawat tingin niya ay nagpapaalala ng kasalanan namin?

Na sa bawat tingin niya, nararamdaman kong may nabubuhay sa loob kong bunga ng gabi naming pinilit kalimutan?

Hindi ko na napigilan—napapikit ako.

At sa pagdilat ko, nakita ko ang mga mata niyang puno ng pag-aalala.

“Yanna,” mahina niyang sabi, “may problema ba?”

“Wala.” Mabilis kong tugon.

“Wala, Tito. Ayos lang ako.”

Ngunit habang sinasabi ko iyon, biglang kumirot ang tiyan ko. Isang saglit lang pero sapat para kumunot ang noo niya.

“Ano ‘yan?” tanong niya, sabay abot ng kamay niya sa bewang ko.

Mabilis kong tinabig ang kamay niya.

“Wala nga! Sabi nang ayos lang ako!”

Tahimik siya. Ngunit ramdam kong may mga tanong siyang hindi na niya mabitawan.

“Kung ayos ka nga, bakit parang gusto mong umiyak?” bulong niya.

Doon, halos bumigay na ako.

Gusto kong sabihin ang lahat. Gusto kong aminin.

Ngunit paano? Sa gitna ng marangyang bahay na ito, sapat na ang isang maling bulong para sirain kaming dalawa.

Humakbang siya palapit, mas malapit pa.

“Yanna, sabihin mo sa akin kung may nangyari. Hindi ako aalis hangga’t hindi ko nalalaman.”

Napatitig ako sa kanya—sa mga matang minsan kong minahal nang sobra, at hanggang ngayon, kinatatakutan ko pa ring tingnan.

“Wala nga,” mahina kong sabi.

“Wala.”

Ngumisi siya, malungkot.

“Sinungaling ka pa rin hanggang ngayon.”

At bago ako makapagsalita, marahan niyang hinawakan ang pisngi ko.

Hindi na iyon halik. Hindi rin lambing. Isa iyong pag-amin na kahit anong pilit naming itago, hindi na namin kayang burahin ang nangyari.

“Lucien…”

“Kapag handa ka nang magsabi ng totoo,” bulong niya, “hanapin mo ako sa lumang beach house. Nando’n ako buong linggo.”

At sa isang iglap, tumalikod siya. Naiwan akong tulala, nanginginig, at humihinga nang mabilis—dahil alam kong kapag muling nagkita kami, hindi na ako makakapagpanggap.

Lalong lalo na ngayong, bawat tibok ng puso ko ay kasabay ng tibok ng batang nasa sinapupunan ko.

Habang nakatayo ako sa hagdan, bumalik sa isip ko ang lahat ng mga gabing nagkasama kami sa beach. Ang halimuyak ng dagat, ang malamig na simoy ng hangin, ang init ng katawan niya sa aking tabi. Ang bawat sandali ay puno ng kasalanan, ngunit ganoon din kahumaling.

Paano ko haharapin ang bagong mundo kong ito? Ang lihim kong dala sa loob—isang buhay na bunga ng aming kasalanan.

Ang bahay na ito, ang mga mata ng pamilya ko, ang mga tanong ng lipunan—lahat ay magiging hadlang sa amin. Pero higit sa lahat, ang sariling puso ko—hindi ko kayang itanggi, kahit alam kong mali—mahal ko pa rin siya.

At higit sa lahat, may tinatago akong lihim na kapag nalaman niya, maaaring mawala ang lahat.

Sa bawat tibok ng puso ko, ramdam ko ang bigat ng bawat hakbang ng gabi.

At habang pinagmamasdan ko ang silid na iniwan ni Lucien, alam kong ang susunod na pagkikita namin sa lumang beach house ay magiging simula ng isang lihim na hindi na kayang balikan, at isang kapalaran na haharapin namin—dalawa lang, sa gitna ng mundo, at sa isang kasalanang nagbunga ng buhay.