Chapter 6

Chapter 6

“ขอบคุณเหนือมากนะคะ ที่พานานะมาหาหมอ” นานะอดรู้สึกผิดไม่ได้ที่อยู่ๆก็โวยวายคิดว่าตัวเองท้องโดยที่ไม่ได้ตรวจให้แน่ใจ เป็นเขาที่ใจเย็นและมีความเป็นผู้ใหญ่ เขาค่อยๆปลอบขวัญให้เธออารมณ์เย็นลงทั้งยังพาเธอไปหาหมอเพื่อความสบายใจอีกด้วย

“เหนือก็มีส่วนรับผิดชอบเรื่องนี้เหมือนกัน นานะไม่ต้องเกรงใจนะครับ” อดีตเดือนวิศวะกดยิ้มมุมปาก ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเริ่มมีผลต่ออัตราการเต้นของหัวใจของนานะ หัวใจของหญิงสาวเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ เธอจึงแสร้งมองออกไปข้างนอกกระจกเพื่อกลบเกลื่อนความขัดเขิน

“เหนือช่วยไปส่งนานะที่คอนโดของเพื่อนนานะได้ไหมคะ” นานะเห็นว่าตอนนี้เริ่มมืดแล้ว ที่สำคัญแม่ของเธอส่งข้อความมาบอกว่าจะไปเที่ยวญี่ปุ่นกับพี่น้ำใสหลายวัน เธอไม่อยากที่จะอยู่บ้านคนเดียวในวันหยุดจึงเลือกที่จะไปค้างที่คอนโดของเจด้า

“ครับ งั้นเราไปหาอะไรกินก่อนไหม นานะจะได้กินอาหารตรงเวลาและกินยาด้วย” เหนือเสนอ เพราะตอนนี้เป็นเวลาเกือบหกโมงเศษๆแล้ว ก่อนหน้านี้หญิงสาวอาเจียนอาหารกลางวันออกมาด้วย เธอน่าจะเริ่มหิวแล้ว

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวนานะไปกินกับเพื่อน” ทว่าพอจะปฏิเสธท้องไม่รักดีก็ดันร้องออกมาเสียงดัง นานะอายเสียจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

“เดี๋ยวเหนือแวะร้านอาหารญี่ปุ่นข้างหน้าละกัน” รถหรูจอดที่หน้าร้านอาหารญี่ปุ่นแบรนด์ดัง ร่างสูงในชุดนักศึกษาชายเดินนำหญิงสาวเข้าไปในร้าน เหนือเลือกที่นั่งริมหน้าต่างมองเห็นวิวหน้าร้านที่ประดับไฟวิบวับเข้ากับเทศกาลพิเศษที่กำลังจะมาถึง พนักงานเดินมารับออเดอร์แต่นานะก็ไม่รู้ว่าจะกินอะไรดี เธอไม่ค่อยได้ออกมาทานอาหารนอกบ้านเพราะส่วนใหญ่เธอจะฝากท้องไว้กับป้าสายใจ ทานอาหารเพื่อสุขภาพตามที่แม่พร่ำบอกมาตลอด

“เอาเซทเนื้อวากิวเอไฟว์ย่างแล้วก็เอาซาชิมิหนึ่งเซ็ท ข้าวหน้าเนื้อ ซุปมิโซะแล้วก็ซูชิหน้าปลาโอโทโร ปลาไหล แซลมอนเบิร์นครับ”

“เหนือกินคนเดียวหมดเหรอ?”

“จริงๆกินเยอะกว่านี้อีกนะ” เหนือยิ้มขำเมื่อเห็นนานะทำหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะกินอาหารทั้งทั้งหมดนี่เพียงคนเดียว

“นานะเอาสลัดมันฝรั่งค่ะ”

“แค่นี้เหรอครับ? แล้วเมนคอร์สล่ะ”

“มื้อเย็นแค่สลัดก็พอแล้วค่ะ” ทว่าพออาหารเซ็ทใหญ่ที่เหนือสั่งมาเสิร์ฟ เหนือก็คอยย่างเนื้อวากิวใส่จานของนานะ รวมถึงอาหารจานอื่นๆที่เขาสั่งมาด้วย

“เนื้อย่างนุ่มมากละลายในปากเลยค่ะ” นานะห่อเนื้อกับผักจิ้มโชยุเล็กน้อย หยิบใส่ปากแล้วเคี้ยว ความนุ่มความอร่อยของมันทำให้เธอติดใจและขอเขาย่างเนื้อวากิวด้วยตัวเอง และสลัดมันฝรั่งที่เธอสั่งมาก็แทบไม่มีใครแตะเลย พอทานมื้อเย็นจนอิ่ม เหนือก็เอายาบำรุงที่อาหมอของเขาให้มาให้นานะกินความใส่ใจของเขาทำให้นานะเริ่มรู้สึกดีกับเขามากขึ้น จากนั้นจึงพาเธอไปส่งที่คอนโดของเพื่อน

“เจด้ามารับหน่อย อยู่ใต้คอนโด”

[ ไม่อ่านไลน์กลุ่มเหรอ? ฉันกับออมม่ากลับบ้าน วันหยุดยาวม่าม้ากับป๊าชวนไปทำบุญ ออมม่าก็มีนัดกับย่าไปทำบุญที่วัด ]

“อ้าวเหรอ? งั้นนานะกลับบ้านก็ได้” นานะวางสายพลางถอนหายใจ กลับไปบ้านก็ไม่มีใครอยู่ ความเหงาจู่โจมเข้ามาในหัวใจ จึงได้แต่บอกตัวเองว่าไม่เป็นไร ชินแล้ว..

“เหนือช่วยไปส่งที่บ้านได้ไหมคะ เอ่อ..นานะคงรบกวนมากไป นานะนั่งแท็กซี่กลับดีกว่า” คอนโดของเจด้ากับบ้านของนานะอยู่คนละทาง ตอนนี้รถติดมากน่าจะใช้เวลาบนท้องถนนหลายชั่วโมงเลยทีเดียว หญิงสาวรู้สึกเกรงใจชายหนุ่ม เพราะเขาพาเธอไปหาหมอพาไปทานข้าวแถมยังมาส่งที่คอนโดของเจด้าก็นานหลายชั่วโมงแล้ว เขาจะอาจจะมีธุระหรืออยากกลับบ้านไปพักผ่อนในวันหยุดยาวเหมือนหลายๆคน

“มันดึกแล้ว บ้านของนานะอยู่ห่างจากที่นี่ตั้งไกล ให้เหนือไปส่งเถอะนะ”

“กว่าจะถึงบ้านนานะ รถติดมากเลยนะ” นานะคำนวณเวลาที่จะถึงบ้าน ใช้เวลาไม่ต่ำกว่าสามชั่วโมงเศษๆ แถมไปถึงป้าสายใจผู้ที่นอนหลับตั้งแต่หัวค่ำคงนอนหลับเพลินจนไม่ยอมมาเปิดประตูแน่ๆ

“งั้นนานะ นอนโรงแรมข้างหน้าก็ได้ค่ะ” หญิงสาวตัดสินใจในทันที พอเช้าค่อยนั่งแท็กซี่กลับบ้านแล้วกัน จะได้ไม่เป็นการรบกวนป้าสายใจและคนที่ต้องขับรถไปส่งอย่างเหนือ

“ใกล้ๆโรงแรมนั้น เป็นคอนโดของเหนือ ถ้านานะไม่รังเกียจ ไปพักคอนโดของเหนือก็ได้ เหนือสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรนานะ” ถ้านานะไม่ยินยอม..เขาต่อประโยคนี้เองในใจ หญิงสาวนิ่งไปสักพักก่อนจะพยักหน้ารับ เหนือจอดรถที่ลานจอดรถของคอนโดเขาแตะคีย์การ์ดเพื่อไปยังห้องพักสุดหรูชั้นสูงสุด นานะรู้สึกประหม่านี่เป็นครั้งที่สองที่เธอมาที่ห้องของเขาแถมยังต้องอยู่กันเพียงลำพัง ไม่มีเพื่อนๆของเขาอยู่ด้วยเหมือนในครั้งแรก หญิงสาวไม่รู้ว่าเอาความกล้านี้มาจากไหน จริงอยู่ที่เหนือสัญญาว่าจะไม่แตะต้องตัวเธอ แต่หากเขาจะทำจริงๆเธอก็คงจะขัดขืนเขาไม่ได้แน่ๆ

“นานะเข้าไปอาบน้ำในห้องนอนใหญ่ นี่ผ้าเช็ดตัวกับเสื้อผ้าที่น่าจะพอใส่ได้” เหนือส่งถุงเสื้อผ้าที่ด้านในมีเสื้อยืดกางเกงผ้าขาสั้นรวมถึง..เอ่อ..ชุดชั้นใน

“เสื้อผ้าของพี่สาวเหนือเอง บางครั้งพี่นิ้วนางก็ชอบมาค้างที่นี่ เหนือให้แม่บ้านซักแล้วเก็บไว้ นานะพอจะใส่ได้ไหม ไม่งั้นเหนือจะให้ที่บ้านไปซื้อมาให้ใหม่”

“ดะ..ได้สิ งั้นนานะขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ” นานะรับถุงเสื้อผ้าจากมือของเหนือแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนใหญ่ หญิงสาวอาบน้ำเปลี่ยนเป็นชุดนอน นั่นก็คือเสื้อยืดกับกางเกงผ้าขาสั้น เธอเดินออกมาข้างนอกห้องเพื่อจะบอกเจ้าของห้องว่าเธอจะเข้านอนแล้ว กลิ่นหอมของอาหารที่อยู่บนเตาไฟฟ้าทำให้หญิงสาวอดมองไปทางห้องครัวไม่ได้ ขนาดว่าทานมื้อเย็นจนอิ่มมากแล้ว ทว่ากลิ่นของมันหอมจนเธออยากจะกินอีก

“เหนือทำอะไรคะ” ร่างบางยืนอยู่ด้านหลังของเหนือ พ่อครัวหนุ่มหันมายิ้ม

“ซุปเห็ดครับ เผื่อนานะอยากจะทานอะไรร้อนๆก่อนนอน เหนือสั่งครัวซองก์จิ๋วมาด้วยนะ อุ่นร้อนๆเลย” มือหนาชี้มาที่โต๊ะอาหารพลางบอกให้เธอนั่งรอ สักพักเขาก็ตักซุปครีมเห็ดใส่ถ้วยวางมันลงตรงหน้านานะ

“เหนือทำเองเหรอ เก่งจัง”

“เหนือซื้อมาเองกับมือเลยครับ มีแบบแช่แข็งเราก็เอามาอุ่นตอนที่อยากกิน แบรนด์นี้อร่อยกลมกล่อมนะ นานะลองชิมสิ” เหนือตักใส่ช้อนเป่าให้เย็นและยื่นมาตรงหน้านานะ ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวด้วยความขัดเขิน ใครจะไม่เขินบ้างล่ะ ผู้ชายหน้าตาดีมากๆกำลังป้อนซุปโดยการเป่าให้เย็น ความใส่ใจและอ่อนโยนแบบนี้ใครบ้างจะไม่หวั่นไหว แม้แต่นานะก็ไม่เป็นข้อยกเว้น เธออ้าปากให้คนตรงหน้าป้อนซุปแต่โดยดี เป็นการกินซุปที่เป็นอันตรายต่ออัตราการเต้นของหัวใจของเธอ มันเต้นแรงจนเจ้าตัวแทบควบคุมไม่อยู่ ยิ่งยามที่ดวงตาคู่คมประสานสายตากับเธอ หญิงสาวกลั้นหายใจแล้วเบือนหน้าไปมองทางอื่น

“หน้าของนานะใสจังเลยนะครับ ไม่มีสิวขึ้นเลย หน้าของเหนือก็ไม่มีสิวขึ้นเหมือนกัน ไม่ใช่ผิวดีนะ หน้าหนาจนสิวไม่กล้าขึ้น” คนเล่นมุกหัวเราะร่วน จนหญิงสาวอดยิ้มตามไม่ได้

“นานะบำรุงผิวตั้งแต่เป็นวัยรุ่น คุณแม่พาไปคลินิกเสริมความงามทุกอาทิตย์เลยค่ะ” จะว่าพาไปก็ไม่ถูกนัก เรียกว่าติดสอยห้อยตามแม่กับพี่สาวมากกว่า และคุณหมอที่คลินิกประจำเห็นว่าเธอหน้าใสผิวสวยจึงให้เป็นพรีเซนเตอร์เลยได้อานิสงส์ทำหน้าฟรีไปโดยปริยาย

“มิน่าล่ะ ผิวของนานะก็เลยใสมาก” มือหนาไล้ไปตามกรอบหน้าของหญิงสาว ดวงตากลมโตของเธอเผลอมองดวงตาของเขาราวกับต้องมนต์ เหนือเลื่อนใบหน้าตัวเองเข้ามาใกล้ๆใบหน้าของนานะ

“มองใกล้ๆผิวยิ่งใส” ริมฝีปากของเขาจรดที่แก้มของหญิงสาว ส่วนมือของเขาก็คว้าท้ายทอยของเธอไว้

“นะ..เหนือ ทำอะไรคะ ไหนบอกว่าจะไม่ทำอะไรนานะ”

“เหนือขอโทษครับ แต่อยู่ใกล้นานะ เหนืออดใจไม่ไหวจริงๆ ก็นานะน่ารักขนาดนี้” คนกระทำผิดไม่ได้สำนึกสักนิด เขายังฝังรอยจูบที่หน้าผากของเธออย่างตั้งใจ ทั้งยังลอยหน้าลอยยิ้มมุมปากแบบกวนๆอีกด้วย