Chapter 3: P.2

“Hindi na kailangan.” ang matipid na tugon ni Luna.

Karaniwan nang dalawang beses na lamang sa isang araw ang pagtawag ni Luna sa kanyang anak.

Minsan alas-singko ng madaling araw, at minsan naman ay umabot na ng bandang tanghali. 

Lahat ng mga kasamahan ni Luna, ay alam ang tungkol sa kanya na may anak na siya.

Ngunit isang lihim ang itinatago niya, isang lihim na hindi pa niya naibubunyag sa mga kasamahan niya. Ang ama ng kanyang anak ay walang iba kundi ang pinakamakapangyarihang tao o nagmamay-ari sa kanilang kompanya. 

Sa paglubog ng araw, matapos ang mahabang araw ng kanyang pagtatrabaho, nagtungo si Luna sa isang pamilihang bayan at naghahanap ng mga sariwang prutas at gulay at dinala niya ito pauwi ng kanyang tahanan. 

Pagkatapos ng hapunan, nagtungo si Luna sa kanyang silid upang buksan ang kanyang laptop. Sa liwanag kanyang screen, hinanap niya ang mga balita patungkol sa eksibisyon ng teknolohiya.

Matapos mabasa ang mga balita, agad siyang nag dial ng numero at may tinawagan, “Paki save naman po ng isang tiket para sa eksibisyon ng teknolohiya sa susunod na buwan.” aniya, ng may malumanay na pakiusap.

“Segurado ka ba?” malamig na tugon ng nasa kabilang linya.

“Dalawang beses ka nang nag pa-reserve ng tiket, pero ni minsan ay hindi ka pumunta. Ilang pangarap na ticket ang nasayang dahil sa’yo.” wika pa nito. 

Ang taunang eksibisyon ng teknolohiya sa bansa ay isang malaking kaganapan sa industriya ng teknolohiya, at hindi lahat ay nakakakuha ng mga tiket para sa eksibisyon.

Ang kanilang kompanya, ay isang malaking haligi sa mundo ng teknolohiya, at ang ilan sa kanila ay nabigyan ng mahalagang pwesto sa eksibisyon. At dahil dito, marami sa kanilang mga pinakamahusay na mga tauhan ang gustong makibahagi. 

Para sa kanila, ang bawat pwesto ay napakahalaga. 

“Kung hindi ako makakadalo sa pagkakataong ito, hindi na kita ulit kakausapin pa sa tinatahak.” kalmadong tugon ni Luna.

Hindi na muling nagsalita ang nasa kabilang linya at ibinaba ng maayos ang telepono. 

Ngunit alam niya na ang katahimikan nito ay isang simbolo ng pagpayag.

Isang malumanay na ngiti ang sumilay sa mga labi ni Luna.

Sa likod ng ngiting iyon, ay ang hindi niya pagpapahayag sa kanyang pagnanais na bumalik sa kumpanya.

Bilang kasosyo ng kompanya, pinili ni Luna na magpakasal at manganak nang nasa umpisa pa lamang ang pag unlad ng kanilang negosyo. Dahil dito, unti-unting nawala ang kanyang atensyon sa kompanya at mas nagtuon siya ng oras sa kanyang pamilya. Ang pagbabagong ito ay nagdulot ng malaking kaguluhan sa plano ng kanilang pag-unlad at nagresulta sa pagkawala ng maraming pagkakataon para sa kanilang negosyo.

Dahil rito, bumalot ang galit at inis ng mga kasamahan niya. Sa mga sumunod na taon, tuluyan ng naputol ang kanilang ugnayan. 

Totoo ngang binabalak niyang bumalik sa kumpanya. Ngunit ang katotohanan ay matagal na niyang inuna ang kanyang pamilya kaysa sa trabaho. Masyado ng nahiwalay ang kanyang mundo sa negosyo.

Kinakabahan siya. Natatakot siyang hindi na niya makasabay ang mabilis na pag-unlad ng kumpanya kung babalik siya nang walang sapat na paghahanda.

Sa mga sumusunod na araw, puspusan ang pagsisikap ni Luna sa trabaho. Pagkatapos niya sa opisina, abala naman siya sa kanyang mga personal na bagay.

Hindi na rin niya pinilit pang kausapin ang anak niyang babae at maging si Eduardo. Marahil ganoon din ito sa kanya, hindi siya kinakausap, at wala ring kahit na anong komunikasyon sa pagitan nila.

Hindi na siya nagulat pa. Halos kalahating taon na rin siyang laging siya lang ang may nais na makipag-ugnayan sa kanila.

Parang wala lang sa kanila, at halos walang pakialam ang mga ito sa kanya.

Sa bansang Villa Esperanza.

Kinagawian na ni Aria na tawagan si Regina tuwing umaga pagkagising niya.

Nang araw na iyon, gaya ng dati nang magising ang batang babae, agad niyang tinawagan ang Tita Regina niya.

Peri hindi pa man nagtagal ang usapan nila, bigla na lamang napahagulgol ang babae sa kabilang linya.

Dahil sa masamang ibinalita ni Regina: “Titi Gina, uuwi na sa Valley Heights.” malungkot niyang wika sa bata.

Lubhang nanlumo ang batang si Aria. Pagkatapos ng usapan nila ni Regina, agad niyang tinawagan ang kanyang ama, “Dad, alam mo ba to?” aniya.

“Oo, alam ko.” sagot ni Eduardo sa kanyang anak habang nasa opisina at nagbabasa ng mga dokumento.

“Kailan mo pa nalaman?” tanong muli ng batang babae.

“Ahhh, matagal na.” sagot ni Eduardo.

“Ang sama-sama mo naman Daddy,” yakap-yakap ni Aria ang maliit niyang kulay rosas na laruang baboy habang umiiyak.

“Bakit hindi mo sinabi sa akin? Hindi ko kaya ng wala si Tita Regina, ayaw kong mag-aral dito ng wala siya! Gusto kong umuwi sa Valley Heights.” dagdag pa nito sa kanyang ama habang humahagulgol sa pag-iyak.

“Aayusin nalang natin yan.” mahinahong tugon ni Eduardo sa kanyang anak.

“Ano pong ibig ninyong sabihin?” nagtatakang tanong ni Aria.

“Uuwi tayo ng Valley Heights sa susunod na linggo.” kasunod pang tugon ni Eduardo sa kanyang anak.