CHAPTER 4

Ang boses ni Conrad ay puno ng lamig na parang nagdulot ng pagkayelo sa buong paligid ng dining room.

"Sir, patawad po!" Biglang lumuhod si Cecelia sa sahig. Mayroong takot sa kanyang mga mata, "Hindi ko po dapat sinabi iyon ginawa kay Madame."

Si Conrad Laurier ay palaging mabait at tila hindi marunong magalit, ngunit malupit ito kung iyong ginalit, walang taong makakakaya sa kanyang bagsik.

"Pero, Sir Conrad, wala akong masamang intensyon, ayoko lang po na mahirapan si Madame sa paggawa ng almusal."

Tiningan lang siya ni Conrad nang walang emosyon, "Kaya tingin mo tama ang ginawa mong sirain ang inihandang almusal ng isang bagong kasal na asawa para sa kanyang mister?"

Nanatiling tahimik ang paligid sa loob ng ilang segundo.

Ang sinabi ni Conrad ay hindi lang nagpagulat kay Cecelia at Anita, kundi pati na rin kay Mandy na nanlaki ang mga matang pinanood ang nangyayari.

Hindi siya makapaniwala at hindi niya alam kung ipinagtatanggol ba siya ni Conrad sa mga katulong.

Nanginginig sa takot si Cecelia na nagpaliwanag, "Hindi po namin iyon sinasadya. Tsaka ang mga pagkaing inihanda ni Madame, hindi namin itinapon...kinain namin ni Anita."

Lalong lumamig ang mga tingin ni Conrad, "Mukhang mas mukha kang may-ari ng bahay kaysa sa akin."

Sunod na napaluhod si Anita sa harapan nito, nahihiya dahil isa siya sa mga kumain ng almusal.

Dali-daling gumapang si Cecelia papunta sa gawi ni Mandy para humingi ng paumanhin, "Madame, pakiusap, patawarin niyo sana ako. Talagang nag-aalala lang po kami sa inyo at baka hindi ka po namin masilbihan ng maayos kaya sinabi ko po na kami na ang bahalang magluto."

Si Cecelia ay medyo matanda na at ang kanyang edad ay puwede ng maging ina ni Mandy. Kaya hindi siya matiis ni Mandy at agad pinakiusapan ang asawa.

"Asawa ko, ginagawa lang nila ang tama at kung gusto mong kainin ang mga niluto ko, pwede kitang paglutuan ulit."

Habang nagsasalita, tumayo siya at nagtungo sa kusina. Nang makalampas siya kay Conrad, bigla siyang hinila ng lalaki at niyakap. Ang kanyang amoy, tulad ng mint, ay umalingawngaw, at biglang namula ang mukha ni Mandy.

Hinawakan ni Conrad ang kanyang baywang at malalim na nagsalita, "Ano ang tawag mo sa akin kanina?"

Lalong namula ang mukha ni Mandy nang maalala, "A-asawa ko."

"Ano ang inihanda mong almusal para sa asawa mo?"

"Red sugar pie, kaunting lugaw...at patatas na ensalada na ako mismo ang gumawa, at pipino..."

Habang nakatingin sa kanyang namumulang mukha, hinalikan ni Conrad ang kanyang noo nang marahan, "Bukas, gawin mo ulit para sa akin, ha?"

Ngumiti si Mandy, "Eh, ang almusal ngayon..."

Binitiwan naman siya ni Conrad, "Ikaw muna ang kumain, malalate ka na."

Doon lang naalala ni Mandy na malapit na pala siyang ma-late. Halos alas-otso na. May klase siya sa alas-otso y medya!

Kaya mabilis siyang kumain ng ilang subo, at umakyat para magbihis at kunin ang kanyang bag. Nang bumaba siya, wala na si Cecelia, at si Anita na lang ang naiwan na nakaluhod sa sahig.

Ang lalaking nakapiring ay tila walang kaselasan na umiinom pa rin ng gatas.

Nang marinig ang yabag niya, mahinahon na nagsalita ang lalaki, "Nag-arrange ako ng driver para sa'yo, maaga kang umuwi pagkatapos ng klase."

Namangha si Mandy at ngumiti, "S-salamat."

*****

"Sir, sinabi ko na po kay Ate Cecelia ang lahat, at sigurado akong sasabihin niya iyon sa kanila."

Pagkatapos umalis ni Mandy, dahan-dahang nagsalita si Anita sa harap ng amo.

"Tumayo ka na." Utos ni Conrad.

Nag-adjust ng posisyon si Conrad sa kanyang wheelchair, "May isang bagay lang ang hindi ko maintindihan. Sabay kayong ipinadala dito ng lolo ko, bakit si Cecelia ay sinusuhulan ng tiyuhin ko, pero ikaw hindi?"

Namutla ang mukha ni Anita, at muling lumuhod.

"Huwag mong sabihing may ibang misyon ka, tama ba ako?"

Eleganteng kumuha ng panyo si Conrad at nagpunas ng bibig, "Hindi muna kita gagalawin sa ngayon. Alam kong ipinadala ka ng lolo ko para bantayan ako, kaya dapat mong sabihin sa kanya na papaalisin ko si Cecelia dahil ginugulo niya ang asawa ko."

Tumango-tango si Anita biglang pagtugon, "Huwag po kayong mag-alala! Masusunod po."

*****

"Maraming salamat po, Kuya Greg!"

Nang makarating si Mandy sa kanyang pinapasukang university dali-dali niyang kinuha ang bag tsaka agad na lumabas ng kotse at kumaripas ng takbo papasok sa gate.

Ang kanyang buhok ay tinatanggay ng hangin habang ang maliwanag na sikat ng araw sa kalangitan ay tumama sa kanya. Nakakatuwa siyang pagmasdan dahil sa kanyang maganda at batang hitsura.

Nang mawala siya sa paningin ng driver, nagbigay ito ng update sa kanyang amo,"Sir, nakababa na po si Madame at nakapasok sa loob ng paaralan."

Natanggap ito ni Conrad sa kabilang linya, "Good. And what else did she say?"

"Sabi niya masyadong sosyal ang kotse na naghahatid sa kanya, ayaw niyang malaman ng iba na nagpakasal siya sa mayamang tao."

"Okay, sundin mo siya."

*****

Tatlong minuto bago magsimula ang klase, pagod na pagod na pumasok si Mandy sa silid-aralan.

Nagulat si Ronnie nang makita siya, "Pumasok ka pa rin?"

Pinunasan ni Mandy ang pawis sa noo, "Malamang. Buti na lang hindi ako late!"

Suot pa rin niya ang kanyang lumang maong at puting t-shirt, at nakatali ang kanyang buhok sa isang ponytail, at wala siyang suot na makeup. At higit sa lahat, walang bakas na bago siyang kasal.

Pagkatapos punasan ang pawis, dahan-dahang kinuha ni Mandy ang kanyang libro at notebook at isa-isa itong binuklat, "Siguro tatapusin na nila Ma'am ang theorem mula noong nakaraan."

Parang nakakita ng multo si Ronnie na nakatitig sa kanya. Tama ba ang pagkakatanda niya na ang asawa ni Mandy ay 26 years old na?

Sa edad na iyon, at hindi pa nakakaranas ng babae, dapat ay parang lobo na siya! Pero nagtaka siya dahil walang marka ng halik sa leeg ni Mandy.

Hindi pa siya namamaos? Hindi siya nahihirapang maglakad? At isa pa, kaya pa niyang maupo nang maayos at magsulat ng notes?

Naguluhan si Ronnie, baka hindi lang bulag ang asawa ni Mandy, baka may problema rin sa ito sa kalusugan? Baka pati rin sa kama?

Papaano na ang kaligayahan ni Mandy? Nalungkot si Ronnie, paano niya hahayaang mapunta sa ganitong sitwasyon ang kaibigan niya?

Kaya nagmamadali siyang nag-text sa kanyang kuya na doktor sa urology, [Meron ba kayong gamot para sa lalaking hindi kayang tumayo ng kargada?]

Mabilis ang sagot ng kuya niya, [Anong klaseng problema? Matagal na ba 'yan, o hindi talaga tumitigas?]

Tiningnan ni Ronnie si Mandy na abala pa rin sa pakikinig at pagsusulat.

Kahit tanungin niya, sigurado siyang hindi sasagot si Mandy sa kanyang katanungan. Kaya nagdesisyon siya ng mag-isa, "Lahat, kunin mo na lang ako ng gamot, pupunta ako pagkatapos ng klase."

Ang nais niya lang ay matulungan ang kaibigan na sumaya kaya gagawin niya ito.

*****

Pagkatapos ng klase, nagreklamo si Ronnie na sumasakit kuno ang tiyan at pinilit niyang samahan siya ni Mandy sa ospital ng kuya niya.

Wala namang ibang gagawin si Mandy at mukhang masama talaga ang pakiramdam ng kaibigan, kaya sinamahan niya ito. Nang makarating sila sa klinika ng kuya niya, biglang nag-usap ang magkapatid tungkol sa mga personal na bagay.

Hindi komportableng makinig si Mandy, kaya lumabas siya at umupo sa upuan sa hallway para magbasa ng nobela. Tungkol sa kasaysayan ng isang tanyag na CEO ang binabasa niya, kung saan ang mga bida ay nagtitiisan sa loob ng maraming taon bago magpakasal.

"Mandy?"

Nang binabasa niya ang eksena ng gabi ng kasal, biglang may tumawag sa kanyang pangalan. At agad siyang nag-panic dahil sa kanyang binabasa kaya biglang nahulog ang hawak niyang cellphone.

Akma niya itong pupulutin pero nakita niya ang kamay na mayroong suot na puting mangggas ang unang pumulot nito.

"Salama—"

Nang tumingala si Mandy, bigla siyang nanigas nang makita ang mukha ng lalaki sa kanyang harapan.

"Miggy?!"

Ang lalaking nakasuot ng puting coat na ito ay ang matagal na niyang hinangaan noong high school, si Miguel Angelo Fernandez.

Dahil sa sobrang pagkasupresa, muli niyang nabitawan ang cellphone sa sahig.