Tinakpan ni Anne ang kanyang mukha at umiling: "Ayos lang ako, mauna ka na. Gusto ko munang maglakad mag-isa."Nag-alinlangan ang driver: "Ah... pero gusto po ni Hector na—""Umalis ka na!" medyo tumaas ang boses ni Anne, "Manong, hayaan mo muna ako mag-isa."Pagkasabi noon, naglakad siya sa gilid ng kalsada at tinawagan si Mrs. Heidi."Ninang..." Sa unang salita pa lang, bumigay na ang kanyang luha, "Totoo pala... kung wala kang inaasahan, hindi ka masasaktan ng ganito... Bakit nila ako tinrato ng ganito? Hindi ako naniniwala na malas ako! Hindi ako naniniwala!""Ninang, sobrang sakit ng loob ko. Hindi pa rin sinagot ni Hector ang tawag ko. Si Rachel ang sumagot, sabi niya naliligo raw siya."Lalo siyang nakaramdam ng pangungulila. Parang nilamon siya ng sariling damdamin.Nang marinig ni Heidi ang iyak ni Anne, natakot siya at nagmadaling magsabi: "Anne, nasaan ka? Pupuntahan kita ngayon na."Sandaling natahimik si Anne at sinabi: "Hindi na, may aasikasuhin pa ako. Mag-uusap na
Lalong uminit ang ulo ni Felyn dahil kay Anne “Hindi ba’t walang malay ang tatay mo? Paano mo siya tatanungin? Ang totoo, ayaw mo lang pumirma kasi gusto mo pa ring kunin ang mana ng Mendoza Family!”Ngumiti si Anne ng malamig: “Wala akong pakialam sa anumang kayamanan pamilya natin. Kahit kailan, hindi ko ‘yan pinangarap.Kung gusto ninyong putulin ang relasyon, papayag ako. Pero kay Papa, gusto ko siyang marinig mismo.”Sa huli, hinahanap pa rin niya ang matagal na niyang pinapangarap na pagmamahal ng pamilya.Siguro dahil sa kakulangan ng pagmamahal noong bata siya, parang isang taong nalulunod kapag nakakita ng kahit maliit na kahoy na masasagip, desperado niyang hinahawakan.Nagkatinginan sina Felyn at Charles, parehong walang magawa.Sa huli, lumuhod si Charles sa harap ni Anne: “Maawa ka naman. Iligtas mo si Papa. Wala nang magawa ang doktor. Sa ngayon, ang tagahula lang ang natitirang pag-asa namin.Bilang kapatid, wala akong ibang magagawa kundi lumuhod sa’yo.”Naluha an
Sa kabilang banda, dumating si Charles sa bahay nila Anne pero wala na ito sa kanilang bahay. Galit na galit niyang pinaghampas ang manibela, dahilan upang mag-ingay ang busina at matakot ang mga taong dumaraan. Samantala, nakasakay na si Anne sa kotse papunta sa ospital at tumawag kay Hector. Pagka-connect ng tawag, isang matamis at medyo inosenteng boses ni Rachel ang sumagot. “Hello~ Sino po ang naghahanap sa kuya ko? Naliligo po siya ngayon~” Bumigat ang dibdib ni Anne at nakaramdam siya ng hindi maipaliwanag na pagkailang. Pilit niyang pinakalma ang kanyang boses: “Rachel, pakitawag mo si kuya mo sa telepono.” “Hindi puwede, naliligo si kuya, hindi pwedeng pumasok si Rachel, nakakahiya, nakakahiya~” sagot ng inosente at cute na boses mula sa kabilang linya. Lalong lumalim ang pagkailang ni Anne, pero pinilit pa rin niyang maging mahinahon: “Ganito na lang Rachel, pakiusap, sumigaw ka na lang mula sa labas ng salamin. May emergency ako.” “Hindi pwede. Hindi puwedeng is
“Ano ang nangyari?” Kumunot ang noo ni Anne at may masamang kutob siyang naramdaman. “Si Papa nasa ICU, baka hindi na siya magtagal. Nasaan ka ngayon? Susunduin na kita agad.” Mula sa kabilang linya, maririnig ang pagkataranta sa boses ng pangalawang kapatid ni Anne. Biglang sumama ang pakiramdam ni Anne. Hindi niya alam kung bakit, pero bigla niyang naalala ang huling pagkikita nila ni Rolando tatlong oras lang ang nakalipas. Sa ilalim ng madilim na ilaw ng kalye, nakita niya ang isang uri ng pagkilala, papuri, at kabaitan sa mukha ng kanyang ama na hindi niya kailanman nakita noon. Hindi—! Kanina okay pa siya? Bakit bigla atang lumala ang pakieramdam niya? Bahagyang nanginig ang kamay ni Anne habang hawak ang telepono at pilit pinapakalma ang sarili: “Kuya, huwag mo na akong sunduin. Mas malapit ako sa People’s Hospital. Magpapalit lang ako ng damit at magkikita na lang tayo sa ospital.” Pagkatapos niyang sabihin iyon, mabilis niyang binaba ang tawag. Samantala, si
Mabilis ang tibok ng puso ni Joshua, nilamon siya ng takot sa sinabi ng kaniyang ina na kamatayan.Hinawakan niya ang kanyang buhok sa takot at paulit-ulit na binangga ang salamin: “Pa, mag-isip ka ng paraan, iligtas mo ako.”Tumingin sa kanya ang kaniyang ina na may pagduduwal: “Hanggang ngayon, matigas pa rin ang ulo mo. Walang sinuman ang isinilang na mababa, walang isinilang para lang paglaruan mo. Ang sinapit mo ngayon, kasalanan mo yan!”Nang paalis na sana ang ina ni Joshua bigla itong sumigaw mula sa , likod ng salamin.“Oo, kasalanan ko nga!Pero kailan niyo ba ako tiningala? Lagi niyo lang akong pinapalo at minumura. Kahit anong gawin ko, hindi ko kailanman naabot ang mga inaasahan ninyo. Sa mga mata ninyo, isa lang akong basura!”Natigilan ang kaniyang ina at biglang naalala ang mga panahon na pinaghubad niya si Joshua at pinatayo sa gitna ng bakuran sa gitna ng taglamig.Mula pagkabata, mahigpit siya kay Joshua. Mali ba siya?Tumawa ng nakakatakot si Joshua.“Bakit ako g
Sa opisina ng Care for Women FoundationPalakad-lakad si Mrs. Jema sa loob ng opisina at halatang balisa siya.“Euleen, anong gagawin natin? Yung mga dati nating donors, ayaw na raw mag-donate ulit. Kapag nagpatuloy ito, magiging kalansay na lang ang foundation natin!”“Kumalma ka lang, gagawa ako ng paraan.” Napakamot si Euleen, halatang stress na stress na din sa nangyayari.Naka-sick leave si President Dave nitong mga nakaraang araw kaya’t sa kanya, bilang vice chairman, napunta ang lahat ng problema.Mula umaga hanggang ngayon, sunod-sunod ang tawag na gustong umatras ng mga donors—nakakabaliw!Dati nang may kinurakot na pondo si Mrs. Jema, kaya kung maubos pa ang natitirang pera sa foundation, siguradong patay siya.Kaya nag-suggest ito: “Euleen, bakit hindi mo subukang hingan ng donation ang tatay mo?”“Huwag.” Diretsong tumanggi si Euleen.Marami nang ginastos ang tatay niya kamakailan para mapababa ang sentensya ng kapatid niyang lalaki.Karamihan ng perang iyon, napunta lang