Forget Me Not (Tagalog)

Forget Me Not (Tagalog)

last updateปรับปรุงล่าสุด : 2021-10-08
โดย:  Yohanna Leighจบแล้ว
ภาษา: Filipino
goodnovel16goodnovel
9.7
9 การให้คะแนน. 9 ความคิดเห็น
26บท
19.2Kviews
อ่าน
เพิ่มลงในห้องสมุด

แชร์:  

รายงาน
ภาพรวม
แค็ตตาล็อก
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป

Akala ni Hope natagpuan na niya ang lalaking makakasama niya sa buhay nang makilala niya si Rain. Naging masaya naman ang hate to love relationship nila at sa katunayan, nasa plano na nila ang bumuo ng sarili nilang pamilya. Pero hindi inakala ng dalaga na isang aksidente ang babawi kay Rain mula sa kanya. Bigla na lamang naglaho ang binata na mistulang isang bula. Two years later, she saw him again. Only that he wasn't Rain anymore. He was Dr. Kaden Aragon at ikakasal na ito sa isang napakagandang modelo. Pero ang pinakamasakit sa lahat, hindi siya nito nakikilala. She had become a stranger in her beloved's eyes. Masaya na ang binata. Magpapakilala pa ba si Hope para muli ay magbalik ito sa kanya? O 'di naman kaya ay hayaan na niya itong maging masaya kahit pa sa piling ng iba?

ดูเพิ่มเติม

บทที่ 1

c1

Two years had passed but it still hurts like it was just yesterday.

But if Hope would have the chance to rewrite her life, she would choose Rain again in a heartbeat. Even if he had left her without saying goodbye.

Standing on the edge of the cliff where Rain's bus fell to its doom, Hope released a sigh. She had thrown the last flower she had brought upon coming to the place which was Rain's last known location.

But the thing was, he was never found. Rain's body wasn't one of those rescued nor the ones in the fatality list of the most horrible car accident their province ever had.

Siguro buhay pa ito at nakaligtas sa aksidente. O baka naman hindi ito sumakay kaya wala ito sa survivors at wala rin sa mga namatay. Pero paano niya paniniwalaan ang maliit na posibilidad na iyon kung nakita ng dalawang mga mata niya na sumakay ito sa naturang bus? 

Isa pa, kung sakali man, masyado nang mahaba ang dalawang taon. Kung buhay ito, natunton na dapat nito ang daan pabalik sa piling niya. Didn't he tell her to wait? She waited. Two years, but he didn't come back.

Pero kung kasama talaga ito sa mga nasawi, baka panahon na para kahit wala siyang nakitang katawan ay gumive up na siya. 

"So long Rain... I bet, you're still hiding down there, huh?" She smiled bitterly as she shed her tears with the back of her hands. Ilang beses na ba siyang bumalik sa bangin na iyon? Countless times already.

She had begged God to return her love. Pero hindi na niya ulit nakita pa si Rain.

If Rain hadn't died, they would have been married by now. Perhaps they have already started creating a family of their own. They would've been very happy together. But the dreams they built together crashed with the bus that took Rain's life away. It was not easy to grieve when you didn't even have a body to bury. It was hard to let go when you weren't certain that your love had really passed away...

But what could Hope hold on to? Nothing... He had left her the same way as he came into her life – so sudden and without warning.

"Goodbye, Rain," she whispered before going back to the waiting car driven by her best friend.

At that point, she was ending her long wait. Maybe it was high time to finally let Rain's memories go. Baka dahil sa kanya, nahihirapan din ito kung nasaan man ito.

"Have you finally bid him goodbye?" Myca asked her as soon as she was in the passenger seat.

"I did," mahina niyang sagot.

"Good. Because I don't want you to look back again once we leave," Myca started the engine.

"It's not easy, Myca," she argued a little. Pati ba paglingon hindi na pwede?

"Hope," her friend said. "Paano ka magmo-move on kung lagi kang bumabalik dito? Patahimikin mo na si Rain!"

"It's not like I don't get to pass here whenever I go to the city-"

"I mean stop like that and stay for almost an hour. It's still an accident site, Hope. At least forty people died down there," para pa itong kinilabutan sa sariling tinuran. "Ahm, I mean, it's kinda creepy here," dagdag nito nang makita ang malungkot na ekspresyon ng mukha niya.

"He wasn't found," sabi niyang pinipigilang maluha.

"Hope-"

"Don't worry about me." She forced a smile. "Concentrate on your driving." 

Hindi na kumibo pa si Myca. Alam niyang sawang-sawa na ito sa kakapayo sa kanya na ibaon na sa limot ang nakaraan.

She tried fighting back the memories. Pero gaya ng laging nangyayari sa loob ng dalawang taon, hindi siya nagtatagumpay na pigilin ang pagdaloy ng mga alaala. 

Ilang saglit nga lang at nakatulala na siya habang nakatingin nang blangko sa kanilang dinaraanan.

*****

"Nakareserve ang resort for one week next month," sabi ni Myca sa kanila, dalawang araw na silang walang guest dahil tag-ulan. "Dalawa lang ang guests pero gusto kasi nila ng utmost privacy. So pansamantala, ililimit natin ang staff na papasok for that week. But don't worry. It's a paid vacation for you guys..." Sukat doon ay tuwang-tuwa naman ang mga empleyado ng Myca's.

Si Hope, nakikinig lang. Knowing her friend, sigurado, hindi siya kasali sa magbabakasyon. 

Myca's family owned a beach resort. It was called Myca's Place. Doon nagtatrabaho si Hope. Bukod sa malapit lang sa kanila ay best friend pa niya ang kasalukuyang manager. 

"Moving on, I need five people to be here with me. One from housekeeping, one from the maintenance, two from the security, and of course, one from the kitchen." Ngumiti sa gawi niya si Myca. She rolled her eyes at her. "Our client is a well-known fashion designer in the person of Ms. Zoey Jimenez and her fiance. I heard that he's a young surgeon. I haven't seen him yet as Ms. Jimenez is the one coordinating with me. But remember guys, whether our guest is a high profile person or the simplest man, our service remains the same. Exceptional service is our priority."

Myca ended the meeting with few more reminders before dismissing everyone.

"So, Chef, what do you think? Shall we go over the menu?" Ani Myca sa kanya nang maiwan na silang dalawa.

"Wala ba silang specific request? Mukhang sosyalan ang mga kliyente mo, eh."

"Sort of. Medyo maarte nga 'yong si Zoey. Pero mabait naman daw. Actually, ikakasal na sila. They're thinking if they can use the resort for prenuptial photo shoots. Kapag nagkataon, free ads natin 'yon."

"Well sana nga," sang-ayon niya, hindi naman palugi pero struggling sa kasalukuyan ang Myca's dahil nga hindi panahon ng puntahan ng turista.

"Nakadepende iyan sa magiging service natin." Myca winked at her. "I think we should take the day off. Wala naman tayong guest."

"Are the remaining hours paid?"

"Syempre naman. Ikaw pa ba, Hope? Malakas ka sa akin eh!" Hinila siya ni Myca paalis.

Magpapasama lang daw ang kaibigan niya na mamili ng damit na isusuot nito sa dinner date nito mamaya sa forever na nitong love na kaibigan turned boyfriend nito. 

Myca was happy. First love kasi nito si Jake. After several years na palihim lang nitong pinapangarap ang lalaki, sa wakas ay nabigyan din ng katugunan ang kanyang pagtangi. 

Hope couldn't be happier. Myca deserved to be happy. 

*****

Zoey Jimenez arrived first. Her fiance had an urgent surgery kaya susunod na lang daw ito.

Starstruck.

Ganun ang naging reaksyon nilang lahat sa resort nang makita sa unang pagkakataon ang kanilang guest.

"Welcome to Myca's, Ms. Zoey!" They greeted in unison.

"Thank you!" Napakaganda nito lalo na kapag nakangiti at nakalitaw ang malalalim nitong dimples sa magkabilang pisngi.

Hindi lang din ito ubod ng ganda. Ubod ng bait din. Hindi rin totoong maarte ito. 

"Swerte naman ng fiance nito," bulong ni Myca sa kanya nang dinala na nila sa magiging kwarto nito si Zoey.

"Tama ka," sang-ayon niya.

"Sigurado akong napakagwapo rin ng mapapangasawa niya."

Tumango siya. Perfect match kapag nagkataon. Kung siya nga ang lalaki, hindi na niya pakakawalan si Zoey. She's a whole package. Saan ka pa?

"This is gorgeous! Better than I expected. Kaden will love it. Thank you so much, Myca," saad nito matapos suriin ng tingin ang pinakamagandang silid sa resort na inihanda nila para sa magkasintahan.

"We're glad that you like it. So call us if you need anything? Just press that red buzzer for room service," tugon ni Myca.

Tumango ito at ibinagsak na ang katawan sa malaki at malambot na kama.

Hindi naman na nagrequest si Zoey ng specific menu para sa one week stay nila. Wala naman daw silang allergy ng fiance nito so they are in for a surprise meal. Just make sure raw na iyon ang best dish ng San Gabriel.

Zoey spent the whole day inside her room. Natulog lang ito ng natulog.

****

"Ate Charie, hindi ako uuwi ng one week, ha?" Paalam ni Hope sa nakatatandang kapatid. Noon mag-uumpisa ang one week stay ni Zoey at fiance nito. "May super important kaming guests sa resort. So kailangan nakatutok kami."

"At sino naman ang mga importanteng bisita nyo?" Tanong naman ni Charity na itinigil ang pagwawalis ng bakuran.

"Uhm, isang fashion designer at isang surgeon."

"Okay. Lagi kang tatawag bago ka matulog, ha? 'Wag ka rin masyadong magpapagod." Nanay na nanay na naman ang dating ng mga bilin nito.

"Opo," nakangiti niyang saad na binitbit na ang bag.

Charity is her older sister. Sixteen years ang gap nila. Mula pagkabata niya, ito lang ang pamilya niya. Walang magulang, walang kamag-anak. Hindi niya alam ang kwento kung bakit pero ayaw na niyang magtanong. Charity, who acted as her father, mother, sister, best friend all at the same time was more than enough than any complete family.

"Alis na ako... Bye ate! See you in one week!"

"Bye."

Maaga pa naman kaya relax lang siya sa paglalakad papuntang bus stop.

She was humming the song 'Thank God I Found You' habang naglalakad.

Two years. How does one move on from a relationship that did not have a proper closure? In fact, kung ang pagbabasehan ay ang mga huling pangakong binitawan nila ni Rain sa isa't isa, she wouldn't want to stop waiting. Nangako itong babalik.

If his unfound body was any indication, Hope would like to hold on to his promise a little longer. Kaso, it's been two years. Seven hundred thirty days already passed. Ni ha, ni ho, even his body, wala.

She smiled bitterly when she reached the bus stop. As usual, wala pa uli ang bus. Pero hindi iyon ang problema niya. Late lang ang bus pero dadating ito.

But it was the everyday struggle of trying to push away the memory of her seeing Rain for the very first time.

"I missed you so much, Rain," Hope whispered. She decided she wasn't ready to forget him yet. Not now, not soon, perhaps not ever.

Ipinikit niya nang mariin ang mga mata to prevent her tears from falling.

She was still in senti mode when a blue convertible pulled over in front of her.

"Excuse me, Miss!" The overly familiar voice initially caught her attention. "May I ask for directions, please?"

Kung niloloko siya ng kanyang mga mata, then certainly, it got her. Hope watched Rain took off his sunglasses as he looked at her with his bluish-gray eyes.

"Miss, I'm hoping you can tell me where Myca's is?"

Miss? Did he just call her Miss?

"You're from here?" Kunot-noo nitong tanong nang 'di pa rin siya makapagsalita. "No?"

"R-rain," usal niyang nag-unahang pumatak ang mga luha sa magkabila niyang mga pisngi. Nananaginip ba siya? O naghahallucinate kaya?

"Miss? You don't know? Okay. Thank you." Pinaandar na nito ang kotse nito, leaving a trail of dust on it's wake.

He called her Miss. Three times. Not Hope. Not Hopie.

He wasn't Rain. Malamang pinaglalaruan lang siya ng kanyang mga mata. She just missed him so much kaya akala niya nakita niya ito...

Wala sa sariling sumakay siya sa bus nang dumating iyon. Pero nang umandar ang bus at lingunin niya ang pinanggalingang bus stop, binaha ng alaala ang kanyang memorya. 

Because that place was where she saw Rain for the very first time.

แสดง
บทถัดไป
ดาวน์โหลด

บทล่าสุด

ถึงผู้อ่าน

Maligayang pagdating sa aming mundo ng katha - Goodnovel. Kung gusto mo ang nobelang ito o ikaw ay isang idealista,nais tuklasin ang isang perpektong mundo, at gusto mo ring maging isang  manunulat ng nobela online upang kumita, maaari kang sumali sa aming pamilya upang magbasa o lumikha ng iba't ibang uri ng mga libro, tulad ng romance novel, epic reading, werewolf novel, fantasy novel, history novel at iba pa. Kung ikaw ay isang mambabasa, ang mga magandang nobela ay maaaring mapili dito. Kung ikaw ay isang may-akda, maaari kang makakuha ng higit na inspirasyon mula sa iba para makalikha ng mas makikinang na mga gawa, at higit pa, ang iyong mga gawa sa aming platform ay mas maraming pansin at makakakuha ng higit na paghanga mula sa mga mambabasa.

ความคิดเห็น

user avatar
R2B
nice short story!
2025-01-17 23:53:52
0
user avatar
Carol Natuel Ejara
ganda ng story . .sobrang nakakaiyak. sana my book 2..
2023-09-21 07:28:01
0
user avatar
Mary Cris Pielago
love the story,,, kudos to my favorite author
2022-12-23 22:59:26
0
user avatar
Marj Villena
sobrang dami kng liha dito miss author namaga pati ilong k feel n feel k ung sakit n Hope
2022-04-14 20:34:45
1
user avatar
Marj Villena
love this story thankyou author
2022-04-12 14:47:00
1
user avatar
Marj Villena
love this story
2022-04-12 14:46:05
1
user avatar
Abigail Punzalan
ang ganda po ng kwento maraming salamat po...️...️
2021-10-23 09:20:08
1
user avatar
Ychin Remaxia
nice one so beautiful story
2021-10-11 13:20:47
1
user avatar
Daize
love the story... Dami ko iyak dito ....
2023-06-30 21:08:09
0
26
c1
Two years had passed but it still hurts like it was just yesterday.But if Hope would have the chance to rewrite her life, she would choose Rain again in a heartbeat. Even if he had left her without saying goodbye.Standing on the edge of the cliff where Rain's bus fell to its doom, Hope released a sigh. She had thrown the last flower she had brought upon coming to the place which was Rain's last known location.But the thing was, he was never found. Rain's body wasn't one of those rescued nor the ones in the fatality list of the most horrible car accident their province ever had.Siguro buhay pa ito at nakaligtas sa aksidente. O baka naman hindi ito sumakay kaya wala ito sa survivors at wala rin sa mga namatay. Pero paano niya panini
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2021-09-08
อ่านเพิ่มเติม
c2
Thirty months earlier.... She's gonna be late for work. Hope was literally sprinting to the bus stop that would bring her to Myca's Place where she works as one of the housekeeping staff.At kung 'di naman palarin, wala pang bus pagdating niya. Wala rin siyang kasamang naghihintay. Iyon na lang ang bright side. Ibig sabihin kapag dumating ang bus, walang katulakan. Although bihirang mangyari iyon sa maliit na bayan nila sa San Gabriel, hindi kasi sila over populated. Sa katunayan, kaunti lang sila that they knew each other personally. Dumadami lang ang tao roon kapag dumaragsa ang mga turista.Their town was known for clean and beautiful beaches. Pero dalawa lang ang resort na nagca-cater sa mga tourists nila. Isang malaking resort na pinapatakbo ng mismong mayor nila at isang katamtaman lang na pagmamay-ari nila Myca.It's not a huge resort but Myca's Place takes pride in their exceptional service. Bu
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2021-09-08
อ่านเพิ่มเติม
c3
"IKAW na naman!" Sira agad ang araw ni Hope nang madatnan niya si Rain sa Myca's two days after ng infuriating encounters nila."Uy, ikaw ulit, Ms Sungit?" Cool lang na saad nito. "Grabe ha, hanggang dito ba naman nakasunod ka? Malapit na akong matakot sa'yo. Stalker ba kita?""Excuse lang ho 'no, dito ako nagtatrabaho... Ibig sabihin, ikaw ang sumunod sa akin! Tabi riyan!""Oh? Eh, dito rin ako nagtatrabaho." Sinabayan nito ang pagmamartsa niya papasok sa loob."Talaga? Kailan pa?" Tinaasan niya ito ng kilay."Kahapon lang. Teka nga, 'di kita nakita dito kahapon.""Absent ako. Paki mo ba?""Bakit ba ang suplada mo? Inaano ba kita?""'Wag mo kasi akong susundan. Naiinis ako sa'yo!" Angil niya nang humarang pa ito sa daraanan niya."Uy ha, may gusto ka ba sa akin?" Tumaas na naman ang sulok ng labi nito sa isang nakakainis na ngisi.
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2021-09-08
อ่านเพิ่มเติม
c4
Hindi akalain ni Hope na pwede ring magselos kapag nakita mong masaya ang kaibigan mo kapag may kasama itong ibang babae.Kaya nga kaibigan eh. Dapat masaya ka kapag masaya siya, hindi ba?"Oh, bakit ang haba ng nguso mo?" Puna ni Myca na humarang sa view nina Rain at Cindy sa 'di kalayuan."Huh?""'Wag ka kasing titingin. Saka hello, at least si Cindy, hayagang inaamin na gusto niya si Rain. Hindi katulad ng mga iba r'yan.""Anong sinasabi mo?" Maang-maangan niya. "Gusto mo si Rain pero ayaw mong aminin," diretsong tugon naman ni Myca.Hindi siya sumagot. Pero oo na. Gusto niya si Rain. Pero magkaibigan lang sila. Hindi kasi siya gusto ng binata. Paano niya alam? Kasi kahit minsan, hindi ito nakipag-flirt sa kanya gaya ng ginagawa nito kay Cindy.After that Michael and Kim incident, mas lalo silang naging close ni Rain. Hindi niya alam pero nagin
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2021-09-22
อ่านเพิ่มเติม
c5
Staying away from Rain was tough. Nasanay na kasi si Hope na lagi itong nasa tabi niya at nakaalalay. Kung bakit naman kasi bigla itong nagbago. "Sandamukal na naman ang mukha mo. Hope, may mga guests tayo. Hindi maganda ang ganyang mukha. Malas sa negosyo." Myca told her, ito talagang kaibigan niya, hindi man lang siya mapabayaan sa trip niya. "I missed him," amin niya. "Ano ba kasi talagang nangyari sa inyo?" "Hindi ko rin alam. He just asked me to stay away." "Hindi kaya may problema siya?" "I really have no idea." "Sige, don't worry. I'll find a way para makausap siya." Nginitian siya ni Myca. "Now fix that face. Ang pangit tingnan!" She laughed. Myca knows how to make her feel better. ***** "Hi! Hope, right?" Bati sa kanya ng guest nilang taga Maynila. "Yes sir, what can I do for you?" She
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2021-09-27
อ่านเพิ่มเติม
c6
Present... "HOPE," sinalubong siya ni Myca sa entrada ng resort."Bakit?""Let's talk first." Hinila siya nito sa guardhouse at pinaalis muna ang gwardya."About what?" Sigurado siyang tuyo na ang luha niya at hindi na siya mukhang nag-emote. So ano ang pag-uusapan nila ng kaibigan?"Kaden Aragon just arrived.""Zoey's fiance? Great!""Hope... Kaden- " parang nahihirapan itong ituloy ang sasabihin. "Kaden looks like Rain... A lot.""So I wasn't dreaming..." Mahina niyang saad, she did see Rain. But just someone who looked so much like him. He was Kaden Aragon."What do you mean?""I saw him. At the bus stop." She forced a smile. "I thought he was Rain... So this, thanks for warning me. At least I know what to expect...""Oh Hope!" Niyakap siya ni Myca. "If you think you can't handle this, just tell me.""Ano ka ba? Ngayon pa ba? Ang bigat ng bag ko oh!" Pinasigla niya ang boses
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2021-09-28
อ่านเพิ่มเติม
c7
"Good morning!"Literal na napatalon sa gulat si Hope nang biglang nagsalita sa likuran niya si Kaden. Nanghihiwa siya noon ng sibuyas at dala ng pagkagulat ay aksidente na nahiwa niya ang daliri niya."Kaden!" Malalaki ang mga matang nilingon niya ang binata habang inilalayo sa ginagawa ang duguang daliri."Oops, I'm sorry!" Guilt flooded his handsome face as he approached her at walang pagdadalawang isip na dinaluhan ang sugat niya. "Hindi ko alam na magugulatin ka pala," dinala siya nito sa lababo para hugasan sa running water ang daliri niya."I can manage-" protesta niyang binabawi ang kamay sa mahigpit nitong pagkakahawak."Chef Hope, I really am sorry. Please let me do this for you..." sabi nito habang tinitingnan ang lalim ng sugat niya. Nahiwa niya talaga iyon ng halos one inch. Hindi siya magugulatin pero kapag ganoong lumilipad ang isipan niya, disgrasya talaga inaabot niya kapag nagugulat. "Where's the first aid kit?" Tanong nito sa sak
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2021-09-29
อ่านเพิ่มเติม
c8
 "We're going to the beach again, Chef," ani Zoey na sinabayan siya sa pasilyo ng resort. Naka-swimsuit na ito sa ilalim ng see through na sarong. "Alam mo, I really love it here... Ibang-iba sa kabusyhan ng lungsod. Nakakarelax. Seems like everyone's taking their time. Hindi nagmamadali.""Kaya nga ayaw kong umalis dito," nakangiti niyang turan sa napakagandang panauhin."Nakakainggit ka, Chef. Narito ang buhay mo sa San Gabriel." Sinipat nito ang suot na relo. "What's taking Kaden so long?"Tumingin siya sa direksyong pinagmulan nila."Here he comes," she told Zoey as she caught a sight of Kaden walking towards them.Naka-tshirt na puti ito at board shorts. The doctor was looking great as always. Mabilis siyang nag-iwas ng tingin nang magtama ang paningin nila."Kaden and I grew up together. But I still couldn't help falling for him everyday..." Kumapit sa braso niya si Zoey while looking at her fiance dreamily."He loo
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2021-09-30
อ่านเพิ่มเติม
c9
Kaden stared blankly at the little blue flowers of the plant that was sitting on the ledge outside the window of his clinic.Forget-me-nots. Then a packet of seeds, it was the keepsake he got from Myca's.He wondered what Zoey got. Pareho pa kasing mga buto ang nakuha nila na nakalagay sa loob ng souvenir ng resort. Nito lang din niya nalaman ang pangalan ng halaman noong magsimula itong mamulaklak.And since knowing it's Forget-Me-Nots, he couldn't help but look for its meaning, -associated in the language of flowers with true love - the love that never dies. It also relates to good memories, memories you wouldn't want to forget.Still another meaning was, when one was given such plant, it's wanting to tell you that you have forgotten someone close to your heart.And that's what he had been pondering over in the past days since the plant starting having those lovely blue flowers.Several months after meeting Hope, he still kept her ring. Gi
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2021-09-30
อ่านเพิ่มเติม
c10
"Don't come home.""Bakit?""Basta."Hello? As if naman kapag sinabi ng ate niya na 'wag siyang uuwi ay susunod siya. It was the first time na sa halip na pauwiin na siya nito ay don't come home ang sinasabi ni Charity.Curious tuloy siya. May bisita ba ang ate niya na hindi niya pwedeng makita? Manliligaw kaya?Napangiti siya sa sarili. She'd been pushing her sister to have a love life. At forty-four, dalaga pa rin si Charity. Maganda naman ito, bukod sa mabait at maalaga. Pero hindi niya maintindihan kung bakit ayaw nitong magpaligaw sa mga nagtangka noong bata-bata pa ito. Some of those ay siya pa nga mismo ang nag-udyok. Ngunit sadyang matigas sa desisyon nitong 'wag ng mag-asawa ang kapatid niya.Katwiran nito, masaya na ito na napalaki siya nito nang maayos. Hindi na raw nito kailangan ng pamilya dahil 'andiyan naman siya."Tell me.""Sasabihin ko sa'yo kung pwede ka ng umuwi." Charity texted back instead.Tapos na
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2021-10-01
อ่านเพิ่มเติม
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status