CHAPTER 7

Bago pa man nakaisip ng paliwanag si Mandy, biglang dumampi ang manipis ngunit mapangahas na labi ni Conrad sa kanya.

Mahigpit niyang hinawakan ang magkabilang braso ni Mandy, ikinulong ito sa kanyang bisig at walang awa siyang hinalikan.

Nilamon siya ng malamig nitong hininga at naging dahilan bakit siya nakaramdam ng pagkahilo. Parang hinigop nito ang kanyang kaluluwa sa paraan ng kanyang paghalik.

Pagkalipas ng ilang saglit, binitiwan siya ni Conrad at may mapanuksong ngiti sa labi. “Mandy, ganito ba ang gusto mong kasagutan?”

Nanginig siya at nagdulot ito ng pagkagulo sa kanyang puso't isipan. Pilít din siyang nagpumiglas mula sa bisig nito, ngunit lalo lamang siya nitong hinigpitan.

Napakaliit na lang ng pagitan nilang dalawa—isa itong delikadong sitwasyon. Patuloy ang pagpupumiglas ni Mandy, pero hindi niya kayang talunin ang lakas ni Conrad.

Hanggang sa tuluyan nang naubos ang kanyang lakas.

Napangiwi siya at nainis. “Bakit ba ang lakas-lakas mo?”

Bago sila ikasal, paulit-ulit siyang pinaalalahanan ni Lolo Colton na mahina raw ang pangangatawan ni Conrad at dapat niya itong alagaan ng mabuti.

Dahil doon, inakala niyang kasinghina ito ng isang matandang may sakit. Pero ngayon, habang nakatitig siya sa malalaking kamay nitong mahigpit na nakapulupot sa kanyang beywang, ramdam niyang malakas ang panggangatawan nito. Hindi niya ito kayang tapatan. Nakasimangot siyang parang batang may kaalitan.

Ngumiti si Conrad at inayos ang posisyon niya sa kandungan nito, hinayaan siyang umupo ng mas maayos. “Bulag lang ako, Mandy, pero malusog ang ibang bahagi ng katawan ko.”

Paglapit niya, mapanuksong bumulong siya sa tainga ng babae, gamit ang mababa at nakakalibog na tinig. “Kasama na ang ibabang bahaging ‘yon. Gusto mo bang subukan ngayon?”

Biglang bumilis ang tibok ng puso ni Mandy.

Namula siya nang husto at mabilis na umiling. “H-hindi! Ayoko!”

Ngunit lalong lumakas ang kapilyuhan ni Conrad, dahan-dahang kinagat ang malambot na tainga niya. “Ayaw mo?”

“Hindi ba’t sinabi mo noon na gusto mo akong bigyan ng anak?”

“Ah..o-oo naman! Pero hindi ngayon! Hindi pa ako handa!”

Sa sobrang kaba, hindi na niya alam ang mga pinagsasabi niya.

Hindi niya mahulaan ang ugali ng lalaking ito, at natatakot siyang gawin nito ang gusto dito mismo sa loob ng sasakyan.

“Kahit anong mangyari…huwag lang dito.”

Wala sinabi si Conrad, ngunit ang titig nito sa kanya ay puno ng panganib at pang-aangkin.

Natakot lalo si Mandy sa paraan ng pagtitig ng asawa. Parang kahit anong oras, kaya siya nitong....

Napatingin siya rito na parang isang takot na kuting, nangingilid ang luha sa kanyang mga mata. “H-hindi pwede…”

Bahagyang tinaas ni Conrad ang kilay, pero nanatiling kalmado ang tinig. “Sigurado ka?”

“Uhmm…”

Nanginginig ang boses ni Mandy, at halos maiyak na. “Asawa kita… at kung anuman ang gusto mong gawin sa akin… wala akong tutol. Pero....huwag dito sa sasakyan.”

“May driver pa! Nakakahiya!”

Sa kaloob-looban niya, konserbatibong babae pa rin siya. Hindi niya kayang tanggapin ang ganitong…matinding eksena.

Muling ngumiti si Conrad, malalim at puno ng pananabik. “Pwede kong palabasin ang driver.”

“Hindi pa rin…hindi pa rin pwede. Ang dami nang aksidenteng nauuwi sa trahedya dahil sa ganitong klaseng sitwasyon…”

Maingat siyang nagsalita, sinusubukang pakiramdaman ang kanyang asawa. “Pwede naman natin gawin sa kama… sa kwarto natin sa bahay.” Suhestiyon ni Mandy.

“O… kung ayaw mo naman sa kama… pwede rin naman sa sahig.”

Napatawa ang lalaki sa sinabi niya. “Pero hindi ba’t iniisip mong may problema ako sa ganung bagay?”

“HINDI! Wala! Wala talaga!”

Mabilis na umiling si Mandy at mariing tumango. “Ako ang nagkamali! Hindi talaga para sa’yo ang gamot na ‘yon!”

“Hindi para sa’kin?”

May bahagyang ngiti sa labi ni Conrad. “Kung ganun… para kanino ang gamot na ‘to, Mandy?”

Wala tuloy masagot si Mandy. Mas lalong naging malabo ang mga sinasabi niya.

Sa sobrang taranta, wala na siyang ibang maisip kundi mag-imbento. “Para sa kaibigan kong si Ronnie! Yung boyfriend niya… m-may problema sa ari, kaya bumili siya ng gamot sa ospital. Nagkamali lang ako ng bigay!”

Kung nagawa ni Ronnie na ipahamak siya, magagawa rin niyang ipasa sa kanya ang sisi!

Napakagaling niyang magkunwaring seryoso habang nagsisinungaling, kaya naman lumitaw ang bahagyang tuwa sa maamong mukha ni Conrad.

Nang maramdaman niyang lumambot na ang mood nito, agad niyang hinawakan ang braso ng asawa at marahang niyugyog. “Talagang nagkamali lang ako ng bigay! Paano ko naman iisipin na may problema ang asawa ko, hmm?”