“Sa usaping ito, may kailangang isakripisyo. At kung si Amalia man iyon—ano ngayon? Siya ang pinakamaliit na kawalan na kaya kong tanggapin. Oo, hindi ito makatarungan para sa kaniya. Ngunit sabihin mo sa akin—gaano ba karami ang katarungan sa mundong ito? Bilang asawa ng pinuno ng Beaufort Group, kailangan kong maging malupit!”Malinaw at mariin ang wika ni Wendy, puno ng lungkot ngunit may halong paninindigan. Ang tinig niya’y naglalaman ng awa at katuwiran, kaya’t wala nang naiwang salitang pangtutol si Don Pablo.Sa huli, umalis itong dala ang kahihiyan mula sa tahanan nina Alexander at Wendy. Ngunit paano pa niya haharapin si Amalia pagkatapos noon?Gabing iyon, nagpalaboy-laboy si Don Pablo sa lansangan ng isla, walang kapahingahan. Tanging pagsikat ng araw ang nagtulak sa kaniya na umuwi, mabigat ang hakbang at lupaypay ang diwa.Pagpasok niya sa salas, nadatnan niyang nakaupo si Amalia sa sopa, tahimik at walang imik. Kita ang malaking tiyan, tanda ng kaniyang pagdadalang-tao.
“Ano? I–ikaw… apo ng lahing Villafuerte?” Hindi makapaniwala si Don Pablo habang nakatitig kay Amalia. “Anak… ang iyong ama ba’y si Jacobe, ang dating pinuno ng isla?”Tahimik na tumugon si Amalia, nakatingin din sa kanya. “Kilala mo dapat ang aking ama. Siya ang dating pinuno ng isla.”Natahimik si Don Pablo. Hindi niya kilala si Jacobe bilang panginoon lamang ng isla—sapagkat noon lamang siya nakarating dito. Ang totoo, may mas malalim na dahilan.Noong kabataan niya, nang siya’y nag-aral sa isang tanyag na akademyang militar sa ibang bansa, si Jacobe ang nag-abot sa kanya ng tulong-pinansyal. Maliit lamang iyon—isang daang piso—ngunit kailanman ay hindi ito nakalimutan ni Don Pablo. Para sa kanya, ang isang patak ng kabutihan ay dapat tumbasan ng isang bukal.Ngayon, nanikip ang kanyang dibdib sa dalamhati. Pinagmasdan niya si Amalia nang may lubos na malasakit.“Pamangkin, huwag kang mangamba. Ako ang bahala! Palalayasin ko ang lalaking iyan sa kanyang unang asawa, at ipapakasal k
Wasak ang puso ni Amalia nang bigla niyang marinig ang tinig na tumawag sa kanya ng, “Anak.”Parang may dumaloy na init sa kanyang dibdib, wari’y isang mangkok ng mainit na sabaw ang ibinuhos sa kanyang puso. At sa isang iglap, bumalong ang kanyang mga luha ng dalamhati—bumagsak na parang mga butil ng perlas na naputol ang sinulid.“Anak, anak, huwag kang umiyak. Ano ang nangyari? Sabihin mo kay Uncle kung may nang-api sa’yo.”Malumanay, puno ng malasakit, ang tinig ng lalaking nasa katanghaliang-gulang.Namamaos at halos hindi makabigkas, tuluyan nang naitanong ni Amalia, “Patawarin ninyo ako… pero sino po ba kayo?”Hindi niya kailanman nakita ang lalaking ito sa isla. Ngunit may kakaiba sa presensyang dala nito—matikas ang tindig, matalim ang anyo ng kanyang mga mata, wari’y isang mandirigmang bagong balik mula sa digmaan.At tama ang kutob ni Amalia.Ang nasa kanyang harapan ay walang iba kundi si Don Pablo, minsang makapangyarihan sa kanyang panahon. Noon, nasa limampung taong gul
“Tama!” malamig na dagdag ni Wendy. “At huwag mo nang maisip ang pagtakas. Sa buwang ito lamang, walang makakapagtago sa ’yo saanmang sulok ng mundo. Hangga’t nasa islang ito ka, matatagpuan pa rin kita—kahit magtago ka pa sa lungga ng daga. Kalimutan mo ang isla. Kahit sumama ka pa kay Alex pabalik sa South City, matatagpuan pa rin kita. Tandaan mo ito, Amalia—dito sa isla, baka makaligtas ka pa. Ngunit kung maglakas-loob kang tumapak sa South City kasama si Alex, sisiguraduhin kong mararanasan mo ang kaparusahan na mas masahol pa sa kamatayan!”At sa pagbitaw ng mga salitang iyon, marahas na lumabas si Wendy mula sa munting pugad ng pag-ibig na ipinundar ni Alexander para kay Amalia.“Hindi… huwag mo itong gawin sa akin. Ang mga anak ko… ang aking dalawang anak…” Bumagsak si Amalia sa sahig, nanginginig at humahagulhol na parang wala nang lakas lumaban.Wala na siyang pamilya. Wala ni isa.Ang tanging lalaking minahal niya’y si Alexander. At ngayo’y nasa kanyang sinapupunan ang dala
Bahagyang ngumiti si Irina kay Duke, saka iniwas ang tingin. Wala siyang nararamdaman na pag-ibig para rito.Ang namamagitan lamang sa kanila ay pagkakaibigan—at iyon man ay hindi kasing lalim ng ugnayang taglay niya kay Zeus. Gayon pa man, hindi niya maitatanggi na may bahagyang pasasalamat siyang nadarama kay Duke. Ngunit hanggang doon lamang iyon—pasasalamat, wala nang iba.Ang buong atensyon niya ay nakatuon lamang sa kanyang asawa. Siya ang nagdala kina Zoey at sa pamilya nito pabalik sa South City nang ligtas. Sa kabila ng lahat ng naging balakid, ang kanyang kaaway ay buháy pa rin—masigla, at muli na namang nakakatapak sa lupaing ito nang walang takot.Lahat ng iyon ay dahil kay Zoey at sa makapangyarihan at tila walang alam na hindi kayang alamin ng kanyang lolo.Ang parehong matandang iyon—si Don Pablo—na anim na taon nang walang humpay na humahanap ng paraan para ipapatay siya.Sa pag-alala kay Don Pablo, napangiwi si Irina. Umigting ang pagkasuklam sa kanyang dibdib, para b
Sa unang pagkakataon sa buong buhay niya, may tumawag sa kanyang maganda. Para bang ang mga aninong matagal nang nananahan sa kanyang puso ay bahagyang naglaho.Lalong lumambing ang kanyang ngiti—matamis at nahihiya.“Salamat sa papuri. Ikaw din, gwapo ka. Iniisip ko tuloy kung gaano ka ka-karismatiko noong iniligtas mo ‘yung tao na ‘yon.”Namula ang pisngi ni Mia habang nagpapatuloy, “Kaso nga lang… ang tanda mo na kumpara sa akin. Mukha kang sampung taon ang agwat. Para bang mas bagay na tawagin kitang tito—kasi kung hindi, parang ako pa ang nanliligaw sa’yo.”Mula nang kilalanin siya ni Alec, iba na ang naging pananaw ni Duke sa buhay. Nais na niyang bumalik sa South City, tulungan ang kanyang mga magulang sa pamamahala ng Evans Group, at kung papalarin, makatagpo ng babaeng may mabuting pagkatao—katulad ni Irina—na maaari niyang pakasalan at bigyan ng anak.Matagal na niyang naisip ang tungkol sa pag-aasawa, ngunit hindi kailanman sa isang babaeng higit sampung taon ang bata sa ka