Lahat ay napalingon sa pinto. Agad nagbago ang ekspresyon ni Irina—mula sa banayad na ngiti, naging malamig na parang yelo.At ang taong naroon? Walang iba kundi si Yngrid—ang babaeng nagtangkang patayin siya dalawang buwan na ang nakalipas.“Irina!” sigaw ni Yngrid habang humahagibis papalapit. “Ngayong araw, mamamatay ka na!”Bago pa man makagalaw si Irina, isang maliit na pigura ang sumulpot sa gilid at sumugod nang buong lakas. Si Anri. Ang munting mandirigmang bata na ilang minuto pa lang ang nakaraan ay nagpabagsak na sa hostess ng club.Iniharang niya ang sarili kay Yngrid, buong lakas ng katawan niyang maliit.“Ikaw na naman?! Anong klaseng multo ka ba ngayon?!” sigaw niya. “Bakit ba sunud-sunod ang mga pangit na bruha dito?! Grabe—parang ang hilig niyong manood ng monster drama lately!”Galít na galít si Anri. Simula nang magpa-dinner ang mga magulang niya sa bahay ni Great-Grandpa, sunud-sunod na ang mga babaeng mukhang bangungot.Zoey? Pangit. Claire? Mas pangit. Itong isa?
Hindi nag-alala ang babae.“Eh sino naman kaya ’yon?” bulong niya, walang pakialam. Totoo, wala talaga siyang iniintindi.Siya ang pinakasikat at pinakamahal na kasamang babae sa club na ito—palaging inaabangan, palaging may naghihintay. Matagal na niyang pinangarap na maimbitahan sa eksklusibong pribadong silid na ito, pero kailanman ay hindi siya nabigyan ng pagkakataon.Bakit?Dahil ang malawak na silid na ito, na may sukat na isandaang metro kuwadrado, ay palaging nakareserba para sa apat na natatanging bisita—at ni minsan, wala sa kanila ang humiling ng babaeng kasama.Pero ngayong gabi, nagbago ang lahat. Sa wakas, siya’y ipinatawag. At hindi basta sino—si Mr. Beaufort mismo ang nagpasama sa kanya.Mr. Beaufort. Hari ng South City.Hindi na niya inisip kung may asawa o anak ba ang isang lalaking gaya ni Alec. Bakit pa? Ano ngayon kung palayawin man siya nito? Negosyo lang ito—pera ang habol niya. Alam niya ang halaga niya. Ang tungkulin niya: aliwin ang mga lalaking narito sa si
Irina hesitated for a moment. “Are you sure it’s appropriate for me to go?”Ayaw na niyang mapahiya—muli. Pagkatapos ng lahat, ang mga “kapatid” ni Alec ay pawang makapangyarihan at may impluwensiya. Hindi niya talaga nararamdamang kabilang siya sa mundo ng mga ito.Ngunit ang tinig ng lalaki sa kabilang linya ay banayad, halos nang-aalo:“Kung hindi ikaw ang karapat-dapat na pumunta, sino pa? Galing pa silang lahat sa malalayong lugar, pero ikaw, nandito sa syudad. Hindi ba’t ikaw ang dapat maging magiliw na tagatanggap?”Napangiti si Irina, hindi napigilan. “Sige na nga, pupunta ako.”“Bilisan mo,” bulong ng boses niyang mababa at malambing. “Hinihintay kita.”“Okay.”Pagkababa ng tawag, humarap si Irina sa kanyang anak at ngumiti nang malumanay. “Anak, gusto mo bang makilala ang mga kaibigan ni Daddy?”Masiglang tumango si Anri. “Siyempre naman!” Mahilig siyang makipagkilala sa mga bagong tao.“Huwag kakalimutang maging magalang, ha? Batiin mo sila nang maayos.”Ipinagmalaki ni An
“Mom, what’s wrong?” Anri asked, looking at her mother with a worried, almost grown-up expression.Napalingon si Irina, bahagyang balisa ang boses. “Anri, anak, mag-behave ka muna ha? Saglit lang si Mommy.”Pagkasabi niyon, agad niyang binuksan ang pinto ng kotse at bumaba.Hindi siya makakalayo—nandoon pa ang anak niya sa likod ng sasakyan. Kaya’t nanatili siyang nakatayo sa gilid ng kalsada, habang pinagmamasdan ang maruming palaboy na babae na mabilis na tumatakbo palayo.Sa loob lang ng isang minuto, naglaho na ito—nilamon ng lungsod na para bang hindi man lang ito dumaan doon.Dahan-dahang bumalik si Irina sa loob ng kotse, pasan ang matinding lungkot sa bawat hakbang. Sa likod, tahimik lang na nakaupo si Anri sa kanyang child seat, malalaki ang matang nakatitig sa ina, punô ng pag-aalala.Piliting ngumiti si Irina para sa anak, pero hindi umabot sa kanyang mga mata ang ngiting iyon.Saka niya napansin—nakasabit pa rin sa linya ang kanyang cellphone.“Hello? Hello? Irina? Anong n
Bahagyang ngumiti si Irina at tumingala kay Alec. “May dahilan ka sa lahat ng ginawa mo, hindi ba?”Napakunot ang noo ni Alec. Alam niyang matalas si Irina—na kahit kaunting pahiwatig lang, kaya niyang buuin ang buong larawan.“Hm?” tanong niya, kunwaring walang alam.“Ang pamilya ni Zoey… nakatakas sila, hindi ba? At sa Isla sila nagtago?”Tumango si Alec. “Oo.”Nagpatuloy si Irina. “Dapat ay sabay tayong lilipad papunta sa probinsya ko noong isang araw. Pero pagdating sa paliparan, bigla kang nagbago ng isip. Dahil ba ‘yon sa agarang isyu tungkol sa pagtakas nila?”“Oo,” tugon niya.Mahinang sabi ni Irina, “Si Don Pablo ang tumulong sa kanila, hindi ba?”Alam niyang kung wala si Don Pablo, imposibleng makatakas ang mga Jin papuntang isla.Hindi naitago ni Alec ang paghanga sa kanyang mga mata.“Na-figure out mo…”Napahagulgol si Irina at agad siyang sumubsob sa dibdib ni Alec. Napakabigat ng sakit na dulot ng pagtataksil. Maingat na hinaplos ni Alec ang kanyang pisngi.“Naisip mo na
“I’ve survived a disaster,” Zoey said, voice full of twisted pride. “So tell me, Irina… doesn’t that mean it’s my turn for some good luck now?”Napatawa si Irina—isang malamig, walang emosyon na tawa. “At ano nga bang gusto mong iparating?”“Ang sinasabi ko lang…” saglit na tumigil si Zoey, tila nilalasap ang bawat salita, “Baka isang araw, maging asawa ko rin ang asawa mo.”Hindi man lang kumurap si Irina. “Alam ko na kung nasaan ka.”“Ha?” Biglang tumalim ang tono ni Zoey. “Sinabi ba ng asawa mo?”“Hindi,” sagot ni Irina, kalmado pa rin. “Abala siya nitong mga nakaraang araw. Malamang, wala siyang oras. Pero ako mismo ang nakahalata. Nasa isla kayo, ‘di ba? Kayong tatlo—ikaw at ang mga magulang mo—doon kayo nagtago.”Isang sandaling katahimikan ang bumalot sa kabilang linya. At pagkatapos, isang mariing pagsinghal.“Hayop ka! Gano’n ka pa rin—nakakainis kang matalino! Nahulaan mo talaga!”“Salamat sa papuri,” sagot ni Irina, banayad ang tono.“Sabi nga nila, ang paghihiganti ay pina